琶月☝ (ป่วยหนัก😭)

(ก้อมันน่ารัก)

(เห้ยมีคนแอบเปลี่ยน)

(อะไรเปนอะไร-)

หลังจากที่ใช้เวลาแต่งตัวอยู่สักพัก ชุดที่คุณนายยาชิโระตัดให้ก็ถูกแต่งแต้มประดับสวมใส่ไว้บนร่างกายภายในงานเทศกาลดอกไม้ไฟ

นัยน์ตาสีถ่านเหลือบมองไปเห็นคนที่ตัวเองนัดหมายกำลังเรียกจงตนทายทักพลันก้าวเท้าย่างกรายเข้าไปหาทันใด

"โอ้-! สุดหล่อคนนี้ใครกันครับเนี่ย ดูดีจนแทบจำไม่ได้แหนะ" เอ่ยแซว

"ชุดที่หม่าม๊าตัดให้สวยมากเลยล่ะครับ เหมือนกับคนทำเลยล่ะ"

"ผมอยากกินของหวานนะ จุนเปล่ะ"

#THK_EVENT04 #THK_ดอกไม้ไฟ #THK_โรลปิด
@thk-wazuki.bsky.social

[ 19:00 น. | หน้างานดอกไม้ไฟ ]

น่าแปลกใจที่งานกิจกรรม จุนเปมักจะไม่ออกมาเที่ยวเตร่แล้วเลือกที่จะทำพาร์ทไทม์เสมอ แต่วันนี้ดันออกร่วมงาน

.. รอคน ๆ หนึ่ง

" วาซุกิซัง "

เอ่ยเสียงเรียกทักเมื่อเห็นรุ่นพี่ที่นัดหมายไว้ ในชุดพื้นเมืองสีสะดุดตา

" เข้ากับชุดดีนะครับ "

" ..ไปหาอะไรกินกันมั้ย?" "

#THK_COMMU

"ไปเล่นบาสกันดีกว่า"
"เฮ้-- ฉันไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นหรอก ฮ่าๆๆ"

逞夢 剣心 😎🧃✨
Takumo Kenshin
Y2 l เพื่อนที่แสนดีของคุณ(?)

Doc : ใน bio

----------------
(ทักโค โรล เวิ่น ได้ตลอด ตอบช้าเป็นปกติ ติดงานค่ะ🥺ฝากเจ้าหนุ่มแว่นด้วยนะคะ )

เขามองดูเธอแตะสัมผัสหาบัตรอย่างตั้งใจก่อนจะปรบมือให้เป็นการแสดงความยิน

"ว้าว- เจอเร็วนะครับเนี่ย! ดีนะที่ไม่ไปหายในที่แปลก ๆ"

"อะแฮ่ม一 ของผมหรอ?"

"อืม...." เจ้าตัวแสดงท่าทีลังเลเล็กน้อยที่จะตอบ

"แหม๋ไม่เป็นไรหรอกครับ ไว้ทำใหม่ก็ได้ ผมไม่ค่อยอยากได้คืนเท่าไรน่ะ"

"จะว่าไป...ผมชื่อ คุโรสึจิ วาซุกิ จะเรียกคุโระคุงหรือวาซุกิคุงก็ได้"

"ผมไม่อยากเป็นแค่ น า ย น่ะครับ!"

"เอาน่าคุจิระจัง ถ้าเกิดไปอยู่ที่ยาก ๆ มางั้นเดี๋ยวผมช่วยหา"

มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะสัมผัสตบบ่าเบา ๆ ให้กำลังอีกฝ่าย

"อ้อใช่!!! อยู่กับผมก็มีบัตรนะ เธอลองดูไหม?"

"บางทีอาจอยู่ใกล้ตัวมากกส่าที่คิดก็ได้ แต่ถ้ามันไปอยู่สระน้ำจริง ป่ะ เดี๋ยวผมพาว่ายไปเอา!!"

ว่าพลางก็รีบเอาบัตรนักเรียนที่ตนมีอยู่ยื่นให้คนตรงหน้า ท่าทางของเขาดูเหมือนอยู่ไม่สุข ทำอะไรก็มีแรงบรรดาลใจตลอดเวลา

"ฮิรากิจังหรอครับ?"

"ฮิรากิจัง ฮิรากิจัง เอ...."

เขาทวนชื่ออีกฝ่ายก่อนจะมองบัตรนักเรียนภายในมือ สายตาพยายามเพ่งเล็งหา แต่เหมือนมีอะไรสีดำบางอย่างมาปกปิดข้อมูลไว้

"ผมมองไม่เห็นน่ะ นี่ฮิรากิจังลองเอาไปอ่านดูไหมครับ?"

"ตั้งแต่ปีแรกเวลาบัตรกลับสู่เจ้าของมันจะกลับมาเป็นปกตินี่นา"

วาซุกิพูดด้วยน้ำเสียงใสเจื้อยแจ้วแม้จะเป็นคนเสียงทุ้ม ถึงจะไม่รู้จักกันแต่ก็ใช้ภาษาอย่างกับคนคุ้นเคย

(เดะผมทำป้าคืน)

(ฟ- ฟ้องทำไม๊😭😭😭😭😭😭😭 มันทำให้เราได้ฟังเพลงด้วยกันเลยนะ!!)

(ได้ข่าวว่าเขาให้เอามือถือเก็บในล็อกเกอร์ *ฟ้องเซนเซย์* )

"!!? โอ้!! คุจิระจังนี่นา"

ตัวของเขาหันกลับไปมองเพื่อนร่วมห้องด้วยท่าทีตื่นเต้นก่อนจะยิ้มกว้างเป็นมิตร

"เรียกผมว่าคุโระคุง หรือ วาซุกิคุงเถอะครับ เรียกเต็มยศแบบนั้นมันยาวจะตายไป"

"อืม...บัตรผมหรอ"

เจ้าตัวเพ่งดูครุ่นคิดจริงจังแล้วส่ายหน้าไปมา

"ผม...ดูไม่ออกน่ะ ผมไม่เห็นพวกข้อมูลหรือหน้าตาเลย"

แต่ถึงเห็นเขาก็คงทำเป็นไม่รู้...ก็ไม่ชอบรูปบนนั้นนี่

"เธอหาของตัวเองเจอรึยึงครับ?"

(ผมแวะมา👐)

(ขออนุญาตแวะมาซ้อมมือก่อนปักหมุดสักเล็กน้อยเพคะ-- 🥺🤲💓)

#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ

ในระหว่างที่กำลังนั่งชมนกชมไม้อยู่ข้างหน้าต่างอย่างสบายใจ เสียงประกาศจากหอประชุมดังแว่วขึ้นมาทำให้รู้ว่ากำลังจัดพิธีตอนรับนักเรียนปีหนึ่งอยู่ เธอไม่ได้สนใจกับจุดนั้นเท่าไร

มาเมะทอดสายตามองยาวไปเรื่อยๆตามทางเดินและสนามกีฬา ผู้คนมากมายเริ่มมาออกันมากขึ้นจนนึกสงสัยก่อนจะตามมาด้วยเสียงประหลาดอย่างเสียงไมค์ช๊อตดังแว่บเข้ามาในโซนประสาท

(+)

"ใช่ ก็เธอคุยด้วยสนุกดีนี่ครับ เห็นไหมพวกเรายังไม่เดดแอร์กันเลย ไม่คิดว่ามันแปลกบ้างหรอ?"

"เราก็ดูเข้ากันได้ดีออกนะผมว่า" เจ้าตัวยิ้มกว้างจนแก้มล้นก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

"ไหน ๆๆ ผมขอดูเบนโตะที่จุนเปคุงทำหน่อย ผมไม่เคยกืนเบนโตะน่ะ"

"ผมชอบสัตว์นะ!! ชอบทุกชนิดเลย!! มังงะผมก็ชอบอ่าน พวกโชเน็นสนุกมาก สืบสวน ฆาตกรรมเองก็สนุก แนวสยองขวัญผมก็ซื้อมาเก็บไว้ด้วย"

"แต่กีฬาเนี่ย... ผมไม่ค่อยเล่นเท่าไรเลยแหะ แบบว่า ผมแรงน้อยน่ะ ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร"

พูดไปพลางถอนหายใจไปด้วย เหมือนหน้าเขาจะเซ็งนิดหน่อย ตอนเด็ก ๆ มีเรื่องอะไรกับกีฬารึเปล่านะ?

+

(คนเปิดสงครามไม่ใช่ผมนะ)

"จุนเปคุงสนใจเรื่องอะไรนอกจากเพลงบ้างล่ะครับ?"

"คุยได้ทุกเรื่องเลยนะ ผมค่อนข้างสนใจในอะไรหลาย ๆ อย่าง"

"แล้วก็...ผมไม่เบื่อเธอหรอก มีอะไรให้เบื่อกันครับ? พึ่งเจอกันเอง แถมจุนเปคุงก็เป็นคู่สนทนาที่ดีออกนี่นา"

ระหว่างที่พูดกันไปเรื่อย ๆ สุดท้ายก็มาอยู่ที่โรงอาหารแล้ว

"เก่งหรอ? ผมก็แค่ทำอะไรที่อยากทำครับ มือถือช่วยเรื่องการศึกษาได้ตั้งเยอะนี่นา?"

"มานั่งนี่เร็ว!" เขาวิ่งไปจองที่

"!!! อ- อ้าว ไทโยจัง!!"

เมื่อจู่ ๆ ไหล่ก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงน้ำหนักกดลงมาจากด้านหลังเขาก็รีบหันหลังกลับไปดูทันทีก่อนที่จะปรากฏรอยยิ้มสดใสทักทาย

"ผมว่าก็วุ่นวายทุกปีนะ แต่ก็เป็นสีสันสนุกดีเพราะทำให้ผมได้คุยกับคนใหม่ ๆ"

"ไหนดูซิ... อืม... ของเธอหรอ" พยายามเพ่งสายตา

"ผม...มองไม่เห็นน่ะ ลองเอาไปดูหน่อยสิ เหมือนคนมีสัมผัสพิเศษด้านการมองเห็นจะโดนอะไรบางอย่างบังไว้น่ะครับ..."

(ผมแซวตรงไหน5657566)

"ผมสนุกออกนะ เห็นไหมพวกเราได้มาเจอกันแล้วคุยกันด้วยน้า แทนที่จะต้องนั่งเรียนคาบบ่าย"

เขายิ้มตาหยี๋ให้จนแก้มล้นออกมา มือยกขึ้นไขว้หลัง

"แหม๋ พูดชมผมแบบนี้ได้สงสัยชิโรกิจังคงเริ่มกลัวผีน้อยลงแล้วสิน้า一"

"งั้นเย็นนี้ไปหาอะไรแปลก ๆ กับผมกันดีกว่า"

วาซุกิเอ่ยแซวเล่น

"ส่วนบัตรนี่... เห็นว่าถ้าไม่ได้คืนก็ออกจากโรงเรียนไม่ได้ เดี๋ยวเดิน ๆ ไปก็เจอคนติดแหง่กแล้วคืนได้เองนั่นแหละครับ"

"ถ้าสายตายาวแล้วอ่านไม่ออกผมว่างั้นก็แค่เอายัตรห่างออกมาหน่อยก็น่าจะอ่านได้แล้วไม่ใช่หรอครับ?"

เจ้าตัวกระพริบตาปริบยืนช่วยคิด เรื่องบัตรนักเรียนของเขาวาซุกิเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากหรอก หาย ๆ ไปได้ก็ดีเหมือนกัน เกลียดรูปบนนี้นชะมัด...

"นี่ ผมจำได้ว่าถ้าเจ้าของบัตรถือพวกรอยดำ ๆ จะหายไปนี่นา ลองยัดใส่มือทุกคนมั่ว ๆ ดูไหม?"

"แล้วก็อย่าใส่ใจบัตรผมเลย ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ"

"อ๊า- เปลี่ยนหูกันดีไหมครับเนี่ย? ผมต้องใส่หูฟังไว้บ่อย ๆ เลยล่ะ"

ว่าพลางก้มลงไปสัมผัสใบหูอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาก่อนจะชักมือกลับมาจับใบหูตัวเองพร้อมถอดหูฟังออกเพื่อให้ได้ยินเสียงพูดของคู่สนทนาชัดขึ้น

"ถ้างั้นก็ช่างบัตรของพวกเราแล้วมานั่งเล่นกันดีกว่า หาเก้าอี้ดีไหม?"

"ยืมบัตรพวกเขามาเขียนความสามารถแล้วลงสู้กันก็ไม่แย่นะ ผมแอบพกมือถือมาด้วยแหละมี่คุง"

" ? "
สีหน้าดูงงปนแปลกใจ ปกติจะมีแต่คนกลัวเขาจากทั้งหน้าตาและความสูง ไม่ค่อยมีใครชมเขาเท่าไร
" ดีใจ.. ที่ว่าอย่างนั้นนะครับ "

" พอได้คุยในเรื่องที่สนใจ ก็อดพูดไม่ได้จริงมั้ยล่ะครับ "

" วาซุกิซังไม่มีอะไรต้องทำหรอครับ ไปกับผมแล้วจะเบื่อเอานะ "

" .. ตั้งแต่

.. ปี1-?? "

" ..ผมคงไม่กล้าหรอกครับ "
" วาซุกิซังนี่เก่งจังเลย.. นะครับ "
เมื่อถูกจูง ก็เร่งฝีเท้าตาม

(้ก่หตไ่ไรไนหนห ทำ ทำ ทำร้ายผมทำไมกี๊ดด่ดยหยไยอ้ากกกาหยหสหส😭😭😭😭)

"ถ้างั้นพาผมไปด้วยไหม? ผมไปได้ทุกที่นะ อยากทำความรู้จักทุกคนพอดีเลย"

เขาเสนอตัวพร้อมเอานิ้วชี้ตัวเองก่อนจะจับข้อมืออีกฝ่ายจูงมาให้เดินตาม เดี๋ยวจะไม่ถึงโรงอาหาร!

"ผมเก่งน้าาา เซนเซย์จับไม่ได้หรอก ตั้งแต่ปี 1 จนถึงตอนนี้ผมแอบออกจากหอกลับค่ำ ๆ ตลอดยังรอดมาได้เลย เรื่องมือถือไม่เป็นปัญหา!!"

"บางอย่างคนเขาก็ไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้นหรอก โดยเฉพาะมือถือน่ะ ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้"

"อ- เพลงนี้ผมยังไม่เคยฟังแหะ แต่เพราะจัง เหมือนได้กลิ่นอายเพลง 90's ออกมาเลย"

"แต่ก็ไม่เชิงว่าไม่เข้ากับหน้าหรอกครับ ผมว่าเธอก็ดูเป็นคนน่ารักดีนะ ไม่แปลกที่จุนเปคุงจะชอบฟังเพลงหวาน ๆ สบายหู"

"ผมแค่นึกว่าเธอจะเป็นคนที่นิ่งกว่านี้ซะอีก แต่พูดเก่งเหมือนกันนะเนี่ย"

คนเป็นพี่เอ่ยด้วยท่าทีสนุกสนาน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสดใสทั้ง ๆ ที่สำเนียงการพูดทุ้มต่ำแท้ ๆ

+