TOMOKIII!!(ปี3รู้จักออโต้!+slow)

ร่างสูงเดินตามเพื่อนร่วมชั้นไปอย่างสงบเสงี่ยมพร้อมกับหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ แต่ไม่ได้เปิดเพลงอะไรด้วยซ้ำ

“ไม่หลงหรอกน่า ฉันความจำดีนะ”

โทโมกิตอบกลับอย่างสบายใจ แต่สายตาของเขานั้นมองไปทั่วราวกับสำรวจ

อีกฝ่ายต้องเดินกลับในที่ๆเงียบแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?

”วันหยุดเหรอ? ก็ไม่นะ”

ความสนใจของเขากลับมาอยู่ที่โชอีกครั้งก่อนจะตอบและถามกลับไปอย่างทะเล้น

“หืม จะชวนฉันไปไหนรึเปล่า?”

โทโมกิหรี่ตามองอย่างทะเล้นก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆและรับโทรศัพท์ของอีกฝ่ายมาพิมพ์เบอร์ตัวเอง

“หลอกขอเบอร์ฉันรึเปล่าเนี่ย?ฮะๆ ว่าไปนั่น”

หลังจากที่พิมพ์เสร็จเขาก็กดโทรเข้าเบอร์ตัวเอง มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโชว์ให้ดูทั้งรอยยิ้ม

”เรียบร้อย“

เขาโชว์จอโทรศัพท์ของอีกฝ่ายที่เมมว่า’สุดหล่อ‘ให้ไปก่อนตะไพล่มือไปข้างหลัง

“หืม…จะมีได้ไง”

เขาเลี่ยงตอบพลางยิ้มกลบเกลื่อน

“ไปเถอะ!”

(แอแง5555555555 ดีมากนายผมยาว กลับมาตอบคำถามซะดีๆ—/เกาะขาตามในภาพ(?))

"ยกตัวอย่างเฉยๆน่า คนหล่อมาดแมนอย่างฉันไม่มีอะไรให้กลัวหรอกน่า"

เขากล่าวอวยยศตัวเองซะงั้นพลางยิ้มที่มุมปากเก๊กสุดๆ อีกฝ่ายไม่รู้เท่ากับไม่กลัว

"ไม่ล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่งนายนั่นแหละ"

"ถ้าเจอโจรเดี๋ยวฉันซัดหน้าให้"

โทโมกิกล่าวติดตลกด้วยท่าทางมั่นใจ ขาก็ก้าวเดินไปเรื่อยๆมืดๆแบบนี้จะให้กลับคนเดียวได้ไงกัน

"ก็สวมไว้แบบนี้แหละ"

"นายทำสวยฉันก็อยากอวด เพราะฉันใส่แล้วหล่อ"

ขยิบตาให้

(อย่าหนี กลับมาตอบคำถามก่อน!55555555555 /เกาะขาเลย(?))

คำพูดแรกราวกับคำขู่ แน่นอนว่าเขาเก๊กอยู่ว่าไม่กลัวอะไร หูฟังเขาก็มี สบายๆอยู่แล้ว!

“คำว่ากลัวไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของฉันหรอกนะโช”

เขากล่าวอย่างมั่นใจพลางฉีกยิ้มเสียกว้าง แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อถูกมือนั้นกระตุกให้เซไป

“อะ…”

“ถ้านายไม่ผมยาวเท่าซาดาโกะเท่ากับนายไม่น่ากลัวหรอก”

โทโมกอตอบกลับไม่ตายไมค์พลางยิ้มทะเล้นก่อนจะพากันเดินออกจากป่า

“บ้านนายอยู่ไกลไหม?”

(หย่อนไปนิดเดียวเขาตอกกลับซะรุนแรงเลย น่ารักมากคับ😭😭💕💕💘)

“แน่นอน นายพูดดีนี่”

“เอารางวัลไปนะ“

พูดจบโทโมกิก็เด็ดดอกเดซี่มาอีกดอก แต่คราวนี้เขาค่อยๆเสียบก้านดอกไว้ตรงเนคไทของอีกฝ่ายให้คล้ายกับเป็นเข็มเหน็บ

”ใครก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก นายนั่นแหละ“

”ให้ฉันไปส่งที่บ้านไหม? พ่อมดไม่น่ากลัวเท่าโจรนะ“

เขาเสนอตัวก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนก่อนและยื่นมือไปให้อีกฝ่ายจับพลางยิ้มน้อยๆ ต่อให้ผู้ชายเหมือนกันแต่โจรมันเลือกเพศซะที่ไหน น่ากลัวกว่าผีอีก

(ปักทำความรู้จักคับ🥺)

(ปักจ๋อยคับผม🥺✨️)

(ปักเนียนรู้จักค้าบ🥺)

(ผมมาปัก คราวนี้อย่าหนีนะ---🥺)

( แอบมาหย่อน..ชูยะคุงใส่ชุดคิวโดล่ะครับ 😭🤟🛐 )

มือหนายกขึ้นไปคลำๆเจ้าดอกเล็กๆบนหัวก่อนจะเบนสายตากลับไปหาคนข้างๆ ใบหน้าผุดยิ้มกว้างออกมาอย่างพราวเสน่ห์

“เป็นไง?”

“ฉันหล่อไหม?”

โทโมกิเอ่ยถามพลางสบตามองกับโชด้วยแววตาทะเล้นขบขันแต่ก็จริงใจในเวลาเดียวกัน

“ถ้างั้นนายต้องเก็บไว้ให้ดีๆ เพราะฉันก็ไม่ค่อยให้ดอกไม้ใครเหมือนกัน”

“ยิ่งเป็นดอกเดซี่ ชีวิตนายสดใสแน่ๆ”

พูดจบพ่อมดเก๊(?)ท่านหนึ่งก็ขยิบตาให้อีกจนแทบจะเป็นท่าประจำตัวไปเสียแล้ว ดอกเดซี่มักจะสื่อถึงความไร้เดียงสา แน่นอนว่ามันสื่อถึงความสดใสเช่นเดียวกัน

ในระหว่างนั้นเขาก็ยกน้ำขึ้นมาดื่มอีกไม่นานก็ถูกคนข้างๆทำอะไรสักอย่างกับหัวตน

“โอ๊ะ…เสร็จแล้วเหรอ?”
+

#THK_COMMU อีเวนต์ที่ 3 (แจ้งอีเวนต์ล่วงหน้า)

เทศกาลแรกในฤดูร้อน ต้นไผ่ล้อมรอบ กระดาษสีระรานตา ช่วงเวลาแห่งการขอพรจากดวงดาวได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

แท็กประจำอีเวนต์ #THK_EVENT03 #THK_ทานาบาตะ

รายละเอียด : bit.ly/4jUimir

ระยะเวลาการเล่นอีเวนต์ : วันที่ 27 เมษายน - 29 เมษายน (เล่นย้อนหลังได้ตลอดเวลา)

“พ่อมดที่เป็นเจ้าชาย”

คำตอบของเขาชัดเจนว่าไหลไปเรื่อย แต่เจ้าตัวกลับภูมิใจซะงั้น เขายิ้มพลางโชว์ดอกไม้จิ๋วในมือให้เห็น

“เป็นช่อสิ”

“อย่ากระพริบตานะ…”

พูดจบโทโมกิก็กำดอกไม้จิ๋งทำท่าร่ายคาถาที่มือของตนก่อนจะใช้มืออีกข้างโบกผ่านมือข้างที่กำดอกไม้ก่อนจะปรากฎเป็นช่อดอกเดซี่..ช่อที่มีจำนวนทั้งหมดสามดอกถ้วน

”จ๊างงง นี่ไง เป็นช่อแล้ว“

”อะ ฉันให้นาย“

พูดจบเขาก็ยื่นไปให้ตรงหน้าทั้งรอยยิ้ม

งานฝีมือเป็นอะไรที่เขาไม่เคยหยิบจับเลยสักนิด สกิลเล็กๆที่พอจะมีก็คงเป็นสกิลซ่อมเสื้อผ้าจากคุณยายทวดที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้าย

“ตกลงครับ คุณคนทำมงกุฎ”

เขากล่าวอย่างหยอกล้อพร้อมกับชูเจ้าดอกเดซี่เล็กๆไว้ตรงหน้าของเพื่อนร่วมชั้นปี

“ฉันเป็นพ่อมดล่ะ ฉันจะเสกมันออกมาให้นายดู”

“นายเห็นไหมว่ามันมีดอกเดียว”

เขาแบทั้งหน้ามือหลังมือให้อีกคนดู ทุกอย่างเห็นชัดว่ามีดอกเดียว

“เดี๋ยวฉันจะเสกมันมา”

“หืม…เป็นเด็กดื้อเหรอนายน่ะ?”

เขาเอ่ยถามพลางเลิกคิ้วขึ้น แต่เห็นทักษะการร้อยดอกไม้นั่นยิ่งทำให้ว้าวมากกว่าเดิม

“นายร้อยดอกไม้เป็นด้วยเหรอ? งานละเอียดชะมัด”

“อืม…เอาสิ ขอเป็นมงกฎเจ้าชายนะฮึๆ”

โทโมกิตอบกลับพลางหัวเราะเบาๆก่อนที่ตนจะเด็ดดอกเดซี่มาบ้างและโชว์ให้อีกฝ่ายดู

“ฉันจะเสกเจ้าพวกนี้มาเพิ่ม นายอยากดูไหม?”

(ขอบคุณเช่นกันนะคะ เอาลูกอมไปกินน้าเจ้าเด็ก😊✨)

ไม่ปฏิเสธเลย เพราะปฏิเสธไม่ได้ เขาเงียบและเปิดน้ำดื่มในทันที ยอมรับเลยว่าเป่าเมื่อกี้ทำเอาปากแห้งเอาเรื่อง

โทโมกิเดินตามอีกฝ่ายไปที่ใต้ต้นไม้ที่มีผ้าปูปิคนิคปูไว้ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงข้างๆ

"ไม่รีบนะ ได้ยาวๆ"

"ฉันอยู่หอน่ะ นายล่ะ? ที่บ้านไม่มีเคอร์ฟิวส์รึไง?"

เขาเอ่ยถามก่อนจะกระดกน้ำไปอีกอึกก่อนจะหันหน้าไปหาคนข้างๆ

เขาอมยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นประกายในแววตาคู่กันก่อนจะยกมือขึ้นมาแปะๆผมของรุ่นน้องเบาๆอย่างเอ็นดู

"ต้องมีโอกาสสิ"

"งั้นฉันไปละ ไว้เจอกันนะ ฮิซาเมะคุง"

พูดจบโทโมกิก็ยักคิ้วให้น้อยๆก่อนจะเอามือลงเปลี่ยนเป็นโบกมือแทน

(+งับ)
ช่วงเที่ยงเป็นช่วงเวลาอันดีในการมองหาที่สงบเพื่อหาที่งีบตอนกลางวัน และบันไดหนีไฟน่าจะสงบมากที่สุด

...ซะเมื่อไร

เมื่อเปิดประตูมาเขาก็พบกับใครสักคนที่นั่งอยู่ ผิดคาด แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนแต่อย่างใด

"นึกว่าไม่มีคนซะอีก..."

โทโมกิเอ่ยพลางมองตาปริบๆก่อนจะหย่อนก้นนั่งอีกด้าน ใบหน้าหันไปมองตาปริบๆ

"ที่ประจำเหรอ?"

ในขณะที่โทโมกิกำลังเดินผ่านแถวนั้นพร้อมกับกางร่ม สายตาของเขาเห็นใครสักคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา

"ชิเง็น..?"

"ทำไมมายืนตากฝนล่ะ หือ?"

เขาเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนร่วมชั้นก่อนจะมองไปยังมือที่ถืออะไรบางอย่างไว้ เรียวขาก้าวไปใกล้พลางกางร่ม สายตามองไปที่มือนั่น

"นกบาดเจ็บเหรอ?"

"พาไปหาหมอไหม?"

เขาเอ่ยถามขึ้นแต่กลับมองไปที่พื้นแทนที่จะมองแผล เหมือนเห็นแว้บๆว่ามันมีเลือด...

คราวนี้เขาไหวไหล่เบาๆแทนเมื่อถูกถามขึ้นจึงเปลี่ยนไปยักคิ้วเล่นหูเล่นตาใส่แทน

"ก็นะ คนมันหล่อ"

เขาคงยังเป็นเหมือนเดิม ความมั่นใจในหน้าตาเหลือล้นจนน่าหมั่นไส้ หลังจากเล่นเสร็จเขาก็เก็บเจ้าเครื่องเป่าใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย

สายตาของเขาลอบมองเพื่อนร่วมชั้นและยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไรน้ำขวดก็ถูกยัดมือมาแล้ว

"นี่ฉันแย่งน้ำนายรึเปล่าเนี่ย? ฮะๆ แต่ก็ขอบคุณนะ"

"นั่งไหม?"

เขาถามทั้งรอยยิ้ม

สุดท้ายอีกฝ่ายก็ไม่ได้ให้ตนช่วยพยุง เจ้าตัวจึงเก็บมือใส่กระเป๋ามองรุ่นน้องด้วยใบหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

"เรื่องเล็กน้อยน่า ไม่ต้องขอบคุณหรอก"

"ถ้านายอยากกินลูกอมนั่นอีก เหมือนร้านจะอยู่ในศูนย์การค้านะ"

"มีลูกอมโฮมเมด ฉันเคยเห็นมีหลายรสชาติ กระดาษห่อก็มีหลายลาย

แม้ว่าการตอบสนองของอีกฝ่ายจะไม่ตรงกับที่คาดหวัง แต่จากคำตอบก็พอจะเข้าเค้า รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าไม่ได้ทุกข์ร้อน

"ฮะๆ ก็ได้ครับ"

ว่าแล้วเขาก็กางเบลเซอร์ของตนออกแต่เหมือนว่าลูกเบสบอลจะไม่ได้อยู่ในเสื้อทั้งๆที่ตอนแรกเขาใส่มันไว้ข้างใน

"อ้าว หายไปไหนแล้วหว่า?"

โทโมกิเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอีกครั้งปั้นหน้าใสซื่อ แต่ปากกลับเม้มซะแน่นราวกับกำลังกลั้นยิ้มอยู่

ในขณะที่ไวโอลินกำลังบรรเลงไป เสียงแหลมๆของฮาโมนิก้าก็คลอไปด้วย แม้ชนิดดนตรีจะต่างกันอย่างสิ้นเชิงแต่กลับเล่นไปด้วยกันได้อย่างลงตัว

และในที่สุดบทเพลงอันแสนไพเราะก็จบลงพร้อมกับคนเป่าที่หอบออกมาเบาๆ หน้าไม่แดงแต่เหนื่อยเอาเรื่อง

“แฮ่ก…สบายมาก”

“เป็นไงล่ะ เข้ากันสุดๆไปเลยสิ”

โทโมดิกล่าวพลางขยิบตาให้ทีดูหยอกล้อเหมือนเดิม

(ยินดีค้าบบ เก็บผลงานไว้ดีๆนะ><)

เมื่อมือสัมผัสกันเขาก็ใช้แรงดึงขึ้นมาเป็นหลักให้อีกฝ่ายลุกขึ้นยืน

“แค่นี้เอง”

ท่าทางผยองแต่กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้นขัดกันอย่างสิ้นเชิงก่อนที่พวกเขาจะพากันเดินกลับไปยังห้องเรียน

แต่ในระหว่างนั้นถูกมือของโชปัดเส้นผมของตนออกจนเขาชะงักไปทีและหันไปมองกับคำทัก

โทโมกิยังไม่ทันตอบก็มาถึงที่ห้องเรียนของอีกฝ่ายซะแล้ว

“โอเค…”

“สีเขียวก็สวยเหมือนกัน”

พูดจบเขาโบกมือให้ทีก่อนจะมุ่งไปที่ห้องตน