Breads🍞

แถมวันก่อนคนของชิชิโทยังโพล่หน้ามาชวนคนของเขาไปเที่ยวเล่นสองต่อสองอีก

ชั่วขณะหนึ่งเขาอยากจะคว้าเอวบางๆของซากุระมากอดไว้และแสดงให้รู้ว่าตอนนี้มีคนจองแล้ว

“อ่า แย่แล้วสิซากุระคุง”

“ถ้าจับเธอขังเอาไว้คงจะโกรธมากแน่ๆเลย…”

จบ.

ร่างกายกระตุกเกร็งพร้อมน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเปื่อนมือและเสื้อผ้าที่สวมอยู่

“อ๊า…ทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้นะ” สุโอพึมพำออกมาเบาๆ อารมณ์ที่มีก่อนหน้าเริ่มสงบลง เป็นเพราะเหตุการณ์ที่เขายั้งสติไม่อยู่จนเกือบจะเผยธาตุแท้ต่อหน้าเพื่อนแมวสองสี

(17)

.

.

.

“อึก…อ่า ซากุระ…” เสียงครางและเสียงเฉอะแฉะดังมาจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงกว้าง

มือข้างหนึ่งรูดไปตามความยาวของแก่นกายที่แข็งจนกอบกุมแทบไม่รอบ

ใบหน้าที่มักจะยิ้มแย้มตอนนี้มีเพียงความบิดเบี้ยวจากแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาเพราะความรักและหึงหวง

(16)

-เขาเสียวสันหลังไปแวบหนึ่ง

“เปล่าๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”

“เห้ย นั่นมันของฉัน!”

“ฉันจองตั้งแต่แรกแล้วโว๊ย!!”

เสียงทะเลาะระหว่างซากุระและสุกิชิตะดังแทรกขึ้นมา ทำให้สุโอละความสนใจจากอุเมมิยะ หันไปห้ามปรามคู่กัดปี1แทน

(15)

“…” อุเมมิยะเหลือบไปเห็นภาพชวนขนลุกได้แต่กลืนน้ำลายและทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

ภาวนาให้รุ่นน้องน่ารักสุดฮ็อตจะไม่เผลอทำให้อีกคนสติแตกขึ้นมา…

“มีอะไรรึเปล่าครับ อุเมมิยะซัง?” เสียงนุ่มของสุโอเรียกชื่อเพราะว่าเขาดันมองซากุระนานเกินไป โทนเสียงเย็นๆแบบนั้นทำเอา-

(14)

ระหว่างที่ซากุระกำลังสนใจแต่ของกินที่อยู่ในมือ นิ้วสุโอที่ได้รุกล้ำสัมผัสกับลิ้นก็ถูกเลียต่อจากเจ้าของนิ้วผมแดง

จากใบหน้าเป็นมิตรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ สายตาที่จ้องไปยังเพื่อนผมสองสีของตนแฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง อยากที่จะกลืนกิน ครอบครองเอาไว้ในอาณาเขตของตน

(13)

“ก็ซากุระคุงกินเปื้อนนี่นา”

“ก…ก็บอกกันดีๆสิ ฉันเช็ดเองได้!”

“ครับ”

ใบหน้ายิ้มแย้มที่ส่งมาดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่พูดว่า เข้าใจแล้ว เลยสักนิด

ซากุระพ่นลมหายใจออกมาและก้มหน้ากินขนมในมือต่อ เมินคนข้างๆที่นั่งจ้องเสมือนสุนัขที่รอเจ้าของกลับบ้านมาเล่นด้วย

(12)

“อะ เปื้อนหมดแล้วซากุระคุง”

นิ้วเรียวของสุโอเช็ดเศษขนมที่บริเวณข้างแก้ม ก่อนจะเลื่อนไปลูบไปมาตรงริมฝีปากอวบอิ่ม น่าจูบในสายตาของสุโอ

สัมผัสสกินชิพพร้อมกับแรงที่กดลงมาจนนิ้วอีกฝ่ายแตะกับปลายลิ้น ทำเอาซากุระเด้งตัวออกมาเก้าอี้

“ท…ทำบ้าอะไรของแก!”

(11)

"...." อุเมมิยะคิ้วกระตุกเพราะความขี้หวงของรุ่นน้องที่ใส่ผ้าคาดคนนี้

เมื่อไม่นานมานี้เขาได้ค้นพบความลับบางอย่างที่ไม่สามารถพูดมันออกมาได้

“ซากุระคุง ลองกินอันนี้หน่อยไหม?”

“แกอยากโดนต่อยรึไง ถึงยื่นมะเขือเทศมาให้ฉันน่ะสุโอ!!”

“หยอกๆครับ”

(10)

"นั่นสินะครับ ซากุระคุงต้องผ่อนคลายบ้าง"

มือที่วางบนไหล่โดนผลักออกโดยสุโอที่เดินมานั่งลงข้างๆซากุระ

นัยน์ตาสีแดงตวัดมองเจ้าของมือครู่หนึ่งก่อนจะยกยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

(9)

"แค่เรียกมากินข้าวเนี่ยนะ!?" ซากุระแผดเสียงใส่ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโบฟูริน

ใบหน้ายิ้มระรื่นทำเอาเขาอยากจะปล่อยหมัดใส่สักที

"มาผ่อนคลายกันหน่อยสิ" มือของอุเมมิยะตบลงบนไหล่รุ่นน้องก่อนจะพามานั่งที่โต๊ะ

"นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย..."

(8)

ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนเราจะน่ารัก น่าทะนุถนอมได้ขนาดนี้

เขาอยากจะเป็นคนที่ได้รับรอยยิ้มนั่นเพียงคนเดียว

"ซากุระ"

"ห้ะ เรียกฉันทำไม?"

"เปล่าครับ"

สุดท้ายก็ได้แต่กลืนคำพูดในใจที่อยากจะขอร้องอ้อนวอนให้สนใจแต่เขาเพียงคนเดียวเข้าไป

(7)

"ฉันยืนเองได้น่า" ซากุระบ่นพึมพำแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธมือที่ยื่นมาให้

"ครับ"

สุโอหัวเราะเอ็นดูกับความน่ารักของคนตรงหน้า สัมผัสนุ่มนิ่มกับความอุ่นของมือที่จับมาทำเขาแทบคลั่ง

(6)

"ใกล้จะถึงเวลาประชุมแล้ว ไปกันเถอะครับ"

ร่างสูงของหนุ่มผมแดงเดินเข้ามายืนหน้าโต๊ะซากุระโดยมีฝูงชนแหวกออกประหนึ่งน้ำทะเลในเหตุการณ์ของโมเสสแหวกทะเล

มือเรียวยื่นมาตรงหน้าของซากุระ เหมือนเป็นคำสั่งให้จับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

(5)

ถ้าเป็นจ้องปกติเขาก็ไม่ได้อะไรหรอก

ถึงจะแอบรู้สึกคันไม้คันมือนิดหน่อยก็เถอะ...

แต่จ้องมองที่ว่าคือทุกครั้งที่หันไป อีกฝ่ายมักจะมองมาที่เขาเสมอจนบางครั้งก็แอบหลอนนิดหน่อย

(4)

"เหอะ น่าหมั่นไส้ชะมัด"

"คำนี้ผมน่าจะต้องเป็นคนพูดมากกว่านะ"

"ห๊า?" ซากุระเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย เขาไม่เคยเข้าใจรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ของอีกคนออกเลยสักครั้ง

ตั้งแต่กลับมาจากตอนสู้กับชิชิโทจบลง สุโอก็เริ่มจ้องมองมาที่เขามากขึ้น

(3)

"มองหน้าหาเรื่องรึไง" เสียงห้าวที่คล้ายแมวขู่ดังมาจากเด็กหนุ่มผมสองสีที่นั่งอยู่กลางวง

"เปล่าครับ"

สุโอยกยิ้มเหมือนที่เคยทำเป็นปกติ หากแต่ในใจรู้สึกมีความสุขเพราะว่าอีกฝ่ายสนใจโดยที่เขาไม่ได้เอ่ยปากเรียก

(2)

#suosaku #สุโอซากุ 🫖🌸
; พี่สุโอสายยัน ขี้หวงนิดหน่อยพอหอมปากหอมคอ 🔞

ซากุระ ฮารุกะ เป็นคนน่ารักของทุกคน ไม่เว้นแม้แต่คนของชิชิโทที่เคยไม่ถูกกันก็ยังเปลี่ยนมาหลงเพื่อนสนิทของเขา

สุโอ ฮายาโตะจ้องมองไปยังโต๊ะของหัวหน้าห้องที่ตอนนี้โดนรุมล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย

(1)

เค้าก็อ่านฟิคคุณเหมือนกันนนนน ฟินจิกหมอนมาก🥺🥺

🍞ย้ายมาจากบ้านX @P_breads

เป็นนักเพ้อเวิ่นเขียนไปเรื่อยๆ มีเขียนแฟนฟิคชันด้อมนิจิ, เกนชิน ฯลฯ ในReadAWrite >> www.readawrite.com?action=user_...
ฝากติดตาม ติชม ด้วยนะคะ🍞

“จะบ้าตาย” มีแวบนึงที่เขาแอบนึกถึงยามแก่นกายอันนั้นกระแทกเข้ามาก็รู้สึกเสี่ยวที่ท้องน้อยแล้ว

นั่งทำใจได้ไม่นานเขาก็ลุกขึ้นไปยังห้องน้ำเพื่อไปปลดปล่อยไม่ให้พนักงานคนอื่นมาหาว่าเป็นโรคจิตเมื่อเห็นว่าเขานั่งมีอารมณ์ในเวลาทำงาน

End

หลังวางสายนัยน์ตาสีแดงของเปโตรเลื่อนลงไปมองกางเกงของตนที่นูนขึ้นมาจากเหตุการณ์เซ็กโฟนที่ผ่านมา

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็รู้สึกมีอารมณ์ตอนได้ยินเสียงครางของลูกค้าผมแดงคนนี้ ไหนจะแก่นกายอันมโหฬารที่เห็นจากรูปภาพในแชท (10)

“ว่างวันไหนบ้าง ผมอยากชวนพี่ไปกินข้าวข้างนอก” ธันเดอัสถามแกมอ้อนวอนท็อปเซลล์คนสวยที่ตนหมายตา

“ไม่ว่าง แต่จะนัดไว้ก่อนก็ได้“

คนชวนทำหน้าห่อเหี่ยวตอนแรกก่อนจะยกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินประโยคต่อมาประหนึ่งคนเป็นไบโพล่า

“งั้นอาทิตย์หน้าพี่ว่างไหม”

“ดูก่อน”

“ครับ ผมจะรอนะ“ (9)

“พี่พีท…“ หลังได้ปลดปล่อยแล้วจากเสียงแหบพร่าก็เปลี่ยนเป็นเสียงออดอ้อนจนเปโตรรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา

“วางสายนะ” เมื่อลูกค้ารู้วิธีใช้งานแล้วเปโตรก็ไม่มีความจำเป็นคุยกันต่อ เมินเสียงบ่นหงุงหงิงของลูกค้าระดับvvipของบริษัท

“เดี๋ยวสิ ทำไมคนสวยใจร้ายจัง”

”มีอะไรล่ะ?” (8)

“เหมือนหมาไม่ผิดเลยนะ“

หลังจากเปโตรพูดจบก็ได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆลอดเข้ามาจากปลายสาย เป็นสัญญาณว่าคนที่โทรเข้ามาได้สำเร็จความใคร่เรียบร้อย (7)

“ใช้ควยนายใส่เข้าไปในรูสิ” เปโตรออกคำสั่งอย่างไหลลื่นเสมือนว่าเคยพูดคำแบบนี้มาหลายครั้ง

“แน่นมาก อ่า…รัดเหมือนควยผมจะขาดเลย” ธันเดอัสทำตามคำสั่งอย่างไม่อิดออด

มือหนาจับกระบอกในมือแน่นก่อนจะกระแทกเข้าออกอย่างแรงทำตัวเหมือนกับสุนัขช่วงติดสัตว์ (6)

“ค…ครับ อ่า…”

อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างซื่อสัตย์พร้อมเสียงครางกับเสียงเฉอะแฉะของเจลหล่อลื่นที่เคลือบกับแก่นกายยามรูดขึ้นลง

“ใช้ของเล่นที่พึ่งซื้อไปสิครับ ตี๋“ เปโตรเน้นเสียงให้ชัดขึ้นท้ายประโยค

”อ๊า…พี่กำลังทำผมคลั่งนะ“ ธันเดอัสกลืนน้ำลายอึกใหญ่พลางขยับข้อมือให้เร็วขึ้น (5)

“อย่าบอกนะว่ากำลังช่วยตัวเองอยู่?” เปโตรคิ้วขมวดและถอนหายใจอีกครั้งของวัน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอลูกค้าแบบนี้แต่เนื่องจากลูกค้าคนนี้ซื้อสินค้าของบริษัทเขาทุกชิ้นแม้แต่ล็อตลิมิเต็ด จะบริการให้เป็นพิเศษแล้วกัน (4)

[ผมเคยสอนไปชั่วโมงที่แล้วนะคุณธันเดอัส…]
เปโตรพิมพ์ตอบกลับไปไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีสายโทรเข้ามาจากเจ้าของแชท

“พี่ครับ…” เสียงแหบพร่าดังผ่านลำโพงข้างหูจนเปโตรรู้สึกหยุบหยิบในใจ

”มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณธันเดอัส”

“ผม…อ๊า..”

แทนที่จะได้คำตอบแต่กลับได้รับเสียงครางทุ้มมาแทน (3)

[พี่ครับ อันนี้มันใช้ยังไง *แนบรูป*]
ข้อความจากลูกค้ารุ่นน้องผมแดงเด้งแจ้งเตือนขึ้นมา

เปโตรถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะกดเข้าไปที่แชทที่พึ่งปิดไปไม่ถึงชั่วโมง

ภาพกระบอกสีหวานที่มีแก่นกายใหญ่โตพาดอยู่ โชว์เด่นหราบนหน้าจอ (2)