Badem

Ve gözlerime o çok Nadide sevdiğin filmlere, kitaplara bakar gibi bakardın. Oysa ben büyük bir hevesle alınan bir kitabın sonunun kötü çıkmasıyla hayalkırıklığına dönüşmesi gibi bir şeyim. Game of thrones son sezonum ben. Babamın da büyüsüydüm, şimdi kara büyüsü

Benim 4 yıldız verdiğim filmlerim senin 3 yıldızın. Senin bir şeye “eh meh” deyişin kesin benim seveceğim bir şeydi. Çünkü biliyorum sen zor seversin ve eğer bi şeye iyi puan vermişsen o gerçekten güzeldir. Benim kepçe kepçe dağıttığım sevgilerimi toparlarsın sen aslında.

Bazen seni çok güçlü hissediyorum. Sanki yanıbaşımda gibi

İnsanın gözyaşlarına bile “sessiz ol” dediği bi evre vardır. Boğazında kalan birkaç damla sesin de yok olduğu bir an gelir. O ıssızlık ve yalnızlıkta sadece yaşama inadı ile hayatta kalıyor insan.

“Ben çok özelim” diyerek o duvarları, dağları, networkleri aşma hali vardır bir de “anlatmazsam, göstermezsem, hissettirmezsem” çıldıracaktım halinin yarattığı bi dağları aşma hali. Gözümüzün önündeki insanlara bakarak bu ayrımı hızlıca ayırt edebilirsiniz.

Şu spiritüel şeyler şey yazmış “eğer biriyle frekansınız artık kopmuşsa bir daha görüşmezsiniz” diyor. Vallaha bu doğru. Yediğim içtiğim ayrı gitmeyen bir dostum vardı, alt katımda oturuyordu. Bi gün içimden biz artık aynı sayfada değiliz dedm. Koptuk. Hala alt katımda oturuyor. Bi kere bile görmedm

Para kazanmakla, aktivist olmayı ya ayrı ayrı düşünebilmeliyim ya da hep işsiz güçsüz dolanıp durmalıyım galiba :(. Paranın olduğu yerde onurlu iş yok badeeeeeeemmmmmmm

Bolca deneyim, onurluluk yaptığını sanan ama bi bokuma benzemeyen aptal bi duruş ve yetersizlik psikolojisi ile her boku öğrenmeye çalışmış bir cv’m vardır. Sonuç ne, hep beş parasızım.

Ex manitam oldukça azdır ama bende ex patrondan bol bi şey yok. Muhakkak kafa göz dalarak iş akdimizi sonlandırmışızdır. Gitmeden önce fakir ama gururlu aptal kadını oynamaya bayılırım. Matah bi şey gibi dersler veririm. Sonra da aylarca “aptal aldığın paraya baksaydın ya” der ağlarım.

Ex manitayı bilmem ama ex patronlarım bana mütemadiyyen yazar. Mütemadiyyen.

Bu ne demek

Sana her şeyi o gün içimden fısıldayacağım sevgilim. Duymayacaksın ama kalbin bilecek. Bana kulakların değil kalbin gerek

Herkesin zoktayı, lidyayı lubunya bildiği anlarda hakikatteki lubunyanın hilal olduğunu fark ettiğin o an.

Amacınız sevmek/sevilmek/aşkı hissetmek mi? Yoksa uygun makbul uslu olmak mı karar vermelisiniz muggle lar

Varlığının her bir köşe başını keşfetmek için çıldıran Can atan lubunyalara karşı neden cishet kadın / erkekle bi türlü olmuyor diye çırpınıp duran mugglelar

Şehrin gerçek etkinliklerine internetten parayla bilet satın almadan gidebilmekmiş, bir etkinliğe gitmek aynı zamanda dostlarını görmek anlamına geliyormuş. Ara sokaklarında sabahlayınca korkmamakmış. Ve yine her köşesi sevdiğinin kokusu olmasıymış.

Bir şehre sevdalanmak için önce o şehrin her köşesinde bir kadına sevdalanmak gerekmiş. Sonra şehrin ara sokaklarında taze yaptıkları kurabiyeleri hemen ikram eden, müdavim olduğun minik sığınak gibi bir cafen olmalıymış. Yoldan geçerken bolca tanıdığa rastlamakmış. Manavına selam verebilmekmiş.

Bu şehri terk etme kararı aldığım günden beridir bu şehre daha çok aşık oluyorum çıldıracağım. Senelerdir İstanbul’dan öte seveceğim bi şehir olacağını düşünmüyordum. Ama son 1 senedir bu şehre kara sevdalandım.

Ah be kör bıçakların ucunda sevdamız

Yalnızlığın bu anlama geldiğini unutmuşum. Cennetten kovulma yalnızlığı

Belki de güneşi yutmuşumdur

Muktedir değil. İnsanız ve asla yeterli olamayacağız biliyorum. Ama bilemiyorum işte. Bilmeye çalışırken korkuyorum

Yetersizliği bi insanlık hali olarak görebilsem, kendime yetmeyi değil, dayanışmayı da öğrenirim biliyorum. Belki yardım istemeyi deneyebilirim.

Yetersizlikle savaşmayı öğrensem seni seninleyken de sevebilirim, biliyorum.

Yetersiz hissettiğim şeyin eyleyicisi olurken çektiğim acı ve ızdırap üzerine….

Dil sürçmelerim, ilhamımdır.

Bütün anlamamazlıklarımı biriktirmeliyim. Bir köşeye yazmalıyım. Hep oradan gelecek sorular

Kendimizi Bir türlü anlam veremediklerimizle karşılaşmaktan alıkoyamayacağız. Ben babami yitirmeden birilerinin “hayal kırıklığı” ve “öfkesi” olmaktan kurtulamayacağım. Onu bilmiyorum.

İki anlamamazlık haliydi bizimkisi. Ben asla ve asla anlayamayacağım bir evladı “sevememe” halini. Belki anlamak istemeyeceğim. Bu anlamamazlık halinden sınanmaktan korkumdan asla ebeveyn olmayacağım. O ise asla o “sevilmeme” halini anlayamayacak.

Benim tek başına büyümekle barışmam lazım. Bi başına olmakla