* ˚ ✦ izamu ‿ 🪽

let him in
#neuvithesley

ใบเมนูเต็ม #CA9 E23 ATTACK
ขอบคุณเพื่อนที่ให้เกาะบูธไปนะคะ
✦ กระเป๋ามีทุกลายตามลายสแตนอะคริลิค
✦ ตุ๊กตาพี่นิวมี 2 ตัว

🌧Voiceless Wave
www.readawrite.com/a/00a803ca00...

⛓Nameless Wave
www.readawrite.com/a/882c3fbbdf...

▽ ▵ ▽ x ▼ ▾ ▼
Neuvillette x Wriothesley [R-18]
A6 l 110P l 150.-
#Neuvithesley #เนอร์วิลริซ #นิววิโรจน์

แม่ๆนิวลี่ใครหางานกราฟฟิกอยู่บ้างคะ งานแถวอโศกตอนนี้ว่างตำแหน่งนึง อยากได้เพื่อนมานั่งทำงานข้างๆเป็นคนคอเดียวกัน+ไฟสุมมากตอนนี้ ถถถถถ

เราสร้าง Feed #เนอร์วิลริซ 🌧️⛓️ สำหรับคนไทยไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ ทุกคนสามารถพินไปอยู่บนหน้าแรกได้เลย bsky.app/profile/did:...

เย้ย คิดถึงคุณเบบี้มุ้ด

อยากลงฉลามลี่อีกแล้ว

ลืมลงฟิคต่อในนี้ 🥹🥹 เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงนะครับ ผมลืมแบบสนิทเลย...

ไม่ดุแล้ว อย่าลืมอีกนะคับ 😭😭

ไม่หิวก็ต้องกิน ! แง่งๆๆๆๆ

ไม่---

คุณอาจจะต้องแก้โดยกาีดก็บมัดจำก่อน เป็นกำลังใจให้คับ

ใครแกล้งคุณ...

3 นาทีก็แย่แล้วนะ

ต้องถามว่ามีตรงไหนไม่ดื้อบ้าง

ดื้อมาก

ของเหลวสีแดงติดที่มือ ริสลีย์รีบมองต้นแขนซ้ายของอีกฝ่ายทันทีเพราะเขาจับก่อนจะผละออกมา สิ่งที่หล่นลงพื้นค่อนข้างคมคงจะเฉี่ยวโดนแขนอีกฝ่ายพอดิบพอดี

“ผมขอ-”

“เลิกขอโทษได้แล้ว มันเป็นอุบัติเหตุ”

“นั่งลงก่อนครับ ผมจะทำแผลให้”

ริสลีย์ช่วยประคองตัวอีกฝ่ายให้กลับมานั่งเก้าอี้โต๊ะทำงานตัวเดิมแล้วรีบไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้

“ยังดีนะครับที่แผลไม่ใหญ่มาก”

!!!

“เจ็บตรงไหนไหม”

“ไม่ครับ ฮ ฮึก ผมไม่เป็นไร”

เพียงเสี้ยววิก็ถูกโอบกอดไว้ในอ้อมอกอีกฝ่ายพร้อมกับเสียงวัตถุบางอย่างกระแทกลงกับพื้น นิววิลเลตต์เลื่อนปลายนิ้วมาเช็ดคราบน้ำตาออกให้เบามือ

“ซุ่มซ่าม”

“อือ ขอโทษครับ”

ริสลีย์เงยหน้ามองอีกฝ่าย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยอาจจะเพราะกำลังหงุดหงิดก็เลยขยับลำตัวออกมา ความรู้สึกเปียกแฉะที่มือจนต้องหงายฝ่ามือมาดู

เสียงสะอื้นที่เจ้าตัวพยายามกลั้นไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ ดึงดูดความสนใจของคนที่กำลังพูดอยู่ให้หันกลับมามอง นิววิลเลตต์กลืนคำที่จะพูดต่อลงคอทันที

“เธอร้องไห้ทำไม”

“...”

“ฉันยังไม่ได้ดุอะไรเธอเลย”

“ข ขอโทษครับ ผมขอตัวก่อน”

ริสลีย์ปาดคราบน้ำตาออกลวกๆ แต่ม่านน้ำตายังบังไว้อยู่ เท้าที่ก้าวไปอย่างไม่ได้มองทางจนชนเข้ากับตู้กระจก ของตกแต่งด้านบนโคลงเคลงก่อนจะร่วงหล่นลงมา

ริสลีย์ขบเม้มกลีบปากตัวเองไว้แน่น สองมือกำเข้าหากันอย่างคนกำลังใช้ความคิด นิววิลเลตต์ดูท่าทางแล้วเขาก็คงจะโกรธอยู่ไม่น้อยเลย นัยน์ตาสีฟ้าครามสั่นไหวเล็กน้อย

“...”

“ถ้าหายคิดถึงฉันแล้วก็ออกไปทำธุระของเธอต่อ ฉันไม่รบกวน”

“...”

“จะไปบอกคาเวห์ก็ได้นะว่าฉันหมายหัว มันจะได้ระวังตัวไว้”

นิววิลเลตต์ทั้งผลักไสทั้งยังประชดประชันจนริสลีย์น้ำตาร่วงหยดเป็นเม็ด

“ผมไม่เชื่อว่าพี่คาเวห์จะเป็นคนทำครับ”

“ริสลีย์”

นิววิลเลตต์เอ่ยเรียกด้วยเสียงต่ำจนน่ากลัว เสียงโทนนี้เขาจะใช้กับแค่ลูกน้องเฉพาะตอนกำลังสั่งงานหรือจะเค้นเอาคำตอบบางอย่าง ริสลีย์รู้แล้วว่าการเถียงอีกฝ่ายไม่ใช่เรื่องที่ดี เขาคงรู้อะไรมาเยอะมากกว่าจะฟังตัวเองที่ใช้ความรู้สึกตัดสิน

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

“ช่างเถอะ คำพูดฉันคงไม่น่าเชื่อเธอถึงได้ยืนเถียงแบบนี้”

ริสลีย์มองสบนัยน์ตาสีดอกไลแลคเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาจะพูดออกมาอย่างจริงใจที่สุด

“เขาเป็นคนสนิทของคุณมานานแล้วก็ใจดีกับผม ผมไม่เชื่อว่าเขาจะทำแบบนั้น”

“ใจดีเพื่อหลอกให้คนอื่นตายใจ”

“คุณคิดมากเกินไปครับ”

เสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ นิววิลเลตต์ขยับเก้าอี้หมุนทิศทางมาที่อีกฝ่ายยืนอยู่ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ข้อมูลมันรั่วออกไปมีแค่มันที่รู้ เลิกปกป้องคนผิดสักทีริสลีย์”

“บอกไปเธอก็ไม่เชื่ออยู่ดี”

“คุณจะบอกว่าคนนั้นคือพี่คาเวห์หรอครับ”

มือเล็กหยุดบีบนวดทันทีเพราะนิววิลเลตต์ตวัดสายตาขึ้นมองก่อนจะคิ้วขมวดแทบผูกเป็นปม ริสลีย์ขบเม้มกลีบปากเข้าหากันแน่นพลางยกมือออกจากไหล่กว้าง

“ถ้าฉันบอกว่าใช่”

“ไม่มีทางครับ เขาเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณแล้วก็-”

“เป็นคนที่เธอชอบ?”

“ไม่ใช่ครับคุณนิววิลเลตต์”

“ไม่ใช่ แล้วทำไมต้องปกป้องมันทุกครั้ง”

“งานของคุณเป็นยังไงบ้างครับ ถ้าให้ผมเดาคงไม่ค่อยราบรื่น”

ริสลีย์ขยับมาบีบนวดไหล่ให้อีกฝ่าย มือเล็กวางน้ำหนักได้พอดิบพอดีจนทำให้นิววิลเลตต์รู้สึกผ่อนคลาย เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ

“เจรจาไม่ค่อยลงตัว หนอนบ่อนไส้ก็มีแฝงตัวอยู่”

“คุณรู้หรือเปล่าครับว่าเป็นใคร”

นิววิลเลตต์เอียงลำคอหันมามองก่อนจะมองตรงมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยกึ่งไม่สบอารมณ์มากนัก

“ฉันรู้”

“ใครครับ”

“อาหารไม่ถูกปากรสชาติไม่อร่อย ไม่เหมือนที่เธอทำ”

“ครับ”

นิววิลเลตต์มักจะเอ่ยอย่างตรงไปตรงมานั่นทำให้อีกฝ่ายเสียอาการทุกครั้ง ริสลีย์ชักมือกลับก่อนจะเอามากุมไว้ด้านหน้า ใบหน้าเขินอายที่ซ่อนไว้ไม่มิด เจ้าตัวรีบขยับมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามตามเดิมแล้วมองดูนิววิลเลตต์ที่ตักอาหารใส่ปากตัวเอง เขายกยิ้มอย่างพอใจที่เจ้านายกินได้เยอะแถมยังหมดจานอีกด้วย

“ผมคิดถึงคุณ”

เสียงที่เอ่ยออกมาเบาบางจนแทบจะกระซิบ นิววิลเลตต์เงยหน้าขึ้นมองพยายามสบนัยน์ตาสีฟ้าครามที่สั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้

“ฉันจัดการงานทุกอย่างเสร็จแล้ว”

“เหนื่อยไหมครับ คุณดูซูบผอมลงไปหน่อย”

ในตอนที่นิววิลเลตต์กำลังหลับ ริสลีย์อาศัยจังหวะนั้นในการสำรวจดูร่องรอยต่างๆ แต่ก็ไม่ปรากฏ จะมีก็แต่อีกฝ่ายที่ดูจะผอมลงคงเพราะทำงานหนัก

“มานี่มา”

ร่างสูงโปร่งกวักมือให้มาหาด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล ริสลีย์เดินอ้อมจากโต๊ะมาหาอีกฝ่ายตามที่บอก ผ้าเช็ดปากถูกหยิบเอามาซับคราบชาที่ฝ่ามือก่อนที่อีกฝ่ายจะโน้มศีรษะต่ำลงมาแล้วเป่าเบาๆ

“...”

“มีเรื่องกวนใจเธออยู่หรือเปล่าริสลีย์”

“ก็มีครับแต่ผมจัดการมันได้”

“ถ้าเป็นแบบที่เธอบอกคงไม่เหม่อจนตัวเองต้องเจ็บตัว”

“ผม...”

“มีอะไรก็บอกกับฉันได้”

เพราะทั้งตัวนิววิลเลตต์เองก็ติดงานบางครั้งก็ไม่ได้กลับมาเกือบทั้งอาทิตย์ และตัวเขาที่ช่วงนี้ก็เรียนหนักเอาการ วันนี้เลยได้เจอวันในรอบหลายวันที่ผ่านมา

“...”

“หกหมดแล้ว วางลงก่อน”

“ขอโทษครับ”

อาการเหม่อลอยที่ตัวเขาเป็น ไม่รู้เพราะกำลังคิดมากหรือคิดถึงอยู่ ถึงน้ำชาจะไม่ได้อุณหภูมิสูงเท่าที่ยกมาตอนแรกแต่ก็พอจะทำให้ฝ่ามือและปลายนิ้วขึ้นสีระเรื่ออยู่บ้าง

กลิ่นหอมอบอวลที่มาจากร่างกายของนิววิลเลตต์ เขายืนมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีสวนดอกไม้ปลูกไว้กำลังเบ่งบานหลังจากได้น้ำที่พอเหมาะ เจ้าตัวหันกลับมามองด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกที

“พักนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้า เธอสบายดีใช่ไหม”

“ครับ แต่ว่าช่วงนี้เรียนหนักหน่อย”

“ใกล้จบก็แบบนี้แหละ พักผ่อนให้พอแล้วกัน”

ริสลีย์พยักหน้ารับแทนคำตอบก่อนจะช่วยรินชาร้อนใส่แก้วไว้ให้

bsky.app/profile/sxns...

#เนอร์วิลริซ — 🌧️⛓️

“ทำไมมีแต่อาหารเช้าวางไว้”

“ครับ?”

“แล้วคนทำไปไหน”

“กำลังจะขึ้นไปหาแล้วครับ”

ริสลีย์เป็นเพียงเด็กรับใช้ในบ้านที่นายท่านนิววิลเลตต์รับมาดูแลต่อจากพ่อแม่ ไม่สิ... แค่คนที่ให้กำเนิดมาแล้วเอามาขายต่อให้ก็เท่านั้น มือเรียวเลื่อนมาเคาะประตูเบาๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปภายในห้องนอนของอีกฝ่าย