سه‌ نقطه نویس

کاش آدم‌ها همیشه مست بودند.

می‌دونم اینم می‌تونه اشتباه زندگیم باشه ولی کاش بشه. کاش رو دلم نمونه.

من اونی نیستم که تو فکر می‌کنی. ولی تو دقیقا همونی هستی که فکر می‌کنی اون منم.

ولی منم گناه داشتم دیگه… روم نمیشه به آدم‌ها بگم. که آقا! خانم! این کسی که انقدر تو جامعه حضور داره و همیشه با لبخند می‌بینید. این آدمی که مدام فعاله، ارتباطات داره، با خودت، با این، با اون، این آدم خیلی تنهاست! من با کی حرف بزنم؟ من پیش کی، خودم باشم؟ من خیلی گناه دارم…

اینجوری‌م که روزها و ماه‌های متوالی دارم نرمال به زندگی ادامه میدم، اعتراضی نیست، اخلالی نیست، یک روز بیدار میشم می‌بینم طی خواب تمام من تخلیه شده، تحلیل رفته. و تا مدتی خبری از من نیست…

وقتی مثل خودتون رفتار می‌کنم دردتون میاد. فکرشم هم نمی‌کنید مثل خودتون بودن چقدر راحته…

عوضی به درد نخور گریه کن! این چیزهایی که درونت رسوب کرده فقط با اشک بیرون میاد. نه با عرق دویدن، نه با شاشیدن، فقط باید اشک بریزی تا ازت خارج شه. گریه کن لعنتی گریه کن! چرا انقدر سخت شدی. رها کن… تو باید بترکی. خواهش می‌کنم. فرو بریز. این غم باید سرریز شه…

«ازت خیلی ناراحتم! ازت ناراحتم ولی دوست دارم.»

من به همه گفتم که بیخیال شدم. ولی دروغ گفتم🤫 من نمی‌تونم…

گفتم بی‌حوصله‌ای، برای چیزی که اتفاق نیوفتاده اینگونه به من می‌تازی! تمام کارهای خوب این وسط را ندید گرفته‌ای، آن‌ها را نمی‌بینی؟ گفت هرچه کردی برای خودت بوده. این، این، این جمله مرا آتش زد نه هیچ‌کدام از حرف‌ها و رفتارها…

مرور خاطرات تو، قشنگ‌تر از معاشرت با آدم‌های کنونی‌ست. مرورها جز دلتنگی آسیبی نمی‌زنند اما این آدم‌های جدید، هر کدام زخم جدیدی در راه دارند…

سال‌ها درس روانشناسی خوندم. حالا دانشجوی دکتری این مقطعم. سال‌ها با آدم‌های مختلفی کار کردم. امشب افسردگی طولانی‌مدت خودم رو می‌پذیرم. اینجا می‌نویسم که نوشته باشم و کسی نمی‌خواند. آدم می‌تواند کاملا به وضعیتش هشیار باشد و بعد از مدت‌ها آن را بپذیرد. پذیرفتن ساده نیست…

من خیلیییییی خسته‌م
من دیگه بریدم
بنویس یه جا بستریم کنن

مجنون عاشق لیلی بود. سر لیلی به معنی واقعی کلمه جنگ میشه. به‌خاطر عشق مجنون به لیلی لشگرکشی میشه. خلاصه نمیشه که نمیشه. بعد سال‌ها خبر فوت رقیب مجنون رو بهش می‌رسونن. میگن وقتشه. میگه وقت چی؟ تعجب می‌کنن. بابا لیلی دیگه! میگه خیلی وقته من تو دلم باهاش زندگی می‌کنم. اون همیشه با منه… خلاصه داستان منه…

دوستش داشتم.

ولی دوست دارم بعد ۴،۵ سال اتفاقی یه‌جایی ببینمش. و اون لحظه بتونم خوشحال باشم. حداقل این آخرین تصویری باشه که از من تو ذهنش می‌مونه. آدمی که افسرده نموند، آدمی که حالش با زندگی بد نیست. اون تصویر آخر خیلی ناامید کننده بود.

یاد می‌گیریش جان دلم… بالاخره یادش می‌گیری…

دیشب دوباره خوابت رو دیدم. آخرین‌بار چند ماه پیش اومده بودی. دیگه داشتم ناامید می‌شدم. مرسی که اومدی به خوابم♥️

بله درسته! جهنم، دیگران هستند.

تو اول نیاز داری خوب شی. باید از قدیم بگذری. من نیمه‌ی سالم توام. نیاز دارم با یه درمانگر صحبت کنم. ولی بدون کمک تو نمی‌تونم. تو هم باید بخوای تا این بدن بره تو یه کلینیک بشینه. با یه نیمه‌ی درست چیزی حل نمیشه. خواهش می‌کنم این تروما رو با یه متخصص حلش کن. ما باهم از بین می‌بریم. فقط به خاطر خودمون…

من از حال خوب می‌ترسم من جان! اون موقع هم حالم خیلی خوب بود. اون‌قدر خوب بود که حالا اینقدر بدم. من یه‌روز حالم مثل اون روزا شه باید از زمین و زمان بترسم که نکنه دوباره همه‌چیز آوار بشه. بابا حالم بدههه

می‌بینی بیشتر این داستان معطوف به خودته نه اونا؟ و جالبه تو خودت خواستی تنها باشی. می‌دونم از آخرین‌بار چقدر آسیب دیدی. اما این چیزی نیست که بخوای به‌خاطرش دور خودت دیوار بکشی. بقیه زندگی می‌کنن، کاری که باید بکنن. تو می‌تونی انتخابت رو عوض کنی. کسی مانعت نمیشه.

می‌دونی! یه‌چیزایی عمومیه. آدم‌ها به همه می‌تونن بگن. یا محدودتر به رفیقاشون. یا محدودتر به دوست‌های صمیمیشون. یه‌چیزایی هست که فقط باید به یه نفر بگی! من اون یه‌نفر رو ندارم. اونا همشون دارن. من خسته شدم از اینکه همه‌چیزم رو به اونا بگم. حالم خوب نیست می‌بینم دارن و من ندارم.

اگه سراغی ازت نمی‌گیرن، اگه دنبالت نمیان به این معنی نیست که بهت آسیب زدن. تو دوست داری تو ذهنت فکر کنی بهت آسیب وارد شده که بتونی حق شاکی شدن داشته باشی. اونا فقط نیستن. شاید نمی‌دونن علت کنار کشیدنت چیه. شاید اتفاقا فکر می‌کنن اگه نباشن بهتر میشی. تو که هیچی نگفتی بهشون. فقط رفتی…

معامله‌ی چی؟ نمیشه که آدم خوب باشه و اگه کسی بهش خوبی نکنه شاکی نشه! اگه بهم آسیب بزنن نباید شکایت کنم؟ سکوت کنم چون بنده پیر خراباتم که لطفش دائم است؟ نه! من می‌خوام ورنه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست باشم.

+شاید مشکلت همینه. اینکه خودت رو بیش‌ازحد طی دوره‌ای خسته کنی و بعد طلبکار بشی که من این همه وقت و انرژی گذاشتم… کی ازت خواست؟ منت چی رو می‌ذاری برای کسایی که فکر می‌کردن از سر مهربونیته که اینجوری هستی. ولی تو انگار معامله‌گر بودی…

اینطوری نگو! من همیشه برای آدم‌ها تمام توانم رو گذاشتم. همیشه بودم، بیشتر از چیزی که می‌خواستن. ولی یه‌جا کم آوردم. خودم رو کشیدم کنار. اونا انگار نه انگار! حتی نفهمیدن نیستم! حتی سراغی ازم نگرفتن.

تو خودتم رفیقشون نبودی…

متاسفانه هیچکس این روزها رفیق نیست و متاسفانه نمی‌تونم به هیچکس اینو بگم. چون متوجه میشن که خودشون هم رفیق حساب نمیشن:)

«دل نازکی مریضیه دکتر؟ باس نمونه‌برداری کنین؟ میشه جراحی کنین ابرهای گلوم رو دربیارین؟ می دونم خطر داره اما خطرش کمتر از حرف‌هاییه که قورت میدیم. من خیلی خسته شدم دیگه. خسته شدم از این همه شب، از این همه روز. از این همه هی" درست میشه، نترس" گفتن به خودم که بدونم دروغه و دیگه هیچی هیچ وقت درست نمیشه.»