koyuki

（เล่นทุกอีเว้นแต่ลืมลงรูปค่ะฮือๆๆ😭)

#THK_ทานาบาตะ
【หญิงสาวใบหน้าคุ้นตาคนนั้นคือใครกันนะ?】

#THK_COMMU อีเวนต์ที่ 4 (แจ้งอีเวนต์ล่วงหน้า)

โคมระย้ารอบงาน ผู้คนเบียดเสียด พื้นที่อาถรรพ์กลายเป็นจุดชมดอกไม้ไฟ 'โรงเรียนมัธยมปลายไทเฮ'

แท็กประจำอีเวนต์ #THK_EVENT04 #THK_ดอกไม้ไฟ

รายละเอียด : bit.ly/3GGRB2B

ระยะเวลาการเล่นอีเวนต์ : วันที่ 8 พฤษภาคม - 10 พฤษภาคม (เล่นย้อนหลังได้ตลอดเวลา)

เขาไม่คิดว่าตัวเองนั้นจะเป็นลำดับถัดไปในการออกมาแนะนำตัวได้แต่ต้องจำใจก้าวเท้าออกมาจากโต๊ะเรียนเพื่อมาหน้าห้อง

มือเรียวบางจับชอล์กขาวบรรจงเขียนชื่อของตนแม้จะสั่นด้วยความประหม่ามากแค่ไหนก็ตาม แต่ก็พยายามรีบทำให้เสร็จจบ

" ฮาชิ..โมโตะ ชูยะ"

"พึ่งย้ายมาจากโตเกียวครับ"

"ขอ..ฝากตัวด้วย"

เขาหันไปมองคุณ
ดวงตาไร้แววนั่นกลมปลืนไปกับความมืดตอบรอบเป็นอย่าฝดี

“ในฝันน่ะ คุณลุงเป็นคนที่เฝ้ามองอยู่ข้างนอก…หรือว่ากำลังมองจากข้างในดวงตาของตัวเอง?”

“คุณลุงเป็น ‘ตัวเอง’ หรือเป็นแค่เงาของตัวเองในความฝัน?”

รอยยิ้มบาง ๆ แตะริมฝีปากราวกับกลั้นหัวเราะบางอย่างไว้

”แค่สงสัยน่ะครับ“
”พอดีเมื่อครู่ดันฝันแปลกๆ เข้า“

”ดีจริงๆ เลยนะ ที่คุณลุงมาเจอ“

“ไม่รู้สิครับ…กลางวันน่ะ ทุกอย่างมันสว่างไปหมดเลย”
“เห็นทุกอย่างชัดเกินไปจนบางทีก็เหมือนไม่เหลือพื้นที่ให้เราคิดเงียบ ๆ เลยสักนิด”

เขาหยุดเดิน หันไปมองทะเลที่ทอดยาวราวกับไร้ปลายทาง
ไม่มีแสงจันทร์ ไม่มีแสงดาว
มีเพียงเส้นแบ่งระหว่างน้ำกับฟ้าที่จางเสียจนเกือบมองไม่เห็น

“จะว่าไป“ เสียงเขาดังขึ้นหน่อยเหมือนจะคิดอะไรขึ้นได้

“เวลาอยู่ในฝันคุณลุงเคยมองเห็นตัวเองบ้างไหมครับ?”

+

โคยูกิหลุดหัวเราะกับความเพ้อเจ้อของคุณ
ปล่อยให้คุณว่าไป สักพักถึงได้ชวนคุย

“จริง ๆ แล้ว“
”ผมน่ะ ชอบทะเลตอนกลางคืนนะครับ” เขาพึมพำ

เสียงของเขาเบา ราบเรียบ ราวกับไม่ต้องการให้รบกวนเสียงคลื่น

เท้าของโคยูกิย่ำทรายอย่างเงียบงัน ขณะที่เดินทอดไปตามแนวชายหาด ลมทะเลพัดชายเสื้อเขาให้พลิ้วไหว เบาเท่าลมหายใจของคนที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

#THK_COMMU

【 Every cut was a question,
every suture an answer 】

重信 愛染 | ชิเงะโนบุ ไอเซ็น
ปี 2 ไม่มีชมรม
_____

doc. shorturl.at/0nEIX
co-story in dm

[THK] เลือกตำแหน่งในชมรม สามารถโหวตได้ตั้งแต่วันที่ 13 - 18 เมษายน

#THK_ชมรมจัดดอกไม้

( ขออนุญาตประชาสัมพันธ์สำหรับนักเรียนในชมรมจัดดอกไม้

สามารถเข้าไปโหวตเลือกตำแหน่งประธาน รอง ได้ตั้งแต่วันนี้ จนถึง วันที่ 18 เมษายน เวลา 23:59น.

ขอรบกวนเพื่อนๆ ในชมรมมาร่วมโหวตกันด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่า 🫶🏻🩷)

#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม | #THK_ชมรมจัดดอกไม้

⌈花に心を映し、己を咲かせる。
美の奥に、まだ知らぬ自分が潜んでいる。⌋

⌈สะท้อนใจไว้ในดอกไม้ แล้วให้ตัวตนผลิบาน
เบื้องหลังความงาม มีตัวตนที่คุณยังไม่รู้จักซ่อนอยู่⌋

⁓✾

มาร่วมเรียนรู้ศาสตร์แห่งดอกไม้ที่ไม่ใช่แค่ความสวยงาม แต่คือศิลปะของการสื่อสารของหัวใจ

ไม่ต้องมีพื้นฐาน
แค่มีใจ ก็ร่วมเป็นหนึ่งในสวนของเราได้

DOC : shorturl.asia/fR53K

(Pov โคยูกิเคาะบ้านคุณ 🐈‍⬛
เจอ cv โคยูกิคุงเองก็ cover เพลงนี้ก็เลย..)

คุณเจอเข้ากับยูได เขายังคงพูดคุยและทักทายคุณตามปรกติ ในขณะที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส คุณก็สังเกตได้ถึงอะไรบางอย่าง.. ไอร้อนค่อยๆ ระอุขึ้นมาใกล้ตัว ไม่ใช่จากใครที่ไหน แต่เป็น‘ใคร‘ที่กำลังอยู่กับคุณ “Aคุง/จัง ดูนี่สิครับ” สองแขนของเขายื่นออกมาด้านหน้า มันปรากฎแผลไหม้ฉกรรจ์เห็นเนื้อเกรียมและแดงอย่างน่าหวาดกลัว ควันสีขาวที่ลอยออกจากบาดแผลบ่งบอกว่ามันเพิ่งมีมาแบบสดใหม่ กลิ่นของเนื้อไหม้อย่างน่าสะอิดสะเอียนพลันให้หันหน้าหนี ทั้งจากกลิ่นและความสยดสยองตรงหน้า คุณเห็นรอยยิ้มของเขา.. มันยังปรากฎอยู่บนใบหน้า พร้อมกับแสงสว่างจากประกายไฟที่ค่อยๆ ลุกโชนจากบาดแผลและใบหน้าของเขา ”ตัวผมกำลังติดไฟ“ …

( Pov คนรอบตัวยูไดโดนยูไดอีกคนมาผีหลอกวิญญาณหลอนค่ะใส่ค่ะ🔥 สามารถอ่านสถานการณ์ใน ALT ได้โลย🫳 )

(ใจดีแน่สิ ☺️

มาเพ้ทๆๆ บ่อยๆ โรลสนุกอ่ะ งี้ด)

(pov: โคยูกิคุงดิ้งด่องบ้านคุณ)

(pov: โคยูกิคุงดิ้งด่องบ้านคุณ)

เจ้าของชื่อเดินเข้าไปใกล้คุณ ก่อนจะคว้ามือคุณไว้

เหมือนเขาจะรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้นกับคุณ

แต่มันก็ดูออกยากนักว่าเขาเห็นสิ่งเดียวกับคุณหรือไม่

หรือว่าสำหรับเขาแล้ว ท้องฟ้ายังคงเป็นสีของท้องฟ้าตามเดิม

“หลับตาลงสิ” เขาว่า
ก่อนจะออกแรงดึงมือที่จับกับคุณเบาๆ

พาเดินนำไปไหนสักทาง
คุณเพียงต้องเชื่อใจ และยอมให้เขานำทาง

(Pov โคยูกิเคาะบ้านคุณ 🐈‍⬛
เจอ cv โคยูกิคุงเองก็ cover เพลงนี้ก็เลย..)

( สำหรับ 3-D ที่ไม่ได้เข้าดิสคอต อาจารมีร่างเด็กๆเป็นเเมวนั่งอ้วนมาใหัเย่ๆๆๆ จากนี้ฝากตัวด้วยนะค้าบ

drive.google.com/drive/folder... )

ว่าจบแล้วก็ลงจากจักรยานไปยืนอยู่ข้างๆ

“คุณลงไม่ไปนั่งตากลมด้วยกันหรอครับ” เขาเอียงคอถาม

“จากทุกที่ในเมือง”
น้ำเสียงของเขาเรียบ ๆ ไม่ได้ตำหนิ

“คุณลุงเลือกจะพาผมมารับลมทะเลตอนกลางคืนเนี่ยนะครับ”

เขาหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆ

“ทะเลมืดๆ มองไม่เห็นอะไร”
“เป็นคนที่ไม่มีเซ้นส์เลยนะครับ”

จังหวะสุดท้ายของประโยคเหมือนถูกผูกโบว์ด้วยคำล้อ

“…ถึงจะดูสิ้นคิด แต่ก็ดีกว่าโรงพักเยอะเลยครับ”
เอาเถอะ
ถึงจะไม่ให้คะแนนเต็ม ก็ยังให้ผ่านอยู่ดี

+

โคยูกิยังคงนั่งอยู่บนเบาะซ้อนท้าย
ท่าทีไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรชัดเจน
เขาเงียบเฉยตลอดทางที่ล้อหมุน
ตั้งใจทำเหมือนว่ากำลังเมินคำพูดของคุณ

จนกระทั่งจักรยานจอดลงริมทะเล
เสียงคลื่นที่มองไม่เห็นซัดมากับลม
กลิ่นคาวเค็มแทรกเข้าจมูก

โคยูกิไม่รีบลงจากเบาะ เขาเพียงแค่เงยหน้ามองทะเลเงียบ ๆ
แล้วขยับเส้นผมที่โดนลมตีจนพันกันออกจากหน้าอย่างเฉื่อยชา

+

“ใจร้ายเหรอครับ…”
เขาพึมพำกับตัวเอง
เสียงเบาพอให้หลุดรอดเพียงขอบลมหายใจ

“ผมน่ะ ใจดีจะตาย”
น้ำเสียงไม่แสดงอารมณ์
เหมือนคนกำลังพูดถึงดินฟ้าอากาศในวันที่ใครสักคนเพิ่งหายไปจากขอบฟ้า

’ไว้วันหลังค่อยกลับมาเล่นกันใหม่นะครับ’
’เพราะถ้าหายไปนานเกินไปล่ะก็‘
…ผมจะลืมหน้านายเสียก่อน

(จบโรล😼 เย่)

โคยูกิเงียบ เขาเพียงมองแผ่นหลังที่กำลังเคลื่อนไปช้า ๆ

เขาไม่ไล่ตาม ไม่ถาม ไม่ห้าม
มีเพียงรอยยิ้มบางเฉียบ ที่ปรากฏขึ้นตรงมุมปาก

เหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นโปรด
แต่เลือกจะยังไม่แกะมันออกจากกล่องตอนนี้

เขายกนิ้วแตะขอบกระเป๋ากางเกงเบา ๆ
บริเวณที่ซุกซ่อนบัตรเอาไว้
สิ่งเล็กน้อยที่ไม่เคยสำคัญ
แต่ในเวลานี้กลับ มีน้ำหนักกว่าคำใด

+

“ฟู-ริน-คุง”
เสียงที่คุณคุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง
ในขณะที่คุณกำลังสับสนอยู่

โคยูกิส่งยิ้มกว้างให้เหมือนทุกคราว
เหมือนว่าเขาไม่ได้เห็นที่คุณเห็น

”กำลังจะไปไหนหรอ?“
เขาถามพลางอดินเข้าไปใกล้

”ตั้งแต่เปิดเทอมยังไม่คุณจะมาทักทายกัน“

”ห่างเหินกันเกินไปแล้ว“

“ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ”
“คืนนี้แค่…นอนไม่หลับน่ะ”

คำพูดสุดท้ายนิ่งพอจะจบเรื่อง

“คุณลุงยังอยากพาผมไปที่สน. อยู่หรือเปล่าล่ะครับ” เขาถามอย่างอารมณ์ดี

“จริงๆ คุณลุงจะพาผมไปที่ไหนผมก็ไม่ได้ติดขัดนักหรอกนะครับ?”

“แถมกลิ่นเหงื่อก็แรงขนาดนี้”
เขาพึมพำเหมือนพูดกับลม
“ถ้าจะหนีคงเลือกหลังใครที่หอมกว่านี้หน่อยน่าจะดีกว่า”

ว่าจบแล้วก็หัวเราะคิกคัก
ไม่ได้สนใจนักหรอกว่าผู้ฟังรู้สึกอย่างไร
คุณไม่สนใจใันหนอก เนอะ?

+

“คุณลุงคิดว่าถ้าผมก่อคดีจริง ๆ…”
เสียงของเขาไม่มีท่าทีประชด
แต่ฟังดูเหมือนตั้งใจจะลากคำถามให้กลายเป็นคำตอบในตัว

“…ผมจะนั่งซ้อนหลังคุณลุงแบบนี้เหรอครับ”

เขาเอียงหน้ามองด้านข้างของคุณ
สายตาไม่ได้จ้องแรง
แค่ดู ว่างเปล่าพอจะทำให้ใจไม่วางเฉย

ถึงแบบนั้นรอยยิ้มจางๆ ที่คุ้นเคยก็คงอยู่

+

โคยูกินั่งซ้อนอยู่บนจักรยานโดยไม่พูดอะไรในทันที
เขากะพริบตาช้า ๆ ดวงตาครื้มเหมือนคนเพิ่งตื่น
ก่อนจะยกมือลูบชายกางเกงตัวเองราวกับเพิ่งสังเกตว่ามีรอยเปื้อนอยู่จริง ๆ
แต่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือคิดจะอธิบายอะไรเลย

แค่ถอนหายใจเบา ๆ
พลางเบนหน้าหนีเล็กน้อย
ห่างจากไหล่คุณลุงสักคืบ—เผื่อกลิ่นเหงื่อจะเบาบางลง

+

เขาว่าจบหันหลังก้าวเดินอีกทาง
ก่อนจะพูดทิ้งท้ายทั้งที่ไม่หันกลับมา

“แล้วไว้เจอกันนะครับรอบหน้า”
เสียงแผ่วลงอย่างตั้งใจ
แต่ฟังแล้วเหมือนเขาจะหมายถึง นัดมากกว่าคำว่าบังเอิญเสียอีก

”หวังว่ามันจะไม่น่าเบื่อ (เหมือนครั้งนี้) นักนะครับ“
ว่าแล้วก็เดินหายออกไป
วันนี้หมดสนุกแล้วล่ะยูไดคุง

(เย่!! แมวเมินแหล่ว 🐈‍⬛)

“ได้ครับ”
เขายิ้มตอบรับ
ทั้งที่ว่าชวนไปกินนั่นกินนี้
หรือที่ว่าคุณจะทำอาหารให้ทาน

เอียงคอนิด ๆ ก่อนสบตา
“แล้วผมจะคาดหวังเลยนะครับ
ว่ายูไดคุงจะทำให้อร่อย”

“ถ้าไม่อร่อยคงเสียเวลาผมแย่”
เขาหัวเราะเบาๆ
“หยอกนะคร้บ”

“งั้นตอนนี้ก็..”
“ไปก่อนนะครับ”

(+)