Onur Özgen

On dört yıl önce bugün hayatını kaybeden Socrates üzerine...

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/98211/d...

Doktor Socrates: Eski güzel futbolun hayaleti On dört yıl önce bugün, futbol dünyası en seçkin elçilerinden birini kaybetti: Socrates. Henüz 57 yaşında, bağırsak enfeksiyonu nedeniyle yaşamını yitiren Socrates, “Doktor” lakabıyla anılıyordu, çünkü tıp doktorası da vardı. Hem sahada hem de saha dışında, futbolun ama aynı zamanda Brezilya’nın tarihine damga vurmuştu. Socrates’in kariyeri sıra dışıydı. Tarihin en parlak ama aynı zamanda en az kupalı Brezilya millî takımının kaptanıydı. 1982 Dünya Kupası’nın birçokları için tartışmasız en iyi takımı olan, ama kupayı İtalya’ya kaybeden sambacılar, Meksika’da düzenlenen bir sonraki Dünya Kupası’nda da, çeyrek finalde Fransa’ya ve onun efsane “sihirli karesi”ne (Michel Platini, Jean Tigana, Luis Fernandez ve Alain Giresse) elenmişti. Olağanüstü bir yoğunlukta geçen bu maç, epik bir penaltı atışları serisiyle bitmiş; Socrates penaltı kaçırmıştı. Onun ilk belirgin özelliği belki de burada yatıyordu: “Lanetli” bir futbolcuydu; tartışılmaz yeteneğine rağmen büyük hiçbir kupa kazanamamıştı. Ama aynı zamanda şiirsel, romantik ve devrimci bir futbolcuydu. Brezilya milli takımı ve sosyalist futbol O yıllarda, Batı Almanya’nın temsil ettiği rasyonalist anlayış futbola baskın gelmeye başlamış; taktik şemalar ve atletik özellikler, yaratıcılığın ve tekniğin önüne geçer olmuştu. Socrates’in Brezilya’sı ise anakronikti. Çünkü Tele Santana’nın yönettiği, Falcao, Zico (namıdiğer “beyaz Pele”) ya da Branco gibi olağanüstü bireysel yeteneklerden kurulu bu takım, “samba-futbol”un son temsilcisiydi: Tek pasla oynanan, cömert, ileriye dönük; hazza ve gösteriye yaslanan bir futbol. Bu, Marksist Yazar ve Sinemacı Pier Paolo Pasolini’nin şu sözlerine tam karşılık geliyordu: “Her gol kaçınılmaz bir karakter taşır; bir yıldırım çarpmasıdır, bir sersemleme halidir, geri döndürülemezdir. Şiirsel söz gibi… En çok gol üreten futbol, en şiirsel futboldur.” Futbolun giderek daha fazla liberalizmin eline geçtiği bir dönemde Brezilya, 1950’lerin ilk yarısındaki efsane Macaristan Takımının Teknik Direktörü Gusztav Sebe’nin “sosyalist futbol” dediği mirasın emanetçisiydi: Pas oyununa ve hücuma dayalı bir futbol. Meşin yuvarlağı kalıcı biçimde yozlaştıran rasyonalizme direnen bu takımın estetiği, “devrimci romantizm”le ilişkilendirilebilir. Nitekim Ekososyalist Filozoflar Michael Löwy ve Max Blechman’a göre, “Devrimci romantizm, makinenin ve ilerlemenin sosyalizmine karşı şiirin ve kurtuluşun sosyalizmi olarak kendini ortaya koyar. Duyuların özgürce serpilip gelişmesini, yenilenmiş bir kolektiflik içinde hedefleyen şiirsel bir sosyalizm…” Ne var ki Socrates söz konusu olduğunda bu devrimci romantizm, Brezilya milli takımının kapısında kalmaz; kulübü Corinthians’ta ve saha dışında da devam eder. Corinthians ve demokratik devrim Socrates için -her gol attığında yumruğunu havaya kaldıran- devrim yalnızca estetik bir mesele değildir; aynı zamanda bir praksistir. Bir anekdot, bu devrimci pratiği simgeler: 1984’te Socrates, Fiorentina’ya transfer olur. Floransa’ya varır varmaz gazeteciler ona İtalya’nın kendisi için ne ifade ettiğini sorduğunda, şu cevabı verir: “Antonio Gramsci.” Ama asıl iz bıraktığı yer ülkesi Brezilya’da, Corinthians’ta olur. Brezilya’nın hâlâ askeri diktatörlük altında bulunduğu bir dönemde doğrudan demokrasinin büyük savunucusudur; “Diretas Já!” (Yani “Hemen Doğrudan Seçim!”) hareketine katılır. Fakat asıl model olan, bizzat Corinthians’ın kendisidir. 1981’de, daha önce hapse de girmiş genç bir sosyolog olan Adilson Monteiro Alves kulübün başkanlığına gelir. Gelirleri oyuncularla paylaşır -bugünün uçuk maaşlarının çok uzağında- ve doğrudan demokrasiyi kurar. Formalarda reklamların çoğalmaya başladığı bir çağda Corinthians, göğsünde karanlık bir sadelikle tek bir kelime taşır: “Democracia”. 1983’te Brezilya Kupası finali sırasında -kupayı kazanamasalar da- medyatik görünürlüklerini kullanıp bir pankart açarlar: “Kazansak da kaybetsek de, ama her zaman demokrasi içinde.” Kulüp ülkede olağanüstü popülerleşir. Uruguaylı Yazar Eduardo Galeano, 2003’te verdiği bir röportajda şöyle yazar: “Demokrasi sürdüğü müddetçe, oyuncuları tarafından yönetilen Corinthians, ülkenin tamamındaki en cüretkar ve en göz kamaştırıcı futbolu sundu; stadyumlara en büyük kalabalıkları çekti.” Hareket büyür, bütün ülkeyi demokratik bir dalga sarar; öyle ki 1983’te askeri rejim altmış günlüğüne olağanüstü hal ilan eder. Socrates o dönem hakkında şunları anlatmıştır: “Biz büyük bir aileydik; oyuncuların eşleri ve çocuklarıyla birlikte. Her maç bir bayram havasında oynanırdı. […] Sahada özgürlük için, ülkeyi değiştirmek için mücadele ediyorlardı. Oluşan atmosfer, sanatlarını ifade etmeleri için onlara daha fazla güven verdi.” Socrates’in takımı, 1985’te gerçekleşen rejim çöküşüne böylece ciddi katkı sunar. Socrates kendi dönemi için sıra dışı bir figürdü. Ama hepsinden önemlisi, bugünün futbolunda -kapitalizmin ve kârlılık zorunluluğunun çürüttüğü modern futbolda- artık var olamayacak bir karakterdi. Çünkü Socrates, bugün ölmüş bir oyunu temsil eder, ayrıca artık kaybolmuş görünen bir ruh halini de. Zaten kendisi de, bugün yok olmuş bir futbolun temsilcisi olduğunun farkındaydı. Ölümünden birkaç ay önce, modern futbol hakkında çok sert bir değerlendirme yapmış ve şunları söylemişti: “2010 Dünya Kupası finali, modern futbolun karikatür gibi bir örneğidir. Hileli, şiddetli bir oyun; aşırı duran zamanlar, tekmeler ve sızlanmalar; ve neredeyse hiç pozisyon, neredeyse hiç gösteri. İki takımın da (İspanya ve Hollanda) kaybetme korkusu absürttü; dolayısıyla kazanma korkusu da.” Elbette futbol hâlâ bize duygu, sevinç ve heyecan yaşatıyor. Ama güzel futbolun sosyalist sevdalıları, Socrates’in yokluğunda kendilerini ister istemez yetim hissediyor.

Doktor Socrates: Eski güzel futbolun hayaleti

✒️ Onur Özgen yazdı

https://www.evrensel...

Liverpool'un bu sezon yaşadığı olağanüstü düşüş üzerine...

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/98163/l...

Liverpool nasıl bu hâle geldi?

✒️ Onur Özgen yazdı

https://www.evrensel...

Beş yıl önce bugün aramızdan ayrılan Maradona ve hayatlarımızda kapladığı yer üzerine...

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/98147/d...

"Devrimlerin cazibesini ve mıknatıs gibi çeken tarafını yakalamak çok zordur. Onun kariyeri baştan sona böyle bir devrimdi.

İyisiyle kötüsüyle: Mücadele, coşku, hayal kırıklığı ve dehşet. Maradona, futbolda devrimin canlı suretiydi"

✒️Onur Özgen'in yazısını evrensel.net'ten okuyabilirsiniz

"Beşiktaş’ı yönetenlerin, takımın en önemli oyuncusunun, iyi de bir sözleşmeye sahipken kulüpten neden bu kadar ayrılmak istediğini kendilerine sorması ve dürüst bir cevap vermesi gerekiyor."

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/98123/r...

Birkaç gün önce aramızdan ayrılan Hümayun Erşadi ve onunla özdeşleşen Abbas Kiyarüstemi'nin nefis filmi "Kirazın Tadı" üzerine...

Bugün, BirGün Pazar'da.

Okumak için: www.birgun.net/makale/humay...

Teknik direktörlük kariyerinde bininci maçına çıkan Pep Guardiola ve futbolda değiştirdikleri üzerine...

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/98079/b...

🗞 Bahis cambazlığı

Bahis operasyonunda fatura 3. lige, futbolculara ve hakemlere kesilirken milyarları cebe indirenler görmezden geliniyor. Enflasyon, işsizlik, sömürü ve baskı artarken operasyon “Sıra kimde?” tartışmasına indirgenip adeta ‘Cambaza bak’ deniyor

Evrensel yarın bayilerde

Geçtiğimiz pazar, öldürülüşünün ellinci yıl dönümünü idrak ettiğimiz Pier Paolo Pasolini'nin futbolla ilişkisi üzerine...

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/98041/p...

Jacques Tati sineması: Daha insani bir yaşama çağrı Kırk üç yıl önce bugün kaybettiğimiz Jacques Tati, sinema perdesini gerçeği yansıtan bir ayna olarak gören o büyük yönetmenlerden biridir. Onun filmleri, seyircinin gözleriyle izlemesi, zihniyle yo…

Fransız komedisinin ve modern Avrupa sinemasının en büyük figürlerinden Jacques Tati, 43 yıl önce bugün hayatını kaybetti. Tati, sinema perdesini gerçeği yansıtan bir ayna olarak gören büyük yönetmenlerden biridir.

Mecra'da günün yazısı, kırk üç yıl önce bugün hayatını kaybeden Jacques Tati ve onun en büyük filmi "Mon oncle" üzerine...

Okumak için: onurozgen.substack.com/p/jacques-ta...

"Bahis parası yıllardır oyunun içinde. O yüzden bu iş, tekil failleri cezalandırmakla bitmez. Bahis endüstrisiyle futbola örülmüş bağları sökmek gerek."

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/97995/f...

"Eşitlik ve özgürlük temelinde, laik ve kamucu bir düzen için yan yana gelmek, söz üretmek, örgütlenmek ve ısrar etmek zorundayız. İşte ancak o zaman, 'Yaşasın Cumhuriyet!' dendiğinde, bu sözün altı gerçekten dolu olur."

Mecra'da günün yazısı: onurozgen.substack.com/p/onlarn-cum...

Mussolini gözlerinizin içine baktığında Antonio Scurati’nin Strega Ödüllü romanı Mussolini: Yüzyılın Oğlu (M – Il Figlio del Secolo, 2025) beş yıl önce epey ses getirmişti. Televizyon dizisine dönüştürüldükten sonra gördük ki roman nered…

Faşizm dün buydu, bugün de budur: Belirsiz ama güçlü bir duygusallığın doruk noktası, aklın ve empatinin reddi; herkese, elbette onu —Benito Mussolini’yi— yetkilendirmek şartıyla, bir dilim “her şeye kadirlik” vadetmek.

MUBI'de gösterilen sekiz bölümlük "Mussolini: Yüzyılın Oğlu" dizisi üzerine...

Bugün, BirGün Pazar'da.

Okumak için: www.birgun.net/makale/musso...

"Modern futbolun mimarları hem büyüleyici hem rahatsız edici. Büyüleyici, çünkü karmaşıklığı yönetip bir düzen kuruyorlar; rahatsız edici, çünkü düzen bazen oyunun canlılığını törpülüyor."

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/97948/f...

Beşiktaş için hâlâ samimi olarak dertlenenler için çok üzülüyorum. Kendim dâhil. Ama ne yazık ki Beşiktaş hak ettiğini yaşıyor. Bu şekilde yönetildiği müddetçe daha kötü günler de kapıda bekliyor.

Görünen gerçeklerin ardındaki basit gerçekler Abbas Kiyarüstemi’nin sineması, özellikle son otuz yılda, uluslararası film eleştirisinin hatırı sayılır bir kesiminin merakını cezbetti ve hâlâ cezbetmeye devam ediyor. İranlı yönetmenin geniş kül…

Abbas Kiyarüstemi'nin güzelim filmi "Yakın Plan"ı @vesaire.press için yazdım.

Film, Othon Cinema'nın sunumuyla yarın akşam İstanbul ve Ankara'da gösterilecek.

Camus gibi, hayat ve ahlâk hakkında bildiğim her şeyi futboldan öğrenmesem de, futbolun bu konuda bana da çok yardımı olduğunu söyleyebilirim.

Futbol ve ahlâk üzerine düşünceler, bugün Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/97908/f...

Futbol ve ahlâk üzerine düşünceler Hakem düdüğüyle başlayan bir tören değildir futbol; kusurlarıyla yaşayan bir alışkanlıktır. Onu ahlâkın sınandığı bir laboratuvar gibi görmek, en başta kategorik bir yanılgıdır. Çünkü oyun, içinde doğduğu dünyanın aklıyla çalışır. Dünyada güç nasıl işliyorsa, futbolda da öyle: Kurallar var ama çıkar güçlü; adalet arzu ediliyor ama sonuç belirleyici. Bu yüzden sahada gördüğümüz çoğu şey, dışarıdaki hayatın sade bir yansımasıdır —kimi zaman da büyütülmüş bir kopyası. O hâlde adalet beklentisini merkeze koymak, oyunu yanlış yerden okumaktır. “Âdil bir futbol” talebi, kulağa soylu gelse de yapısal gerçeklerle çakışır. Birincisi, baskın psikoloji: Tribün kimliği. Taraftarlık, dünyayı iki renge indirir. Aynı pozisyonu kendi lehimize yorumlamak için özel bir çabaya bile ihtiyaç yoktur; zihnin hazır önyargıları çalışır. Grup aidiyeti, adalet talebini hemen bükebilir. Bu refleks, her maç yeniden üretilir. Kimin “haklı” olduğuna ilişkin kanaat, çoğu kez sonucun gölgesinde şekillenir; pozisyonun kendisi değil, tabeladaki sayı belirler ölçüyü. İkincisi, dilin kılıfı. Örneğin maç içinde zaman çalmak “tecrübe”, hakemi aldatmak “kurnazlık” adını alır. Sözcükler, davranışın niteliğini dönüştürmez ama algıyı dönüştürür. Böylece “yapılabilir olan” ile “yapılması gereken” arasındaki çizgi sessizce kayar. Kuralın dışına taşmanın utancı azalır; başarı anlatısı içine gizlenir. Dürüstlük, “safdillik” diye kenara itilirken, kurnazlık “oyunun gerçeği” diye merkezî bir değere dönüşür. Üçüncüsü, teşvik sistemi. Futbol artık büyük bir iş. Her bir puanın ciddi bir parasal karşılığı var. Teknik direktörün koltuğu haftalık form grafiğine bağlanır; oyuncunun sözleşmesi gol ve asist sayısıyla nefes alır. Böyle bir iklimde “en doğru” davranış, çoğu zaman “en kazançlı” olanla çakışır. Ahlâk, mâliyet kalemi gibi görünmeye başlar. Kulüp sözcüleri, federasyonlar, hakem kurulları… Hepsi, dışarıdaki güç dengeleri gibi konuşur. O yüzden “adalet” dendiğinde anlaşılan, çoğu kez “bizim çıkarımıza uygun karar”dır. Bu da beklentiyi daha doğmadan tüketir. Dördüncüsü, teknoloji yanılgısı. VAR gibi araçlar adalete yaklaşmak için devreye girdi. Yaklaştık mı? Belki bazı uçurumlarda, evet. Ama teknoloji, ahlâk üretmez; yalnızca görüntüyü keskinleştirir. Gri alanlar geniştir: “Temas var mıydı?​”, “Şiddeti yeterli miydi?​”, “Niyet nasıldı?​” Bu soruların hiçbirini kamera tek başına yanıtlayamaz. Yorumun payı asla sıfırlanmaz. Sonuçta “adalet” dediğimiz şey, yalnızca saniye saniye büyütülmüş bir fotoğraf değil; ortak hissin, ortak beklentinin, ortak terbiyenin bileşkesidir. O bileşke, sahaya girmeden önce toplumda kurulur ya da kurulamaz. Futbolun ahlâkı Tüm bunların ışığında, futboldan kapsamlı bir ahlâk dersi beklemek yersiz. Tam tersine, oyun bize şunu tekrar hatırlatır: Dünyada âdil olan çok az; sahada da az olacak. Bu tespit, bir teslimiyet çağrısı değil; doğru ölçek çağrısı. Zira beklenti yanlış kurulunca hayâl kırıklığı da kalıcı oluyor. “Futbol niçin âdil değil?​” sorusunun cevabı, “Çünkü hayat da değil” kadar basit ve rahatsız edici. Oyunun ritüeli, bu rahatsızlığı unutturmak için var. Bağırırız, seviniriz, öfkeleniriz; ama adalet duygusunu tatmin etmek için değil, aidiyetimizi tazelemek için. Böyle bakınca, sahadaki “ufak sadakatsizlikler”in niçin bu denli yaygın olduğunu anlamak kolaylaşıyor. Duran topu birkaç santim öne çekmek, taç atışını bir iki adım ileriden kullanmak, rakibin hızını kesmek için yere kolayca düşmek… Hepsi, tribünün kabul sınırları içinde kalırsa “akıllılık” diye anlatılır. Çocuklar da bunu duyarak büyür. Peki bu tablo bize ne söyler? Öncelikle, “futbolun ahlâkı” ile “ahlâklı futbol” ayrımını netleştirmeyi. Birincisi, oyunun fiilî işleyişidir: Kurnazlığın değer, dürüstlüğün safdillik sayıldığı düzen. İkincisi ise bir temennidir ve onu oyunun içinden, kendi başına doğuramayız. Antrenman sahasında “değerler eğitimi” verilebilir; ama bu, makasın yalnızca bir yaprağıdır. Diğer yaprak, dışarıdaki hayatın işleyişidir. Orada başka bir dil, başka bir hukuk, başka bir adalet eğitimi yoksa; sahadaki iyi niyet kırılgan kalır. “Çözüm” kelimesi de bu nedenle abartılı. Futbol, toplumun çözemediğini çözmez. En fazla, yer yer frenler, bazen de hızlandırır. Bize düşen, oyunu bir ahlâk makinesi sanmamak; onu olması gerektiği ölçekte değerlendirmek. Bu çerçeve, romantizmi değil gerçekçiliği gözetir. Romantik beklenti, en küçük kararda bile “adalet” görmek ister; göremeyince öfkeye döner. Gerçekçi beklenti, oyunun doğasını baştan kabul eder: Hakemin hatası, oyuncunun dalaveresi, tribünün ikiyüzlülüğü —hepsi paketin içindedir. “Sıfır hata” hedefi, bu pakete dışarıdan yapıştırılmış bir ahlâk etiketidir; gerçekte tutmaz. Bu kabul, sevinci eksiltmek zorunda değil. Bilakis, şaşkınlığı azaltır. Bir maçta beklenmedik bir centilmenlik gördüğümüzde onu “doğru olanın mecburî icrası” diye değil, “nadiren gelen bir armağan” diye okuruz. Armağan, değerini istisna oluşundan alır. İstisna, bizi iyi hissettirir; ama kuralın yerini almaz. Bu ayrımı bilmek, oyunu daha temiz kılar: Çünkü artık ondan dünyayı kurtarmasını beklemeyiz. Ahlâklı bir futbol mümkün mü? “Peki hiçbir şey talep etmeyelim mi?​” Talep edelim elbette, ama yerinden. Talebin adresi, futbolun dışıdır. Kurulacak daha âdil bir hayat, dolaylı olarak oyuna da sızar. Futbol, sahanın dışında yaşanan bu değişimi hızla kopyalar. Dışarıdaki şiddet dilinin kısılması, içerideki itiş kakışın dozunu düşürür. Dışarıdaki kurumların tutarlılığı, içerideki hakemin elini güçlendirir. Dışarıda yalana düşük tolerans, içeride sahtekârlığa alkışın azalması demektir. Bu arada, oyunun içinden yapılabilecekler yok mu? Elbette var, ama ölçülü: Şike ve şiddet gibi kırmızı çizgilere sert ve tutarlı yaptırımlar, kamuya açık şeffaf raporlama, hakemlerin performans kriterlerinin netleşmesi, medya yayınlarında dil standartları… Fakat bunların bile “ahlâkı üretmek” değil, “aşırıya giden sapmaları dizginlemek” hedefi taşıdığını unutmadan. Bu, bir tür “ahlâk minimalizmi”: Asgarî müşterekleri korumak. Sonuçta, futbola dair adalet tartışması, toplumsal aynanın karşısında yapılan bir konuşma. Aynada gördüğümüz şey hoşumuza gitmeyebilir. Camı suçlamak kolaydır; ama camı parlatmak görüntüyü değiştirir, gerçeği değil. Futbolu parlatmak da böyledir: Işığı artırır, kusuru saklamaz. O hâlde, oyundan beklediğimizi topluma yükleyelim; toplumdan beklediğimizi oyuna değil. Bu, talebin yerini düzeltir. Ve evet, bazen o nadir anlar gelir: Bir oyuncu, kendi lehine çalınan hatalı kararı düzeltir; başka bir oyuncu, sakatlanan rakip oyuncu için topu taca yollar; bir tribün, yalandan kendini yere atan kendi oyuncusuna tepki gösterir. Bu anlar, bir öğretinin meyvesi değil; tekil vicdanların kısa parıltılarıdır. Onları çoğaltmanın yolu, sahada değil, sahaya gelmeden önceki hayatta —okulda, evde, işte— başlar. Futbol, ancak o zaman biraz daha az abartır gerçekliği. Ama hiçbir zaman “ideal dünya”ya dönüşmez. Dönüşmek zorunda da değildir. Beklentiyi buraya koyduğumuzda, hem oyunu daha az kırarız hem kendimizi. Adalet, futbolda bir hak iddiasından çok, nadiren denk düşen bir tesadüftür. Tesadüfe seviniriz; ama onu kural diye yazmayız. Kural, rekabettir. Rekabetin içinden çekip çıkarabileceğimiz en makul şey, ölçüdür. Ölçü, tribünde bağırmanın da, sahada kazanmanın da tonunu ayarlar. Gerisi, hayata aittir. Hayatta âdil olan çoğalırsa, futbol da payını alır. Çoğalmazsa, oyundan mucize beklemek yalnızca kendimizi kandırmaktır.

Futbol ve ahlâk üzerine düşünceler

✒️ Onur Özgen yazdı https://www.evrensel...

14 numaralı bir eve taşınınca, kapı numarasının nasıl olacağı da belli olmuştu.

Paul Thomas Anderson’dan hatırlanmaya değer bir klasik: “Savaş Üstüne Savaş” Devrim yapın ve sevişin. Paul Thomas Anderson’ın son filmi Savaş Üstüne Savaş’ın (One Battle After Another, 2025) ilk bölümünde kahramanlar, politik eylem ile haz arzusunu birlikte kovalayan …

Paul Thomas Anderson'ın yeni filmi "Savaş Üstüne Savaş"ı @vesaire.press için yazdım:

Bulgar futbolunun 90'lardan sonra yaşadığı düşüşün nedenlerini irdelediğim yazı dizisinin ikinci ve son bölümü bugün Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/97866/b...

Türkiye'nin yarın akşam karşılaşacağı Bulgaristan, bir zamanlar Avrupa'nın en iyi futbol takımlarındandı. Peki aradan geçen yaklaşık otuz yılda Bulgar futbolu nasıl bu hâle geldi?

Yazının ilk bölümü bugün Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/97855/b...

"Dünyanın her yerindeki futbol taraftarları, kendi ülkelerinin spor bakanlıklarına ve federasyonlarına, İsrail’in yer aldığı bir organizasyonda bulunmayı kabul etmemeleri için baskı yapmalı."

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/97816/f...

Claudia Cardinale ve Robert Redford'a veda...

Bugün, BirGün Pazar'da.

Okumak için: www.birgun.net/makale/cardi...

"Anlatının yeni gerçekliğin temeli hâline geldiği sosyal medya çağında '1 numara olduğunu hissetmek', '1 numara olmanın' ön koşulu. Ya da en azından öyle görünmek -ki bu artık neredeyse aynı şey."

Bugün, Evrensel'de.

Okumak için: www.evrensel.net/yazi/97773/b...

Claudia Cardinale'nin bakışlarında Akdeniz vardı. Cilalanmış değil, yaşanmış bir güzelliğin özgürlüğü... Visconti'den Leone'ye, Fellini'den Zurlini'ye bütün ustalar, belki de bu yüzden ona hep dolu, canlı, kendinin farkında karakterler emanet etmişlerdi.