Mattheus

"ตามมาทำไม"

"แค่ทำแผล ดูม้า แล้วกลับหอ"

ลำคอเป็นรอยช้ำเขียวช้ำม่วงอย่างชัดเจนเหนือเสื้อคอเต่า กับสำเนียงอเมริกันหนาหูและคำพูดเป็นกันเองที่ดูจะ ติดห้าวไปเสียหน่อย

เขายังคงใช้ประโยคสื่อเป็นนัย ว่าการตามมาด้วยกันนั้น เจ้าตัวไม่มีอะไรช่วยเขาได้ เว้นแต่จะมีตามสิ่งที่ขอ

"หรือนายมีฮู้ด? ถ้ามีฉันขอยืม"

(แมวเล่นกัน😌)

⚠️ แผล, เลือดเล็กน้อย ⚠️

ーStray dog and Elegant cat.
w/ @elegantvictor-ssa.bsky.social

Cr. กุ้ง หวาน (FB)

[St. Alban church]

เสียงสวดมนต์แผ่วเบาเคล้ากับกลิ่นธูปจาง ๆ ลอยอ้อยอิ่งในโบสถ์เก่าแก่ แสงอาทิตย์ลอดผ่านกระจกสี สาดเงาลวดลายลงบนเหล่าผู้คนที่กำลังเฝ้าสวดภาวนาต่อหน้าพระพักตร์ของพระผู้เป็นเจ้า ทว่าไม่ใช่ทุกคนที่ตั้งใจฟังเสียงของพระองค์

“ ออกไปข้างนอกกันเถอะ ”

(วาดเก็บโมเม้นที่ไปโคมาค่ะ😞💔)

“ตกบันได”

เขาเลี่ยงไม่อยากจะพูดถึงสาเหตุของรอยแผลพวกนี้เสียเท่าไหร่ คำพูดที่มักจะปั้นแต่งตลอดนั้นไม่เหมือนเช่นเดิมเพราะยังคงเจ็บคอ

กดหัวคิ้วมองเขม่นคนตรงหน้า

“อย่าเสียงดัง” เอ่ยดุ ขณะขาเดินไปเรื่อยๆ

[ Somerlyn / หน้าหอพักชาย / 2 March 9 AM ]

CW : รอยแผล ช้ำ

เปิดภาคเรียนมา เขาก็หายหน้าหายตาไปจนกระทั่งมาถึงในวันนี้

มาเธียสสำรวจตัวเองในกระจก พยายามปกปิดร่องรอยให้มากที่สุดแม้จะต้องขุดเสื้อคอเต่ามาใส่ก็ตาม

อาการปวดเนื้อปวดตัวนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ เลยมีความตั้งใจจะแวะคลินิคโรงเรียนสักทีนึงให้ไว

(รู้จักหรือไม่รู้จัก แวะมาทักทายสั้นๆได้นะค้าบ🥺)

เหมือนกำลังมองก้อนอะไรสักอย่างอยู่ตรงหน้า(.....)

เพียงกวาดสายตาปราดเดียวก็รับรู้ได้ทันทีว่า อีกฝ่ายนั้นเหมือนคนกำลังพึ่งตื่นจริงๆ

เขาเก็บสมุดเล่มเล็กและปากกาลง เอ่ยทักทายเจ้าเด็กมอมแมม คลับคล้ายคลับคลาว่าคนแรกที่เจ้าตัวหมายถึง น่าจะเพราะยังตื่นไม่เต็มตาเสียที

"อย่าว่าแต่โชคดีเลย ดูเป็นเช้าที่ไม่สดใสสำหรับนายเลยนะฟลอรี่"

"มานั่งสิ มีอะไรต้องจัดการนิดหน่อย"

เหลือบเห็นสายตาคนรู้จักที่กำลังมองมาด้วยความใคร่สงสัย ทางฝั่งเขาเองก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยทักทาย พลางช่วยแก้ความอยากรู้อยากเห็นนั่น

"เอาเถอะไม่ได้ถือสาอะไร"

"ฉันกำลังขีดเขียนลงบนสมุดเล็กๆเล่มนี้ ให้เกิดเป็นภาพทิวทัศน์สวยงามเท่านั้น"

โดยรวมแล้ว เขาก็แค่ออกมาวาดรูปเล่นดั่งปากว่า ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังวาดเป็นภาพใดอยู่ เพียงแค่ต้องการลดความตื่นเต้นในใจ

"นั่งก่อนสิ"

"ขออภัยที่เสียมารยาท เชิญครับ"

"นานทีผมจะพบกับคนที่ดูดีอย่างคุณ ทำเอาผมเขินอายเล็กน้อย"

เขาอมยิ้ม หัวเราะเสียงเบาในขณะที่ผายมือไปยังที่ว่างข้างตัว แอบลอบพูดแก้ต่างให้ดูดี แทนการยอมรับโดยตรงว่าลืม

"แต่ในที่นี้คุณก็เจอผมแล้ว หายแปลกรึยัง?"

"ผมถามชื่อคุณได้ไหม"

"ฟังดูเหมือน พวกอาหารรักสุขภาพ ทางฉันมีแต่พวกโปรตีนอย่าง BBQ"

มาเธียสเองก็ไม่ลืมที่จะหยิบเครื่องปรุงรสอาหารในส่วนของตนเองบ้าง

ในระหว่างนั้นก็พยายามแยกประสาตคุยกับคู่แฝด ที่เหมือนจะอยู่คนละเรื่องราวกัน

"น่าคิดถึง คราวหน้าคราวหลังฉันจะชวนไปเที่ยวเท็กซัสอีก ที่ผ่านมาฉันไปลาสเวกัส ผู้คนที่นั่นมีวิธีพูดราวกับว่ามีเวลาเหลือเฟือทั้งชีวิต"

( แวะมาลงชุดตี้ไปผับกับชายแท้ด้วยค่ะเป็นหัวตี้ทั้งทีต้องแต่งตัวไปดีๆหน่อย 🥺

cr. ppiyo00 )

ใบหูเอนเอียงตั้งใจฟังถึงวรรณกรรมอังกฤษอันมีชื่อ ทว่านัยน์ตาสีฟ้าทะเลกลับเคลื่อนตามเรียวนิ้วขาว รับรู้ได้ถึงสัมผัสแผ่วเบาแสนนุ่มนวล

ริมฝีปากบางอมยิ้มเล็กน้อย เอ็นดูเพื่อนตัวขาว

“พอได้ฟังเรื่องราวหนาหูมาบ้างว่าเป็นวรรณกรรมที่ดีเลย”

“ฉันไม่เคยได้เหลียวแลเพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรัก แต่คราวนี้จะขอยืมหน่อยแล้วกันหลังนายอ่านเสร็จ”

เอ่ยพลางยื่นหนังสือคืนให้

“อรุณสวัสดิ์ นั่งก่อนสิ”

ทักทายกลับ พลางผายมือไปทางข้างตัวซึ่งยังคงว่างอยู่

เห็นอีกฝ่ายออกมาช่วงเช้าแบบนี้ก็ถือว่าได้จังหวะพอดีกับคำถาทอัปเดตชีวิต

“ใจของฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ เกี่ยวกับเรื่องหอ” ปลายหัวปากกาเคาะบนกระดาษเป็นครั้งคราว นั่งคิด

“นายเป็นอย่างไรบ้างช่วงปิดภาคเรียน”

(ให้ตายสิ มันจะเท่เกินไปแล้วคู่นี้)

Zachary Kay Pacino(18yo)
Trevor Kay Pacino(18yo)
☔️
Grade 12
☂️

Twin Doc. :Bio
Roleplay|DM ok

#SSA_Commu

(ได้เสมอค่ะ🥺)

"ไม่ทราบมาก่อนเลยว่าบอดี้การ์ดมือเก่งคนนี้ จะมีงานอดิเรกเป็นการฟังเพลงระหว่างทำงาน"

เขาเล่นตามน้ำด้วยเล็กน้อย ไม่ลืมที่จะเบนมองไปยังหูฟังที่คุณ'บอดี้การ์ด'มีในครอบครอง

"ซนนักนะ มิสเตอร์มาร์ชอลส์" เอ่ยพลางหัวเราะเบาๆกับการละเล่นในครั้งนี้ "กำลังฟังเพลงอะไรอยู่ล่ะ"

ฝ่ามือที่กำลังวาดภาพ landscape เล็กๆนั้นชะงักนิ่งไป ไม่ใช่เพียงแค่คนแปลกหน้าที่งงจนตาเป็นไข่ห่าน มาเธียสเองก็นับได้ว่าสับสนไปแล้วอีกหนึ่งคน

ดีหน่อยที่พอหันไปตามสะกิดพร้อมพ่วงด้วยเสียงอันคุ้นเคย ก็พบเข้ากับคนรู้จัก ไม่ใช่บอดี้การ์ดจริงๆดั่งใจคิด

ทีนี้ก็รับรู้ได้ทันทีเลย ว่ากำลังถูกแกล้งกันอยู่

แต่อย่างไรก็คงต้องเรียนรู้อีกสักหน่อย โดยรวมแล้วถือได้ว่าเรียกความตกใจให้กันไม่น้อยเลย

"ฉันมันใจว่าฉันควบคุมการดื่มของตนเองได้"

เขาไขว้ขา วางมาดอย่างน่าหมั่นไส้ ขณะเหลือบมองหางตาพร้อมส่งรอยยิ้มเยาะขำขันให้

"ไม่ทำให้นายเสียเวลาเท่าตู้กดน้ำเก่าๆนั่นหรอก"

"โอ้ แย่เลย, ฉันเริ่มจะเห็นภาพซ้อนทับซะแล้ว นายที่มีหนวดเคราและผมหงอกสีขาวขึ้นมา"

มาเธียสเอ่ยหยอกเย้าคนตัวโต พลางตามไปเปิดประตูนั่งทางฝั่งคนขับ เอนตัวพนักพิงหลังอย่างสบายใจ ทว่าสำรวมตัว

เขาทราบและคุ้นเคยเป็นอย่างดีว่าหากใครคนใดคนหนึ่งนั้นช่างจ้อจู้จี้ขี้บ่น นั่นหมายถึงความห่วงใยที่มีมาให้กัน เอาล่ะ หน้าคุณแม่ชักจะลอยมาในหัวเสียแล้วแถมตอนนี้ยังมีโอกันเพิ่มมาอีกหนึ่ง

Mattheus.C : Well, ยังไงนั่นก็ขึ้นอยู่กับคน จะทำอะไรนายก็ลองพิจารณาดูอีกทีหนึ่ง

"ฉันหวังว่าฉันเองก็ทำอย่างที่นายกล่าวได้"

"ทริปครอบครัวน่ะ"

ก้าวขาเดินพร้อมกับคู่แฝด พลางตบไหล่เแซคคารี่เบาๆเป็นการปลอบใจยามที่อีกฝ่ายเบ้ปากน้อยใจใส่กัน

เมื่อได้ยินเทรย์เวอร์พูดถึงอาหารเย็น จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามบ้าง

"แล้ว พวกนายจะทำอะไรเป็นมื้อเย็น?"

(ขอโทษที่ตอบช้านะคะ ผปค.ป่วยTT)

หัวทุยสีบลอนด์ปรากฎแก่สายตาเขามาแต่ไกล สว่างสดใสไม่ค่อยจะเหมาะนักกับยามเช้าที่ถูกหมอกจางปกคลุม

"ผมมาในบางครั้งบางคราวยามที่ผู้คนไม่หนาแน่นเกินไป เพียงแค่เพื่อวาดภาพเท่านั้น ไม่มีเนื้อหาสำคัญใดๆ"

เอ่ยบทสนทนาโต้ตอบอย่างเป็นมิตร เขาพลิกหน้ากระดาษกลบแผ่นเก่า ก่อนจะเริ่มขีดเขียนใหม่อีกครั้งสลับกับมองคนตรงหน้าและทิวทัศน์

"ขึ้นอยู่กับคุณว่าคุ้นหน้ากันไหม"

"คุณมาบ่อยรึเปล่า"

[ IG ] 𝐎𝐠𝐮𝐧 𝐍. 𝐌𝐚𝐫𝐬𝐡𝐚𝐥𝐬 ☑️

𝟎𝟓𝐌𝐚𝐫𝐬𝐡𝐚𝐥𝐬: In honor of the Japan Grand Prix coming next weekend, the PR team told me to post a throwback of Suzuka’s Podium from last year.

👥 Tagged: @urhandsomepat-ssa.bsky.social
📍Suzuka Circuit, Japan.

(ทันค่ะ มาเร้ว 🥺)

[ IG ]

🔎_🔍 : Back to school 📚🚌

Mattheus.C : จะว่าอย่างไรดี นั่นฟังดูแปลกใหม่ซะมากกว่า น่าสนใจดีในจุดที่มีคนดูแลถึงสองคน

ผายมือไปยังรถมัสแตงของเจ้าตัว เป็นสัญญาณเล็กๆว่าเชิญคุณเจ้าของนำขึ้นรถก่อนเลย

แต่ก็ไม่ลืมเอ่ยถามตามมารยาท

"จะไม่เป็นการรบกวนเกินไปใช่ไหม"

หนุ่มผิวแทนทำทีเฉไฉ ยักไหล่เล็กๆกับคำว่าแท๊บลอยด์ ไม่อยากจะยอมรับเสียเท่าไหร่ว่ามันเคยสร้างประสบการณ์แรกที่ไม่น่าจดจำให้กัน ยิ่งไม่ใช่แค่หนึ่งแต่ถึงหลายคราว

ยังไงก็ตามที เดี๋ยวมันก็ถูกลืมเลือนตามกาลเวลา อย่างน้อยเขาก็เชื่อว่าเช่นนั้น

"ครับ คุณนักแข่งตัวยง"

"นายฝากฉันไว้กับโรงแรมที่ใกล้ที่สุดได้"

เดิมทีแล้วก็เดินเท้าเองได้ แต่ก็ไม่ปฏิเสธน้ำใจกึ่งรับวิบากกรรมร่วมกัน