Reville Walker ⋮ SB & 🚬🏹 ft. on Vgen

ฝาแฝดละสายตาจากคนรักมามองผู้มาเยือนที่อยู่ๆก็โผล่หัวมาอย่างไร้มารยาทมิหนำซ้ำยังทำคนรักของตนตกใจอีก แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีพิษร้ายจึงผละมือจากปืนใต้เสื้อโค้ทของตนเพื่อถามไถ่ชายแปลกหน้า "เจ้าเป็นใคร?"

ฝาแฝดถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อสงบอารมณ์ที่เดือดพล่านราวภูเขาไฟใต้ทะเล ก่อนทั้งสองจะจับมือของดั๊กมาประคองใบหน้าตนเองโดยหวังให้มือเย็นๆของคนรักดับความร้อนในใจได้บ้างซึ่งมันได้ผลชะงัด "เจ้าอยากกินอะไรก่อนกลับบ้านหรือไม่?"

#เหมือนเฮอร์มีสในร่างหมอผี--
"นั่น...ฟังดูอันตรายสำหรับเจ้ามากเลยมิใช่หรือ?" หัวคิ้วที่เคยเลิกขึ้นเพราะความฉงนสนเท่ห์พลันขมวดลงแทนที่ด้วยใบหน้าถมึงทึงของฝาแฝดที่หันหน้าไปยังทิศทางที่จากมา ลมทะเลและคลื่นน้ำพัดเข้าฝั่งอย่างรุนแรงจนเรือใหญ่หลายลำที่จอดเทียบท่าโคลงเคลงด้วยอารมณ์ของอดีตจ้าวสมุทร

#โทนี่สปีชี่ย์อะไร๊ยยย
"น้ำหรือ?" ฝาแฝดเลิกคิ้วก่อนจะรีบพาคนรักเดินเลี่ยงไปยังตลาดท่าเรือเพื่อหาน้ำสะอาดส่งให้อีกฝ่ายดื่ม "เป็นอะไรหรือเปล่า? สีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลยหนา"

"อืม...หากจะคุยธุระในวันพรุ่งนี้ก็คงไม่สายเกินไปสำหรับความเป็นส่วนตัว" ฝาแฝดกอดอกพลางลูบเคราตนเองแสร้งทำหน้าเสียดายราวกับว่าโอกาสทองนั้นหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา ทว่าไม่นานทั้งสองก็ค้อมศีรษะให้บาทหลวงตรงหน้า "ถ้าเช่นนั้นไว้พรุ่งนี้ข้าจะส่งรถม้าไปรับที่โบสถ์นะขอรับ...ไปกันเถิดดักลาส"

"สวัสดีท่านเมนเดซ..." ฝาแฝดค้อมศีรษะทักทายด้วยท่าทีสุภาพสมฐานะก่อนจะเผยประเด็นเพื่อพูดคุย "เรามีเรื่องสำคัญอยากจักปรึกษากับท่าน ไม่ทราบว่าท่านพอจะมีเวลาให้เราสักหน่อยหรือไม่?"

#ต่อเลยฮะ

ฝาแฝดยอมหลับตาแต่โดยดีอาจเพราะวันนี้เจ้าตัวหมดแรงไปกับงานรื่นเริงและบทสนทนาแสนยืดเยื้อในวังที่ถูกชักชวนให้ไปโดยไม่เต็มใจ เมื่อดั๊กละมือออกจากดวงตาทั้งสองจะพบว่าแฝดทั้งสองนั้นหลับสนิทราวกับเด็กน้อยที่ถูกกล่อมด้วยนิทาน ไม่แน่ว่ารุ่งเช้าทั้งสองอาจตื่นสายจนดั๊กมาปลุกหลายคราเป็นแน่

"ไม่รู้สิ...สำหรับข้าไม่ว่าผมเจ้าจะยาวหรือสั้นก็ล้วนงดงามทั้งสิ้น ตามใจเจ้าเถิดหนา" ฝาแฝดหัวเราะน้อยๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายซุกอกหลบหน้าตนหลังได้ยินประโยคหวานชวนเลี่ยน ก่อนจะแกล้งก้มจูบใบหูที่แดงด้วยความเขินอายของอีกฝ่ายหลายคราแล้วผละออกเมื่อถูกทุบอก "ไม่แกล้งแล้วก็ได้"

ออกัสท์หัวเราะน้อยๆเมื่อคิดภาพตามอีกฝ่ายก่อน "เช่นนั้นก็เหลือเพียงตัวเลือกเดียวนั่นแล ถ้าหากเขาไม่ยอมช่วย...เจ้ารู้ใช่ไหมข้าเคยเป็นโจรสลัด?"

"ข้าไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธเราหรอกหนา เจ้าอย่าได้กังวลนักเลย" ออกัสท์ลูบหัวคนรักเบาๆก่อนจะกระชับอ้อมกอด "หรือ...หากเขาไม่คิดจะช่วยเราจริงๆให้ฟิลลิปส์เป็นบาทหลวงแทนก็ฟังดูไม่เลวหนา"

"ทำไมเล่า? ก็ลูกเรากำลังเติบโตหากไม่ให้ข้ายิ้มแล้วจะให้ข้าทำหน้าเช่นไรกัน" ฝาแฝดยังคงเผยรอยยิ้มปลาบปลื้มยินดีพร้อมกับใบหน้าที่ฝังลงบนหน้าท้องอีกฝ่ายแล้วหัวเราะคิกคักเมื่อถูกคนรักขยุ้มเส้นผมหมายจะดึงศีรษะตนออก

ฝาแฝดละสายตาจากกิจกรรมที่ทำอยู่เงยหน้ามองคนรักอย่างฉงนเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็ส่งเสียงคล้ายประหลาดใจ "มีอะไรหรือ?"

"อืม...สำหรับข้าคงเป็นแหวนทองที่มีมณีสีเดียวกับเกล็ดหางของเจ้ากระมัง?" ทั้งสองเผยยิ้มเอ็นดูเมื่อได้ยินคนรักนินทาคนอื่นให้ฟังอย่างออกรส กระทั่งพวกเขาพาอีกฝ่ายมาถึงเรือนพักของตนเองพร้อมกับย่อตัวถอดรองเท้าออกให้เพื่อชำระล้างสิ่งสกปรกก่อนจะขึ้นเตียง

ฝาแฝดตบไหล่ลาร์คเบาๆในเชิงปลอบเพื่อให้อีกฝ่ายคุ้นชินกับพฤติกรรมของแดเนียลก่อนจะโบกมือลาแล้วหันมายื่นมือให้ดั๊กจับเพื่อที่จะได้พาเจ้าตัวไปพักผ่อนหลังจากใช้เรี่ยวแรงไปกับการเดินเที่ยวเตร่ตลอดทั้งวัน "คิดไว้หรือยังว่าอยากได้แหวนแต่งงานแบบไหน?"

"ลักพาตัวหรือ? อืม...ก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวหนา" อดีตโจรสลัดในนามเผยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาเมื่อพูดถึงการกระทำอันแสนอุกอาจซึ่งผิดกับลาร์คในยามนี้ที่กลอกตาใส่พี่ชายทั้งสองเพราะรู้ว่าแฝดพี่ของตนอาจจะทำมันจริงๆก็เป็นได้

"ถ้าเจ้าว่าเช่นนั้นก็ไม่มีต้องกลัวนี่จริงไหม? หมอกก็ผ่านมาแล้ว อสูรทะเลก็จัดการมาแล้วไม่น่ายากเย็นเกินความสามารถ" ฝาแฝดขยับตัวมานั่งข้างคนรักแล้วหันมาถามไถ่ความต้องการของอีกฝ่ายที่อาจจะอยากเสนอแนะแผนการอื่นๆ

"เจ้าพูดราวกับว่าจะมีเหตุการณ์เลวร้ายรอเราอยู่อย่างนั้นแล" แฝดทั้งสองเอ่ยทีเล่นทีจริงและไม่ได้มีท่าทีจะตกใจหรือคิดมากแต่อย่างใดเพราะนั่นเป็นสิ่งที่หลานสาวตัวน้อยใบ้เตือนมาแต่เนิ่นๆนับแต่มีความคิดที่จะกลับไปแอตแลนติสก่อนจะถอนหายใจน้อยๆให้กับความวุ่นวายราวกับทำใจยอมรับมัน

#หดเหลี่ยมหรือหกเหลี่ยมนะเจ้
"ง่ายดายกว่าที่คิดอีกหนา" ฝาแฝดผละมายืนพิจารณาประตูเชื่อมโยงเมืองอีกฝั่งข้างๆคนรักที่เฝ้าดูความเป็นไป "เช่นนี้ข้าก็ไม่ต้องเหนื่อยล่องเรือฝ่าอสูรทะเลแล้วสิ"

"เอาเถิด...คงไม่ใช่เรื่องที่เหนือบ่ากว่าแรงเท่าใดนัก" ฝาแฝดหันมาตอบรับขณะช่วยน้องชายเลือกสถานที่ที่จะสร้างทวารบาลเป็นจุดเชื่อมต่อโดยใช้ลานกว้างในสวนไม้ของตนเอง "ไม่ใกล้ไม่ไกลเช่นนี้น่าจะสะดวก"

ราชาแห่งผืนทะเลองค์ใหม่พยักหน้ารับและทำความเข้าใจในสิ่งที่แดเนียลอธิบาย แม้พิธีการจะยืดยาวแต่คนฟังนั้นไม่เคยเบื่อหน่ายกับเสียงเจื้อยแจ้วของคนรักเลยแม้แต่น้อย "เช่นนั้นเราควรเริ่มสร้างทวารบาลจากฝั่งนี้ก่อนสิหนา"

#แฉ่ว--
เด็กน้อยทำหน้าคิดตามอย่างขะมักเขม้นเมื่อมารดาเอ่ยถาม ส่วนผู้พ่อนั้นยังไม่มีชื่อในใจแต่กระนั้นเจ้าตัวก็พร้อมจะตามใจคนท้องและลูกสาวก่อนจะหันไปทางพี่ชายทั้งสองเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายเอ่ยถามว่าตนสามารถพาทุกคนในบ้านไปเกาะแอตแลนติสโดยไม่พึ่งพาเรือได้หรือไม่ 'อา...ข้าคิดว่าข้าทำได้หนา'

"ข้าเดาว่าเด็กคนนี้โตต้องซนมากแน่ๆ" ฝาแฝดเผยรอยยิ้มก่อนจะก้าวมารับหน้าที่แทนหลานสาวที่ช่วยประคองคนรักของตนแล้วโอบเข้าหาอ้อมกอดเพื่อพากลับขึ้นฝั่ง

"ข้าเข้าใจ...แต่อย่างน้อยๆก็ขอให้ข้าได้กลับไปเยือนและแต่งงานที่นั่นสักครา" ฝาแฝดหันมาหาดั๊กคล้ายกับถามความเห็นของอีกฝ่าย

'จะปล่อยให้เจ้ากับลูกรอนานคงหนาวแย่....ท่านพี่อยู่ด้วยหรือ?' ลาร์คสวมกอดคนรักและลูกสาวก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อหันไปเห็นพี่ชายฝาแฝดทั้งสองที่ยืนโบกมือน้อยๆเพื่อทักทายรอแสดงความยินดีที่เจ้าตัวผ่านการทดสอบ "เช่นนั้นชาวแอตแลนติสคงมิต้องย้ายถิ่นฐานแล้วกระมัง?"

"อา...หน้ามืดตามัวปานนั้นข้ามิแปลกใจเท่าใด" ฝาแฝดส่ายหัวระอาใจก่อนจะถอยห่างจากตำแหน่งที่เคยยืนออกมาสามก้าวเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสั่นจากใต้น้ำที่คาดว่าอีกไม่นานการทดสอบของลาร์คคงใกล้จะจบลงพร้อมกับชัยชนะ

"เรื่องตรีศูลน่ะช่างมันเถิดเดิมทีข้าก็มิได้พึ่งพามันบ่อยนักหรอกไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร" ฝาแฝดหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินมาดูศึกใต้ที่กำลังดำเนินไปเพื่อทดสอบความสามารถแก่ผู้ถือครองอำนาจใหม่ "ว่าแต่เรื่องยูกานี่...ยังไงหรือ?"

"จอห์นล่ะ?" ฝาแฝดที่ยามนี้มีลวดลายเรืองแสงปรากฏบนผิวกายเหยียบย่างบนผืนน้ำราวกับเดินบนพื้นดินโดยไม่จมลงและเดินตีคู่มากับม้าตัวใสที่ไร้ความพยศ

"ข้าเพียงเป็นห่วงเจ้ายอดรัก...ยามนี้เจ้ากำลังแบกรับความเสี่ยงที่ตัวข้าก็ไม่อาจยื่นมือไปช่วยได้" ฝาแฝดเผยยิ้มเล็กๆแต่กระนั้นก็แฝงไปด้วยความไม่สบายใจคละเคล้าไปกับรอยยิ้มแล้วก้าวลงจากรถม้าด้วยเท้าที่เปลือยเปล่าแตะลงบนหาดทรายเพื่อเดินไปหาเป้าหมายที่รออยู่บนผืนน้ำ

"ข้านึกว่าเจ้าไม่อยากอยู่กับข้าเสียอีก...เห็นหนีไปหลบอยู่ในห้องแดเนียลอยู่หลายคราซ้ำยังให้หลานโกหกว่าไม่อยู่อีก" ฝาแฝดหัวเราะน้อยๆก่อนจะเผยคำตอบว่าตนจะอยู่ด้วยตราบเท่าที่อีกฝ่ายต้องการและวางคนรักให้นั่งลงข้างๆเพื่อความสบายตัว