Onel

(ดะเดี๋ยวนะฮะ--😂)

“วันนี้ผมไม่ติดอะไร จะแวะไปแน่นอนฮะ!” ตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าก่อนหน้า

พูดจบก็สังเกตเห็นทิศทางการมองของรุ่นพี่ จึงพอจะเดาความคิดได้

...ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้...แบกคนเดียวต้องเมื่อยแน่ๆ...

“หรือไม่งั้นก็ ไปโรงอาหารด้วยกันกับรุ่นพี่ตอนนี้เลยก็ดี ผมจะได้ช่วยยกปลาด้วย!“

โอเนลหัวเราะทั้งเสียงแหบ และยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยตอบเช่นกัน

“สัญญากันแล้ว...ห้ามลืมเด็ดขาด”

“...หลังจากนี้ก็ด้วย ถ้าผมบ่นอีก ก็ห้ามบอกพี่นะ“ พูดเสริมทีเล่นทีจริงทิ้งท้ายทั้งรอยยิ้ม เพิ่มในสัญญาไปด้วยระหว่างที่นิ้วก้อยเกี่ยวกันอยู่(...) ก่อนจะหลุดหัวเราะอีกครั้ง

เสียงของทั้งคู่ตอนนี้ บ่อน้ำคงได้รับรู้อย่างผู้ฟังที่ดีเช่นเคย...

(ประมาณนี้เลยค่ะ ขอบคุณที่มาโรลกันนะคะะะ😳✨)

“อันนี้...ห้ามบอกพี่นะ...สัญญากับผมได้ไหม?”

โอเนลตาปริบๆ แล้วเดินไปตามที่สตรอว์ชวนโดยไม่ปฎิเสธ ก่อนจะสูดลมหายใจ แล้วตะโกนในแบบเดียวกัน

“ไม่ เข้าใจ พี่เลยยยยย!!!“

”ทำไม ถึงเอาแต่ ทำหน้าบึ้งแบบนั้น ตลอดด้วยเล่า!!!“

”มีเรื่องเครียด อะไรขนาดนั้น เลยรึไง!!!!!“

”ทำไมกั๊...แค่กๆๆๆ“ พูดไม่ทันจบ เสียงก็หมดกลางคันและไอค่อกแค่กไม่หยุดไปพักหนึ่ง

จนอาการไอเบาลงแล้ว ถึงหันมาพูดกับสตรอว์ด้วยเสียงแหบแห้งกว่าปกติ

ตัวเขาที่พยายามจะสบตาคุยกับรุ่นพี่ และเจ้าปลาที่ดิ้นไปมาบังหน้าอีกฝ่ายอยู่เรื่อย ทำให้ประโยคที่เขาพูดขาดตอน

พอเป็นแบบนั้น เลย หมับ! ช่วยจับปลา ให้มันอยู่นิ่งๆสักที

และเมื่อทุกอย่างนิ่งแล้ว ก็พึ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าของรุ่นพี่มีหยดน้ำอยู่โดยฝีมือเจ้าปลา จึงถือวิสาสะเอื้อมมือข้างนึงปาดน้ำออกให้

”หน้ารุ่นพี่มีน้ำเกาะอยู่ล่ะฮะ“

(รุ่นพี่...ขะแข็งแกร่ง--)

“ได้ปลาแล้ว!” โอเนลเสียงดังตาโตในจังหวะที่ปลาถึงฝั่ง และเมื่อมันอยู่ในมือรุ่นพี่ เขาจึงละมือจากเบ็ด เข้าไปมองเจ้าปลาใกล้ๆต่อ

“ฮะ? เอ๋ ฮะๆ! ขอบคุณฮะ” พอได้ยินคำชมที ก็เริ่มเขินขึ้นมา

และตัวนิ่งค้างชะงักไป...รู้สึกแปลกๆ เหมือนขาดอะไรบางอย่าง...อ่ะ

“ไม่สิ! รุ่นพี่ก็...สุดยอดนะฮะ!“ ”ถ้าไม่มีรุ่น...“ ”ก็คง...ตก...ไม่ได้“

“เดี๋ยวเถอะ!”

โอเนลยิ้มกว้างค้างไปพักหนึ่ง

“อื้ม กะจะมาใช้งานเหมือนกันฮะ” จากนั้นก็หันไปกินครึ่งของครึ่งคุกกี้เลยทั้งคำ

สีหน้าแสดงออกถึงความสุขจากการกินคุกกี้แสนอร่อย

ก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆกลืนลงคอ แล้วมาพูดกับอีกฝ่ายต่อ

“มาใช้แบบเดียวกันกับสตรอว์น่ะแหละ”

“แล้วก็ กะจะใช้งาน ‘แบบอื่น’ ด้วยอีกนิดหน่อย”

อย่างแรกก็ตามที่ว่า ในส่วนรองลงมาคือการบ่น (...) เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าจะบ่นพี่ชายตัวเองกับใครดี

เห็นขนาดตัวปลาที โอเนลก็ถึงกับตาโตตามและพูดอะไรไม่ออก

ส่วนนึงเพราะตะลึงในขนาดตัวของมัน อีกส่วนคือเพราะ ‘ตั้งใจ’ มากขึ้น ในการดึงไม้เบ็ดสุดแรงเพื่อดึงอาหา...ปลาตรงหน้าขึ้นมาให้ได้!

ก็เลยมีแต่เสียงที่ออกมาตามการใช้แรงแขนอย่าง ”ฮึ่บบบบ...ฮึ่ยยยย“ แทน

ตัวปลาเข้าใกล้ฝั่งอยู่เรื่อยๆ ความหวังที่จะตกปลาได้ใกล้จะเป็นจริง

จึงตั้งใจดึงต่อไป ไม่ได้รับรู้ถึงเหงื่อที่ผุดบนใบหน้าตัวเอง

...อย่างน้อยตอนนี้ก็คืนดีกับพี่แล้ว! ช่างมันๆ...

เรียบเรียงความคิดในหัวจบ โอเนลก็ยิ้มกว้างให้สตรอว์

”ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมกับพี่คืนดีกันแล้วล่ะ! สตรอว์ไม่ต้องกังวลนะ!“

”ที่จริงคุกกี้อันนี้ก็เป็นอันที่แลกกับพี่มา...“

”อืม...ต้องใช้คำว่า เราคืนดีกันด้วยการแลกคุกกี้กันน่ะ!“

ตัวเขาเองไม่แน่ใจว่าพูดรู้เรื่องหรืออีกฝ่ายจะเข้าใจไหม...แต่ก็ประมาณนี้แหละ(...)

"อ่า~ผมกินอีกครึ่งไปแล้วนะฮะ“ โอเนลพูดพยายามจะปฏิเสธครึ่งชิ้นนั้น

แต่เห็นสายตาของสตรอว์แล้วทนไม่ไหว แถมอยากกินอยู่แล้วอีกต่างหาก(...) ก็เลยรับอีกครึ่งของครึ่งมาแต่โดยดี และพยักหน้ายิ้มเป็นนัยว่า ‘ดีกันแล้วสิ’

“...อ่า พี่น่ะเหรอ...“ พอได้ยินอีกฝ่ายพูดชื่อพี่ชาย ก็ถึงกับนิ่งไป

...จริงสิ คนที่บอกพี่ ก็คือสตรอว์นี่นา...แต่จะโทษสตรอว์ก็ไม่ได้ จริงๆเราเองก็ผิดด้วย...

โอเนลนิ่งเงียบยังไม่ยอมพูด ก่อนจะขยับตัวหยิบอะไรบางอย่างออกมา...

คุกกี้ดำครึ่งชิ้น

จากนั้น ก็ยื่นมันให้สตรอว์ด้วยรอยยิ้ม

“สตรอว์ขอโทษมาขนาดนี้แล้ว ผมคงบอกปัดว่าไม่ยกโทษให้ไม่ได้หรอกฮะ“

”ผมเอง ก็ต้องขอโทษสตรอว์เหมือนกัน...ที่เริ่มร้องไห้ใส่ด้วย...“

นึกแล้วก็อยากเขย่าตัวเองแรงๆดึงสติตอนนั้นชะมัด แต่มันเป็นอดีตที่ทำอะไรไม่ได้แล้ว...

เขารีบหันหน้าไปหาเพราะได้ยินเสียงรุ่นพี่บอกก็ไม่รอช้า หันไปทางเบ็ดต่อ ขวับ! และตั้งสมาธิ ใช้แรงดึงเบ็ดสุดแรงจนสายตึงสู้กับแรงของสิ่งที่อยู่ปลายสาย

โอเนลสัมผัสได้ถึงน้ำหนักนั้น และเมื่อรวมแรงดึงของทั้งเขาและรุ่นพี่แล้ว สายที่ตึงไกลๆ ก็ขยับเข้ามาใกล้ฝั่งพวกเขาเรื่อยๆ

“รุ่นพี่ฮะ! อีก...นิดเดียว! ฮึ่บ...!”

“ซะงั้นน่ะ...“ ไม่ทันที่โอเนลจะได้วอแวต่อ

อีกฝ่ายก็หายไปแล้ว จะเอาไปคืน ก็ไม่ทัน...

หนุ่มน้อยมองคุกกี้ที่ตัวเองมีตั้งสองอันอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจเก็บไว้ทั้งคู่ แล้วตั้งใจเอาชิ้นนึงของตนไปให้พี่ชายหลังจากนั้น...

(ขอบคุณสำหรับโรลคับ พิมาร์ล่าาาาาา🥹💕✨//เจอเอาคืนแน่--//หมายถึงคุกกี้)

เขาละสายตาจากกิ่งไม้ หันมามองสตรอว์ด้วยความเงียบอยู่ครู่นึง ก่อนจะตอบกลับไป

“ได้สิ”

“ผมก็นึกว่าสตรอว์น่ะ ไม่อยากคุยกับผมซะอีก“ โอเนลพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา

“...“ ขณะที่จะอ้าปากพูดอะไรต่อ ก็นึกอยากจะฟังสิ่งที่คนตรงหน้าพูด ก็เลยปิดปากเงียบไปอีกครั้ง และรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ

โอเนลฟังมาร์ล่าเงียบๆ เพราะกำลังครุ่นคิดตามไปด้วย...

หนุ่มน้อยเข้าใจ และกะว่าหลังจากนี้จะลองไปคุยดู สีหน้าของเขาเริ่มคลายกังวลลง

จนกระทั่งเห็นคุกกี้ที่อีกฝ่ายยื่นมา ก็ถึงกับมีท่าทีลุกลี้ลุกล่น รีบลุกขึ้นตามและยกมือปฏิเสธ

“ไม่นะ! ผมรับคุกกี้ของมาร์ล่าไม่ได้หรอก!“

“คุกกี้อันนี้อร่อยนะ! เอาเป็นว่า! มาร์ล่าเก็บไว้กินเถอะฮะ!“

คุกกี้ใคร ใครก็รัก(?)...จะให้รับมาได้ไงล่ะ!

ขาที่กำลังก้าวไปยัง ‘บ่อน้ำ’ หยุดชะงักลง เพราะได้ยินเสียงคุ้นๆของใครบางคน

โอเนลอยู่ห่างจากจุดนั้นเพียงสิบก้าวยาวๆ

ทั้งที่เขานึกว่าไม่น่ามีใครใช้บ่อน้ำตอนนี้แล้วแท้ๆ...

แถมคนที่พูดกับบ่อน้ำตรงนั้น ดันเป็น ‘สตรอว์’ อีก

...ถอยก่อนแล้วกัน...

เป๊าะ!

เสียงกิ่งไม้หักคาใต้เท้าหนุ่มน้อยขณะก้าวถอย จนตัวเองต้องก้มลงไปมอง...

“...”

(ได้ค่ะ! กลับมา + แล้วค่ะ--)

พอนึกได้แบบนั้น เขาก็ใช้มือข้างที่ปล่อยอยู่หยิบคทากิ่งแอปเปิ้ลของตนที่เหน็บเสื้อไว้แล้วชี้ไปทางเป้าหมาย

“ลมเอ๋ย...” โอเนลพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

แอปเปิ้ลขยับนิดๆเข้าหาเขา...

ก่อนจะเปลี่ยนทิศกลิ้งไปทางริมน้ำ และหยุดค้างอยู่ตรงนั้นก่อนที่มันจะลงไปว่ายน้ำเล่นแทน

“...” โอเนลเหน็บคทากลับ ยอมอดทนต่อ...

...จ๊อก...

หวังว่ารุ่นพี่จะไม่เห็นและไม่ได้ยินเหตุการณ์เมื่อครู่นะ......

“ปลาเผา...พายแอปเปิ้ล...” ทวนชื่ออาหารตามเบาๆ

...จ๊อก...เสียงจากท้องโอเนลร้องเพื่อบอกว่าเขาก็หิว

และเพื่อไม่ให้เสียงท้องดังเป็นรอบที่สอง ระหว่างที่รุ่นพี่กำลังนึกไปไกล ก็ละมือข้างหนึ่งพยายามจะเอื้อมหยิบแอปเปิ้ลที่พึ่งวางข้างๆตัว

แต่มันดันอยู่ห่างไปนิด และถ้าจะหยิบให้ถึง ก็ต้องปล่อยมือทั้งสองข้าง

แต่ดันไม่อยากปล่อยนี่สิ

...จริงด้วย ใช้เวทมนตร์ก็ได้นี่...

(หน๊อย แบบนี้มันต้องบวก--//หยุด สะดวกให้ + จังหวะนี้ไหมคะ?//หรือ + จังหวะอื่นแทน)

(ไม่ให้อภัย--//ไม่ใช่//แล้วปะกดว่าไม่ได้หมายถึงตัวเองจริงๆ--😂)

แอปเปิ้ลคำที่สองกำลังเคี้ยวอยู่ในปากของโอเนล

ดวงตาสีเหลืองอมส้มนั้นโตเป็นประกาย มองเบ็ดสลับกับรุ่นพี่ทีสองทีประมาณว่า ‘จริงเหรอ’ ‘จะให้ผมจับเบ็ดด้วยจริงๆเหรอ!?’

ก่อนจะรีบวางแอปเปิ้ลไว้ด้านข้าง รีบกลืนคำที่สองลงคอ แล้วเข้ามาจับเบ็ดเต็มสองมือด้วยความยินดีราวกับอยากส่งความโชคดีของตัวเองลงไปในเบ็ดให้เต็มที่

”ไว้ได้ปลาแล้วจะเอาไปทำอะไรแบบไหนดีนะ~“

”รุ่นพี่คิดไว้แล้วรึยังฮะ?“

(เย่ ผมพัดหลังคาบ้านได้โดยไม่ใช่เวทลมล่ะฮะ--//ไม่ใช่)

(มาแปะๆคอมิคเวอชั่นอีดิตตัดเส้น+ใส่คำนิดหน่อยเพิ่มคับ 🥹✨)

“...งั้นเหรอฮะ มันจะนานแค่ไหนกันนะ...”

“แล้วจังหวะเนี่ย มันมาถึงตอนไหน...” โอเนลหลุบตาลงพลางมองคุกกี้สีดำที่เหลืออยู่ตรงหน้าต่อ

มาร์ล่าพูดถูก พี่ชายมักจะมีอะไรในใจเสมอ ตั้งแต่มาที่นี่ ก็เหมือนจะเริ่มคิดอะไรเยอะแยะมากขึ้นตลอด และไม่ค่อยบอกหรือเล่าให้เขาฟังเลย

“...มาร์ล่า ถ้าผมให้คุกกี้กับพี่ พี่จะยอมคุยด้วยไหมฮะ?” โอเนลถาม โดยที่ตากำลังมองไปทางคุกกี้อยู่

สายตามองตามเจ้าเต่าจนลงน้ำไป

ก่อนจะดูรอยแดงที่นิ้วตัวเอง เริ่มรู้สึกปวดเล็กน้อยแต่ยังทนไหว เลยไม่ได้ใส่ใจ แล้วหันไปทางรุ่นพี่ต่อ

“งั้น! ไปตกปลากันต่อ~“

”รอบนี้แหละ ผมว่ารุ่นพี่ต้องได้ปลาแน่“ เขายิ้มกว้างก่อนจะไปนั่งลงเตรียมลุ้นรอ โดยไม่ลืมถือแอปเปิ้ลที่พึ่งกัดไปแค่คำเดียว

โอเนลนิ่งเงียบ นึกถึงภาพเมื่อตอนนั้น

ถึงพี่ชายจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ ’ปฏิเสธ‘ ที่จะรับฟัง...

หลังจากนั้น ก็ไม่ได้คุยกันเลย

“พี่ไม่ยอมคุยกับผม...“

”ผมก็แค่...อยากให้พี่ได้เจอได้ทำอะไรใหม่ๆบ้าง...เท่านั้นเอง“

“เหมือนเกรต้าเหรอ?” เขาทวนคำตาปริบ ก่อนจะฟังอีกฝ่ายพูดต่อ...

เมื่อได้ยินที่ทั้งสองคนนั้นเข้าใจกันมากขึ้นแล้ว ก็โล่งอก

“ดีจังเลย...” โอเนลพูดเบาๆ ก่อนจะหลุบตาลงนึกถึงพี่ชายอีกครั้ง...จนรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่ไหล่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองมาร์ล่า

“...ก็ยังไม่ได้อธิบายหรอกฮะ...“

”ที่จริงก็พยายามจะพูดอยู่แหละ แต่พี่...“

“พี่...ขอกอดหน่อยฮะ”

คนเป็นน้องชายน้ำเสียงสะอื้นพยายามพูดออกมาทั้งน้ำตา

เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะหยุดร้องไห้ได้เหมือนกัน

แต่เพราะจำได้

ขอแค่มี ‘พี่ชาย’ กับอ้อมกอดที่ช่วยปลอบเขาทุกครั้งที่ร้องไห้หรือร้องขอ ในไม่นานเขาจะหยุดร้องได้

ขอแค่ได้ ‘กอดพี่’...

“เมื่อกี้นี้มันเกิดขึ้นไวมาก รุ่นพี่ก็ใช้เวทมนตร์ได้คล่องแคล่วสุดๆเลยล่ะ!“ ถึงจะอยู่ที่นี่ได้สักพักแล้ว แต่โอเนลก็ยังคงตื่นเต้นกับเวทมนตร์อยู่...