まゆ • 1-B (ทำงาน ตอบช้า)

(5665555555555555555 เริ่มเลย อาร์ตไฟท์ssr)

(ในโรลนี้ไง! หยิบมาวาดได้หมดแหล่ะ คิคิคิคิคิคิคิคิ 😼😼)

(แอ่ก สปอยล์ว่ายังเสียน้ำตาไปอีกหลายรอบ 💔💔💔)

(ฉันทำอะไรให้คุณ 💔 เดี๋ยวเจอสวน หน็อยแน่ ๆๆๆๆ 🫵🏻🫵🏻🫵🏻)

(คือ มันก็เหมือนตอนนี้แหล่ะ ไม่โตไปกว่านี้แล้ว 😞💔)

มายุตอบกลับสั้น ๆ พลางยกมือขึ้นโบกให้ มองแผ่นหลังอีกฝ่ายวิ่งไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ

เมื่อเสียงรอบข้างเริ่มจางลง เธอก้มดูเครื่องรางในมืออีกครั้ง ใช้นิ้วโป้งลูบเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลงอย่างตั้งใจ

และอธิษฐานต่อมันด้วยหวังว่าจะสมหวังอย่างที่ต้องการ

(ตัดได้แล้ว เย่ ๆๆๆ ขอบคุณที่เล่นด้วยกันจนจบนะคะ ฮือ ฮารุเซมไปดีที่สุด 😭😭)

ได้แต่มองเครื่องรางสีชมพูในมือ อันที่จริงก็อยากจะพูดอะไรออกไปบ้าง แต่ประโยคที่บอกว่าเธอเหมาะกับการถูกรักทำให้สมองตื้อไปชั่วขณะ

คิด...แบบนั้นเหรอ

ความร้อนเริ่มไล่มาตามขอบตา ทว่ารีบกลั้นไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพร้อมยิ้มกว้างเหมือนอย่างเคย

"อื้อ!"

ถึงจะถูกดันไหล่แต่ฮารุก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น จ้องคนตัวเล็กกว่าอยู่สักพักก่อนจะส่งเสียงถอนหายใจออกมาเบาๆ

เพราะประโยคก่อนหน้านั่นแหละ

"เพราะแบบนี้ไง มายุจังถึงได้เหมาะกับเจ้านี่น่ะ"

ตัดสินใจคว้ามืออีกคนมาไว้ในมือ ฮารุวางเครื่องรางสีชมพูบนฝ่ามือของมายุ ก่อนจะดันเบาๆให้เจ้าตัวกำสิ่งนี้ไว้

"มายุจังน่ะ เหมาะกับการถูกรักที่สุดเลย"

"จะต้องสมหวังแน่นอน"

+

(เหร้ยยยยยยยยยยยยย 👊😭)

สักพักเสียงอาจารย์เรียกรวมพลก็ดังขึ้น มายุสะดุ้งน้อย ๆ เพราะอยู่ใกล้กับคนใช้โทรโข่งมากที่สุด

"ว้า หมดเวลาเล่นแล้วสิ"
"มายุขอบคุณเซมไปอีกครั้งนะ! ไปเข้าแถวได้แล้ว ๆ"

ยกมือดันไหล่โกลเด้นตัวโตให้รีบลุกขึ้น ส่วนตัวเองต้องนั่งอยู่ตรงนี้ต่อ

"ไว้เจอกันใหม่! (＾▽＾)ノ"

เหม่อมองไปทางกลุ่มนักเรียนที่กำลังยืนถ่ายรูปกันอยู่ สักพักก็เบนสายตากลับมายังคนข้าง ๆ อีกครั้ง

"ถ้าเซมไปคิดแบบนั้น มายุยิ่งไม่เหมาะกับเครื่องรางอันนี้เลย"
"เพราะยังไงมายุก็ไม่มีทางสมหวังอยู่แล้ว"

แฮมสเตอร์หัวเราะคิกคัก ทำเหมือนว่าที่เอ่ยไปเป็นเรื่องตลกธรรมดา ๆ

"ให้เซมไปเก็บไว้ดีกว่า! เร็ว ๆ นี้อาจจะได้ใช้ก็ได้"

พูดพลางจับเจ้าแมวที่นอนอยู่บนตักวางลงข้าง ๆ เพราะเริ่มรู้สึกชาที่ต้นขา

"โฮ่ งั้นเหรอ ๆ"

ยกมือปิดปากตัวเองที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม ไม่รู้ทำไมแต่เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีใครมาสารภาพรักเลย

อย่างน้อยก็ต้องมีจดหมายรักบ้างล่ะน่า!

"เปล่าหรอก มายุแค่ชอบสีชมพู"
"ของใช้ทุกอย่างแทบจะเป็นสีชมพูหมดเลยนะ!"

ชี้โบว์ที่ผูกมาวันนี้ให้ดูเป็นตัวอย่าง

"ส่วนคนที่ชอบน่ะ ตอนนี้ไม่มี"

พอถูกบอกว่าจะยกให้ถ้าอยากได้ คนเด็กกว่าลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะส่ายหน้า

"แบบนั้นมันก็เหมือนมายุเอาโชคของเซมไปมาใช้เลยน่ะสิ"

อีกอย่างเธอก็ไม่ได้สนใจด้านความรักเท่าไหร่ด้วย... ล่ะมั้ง

"แต่ยกให้กันง่าย ๆ แบบนี้ ฮารุเซมไปไม่มีคนที่ชอบเหรอ?"
"ดู ๆ แล้วก็น่าจะมีคนเข้าหาเยอะอยู่นี่นา"

เอียงคอถามตาปริบ ไหน ๆ หัวข้อที่น่าสนใจก็วกมาทั้งที ขอล้วงข้อมูลกันหน่อยซิ!

ราบรื่นงั้นเหรอ

หลุบตามองข้อเท้าตัวเองที่ใช้งานไม่ได้ชั่วคราว สงสัยจะสุ่มได้ของเก๊แหง ไม่งั้นเธอก็ต้องโดนคุ้มครองแล้วสิ

บุ้ยปากแล้วหันมาดูเครื่องรางในมืออีกคน ตากลมแดงเบิกกว้างเล็กน้อย

"แม้แต่เซมไปก็ได้สีชมพู!?"

แหวเสียงดังนิดหน่อยจนสามสีที่อยู่บนตักสะดุ้งตัวโยน มายุรีบก้มกระซิบขอโทษพลางใช้นิ้วเกาหลังคอให้เบา ๆ

₍ꕤᐢ..ᐢ₎

( ถือโอกาสวางคุณกระต่ายม่วงสาขาโตแล้วไว้ในแอค หลังจบมหาลัยยังเจอได้ที่อุมิยะเพราะยังกลับมาหาน้องสาวล่ะนะ (˶˃ ᵕ ˂˶) .ᐟ.ᐟ )

ว่าพลางล้วงกระเป๋าหยิบเครื่องรางของตัวเองออกมาทั้งหมดสี่อันแล้วเริ่มบ่น

"ดูสิ! ไม่รู้ทำไมมายุถึงได้แต่อันที่เกี่ยวกับความปลอดภัย ไม่ก็สุขภาพ"
"การเรียนบ้างล่ะ การเงินบ้างล่ะ มายุอยากได้สีชมพู!"

พูดแบบนั้นแต่ก็ยอมรับขนมแมวเลียมาแกะให้มันกินอยู่ดี หรือเจ้านี่จะรู้ว่าเธอแอบว่าเรื่องน้ำหนัก

แบบนั้นจะฉลาดเกินไปแล้ว!

"เพื่อนเหรอ? อืม... ตอนแรกก็อยู่ด้วยกันแหล่ะ แต่พอมายุแวะเล่นกับแมวก็หายไปไหนกันหมดไม่รู้"
"จริงสิ ฮารุเซมไปได้เล่นสุ่มเครื่องรางหรือเปล่า"

มายุทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ พูดออกมาได้ไงว่าตัวเล็ก นี่ถ้าลองยกเจ้าเจ้าเหมียวขึ้นลงสักห้าสิบครั้ง กล้ามคงขึ้นแน่ ๆ

แมวหรือดัมเบลก็ไม่รู้!

"เอ๊ะ เป็นอะไรเนี่ย"

มองตัวกลมสามสีดิ้นไปดิ้นมาบนตักแล้วขมวดคิ้วอย่างงง ๆ พอได้รับคำอธิบายว่าต้องการค่าทำขวัญก็ยิ่งมู่ทู่ลงไปอีก

"ง้ออะไรล่ะ มายุยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!"

(ขอมาลงรูปวาดเล่นในนี้บ้าง)
(อยากทำOC Trading Cardลงงานcaจังค่ะมีใครทําบ้างไหมคะ)

(น่ารักมากกว่าเดิมด้วย 😭😭😭😭😭)

( แวะมาลงยูนากะตอนโตบ้างค่ะ ตาแป๋วเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือผมยาวแย้ว 😣🩷🩷 )

( มาแปะวันกระต่ายค่ะ หัวใจทุกคนนะคะ💖✨ )

ยกสองมือขึ้นบังจุดที่โดนจิ้ม ใจอยากจะแยกเขี้ยวใส่ แต่ตัวเองดันมีแค่ฟันหน้าสองซี่ที่เด่นชัดตามสายพันธุ์

ขบซะเลยดีไหม!?

ก้มลูบหน้าผากป้อย ๆ ก่อนจะเงยหน้าจ้องขนมที่ถูกยื่นมาให้สลับกับคนทำเสียงป้อน

“แล้วมายุต้องกินคนเดียวหมดนี่เลยเหรอ”
“แลกกัน! เซมไปกินอันนี้เพิ่มด้วย ส่วนมายุกินอันนั้น”

หยิบวากาชิรูปจิ้งจอกที่ตัวเองปั้นขึ้นมาแล้วทำเสียงตาม

“อ้าม~”
"คิดซะว่าเป็นคนอื่นแล้วกลืนลงไปเลย!"

#SSR_ทัศนศึกษา | Day 2
[โรลเปิดรูทรวม] ‼️เฉพาะสาว ๆ น้ะ?!

( 14.00 น. ) ณ บ่อน้ำพุร้อนกลางแจ้ง

หลังจากที่ปล่อยให้เป็นช่วงฟรีไทม์ก็มีกิจกรรมที่ยูนากะอยากทำตลอดอย่างการ 'แช่ออนเซ็น' กลางแจ้งนี่ล่ะ!

สถานที่ค่อนข้างส่วนตัว แต่ก็มีทิวทัศน์สีสดสวยให้มองได้ไม่เบื่อ

" อาา สบายจัง~ "

เจ้าวาฬคลี่ยิ้มบาง ๆ ปล่อยให้ร่างกายได้คุ้นชินกับความร้อนและพักผ่อนอย่างสบายใจ

“แล้วเซมไปจะกินอันไหน อันนั้นหรือไง”

ถามพร้อมเพยิดหน้าไปทางอันที่ดูดีกว่าตัวเองมากโข—ขนมวากาชิรูปแฮมสเตอร์ที่อีกคนปั้นไว้

เธอเอียงคอพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากัน ทำความเข้าใจกับประโยคนั้นอยู่พักใหญ่ และพอคล้ายจะรู้ความหมายก็เอะอะขึ้นมาอีกรอบ

“อ- อันนี้ไม่ใช่เซมไปซะหน่อย จิ้งจอกน่ะมีตั้งหลายคนนะ!”

ถึงที่รู้จักจะมีแค่คนเดียวก็เถอะ

คนเด็กกว่าสะบัดหน้าหนี หยิบแป้งอันใหม่มานวดแก้เก้อ ขณะเดียวกันปากก็ยังบ่นมุบมิบไม่หยุด

"เซมไปไม่ไปเล่นกับเพื่อนเหรอ"
"มายุอยู่คนเดียวได้นะ ไม่สิ เหมียว ๆ ก็อยู่ด้วย!"

อุ้มขึ้นแล้วจับขามันโบกไปมา ยังไงตอนนี้เธอก็อยู่ในมือของอาจารย์แล้ว แถมโดนบ่นไปซะขนาดนั้น ไม่น่าจะมีแรงไปซนต่อที่ไหนได้อีก

"โอ๊ย หนักชะมัดเลย"

บ่นงึมงำพร้อมปล่อยมันลงข้าง ๆ เจ้านี่คงเป็นหัวโจกที่ชอบแย่งอาหารตัวอื่นเป็นประจำแน่ ๆ ถึงได้ตัวใหญ่ขนาดนี้

"อื้อ มายุเข้าใจแล้ว"

มือที่เคยสั่นเทาค่อย ๆ ลูบขนนุ่มได้อย่างเป็นจังหวะมากขึ้น แมวเองก็ส่งเสียงครางออกมาเหมือนชอบใจ เธอเงยหน้ามองเขา แก้มแดงน้อย ๆ อย่างเขินอาย

"ทำไมใจดีได้ขนาดนี้นะ"

เอียงหัวเอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะถอนหายใจช้า ๆ แม้จะรู้สึกดีขึ้นมากจากการได้พูดคุยกันตรง ๆ แต่บางสิ่งยังคงตกตระกอนและคั่งค้างอยู่ข้างในลึก ๆ

และต้องจัดการด้วยตัวเอง

ตลอดการฟังมายุเอาแต่หลุบตามองพื้น หัวใจที่รู้สึกหนักอึ้งเมื่อครู่เหมือนได้รับมือใหญ่ ๆ ของใครสักคนมายกออกไปทีละนิด ขณะเดียวกันก็ตระกองกอดแมวบนตักหวังช่วยให้ใจเย็นลง รวมถึงพยายามห้ามไม่ตัวเองร้องไห้

ไม่ได้อยากให้บรรยากาศดี ๆ มันกลายเป็นแบบนี้เลย

แต่เหมือนกับว่า... พอความรู้สึกเล็ก ๆ ข้างในมันสะสมกันไปเรื่อย ๆ ก็กลายเป็นก้อนใหญ่ที่ทนไม่ไหวแล้วระเบิดออกมา

#SSR_SoRClub

เสียงการแสดงดังขึ้นจากห้องชมรมโฮสต์คลับ เป็นโชว์สุดพิเศษพร้อมปริศนาลึกลับจากเหล่าโฮสต์ที่กำลังรอคุณมาค้นหา

[ กิจกรรมพิเศษ : Secret of Wonderland ]

ให้คุณได้รับบทเป็น อลิซ ที่จะไขปริศนาของคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นในแดนพิศวง และชี้ตัวคนร้ายที่เป็นหนึ่งในโฮสต์ของเรา !

( สามารถกรอกฟอร์มเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมได้เลยค่ะ ♥︎ )

forms.gle/tQkwZbHVq59M...