will ( slow 🫨 )

( 😭💖 อมกก. น่ารักชะมุดเลยคุรร ! อ้ยย ทำไมเล่นกับใจกันรุนแรงขนาดนิ ! /จดเอาไว้แก้แค้นน/ )

(ทั้งสูง ทั้งร่างกายแข็งแรงแล้วยังใจดีอีก 😤😤)

( ค- คุณ ! การที่คุณทำแบบนิมันผิดกดด 🫵🏻😭💖 )

(ใช่ตรงนี้ไหมคะะ 😳)

#hwww_b2hw

"ต้อนรับเปิดเทอมทั้งที จะไม่เพ้นลายนี้ได้ยังไงกัน"

#สัปดาร์นี้เอสทาเล็บสีอะไร_HWWW
(ขออนุญาตทำเท็กเก็บรูปคับ/ไหว้ย่อ)

ศึกปาหมอนนี้ แน่นอนว่าคนอย่างฟินเลย์ไม่พลาดอยู่แล้ว แถมเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้าย ขอเป็นคนเอนเตอร์เทนต์เด็กๆก็หน่อยแล้วกัน!

ชุดนอนน่ารักพร้อม! หมอนพร้อม! ยืนกลางวง ประสบการณ์ปาหมอน7ปี เดี๋ยวจะโชว์ให้เด็กมันดูเดี๋ยวนี้ล่ะ

มือกำหมอนแน่น เอี้ยวตัว สายตาจับต้องเป้าหมาย พร้อมทั้งปาทั้งหลบเต็มที่ ไม่มีใครรอดจากเงื้อมมือเขาไปได้แน่!

#HWWW_Pin
____________________

Aurelian Beaumont | ออเรเลียน โบมองต์
Y.7 | Hufflepuff | Muggle-born

Doc : In bio
Co-Role-DM : Ok
Cms : Yu Kon

#HWWW_B2HW

โรลเปิด 🔴 | ปาร์ตี้ชุดนอนกฟด.| รวมรูท

คืนแรกของการกลับมาฮอกวอร์ตแน่นอนว่าจะพลาดความบันเทิงไปได้ยังไง

ในคืนนี้เรามี ! อวดนอนสุดเจ๋ง , ปาหมอนสุดเร้าใจ , และขนมของฝากต่าง ๆ นา ๆ ให้เลือกชมและชิม !?!!

อย่ารอช้า มาเข้าร่วมปาร์ตี้ด้วยกันเถอะ!!

( เหนบ้านเหลืองแล้วอยากเร่นบ้าง ชาวบ้านแดงมาจอยกันโล้ด🥺🫳 )

“ เมื่อกี้ถือเป็นมุกที่ค่อนข้างอันตรายนะครับคุณแจสเปอร์ ”

วิลแสร้งทำเป็นตำหนิทีเล่นทีจริงตอบกลับไป ก่อนที่เจ้าตัวก็จะหลุดเราะเบา ๆ และส่ายหน้าไปมาเช่นกัน ระหว่างสาวเท้าตามไปอย่างไม่รีบไม่ร้อน

“ ล้อเล่นน่ะครับ ไว้ซื้อของที่ร้านนั้นเสร็จ ค่อยแวะซื้อไอศครีมแล้วกันนะครับ ”

“ เป็นอะไรไปออลเดน “

วิลเกือบจะสาวเท้าเข้าไปแล้ว แต่ดันชะงักเสียก่อน เขาหันขวับกลับมากระจัญหน้าคนด้านหลัง ด้วยสีหน้าเป็นกังวลปนสงสัย พร้อมกับโน้มต่ำลงมาร่นระยะห่างจากหนึ่งช่วงแขนให้เหลือราว ๆ สองคืบเพื่อรอฟังคำตอบชัด ๆ

” ทำไมถึงเรียกเต็มยศแบบนั้นล่ะ ? “

” ฉันทำให้ไม่พอใจหรือเปล่า ? ”

“ ก็คงงั้น ? ”

วิลเองก็ไม่แน่ใจว่าใช่ตามที่อีกฝ่ายสันนิษฐานไหม แต่ตลอดระยะเวลาปิดเทอมที่ผ่านมา วัน ๆ วิลก็เอาแต่ทำงานในฟาร์ม แถมยังเพิ่งจะผ่านฤดูเกี่ยวผลผลิต ทั้งขนแกะ ทั้งฝ้าย ถือเป็นช่วงที่วิลใช้กำลังมากที่สุดช่วงหนึ่งเลย แต่ในขณะเดียวกัน ก็ถือเป็นช่วงที่วิลกินเยอะสุด ๆ เลยเช่นกัน

” หืม..? “

( + )

“ วิเศษไปเลยครับ ”

เป็นคำที่ตั้งมจจะสื่อออกมาในหลาย ๆ ความหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่จะได้พักสงครามประสาทของเราทั้งคู่

วิลตอบกลับไปแค่นั้น แล้วปล่อยให้ความเงียบได้กลับมาทำงาน ควบคู่กับความมืดสนิทใต้เปลือกตา และบรรยากาศเย็นเฉียบ

ไม่นานนัก องค์ประกอบเหล่านั้นก็กล่อมให้วิลตกลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้งอย่างง่ายดาย

คิวของร้านเสื้อผ้าค่อนข้างยาวทีเดียว โชคดีที่วิลรู้อยู่แล้วว่าของที่ต้องการมีอะไรบ้างจึงไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปกับการเลือกหรือว่ามองหา เพียงแค่ตรงไปยังเคาน์เตอร์และแจงรายการออกจากปาก จากนั้นก็รอ..

“ เนคไทกริฟฟินดอร์อีกสิบเส้นด้วยนะครับ ”

ไม่นานนักเขากับถุงสินค้าเต็มมือก็กลับมาหายังจุดที่อีกฝ่ายยืนรออยู่

“ นายได้อะไรไหม การ์เรต? ”

จะว่าเกือบลืมก็ไม่เชิง เพราะถ้าอควาไม่พูดถึง ปีนี้วิลก็คงสวมเสื้อนักเรียนกับกางเกงสีเข้ม ๆ ที่มีไปแล้วก็โดนใครสักคนเฉ่งเหมือนเคย

“ ไว้จะลองหาดู ขอบใจนะ ”

“ ช่วยได้มากเลย ”

“ น้ำหมึก.. โพชั่นใช้ตอนสอบ ”

วิลนับนิ้วทวนรายการตามไปพรางพยักหน้าหงึก ๆ ประกอบความเข้าใจในขณะฟัง ราวกับเด็กน้อยที่กำลังถูกมารดากำชับข้อตกลงก่อนอนุญาตให้ออกไปวิ่งเล่นข้างนอก

” ชุดงานเต้นรำ ? “

กระทั่งมาสะดุดกับรายการที่คาดไม่ถึง

” อา.. มีอะไรแบบนั้นอยู่ด้วยสินะ “

( + )

( ทำไมไม่ให้ถึงมืออ 🥺 )

(มาวางลูกอมคับ😌🫴🍬)

( ว่างแค่เบาะข้าง ๆ นะคะะ 🥴 )

(ขอนั่งด้วยได้ไหมคะ-- 👀💓)

” ตลกดีเหมือนกันที่คุณเป็นฝ่ายพูดเรื่องเสียมารยาทออกมา.. “

นอกจากมันจะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรวิลแล้ว ยังเพิ่มความไม่อยากจะลืมตาตื่นให้อีกต่างหาก

ชายหนุ่มในชุดลำลอง หันออกไปทางนอกหน้าต่าง และปรับองศาการเอนหลังพิงศรีษะกับเบาะให้ดี แสดงออกว่าเขาต้องการที่จะพักผ่อน

“ แต่อย่าถือสาเลยครับ ผมแค่อยากจะพักสายตาสักหน่อย “

และพักการทะเลาะกันนี่ด้วย

#HWWW_B2HW
#HWWW_MainEvent
——————————

ห้องโดยสารขนาดสี่ที่นั่งห้องหนึ่งในขบวนรถไฟสายด่วนพิเศษที่มุ่งหน้าสู่ฮอกวอร์ต ถูกชายคนขี้เซาคนหนึ่งผูกขาดเอาไว้ตั้งแต่ต้นจวนจะถึงปลายทางอย่างไม่ทราบสาเหตุ..

—

“ …. ”

“ เชิญ.. ”

( 🥴 ปัดถ้อวเอ้ย พูดแบบนี้ก็เขินแย่ /ฟีดขนมรัว ๆ )

( โหหหหหห พี่วิลลี่หล่อมาก😭 /กรี๊ดกร๊าดๆชูป้ายไฟ )

“ ยังน่ะ ผมกำลังนึก ”

“ พวกหนังสือไม่เป็นปัญหา ผมพอจะจำได้ว่ามีเรียนอะไรบ้าง อ้อ— ใช่.. เกือบลืมเสื้อคลุมไปแล้วเชียว ขอบใจนะอควา ”

ลิสต์ของใช้ที่วิลกำลังจดอยู่ในใจ ค่อย ๆ ถูกเติมเข้าไปทีละรายการตามภาพที่เห็น และคำแนะนำที่ได้ยิน

พอสำรวจของในถุงจนพอใจ ดวงตาสีหม่นคู่สวยจึงตกเป็นความสนใจใหม่ของเขา

“ มีอะไรที่คิดว่าผมไม่ควรลืมอีกหรือเปล่า ? ”

“ จะให้ผมไม่พอใจความหวังดีของพรีเฟคต่างบ้านได้ยังไงละครับ ? ”

วิลไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนตู้โดยสารเพราะเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว

“ เชิญตามสบายเลย ”

จึงคลายกอดอกออกเพื่อผายมือข้างหนึ่งเชื้อเชิญให้เข้ามา พร้อมทั้งพิมพ์รอยยิ้มประดิษฐ์ไร้ความจริงใจขี้นมาประดับใบหน้าที่ยังคงหลับตาเหมือนยังไม่ตื่นจากภวังค์หลับดี

ว้าวุ่น

" หึ.. "

ได้ยินคำนั้นเข้า ก็ทำเอาอดหัวเราะเบา ๆ กับความมั่นใจที่อีกฝ่ายมีไม่ไหว

จริง ๆ ถ้าประโยคนี้ถูกพูดออกมาเมื่อปีสองปีก่อน วิลอาจจะน้ำท่วมปากจนเถียงไม่ออก

" ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะครับ "

" แต่คุณไม่ได้สำคัญแบบนั้นแล้วคุณโรซิเย่ร์ "

ตอนนี้ ไม่ แล้ว

ช่วงปิดเทอมที่แล้วน้ำหนักวิลพุ่งขึ้นเกือบ 10 กิโลได้.. ไหนจะส่วนสูงอีก ทำให้ชุดนักเรียนที่ใส่มาตั้งแต่ปี 5 มันค่อนข้างจะเล็กไปสักหน่อย เว้นก็แต่เสื้อคลุมกับเนคไท ที่ยังพอจะใส่ได้อยู่ แต่ก็ไม่ได้นำมาอยู่ดี

" รอตรงนี้ หรือเธอจะเข้าไปด้วย? "

วิลเดินตามไปอย่างว่าง่าย ไม่มีท่าทีอิดออด ระหว่างทางก็คอยสอดสายตาสังเกตไปรอบ ๆ ด้วยว่าเขาพากันจับจ่ายซื้อของอะไรกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยคลาดสายตาไปจากผู้นำทาง หรือทิ้งระยะห่างเกินหนึ่งเอื้อมถึงของทางนั้น

" ไม่ได้หยิบมาน่ะ "

" อีกอย่าง เหมือนว่ามันจะคับไปหน่อยแล้วด้วย "

( + )

วิลจำต้องหลับตาลงอีกครั้งเพื่อข่มมันไว้

" ดีใจที่ไม่ได้เป็นเรื่องวุ่นวายให้คุณนะครับ "

" มีธุระอะไรอีกไหม? "

" ผมอยากใช้เวลาเงียบ ๆ สักหน่อย ถ้าคุณไม่ว่าอะไร "

เขาไม่ได้แปลกใจในน้ำเสียงหรือใจความของสารที่สื่อมา

เราทั้งสองแบบนี้อยู่ตลอด

แต่เรื่องเดียวที่เปลี่ยนไปก็คือตำแหน่งใหม่ที่อีกฝ่ายพ่วงเข้ามา มันทำให้วิลเปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ เสียดแววไร้ซึ่งอารมณ์ตรงที่ไปกลัดตราพรีเฟคบนผ้าคลุมประจำบ้าน แทนที่จะเป็นดวงตาของเธอ

สาบานเลย ว่าวิลนึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน ที่เกือบจะกล่าวคำยินดีออกไปทั้งที่ถูกทำเรื่องใจร้ายไว้มากมาย

" ... "

( + )