بهزاد گلرخیان

الکی منو آوردید اینجا.

یوسف از چاهِ دغا خواب تو را می‌دیده‌ست
نوح  از آب به‌جز نام تو را نشنیده‌است
صوتِ داوود به غوغای تو می‌پیچیده‌ست
نور تو بر ید بیضا ز ازل تابیده‌است

پای شوکت همه در پیش تو لنگ آمده‌است
باز یونس به فراچنگِ نهنگ آمده‌است

آسمان صیحه زند: کای مهِ امًید! مرو
زهره فریاد زند: خانه‌ی خورشید! مرو
بغضِ کیوان شکند: چشمه‌ی ناهید! مرو
اشک بهرام چکد: نغمه‌ی جاوید! مرو

آسمان با مه و خورشید به جنگ آمده‌است
صبر کن، بار مبند آنِ درنگ آمده‌است

باغبان آمده، بشنیده خبر، می‌گرید
بلبل غم‌زده با شانه‌به‌سر می‌گرید
زاغ چشمان‌ش گرفته‌ست به‌پر می‌گرید
ای عجب سرو در آغوش تبر می‌گرید

باغ از بغض و غم و گریه به تنگ آمده‌است
باز پاییز به صد حیله و رنگ آمده‌است