میم. رضا 🔆⏪

مثل بچه‌ها واسه خودم خیال می‌پردازم و مثل آدم‌بزرگا می‌ترسم که آخرش به هیچ‌کدوم از چیزایی که می‌خوام نرسم.

جاده‌ی سبز گم شدن کو؟

من تقریبا تمام احوالمو تو توییتر و اینستا log کرده‌م. گاهی فکر می‌کنم مگه این سایتا تا کی باقی می‌مونن. اگه ۲۰ سال دیگه خواستم بدونم تو ۲۵ سالگیم چه احوالی داشتم باید چیکار کنم؟ بهتر نبود واسه خودم دفتر خاطرات درست می‌کردم؟ حالا انگار چقدرم اهمیت داره.

بهتره شروع کنم با خودم حرف بزنم.

مگه شانس بیاریم این داستان اوکی شه. وگرنه باید از ما دو تا مجسمه بسازن به عنوان اسطوره‌های حماقت بذارن تو میدون وسط شهر.

هزار تا چیز هست که باید براش چاره پیدا کنم اما تمام راه به این فکر می‌کردم که چرا حاصل هر عدد به توان صفر می‌شه یک.

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد. به هر چیزی هم که فکرشو بکنید چنگ انداخت. از جمع‌های دوستانه تا الکل و دراگ و سکس با هم‌جنس و غیرهمجنس. در نهایت اما نجات دهنده روی شلف داروخانه بود.

سخت‌ترین کاری که تو عمرم کردم ازدواج بوده. پیوسته نگاهم به خودم زیر سوال می‌ره و شناختم از خودم فرو می‌ریزه.

Welcome to the other other side of the moon. 🌒