Alper MERT

Hayatta yaşadığım en heyecanlandıran farkındalık güzel kadınların (o zaman kız diyordum, yaşım gereği) babalarının o kadar yakışıklı olmadığı gerçeğiydi. Özlendin 13 yaş Alper.

Hayat insanı defalarca sınar yolda olan geçeceğe güne kadar her seferinde başarısız olur. Varmış olan sınandığı anlar. Hiç bir şeyi farkedemeyen kadere inanır.

İnsan çoğu zaman o anda varolan benliğini ne kadar sevdiğinin farkında değildir. Değişimin önündeki en büyük engel budur.

Aşk zaman zaman nevrotik tanımlasam da her zaman dünyanın en güçlü duygusudur. Dışındayken yorum yapmak çok kolaydır ancak içeride kopan fırtına bir fırkateyni batırabilir.

Gerçekleşmeyen potansiyel dünyadaki en gerçek sıkışmadır.

Çoğu zaman içimizde doğruyu hissederiz ancak çevremizle uyumlu kalma ihtiyacımız bizi doğrularımızdan uzaklaştırır.

İstismarcı/Narsist her zaman barajı önde kurar. Biz alanımı koruyoruz zannaderken aslında kendimizi istismara devam ederiz. Örneğin: Beni sevmek zorunda değil bana saygı duymak zorundasın. X Beni dünyaya getirdiysen veya benle ilişki yaşıyorsan beni sevmek zorundasın çünkü bunu sen seçtin ben değil.

Ruh beden ve zihin ayrımına vardığınızda hayatın bütün sistemi sizinle çalışmaya başlar.

Az önce chatGPT ile konuşurken bana çok güzel bir şey söyledi. "bazılarının hikayesi köklerden başlar bazılarının ki gövdeden bazılarınınki ise dallardan." söz ona mı ait bilmiyorum ancak çok haklı yıllarca kendime verdiğim emek sonrası hala kendimi başkalarının başladığı yerin gerisinde buluyorum.

İnsan kendi, şifa arayan, parçasını başkasının düzlemine yansıtarak sevebilir çünkü çocukken sevilmeyen kendi parçamızın nasıl sevileceği zihinde kayıtlı değildir. Bu yüzden ancak başkasında sevebiliriz bu parçayı bunun tıp dilinde de adı vardır. Buna aşk denir.

İçinizdeki çocuğu iyileştirmek değil kabul etmek onunla acıyı göğüslemek dönüştürür. İyi olana karar vermek toksiktir çünkü her çocuk biriciktir ve onun için iyi olana akışta kendi karar verebilir siz veya bir başkası değil. Bu söylediklerim iç çocuk için de geçerlidir.

Kıtlık bilincinden çıkmak tek başına bolluğa taşımasa da bolluğa giden yolda devam edebilmeyi sağlayan en büyük etmendir. Olmayacağına inandığımız şeyler için mücadele edemeyiz.

Eskiden kurumsal şirketlerde yönetici olmayı hedefliyordum şimdi mandal bile satsam kendi işim olsun diyorum. Kişi kendi bataklığında boğulmalı. Başkasının bataklığında değil. Tabi özgür olmak istiyorsa.

Bir insanın annesi ve babası tarafından anlaşılmaması ölümcüldür. İçinizdeki anne baba kavramını hasta eder. Saygı sevginin siz istediğiniz sürece var olduğunu ve karşılıklı olması gerektiğini anladığınızda öldürür. Bilin istedim.

Aramayı kestiğinizde aramayan insanlar için değerli olmadığınızı bilmek çok rahatlatıcı. Zira size verdikleri değerin boşa gitmemesi için yeterince zaman harcamıştınız.

Kendime en çok güldüğüm konu bir zamanlar insanları nasıl gözümde büyüttüğüm oldu. Falanlar, filanlar.. ama hepimiz evde şortu çekince aynı kişiyiz.

Değersizlik ve yetersizlik hissi kişinin içeriden hissettiğini bilmediği duygulardır. Kişi değerli ve yeterli olma çabasını hayatının şartı zannetmektedir.

Bir insanı hakkında bir şeyler öğrenerek değil hissederek tanırız. Genelde insanlar düşüncelerini his sanır tramvatik intikamı da aşk. Sonuç sadece hüsran.

Kendinizi önceliklendirin ancak asla yalnız olmayın. Yalnızlık marifet olsa kimse bunu instagramda paylaşma zorunluluğu hissetmezdi. İnsan bu dünyaya paylaşmaya ve birlik olmaya geldi.

Sıkışma defalarca sıkışma derine dalış bulduklarınla yüzleşme yas ve terk ediş. İlerlemenin tek yolu budur.

21. Yüzyılda ruh sağlığı alanındaki en büyük yanılgı(bana göre), tramva tepkisinin zihinsel kararlarla bölünebileceği inancıdır. Sinir sistemine kaydolan stres ani bir kararla değil ufak ama süreğen adımlarla her yol ayrımında güvenli bağ kuranı seçmekle düzelebiliyor. Kısaca zaman gerekiyor.

Bazı geceler uyuyamayız, o gece yatağa girip sabahı bekleyenle sabah yataktan kalkan kişi aynı olmaz.