KASUO (ตอบดึก)

[ Kasuo's story : วันผู้ปกครอง ]

กระดุมกักคุรันถูกติดทุกเม็ดอย่างเรียบร้อย ไม่พูดกับใครทั้งที่ปกติเค้ามักจะทำตัวขี้เล่นผิดระเบียบและโดดเรียนอยู่เสมอแต่วันนี้กลับแปลกไป..

พ่อและแม่ใส่ชุดดำราวกับชุดไว้ทุกข์ยืนมองอยู่หลังห้อง แม่จ้องมองด้วยสายตาเยือกเย็น ไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าใดๆ พ่อแม้จะยิ้มก็เงียบนิ่งเช่นกัน

เวลานี้คาสุโอะเหงื่อตกสั่นเกร็งไปทั้งตัวได้ยินกระทั่งเสียงหอบหายใจของตนเอง...

#THK_COMMU #THK_STORY

01 : วันผู้ปกครอง

รายละเอียด : bit.ly/4izkUkX

หมายเหตุ เป็นเพียงการปล่อยเนื้อเรื่องคอมมูบางส่วนและไม่มีกิจกรรมใด ๆ ให้เล่นเป็นพิเศษ

#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม
คุณสนใจในสิ่งลี้ลับรึเปล่า ?

เรื่องสยองขวัญ ตำนานโรงเรียน เสียงฝีเท้าไร้ที่มา หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตจากนอกโลก

ถ้าคุณสนใจสิ่งที่กล่าวข้างต้น ก็รีบสวมเสื้อกาวน์แล้วมาเข้าร่วมกับพวกเรา #ชมรมวิจัยสิ่งลี้ลับ สิ !

ไม่ใช่แค่รวบรวมเท่านั้นแต่เป็นการวิจัยถึง‘พวกมัน’ที่อยู่ทั้งในโรงเรียนและบนเกาะอีกด้วย

พวกเราและ‘ท่านประธาน‘กำลังรอคอยนักวิจัยคนใหม่อยู่นะ !

#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม #THK_SHISEIGAKU

บูธเล็ก ๆ ของชมรมมรณศึกษา เป็นแค่โต๊ะเรียนสองตัวถูกนำมาต่อกันเรียบง่าย

น่าแปลก ที่ไม่มีใครเฝ้าบูธนี้เลย

ไม่มีป้ายชื่อ ไม่มีสมาชิก ไม่มีเสียงเรียกชวนให้มาลองกิจกรรม
ไม่มีแม้แต่เก้าอี้ให้ใครนั่ง

กิจกรรม (ร่วมเล่นได้ทุกคน) : tinyurl.com/THKSHISEIGAK...

#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม #THK_Kyudo #THK_ชมรมคิวโด

🏹 ชมรมคิวโด เปิดรับสมัครสมาชิกแล้ววันนี้! 🏹

‘ ผู้ใดที่ผ่านไปผ่านมา ถูกแรงดึงดูดของเสียงการยิงธนูอันน่าหลงไหล ลองแวะเข้ามาชมรมคิวโดของเราสิ ! ‘

‘ ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์ แค่มีจิตวิญญาณที่มุ่งมั่นก็เพียงพอ ! ‘

ฟอร์มสมัครเข้าชมรม : forms.gle/9LjbWsaxif1s...
ดอคชมรม : bit.ly/4cM24pu

(โอนลี่วันเคนจัง)

#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม #THK_ชมรมวิจัยของเล่น

📢 ประกาศ ตอนนี้ชมรมวิจัยของเล่นเปิดรับสมัครสมาชิกอยู่ !

เพียงแค่แวะมาดู ก็สามารถสุ่มรับของรางวัลได้ฟรี มีราคา 200 จนถึง 4000 เยนกันเลยทีเดียว!?(ประธานออก)

จิ้มเลย!
th.shindanmaker.com/1237709

(สามารถโควทรับรางวัล+รีแอ็คชั่น ได้เลยนะคะ)

ลายละเอียดการสมัครในคอมเมนต์

(คนไม่กินเผ็ดไม่ผิด เคนจังโจมตีเคนตะเลย)

(ซายูชุดสาวน้อยเวทย์มนต์ค่ะ🤲🏻🦄🪄)

(จีงค่ะ 😭)

(ขอบคุณค้าบบ)

(ได้รับเพื่อนเป็นหมาใหญ่ 1 EA)

(หยุมเลยค่ะหยุมเลย ^q^)

"อย่ามาดูถูกกันนะ ฉันเองก็เป็นผู้ชาย ถึงเธอจะตัวสูงกว่าผู้หญิงทั่วไปแต่ฉันมั่นใจว่ายกไหวแน่นอน"

เขาเท้าเอวเชิ่ดหน้าโอ้อวดความเก่งกาจของตัวเองอยู่ครู่

"ขออนุญาติ!"

เมื่ออีกฝ่ายผายมือออกให้ก็ย่อตัวลงใช้สองแขนโอบรอบขาอีกฝ่ายแล้วยกขึ้นช้าๆ

"ฮึบ! เธอหนักเหมือนผู้ชายเลยแฮะ"

(ปิดโรลก่อนนะคร้าบ ตอบไม่ไหวล้าวว ไว้โรลด้วยกันใหม่รอบหน้าค้าบ)

"โอ้.. ขอบใจนะ"

เจ้าตัวขับกิ่งไม้ห้อยตัวต่องแต่งลงมาก่อนจะทิ้งตัวมายืนบนพื้นอย่างสวยงาม

"โชคดีจริงๆเลย จู่ๆก็มีคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักเอาบัตรนักเรียนมาให้"

เขาวิ่งกระโดดพร้อมรอยยิ้มมาหาอย่างเริงร่า แล้วรับบัตรจากมืออีกฝ่ายมา

"นี่ต้องเป็นโชคชะตาแน่ๆ ฉันชื่อ ริวเซย์ คาสุโอะปี 2 ห้อง L ยินดีที่ได้พบนะ"

แนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร

"ไม้ร่วงหรอกชินแล้ว"

เขาโดดลงมายืนบนพื้นได้อย่างสวยงามแต่มือดันขูดกับผิวไม้จนฝ่ามือถลอกเล็กน้อย

"แสบแฮะ"

นิ่วหน้าเล็กน้อย

"ฉันริวเซย์ คาสุกโอะ ปี 2ห้อง L ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ที่ผ่านทางมา"

"มีสิมี ฉันเห็นอยู่ไม่งั้นก็คงไม่พยายามขึ้นไปหรอก"

คาสุโอะพยายามกลั้นยิ้ม

"ไม่ตกหรอกน่าฉันดูให้อยู่ตลอดไหล"

ส่งมือไปช่วยประคองดันก้นอีกคนให้ขึ้นต้นไม้ไป อีกมือก็แอบหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วถ่ายรูปไปเรียบร้อย

"น่ารักกก~~~ ทำไมน่ารักขนาดนี้กันนะ"

คาสุโอะพูดนํ้าเสียงลอดไรฟันเพราะหมั่นเขี้ยวจนต้องขบฟันตัวเองไว้แน่น

"ขอเติมหน่อยนะ"

ว่าจบก็เอาหน้าจุ่มพุงใหญ่ๆของน้องลงไปเต็มๆ

'อุ่นจัง...'

"เร็นเร็นนี่เหมือนคุณแม่จังเลยน้า"

พูดยิ้มๆแล้วหัวเราะออกมาร่าเริง ยืนกางแขนให้อีกคนช่วยปัดฝุ่นตามตัวอย่างว่าง่าย

"นั่นสิเนอะ ไม่ต้องรีบก็ได้ แล้วทำไมเร็นเร็นเดินมาทางนี้ล่ะ?"

ไม่รู้ทำไมอยู่กับคนตรงหน้าแล้วเหมือนบรรยากาศมันอบอุ่นนุ่มฟูขึ้นตลอดเลย

"ใช่มั้ง อย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่ยายแก่แบบเธอ"

เจาลุกปัดตามเนื้อตัวออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ก็ใช่ มันก็อาจจะมีบัตรอยู่บนต้นไม้ก็ได้นี่นา.. ก็ต้องลองทุกความเป็นไปได้สิ"

"เห็นหน้าเธอแล้วปวดท้องชะมัด ที่โชคร้ายคงเป็นเพราะเธอด้วยแน่ๆ"

"โอ้ย พี่อย่า เดี๋ยวผมหัวล้าน"

ยอมปล่อยข้อมืออีกคนเพื่อมารั้งผมตัวเองไว้แล้วโดดหนีพร้อมกับเสียงหัวเราะกวนๆ

"หนีดีกว่าๆ ไว้เจอกันครับ"

ว่าแล้วก็ชิ่งไปทางอื่นแทนก่อนจะโดนทำร้ายไปมากกว่านี้

(จบเลยก็ได้ค้าบ)

"อย่าหนีผมสิครับ ขอหอมหัวพี่เป็นการตอบแทนหน่อยเร็ว"

มือไม้ยังไม่หยุดเกาะแกะคนพี่อีกทั้งยังแกล้งทำปากจู๋หลับตาใส่อีกฝ่าย

"จู๊บบบบบ ————"

(สูงๆ @thk-rion.bsky.social )

"ไม่ล่ะครับ.. ถ้ามีหมาก็ของเป็นทานูกิจริงๆดีกว่า คนน่ะ มันเชื่องยากครับ แต่ถึงเชื่องก็ไม่นิยมเอาใครมาเป็นสัตว์เลี้ยงอยู่ดี"

สายตาเจ้าตัวยังคงจับจ้องอีกฝ่ายเขม็ง ท่าทีดูนิ่งสงบขึ้นใบหน้าไม่ได้ยิ้มกวนอย่างปกติอีกต่อไป

"ผมว่าผมต้องไปตามหาบัตรต่อแล้วล่ะครับ ลาก่อนนะ"

คาสุโอะเดินออกจากห้องพยาบาลไปในที่สุด

(จบตรงนี้เลยก็ได้ค้าบ อีกฝ่ายน่าสนใจมากเลย)

"โอ้! ใช่เลยครับขอบคุณนะครับ ในที่สุดก็เจอซะที"

เจ้าตัวเอ่ยตอบแล้วรับมาไว้ในมืออย่างดีอกดีใจราวกลับจะเต้นบัลเล่ต์ในห้องสมุด

"ดีนะที่ผมแวะมา ขอบคุณมากๆเลยครับไว้ผมจะเอาขนมมาฝากเป็นการขอบคุณ"

เจ้าตัวพูดจบก็วิ่งแจ้นออกไปเสียอย่างนั้น

(จบได้เลยค้าบ)

เขายิ้มจนตาหยี ราวกับกำลังจะบอกว่า "ก็กัดสิ" อย่างไรอย่างนั้น

มือเขาล็อกข้อมืออีกฝ่ายไว้แน่นไม่ให้ชักหนี สัมผัสจากลิ้นเปียกแฉะแกล้งเลียที่ฝ่ามือของคนพี่ที่กำลังปิดปากตนอยู่

หึหึ..

เจ้าตัวหัวเราะในลำคออย่างสนุกสนาน

"หาาา?? แล้วทำไมต้องเป็นหมาล่ะนั่นน่ะ"

เขายิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมกับบทลงโทษที่อีกฝ่ายพูดมา สายตาเริ่มมองสังเกตด้วยความคิดบางอย่างในหัว

แม้คนตรงหน้าจะดูใจดีช่วยเหลือกันในตอนแรกแต่คงไม่ใช่แบบนั้นสินะ..

"นางฟ้ามาโปรด โคโยจย๊างงง~~"

คาสุโอะพุ่งตัวจากต้นไม้สไลด์ไปกอดเอวอีกฝ่ายแล้วเอาหน้าไถเอวคนพี่ไปมา

"ขอบคุณครับพี่"

เจ้าตัวรับบัตรนักเรียนของตัวเองมาพลางพูดพึมพำกับมัน

"ไปเที่ยวไหนมาล่ะฮึ"

" ดีจริงๆที่พี่เป็นคนเจอ"