🌊🗡️

เมื่อคืนเคาะแป้นบลูทูธสะใจมาก นี่สิ ที่ต้องการ แต่กุเอามาใช้ที่ทำงานลำบากเลย

กุไม่ได้เอาร่มมา อีเหี้ย ติดฝนอยู่หน้า 7-11

กูทวิตเดี๋ยวคนก็แตกตื่นอีก พอ เข้าหลุมตัวเองค่ะ

TW : ฆ่าตัวตาย

พอช่วงอยากตายจัดๆ ก็คิดนะว่าจะฆ่าตัวตายยังไงให้ไม่เดือดร้อนใครหรือว่าเอาให้ตายแน่ๆ แต่ทดลองแล้วไม่ค่อยเวิร์ก เดือดร้อนชาวบ้านอยู่ดี ตอนนี้บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่กลับมาคิดวิธีตายแบบไม่เดือดร้อนคนอื่นอีกแล้ว ฮาาา

เคยคิดเหมือนกันว่าถ้าตัวเองเป็นโรคร้ายทางกายแล้วรู้ว่าเป็นจะไม่รักษา จะขอไปตายเองเลย ชั้นไม่ทนทรมานกับโรคหรอกนะ ถึงจะมีทางรักษาก็เถอะ 5555555555 (ลำพังทนกับสุขภาพจิตแบบนี้ได้ก็เกินพอแล้ว สามวันดีสี่วันดิ่ง ปล่อยพลังงานลบอีกแสนล้านอย่างให้ชาวบ้านอีกอะ)

ถ้ามีคีย์บอร์ดนิ้วก็จะไม่เบียดตอนพิมพ์ฟิคอีกต่อไป (เหรอ) แต่เธรดอาจจะยัง อาจจะไม่สะดวก

What if เรนโงคุอยู่กับโบคุโตะ คงไม่มีทางที่พี่โบจะได้เข้าโหมดซึมแน่นอน เพราะพี่เคียวเชียร์อัพตลอดเวลา 555555555555555555555 แต่จริงๆรู้สึกว่าสองคนนี้มีความคล้ายกันประมาณนึงเลยนะ เป็นคนมีออร่าอะ

เรนเวิร์สก็ยังไม่เสร็จ สลับร่างก็ไหล กูทำอะไรก่อนดี

ชอบส่วนนี้ที่ตัวเองเขียนที่สุดในเรื่องละ เป็นพาร์ทที่ไหลเข้ามาไว แล้วเขียนเลยแบบไม่ได้คิดล่วงหน้า แล้วชอบมาก แต่ส่วนอื่นคือถั่วดำถั่วงา เราไม่สามารถได้มากกว่านี้ละจริงๆ

ในที่สุดก็สั่งคีย์บอร์ดบลูทูธมา สุ่มดวงเว่อ ถ้าใช้ไม่ดีก็เอาวะ

ฉ. ออกจากบัญชีเราอย่างรวดเร็วเหมือนบัญชีเราเป็นบัญชีม้า

“หนังสือไม่ควรเป็นของคนบางกลุ่ม”
ร่วมสำรวจวัฒนธรรมหนังสือที่เริ่มต้นจาก “ความพิการทางสื่อสิ่งพิมพ์”
— เพื่อจินตนาการถึงโลกที่ทุกคนสามารถอ่านและเข้าถึงได้เท่ากัน

📚 เสวนา “วัฒนธรรมหนังสือโดยเริ่มต้นจากความพิการทางสื่อสิ่งพิมพ์”
🗓️ 9 พ.ย. 2568 | 13.00–15.00 น. | SEA Junction @BACC

#SEAJunction #AccessibleReading #BookCulture #Inclusion

เงินเดือนออก =
ก. ออกมาหาเรา
ข. ออกไปจากเรา
ค. ออกลายมาเล้ย ออกลายให้เห็น
ง. ลาออก
จ. ถูกทุกข้อตามลำดับ

สมัยก่อนนี่นัดกันบ่ายลากกลางคืนแบบห้าทุ่มเที่ยงคืนกลับทุกที ตอนนี้เพื่อนขอกลับไวเพราะอยากพัก เออ กุเข้าใจมึงทุกอย่าง วัยสามสิบอย่างเราๆมันไปผจญภัยดึกๆแบบนั้นไม่ไหวละ 🫠🫠🫠🫠🫠🫠

นี่ไม่ได้อะไรกับงานของมูราคามิ อยู่ในระดับอ่านได้ ไม่ได้อะไีรกับไมน์เซ็ตผู้เขียน แต่อ่านช้าเพราะสำนวนการแปล เทียบกับอ่านของคนอื่น

plz rt

( one shot ) Drunk #ซาเนกิยู #sanegiyuu

🔗 www.readawrite.com/c/86222ced6a...

…

“ดื่มกันแค่สองคนแบบนี้มันเงียบเหงาไปหน่อยไหม”

#duckyfic

มันมีอันที่กูชอบแล้วก็อันที่กูใส่ลงไปทำมะเขืออะไรวะอยู่ แต่อันนั้นอาจจะได้เอามาเขียนภาคต่อ ไอ้ปลายเปิดแบบนี้นี่มันเอามาเขียนต่อได้สนุกจังว้า ดรังค์อีกรอบแต่เมาแล้วสารภาพรักกันบ่อ

ไอ้สัด เรื่องที่สตัคที่สุดเสือกจบได้ (ปลายเปิด) กูได้เขียนต่อแน่นอน เอ่อ เอาเลยลูกพี่

มึงกูจั่วแบบพลาโตนิกได้ปะ 555555555555555 ไปรักกันตอนไหนว้า กูไม่มีซีนเขียนให้รักกันเลย หรือจะแบบ ไหนๆก็ไหนๆ มาอยู่ด้วยกันไหมล่ะเราสองคน ก่อนจะตายจากกันไป

คือถ้ามีเหตุให้ต้องเปิดคอมทำงานก็อาจจะเขียนได้เยอะกว่านี้มั้ง

ตอนปี 58-59 ชั้นเอาแรงเอาอะไรมาเขียนได้เยอะขนาดนั้นวะ หรือเพราะอยู่หอคนเดียวแบบคนเดียวจริงๆอะ แล้วเป็นไฟลท์บังคับว่ามึงต้องเปิดคอมทำสัมมนานะ งี้อ่อ

คืออย่าง 1-2 ยังไง 2 ก็ไปหาเพื่อนตอนเย็นอยู่ละ แต่กำลังคิดว่าแล้วกลางวันกูเอาไงดี ส่วน 1 คือคงไม่ไปไหนมั้ง ให้คนนับหมื่นหน้าทล.ทวิตไปซีเอละกัน

ค้นพบแล้วว่าถ้าอยู่คนเดียวจะเขียนได้เยอะหน่อย แต่เป็นไปไม่ได้นะ ถ้าอยู่ด้วยกันก็โดนไล่เข้านอนทุกสิบนาทีแน่นอน

เป็นเหตุผลที่ไม่อยากรายงานว่าไปไหนทำอะไรอะ คือบ้านอยู่ชานเมืองอยู่แล้ว จะเข้าเมืองก็เหนื่อย แล้วกูเคยเข้าเมืองไกลกว่านั้นตอนเลยเที่ยงคืนด้วยแค่แม่ไม่รู้เท่านั้นแหละ ก็ยังรอดกลับมาได้นี่

แม่กูเอาอีกแล้ว ห้ามทุกอย่างบนโลกใบนี้ อีกหน่อยห้ามกูออกจากบ้านละ

เอาไงดีวะ รู้สึกว่าต้องกินอะไรซักอย่างให้ดีขึ้น แต่กูไม่ไหวจะลงไปหาอะไรกินข้างล่างแล้วอะ ไม่มีอะไรให้กินเลยแม่งเอ๊ย

ไม่หรอก ผิดแผนตั้งแต่มอคค่าทำพิษกูละอีควาย ปวดหัวจนถึงตอนนี้

ไม่คิดว่าที่นั่นจะไม่มีร้านอาหารธรรมดาขนาดนั้นอะ วางแผนผิดมหันต์เลย

สรุปไม่มีเหี้ยอะไรขายเลยคับเพ่ ไปไหนกันหมดน้อ รึกูกลับช้าเกินไป