Paris

خسته
غمگین
و درمونده‌ام.

۳۰ سالگی اینطوریه که دیگه روز ‌تولدت نه پستی میذاری، نه استوری، نه چیزی. منتظر توجه کسی نیستی. هرکی یادش بود، که یادش بود، هرکی نه که هیچی :)

خواب یه وقت‌هایی کثافته، یه وقت‌هایی هم نعمته برام. هم دوسش دارم هم ازش متنفرم.

چرا نمی‌میرم؟

تجربه‌ی تهران پاییزی و بارونی .

چه ساده بودم چند سال پیش كه فكر مي‌کردم این روزها قراره زندگی شیرین بشه!

۲ سال پیش، امروز بود که اون اتفاق افتاد. کاش همون روز من هم هم‌زمان با اون جنایتی که مرتکب شدم، مرده بودم.

کاش فراموش بشم، از اونا که انگار اصلا نبودم.

دلم می‌خواد ساعت‌ها بشینم به حال خودم و کسایی که منو می‌شناسن گریه کنم.

کاش زنده بودی امید. حرفام تلنبار شدن رو دلم. غمباد گرفتم.

۲ سال پیش، مثل همین روزها، اوایل پاییز بود که اون اتفاق شوم افتاد و چرا رها نمی‌کنه منو، چرا...

شاید چون منتظر رسیدن روزهای بهتر بودم ولی انگار روزهای خوبم رو همون‌جا جا گذاشتم.

فكر مي‌كردم دلم هيچوقت براي روزهاي دانشكده تنگ نشه، ولي متاسفانه مي‌بینم که شده :)

از وسط سه راهیِ زندگی :)

سلام!