𝕽𝔞𝔭𝔥𝔯𝔬𝔞𝔦𝔤 ♱̥̇ 𝔖𝔠𝔥

⠀

ไม่เพียงเท่านั้น แต่สิ่งของต่าง ๆ ที่รายล้อมล้วนถูกจัดวางเสมือนโต๊ะหมู่บูชา นาฬิกาทรายแบบโบราณ ขวดแก้วคริสตัลที่ของเหลวภายในแห้งเหือดไปนานมากแล้ว เทียน จานที่บรรจุผงอะไรบางอย่าง และเศษกระดาษ แต่นั่นยังไม่ได้ดูน่ากลัวเท่ากับสิ่งที่วางแอบอิงอยู่กับผนังด้านข้าง

⠀

(☕) พี่ชายผมหล่อจังอะ

(เข้ามาอ่านอะไรเกๆกันหร้อค้าบ)

⠀

บางสิ่งบางอย่างจ้องตอบกลับมา

แม้ว่าวงแสงวูบวาบจะสลัวลงด้วยระยะห่างที่ค่อนข้างจะไกล แต่ก็สว่างมากพอที่จะเห็นเค้าลางรูปหน้าซีดเซียวปานผีร้าย จ้องมองกลับมาด้วยเบ้าตาที่ว่างเปล่าไร้ชีวิต

มันคือหัวกะโหลก แถมดูท่าจะเป็นของมนุษย์เสียด้วย ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะไม้คร่ำครึที่ผุพังไปแล้วหลายส่วน ด้านข้างมีกระดูกท่อนยาววางอยู่อีก 2 ท่อน

⠀

⠀

สิ่งแรกที่กระแทกเข้าสู่ประสาทสัมผัสก็คือกลิ่นเหม็นรุนแรงที่กระพือออกมาอย่างเกรี้ยวกราดจากเงามืด เรียวขาสืบไปตรงหน้า ค่อย ๆ ไล่แสงจากไฟแช็กจากพื้นฝุ่นไล่ไปตามความยาวสู่ผนังด้านในสุด ดูอย่างไรก็เหมือนพื้นที่คุมขังมากกว่าจะมาอยู่ในศาสนสถานเช่นนี้

เขาเกือบจะสรุปว่าตนเองมาเสียเที่ยวแล้ว หากไม่ใช่เพราะวงแสงจากไฟแช็กสาดไปยังส่วนที่อยู่ลึกที่สุดพอดี

⠀

hi, bluesky 🦋

⠀

เสียงฟู่เบา ๆ จากไส้ที่ไหม้น้ำมันดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ไฟแช็กได้กลับมาทำหน้าที่ของมัน วงแสงจากเปลวเพลิงสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อถูกขยับ แต่ก็เผยให้เห็น กลไกกุญแจที่พังกระจาย ไม้โดยรอบแหลกละเอียด ส่วนประตูที่เคยปิดสนิทบัดนี้กลับห้อยร่องแร่ง

ราฟรอยก์ยื่นอาวุธออกไป กดปากกระบอกปืนเข้ากับบานประตูไม้ ผลักให้มันเหวี่ยงเปิดอ้าออกเข้าสู่พื้นที่ดำมืดภายใน

⠀

⠀

ไม่เสียเวลาแม้แต่น้อยในการปลดสลัก ง้างนกสับ และเล็งไปที่กุญแจของประตูบานนั้น

เสียงปืนลั่นราว 2-3 ครั้ง ที่นี่ห่างไกลจากชุมชนอยู่แล้ว เจ้าของอาวุธชนิดนี้จึงไม่ได้ติดที่เก็บเสียงเอาไว้ หากใครก็ตามแอบซ่อนตัวอยู่แถวนี้ล่ะก็ คงจะหูอื้อรู้สึกว่าแก้วหูจะระเบิดไปแล้วกระมัง

จะเรียกว่านี่เป็นคำเตือน ก็คงไม่ผิดนักหรอก

⠀

⠀

ราฟรอยก์ยื่นมือออกไปสัมผัสเข้ากับมือจับเหล็กและออกแรงผลัก

มันไม่เขยื้อน...

เค้าลางใบหน้าที่ถูกอาบด้วยแสงสว่างเดียวจากไฟแช็กในมือแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัย แต่เพียงชั่วอึดใจหลังจากนั้นความมืดก็เข้าครอบงำทันที

เขาเก็บไฟแช็กลงไป ดึงเอาอะไรบางอย่างออกมาจากบริเวณช่วงเอวด้านหลัง ถือมันเอาไว้อย่างมั่นใจเช่นผู้ที่ฝึกฝนการใช้งานมาเป็นอย่างดี

⠀

⠀

ชั่วขณะที่บริเวณถูกอาบไปด้วยแสงสลัว พลันสะดุดเข้ากับการเคลื่อนไหวอันผิดแผกไปจากความปกติของบรรยากาศรอบข้าง

เขารับรู้ แต่แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ หากเหยื่อวิ่งเข้ามาติดกับดักเสียเอง ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเปลืองแรง

ลึกเข้าไปด้านใน ท่ามกลางประตูหลายบานที่ชำรุดทรุดโทรดจนหักแหว่ง หรือไม่ก็หลุดห้อยร่องแร่งไปบ้าง กลับเหลือเพียงบานเดียวที่ยังปิดสนิท

⠀

⠀

แสงสุดท้ายของวันลาลับไปแล้ว ความมืดที่เข้าปกคลุมทำให้ทัศนวิสัยเลือนลาง เงาของฝ่ามือเคลื่อนจากด้านล่างสู่กระเป๋าเสื้อนอก สัมผัสเข้ากับความเย็นเฉียบของวัตถุโลหะทรงสี่เหลี่ยม

เสียงคลิกเบา ๆ ดังขึ้นคราหนึ่ง ตามมาด้วยปลายนิ้วโป้งที่หมุนเฟืองล้ออย่างรวดเร็ว ประกายไฟสีอำพันไหววูบวาบ แม้จะเต้นระริก แต่ก็ทำให้พื้นที่เบื้องหน้าสว่างขึ้นมาได้

⠀

⠀

เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านยอดไม้เบาลงยามที่ได้ยินผ่านหน้าต่างทรงสูง กระจกลวดลายงดงามถูกทำลายไปเนิ่นนานแล้ว คงเหลือเพียงรูโหว่ขนาดใหญ่ที่แหลมคม

ฝ่ามือไล้ผ่านความชุ่มชื้นของตะไคร่เขียวชะอุ่มที่เกาะอยู่ตามกำแพง แม้ด้านบนก็ยังมีไม้เลื้อยขึ้นปกคลุมจนดูรกชัฏ เพดานที่ถล่มลงมาบางส่วนเผยให้เห็นอดีตยอดหอระฆังที่ไร้เสียงก้องกังวาน

⠀

⠀

ราฟรอยก์นิ่งงัน คำพูดมากมายล้วนถูกกล้ำกลืนกลับไปจนสิ้น สาเหตุที่ตนไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องไปเพียงลำพังนั้น หากไม่นับ 'เหตุผลส่วนตัว' ก็คงเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ

สายตาจับจ้องไปยังต่างหูรูปจันทร์เสี้ยวที่ตนเป็นผู้มอบให้ ภายในใจลอบครุ่นคิดขึ้น

คงไม่เป็นอะไรหรอกกระมัง

ได้แต่ 'หวัง' ว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นมากกว่า

⠀

(ตอนแรกก็ว่าจะทำแบบอันที่คุยกับแอนนี่ แต่คิดอีกที ไหนๆมาเจอกันครั้งแรก ก็ควรมีหน่อยมั้ง)

(แปลว่าเลือกรูปถูกใจ)

⠀

ท้องฟ้าช่วงโพล้เพล้ถูกย้อมด้วยสีเข้ม แทนที่แสงสีส้มสุดท้ายของดวงอาทิตย์ที่เริ่มอ่อนลง เงาสูงชะลูดของราฟรอยก์บิดเบือนไปจากความเป็นจริงจนดูคล้ายกับอสูรกาย รอบข้างเงียบสงัดและไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต

เบื้องหน้าของเขาปรากฏอาคารโบราณคร่ำครึที่ถูกสร้างจากหิน คะเนจากซากปรักหักพังที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ทำให้คาดเดาได้ว่าเป็นโบสถ์หลังหนึ่ง

⠀

⠀

บุรุษผู้ถูกเรียกผินหน้ากลับมา อมยิ้มเล็กน้อยตอบด้วยถ้อยความสั้นกระชับ

"บัญชาของนาง"

เพียงเท่านี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่กล้าที่จะสอบถามต่อ สตรีผู้ช่วยหรุบสายตาลงต่ำไม่สบกับผู้เป็นนายอีก มือทั้งคู่ประสานกันอย่างสุภาพไว้ที่หน้าตักขณะรอคอยให้ราฟรอยก์เดินออกจากเคหะสถานแห่งนี้จนลับหายไปจากคลองจักษุ

⠀

⠀

"คุณราฟรอยก์จะออกไปไหนคะ ดิฉันจะได้ให้คนเตรียมรถให้"

สตรีผู้นั้นสวมเสื้อสูทสีดำคู่กับกับกระโปรงยาวระดับเข่าดูสุภาพ ปลายผมบลอนด์ม้วนเก็บเป็นมวยหลวม ๆ อยู่ด้านหลัง เธอเป็นผู้ดูแลประจำ 𝐒𝐚𝐧𝐜𝐭𝐮𝐚𝐫𝐲 𝐨𝐟 𝐌𝐨𝐧𝐚𝐭𝐞𝐫𝐫𝐚 บริเวณที่อยู่ถัดจากส่วนของศาสนสถาน หากใช้มุมมองเดียวกับบริษัท จะเรียกว่าเลขาก็คงไม่ผิดนัก

⠀

⠀

ราฟรอยก์ขยิบตาก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

“คนเรามักจะกลัวในสิ่งที่ไม่เข้าใจนั่นแหละ”

แอนนี่ไม่ทันได้สังเกตเห็นแหวนสลักรูปสัญลักษณ์ขององศาระดับสูงในกลุ่มภาคีรอบนิ้วมือซ้ายของราฟรอยก์เลยแม้แต่น้อย
⠀
⠀⠀⠀ ─── ⋆⋅ ♰ ⋅⋆ ───

⠀

⠀

“แอนนี่กลัวกลุ่มภาคี แต่กลับไม่กลัวคนที่ห้อยเครื่องทรมานไปไหนต่อไหน แล้วก็ดื่มกินเลือดเนื้อเชิงสัญลักษณ์ในพิธีกรรมน่ะเหรอ”

ผู้ฟังอ้าปากค้าง เขาไม่ทันคิดว่า ไม้กางเขนที่มีพระเยซูถูกตรึงอยู่นั้นเป็นทัณฑ์ทรมานแบบโบราณ แถมจะนับว่าเป็นเครื่องประหารก็ไม่ได้ผิดนัก และการดื่มเลือดกินเนื้อ ก็หมายถึงดื่มไวน์รับประทานขนมปังในพิธีศีลมหาสนิทนั่นเอง

“เปิดใจกว้าง ๆ หน่อยสิ”

⠀

⠀

“แล้วคุยกับผม แอนนี่ไม่กลัวบ้างรึไง”

ราฟรอยก์แกล้งเย้าอีกรอบ รอยยิ้มเล็ก ๆ วาดขึ้นที่มุมปาก ขณะจะเอื้อมมือไปหยิบมาการองจากในถาดโลหะ กลับพบว่ามันเหลืออยู่เพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

“ก็คุณเป็นคาทอลิกไม่ใช่เหรอ”

แอนนี่ถามกลับ เรียวนิ้วชี้ตรงมายังจี้เครื่องหมายกางเขนที่ห้อยอยู่ที่คอ นัยน์ตาของผู้ถูกชี้หรุบลงต่ำมองตามก่อนที่จะเปิดปากขึ้นมาอีกครั้ง

⠀

⠀

“ถ้ากลุ่มภาคีไม่ใช่ทั้งสมาคมลับ แถมยังไม่ใช่ศาสนาอีก แล้วมันเป็นอะไรกันล่ะ”

ถามได้ดี

“แล้วทำไมไม่ลองถามลูกค้าคนนั้นดูล่ะ”

ราฟรอยก์ท้าทาย ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้คำตอบ แต่ก็อยากให้อีกฝ่ายได้ลองฟังเรื่องราวจากคนอื่นดูบ้าง ไม่สิ ไม่ใช่คนอื่นธรรมดา หากแต่มาจากคนในกลุ่มเสียด้วย

“ไม่เอาหรอก เกิดโดนจับไปทำพิธีกรรมอะไรแปลกๆขึ้นมาจะทำไงเล่า”

แอนนี่โวยวายขึ้นมาทันที

⠀

⠀

⠀⠀⠀’เห็นเสียแล้วเหรอ
ไม่ใช่อย่างที่คิดหรอก’

อย่าเชื่อในทุกสิ่งที่เห็น

━━ 𝕽𝔞𝔭𝔥𝔯𝔬𝔞𝔦𝔤 ♱̥̇ 𝔖𝔠𝔥

⠀

⠀

ไม่แปลกที่แอนนี่จะเข้าใจแบบนั้น แท้จริงแล้วก็มีกฎห้ามพูดถึงประเด็นศาสนาภายในกลุ่มภาคีด้วยซ้ำ

“ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ ต้องบอกว่ากลุ่มภาคีเปิดกว้างกว่านั้น ทุกเชื้อชาติ ทุกสีผิว ทุกภาษา ทุกหลักความเชื่อ ไม่มีการถูกกีดกันใด ๆ เลย”

“ฟังดูดีไปรึเปล่า”

แอนนี่แย้งทันควัน ชักสงสัยแล้วสิว่าตาลุงลูกค้าภาคีคนนั้นไปทำอะไรไว้ ทำไมเจ้าของร้านผู้นี้จึงได้ดูมีอคติกับกลุ่มภาคีนัก

⠀

⠀

“รับประกัน ว่าจะพ้นบาป ศรัทธาในพระเจ้าหรือสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างแน่ชัด และเปลี่ยนแปลงคนที่ไม่นับถือให้หันมานับถือ แต่พวกภาคีไม่มีสักอย่าง ไม่ได้บอกว่าจะพ้นบาป ไม่ได้ศรัทธาอะไรชัดเจน แล้วก็ไม่ได้พยายามเปลี่ยนใครมาเข้าพวกด้วย”

คราวนี้เขาอธิบายเสียยาวเหยียดให้จบในคราเดียว

“งั้นก็ต่อต้านศาสนาเหรอ”

⠀

⠀

“แล้วมันไม่ใช่ศาสนาตรงไหนล่ะ”

“รู้จักหลัก 3 ประการที่ทำให้กลุ่มหรือลัทธิอะไรสักอย่างถูกยอมรับว่าเป็นศาสนาไหมล่ะ”

“ใครจะไปรู้”

แอนนี่ตอบสั้น ๆ แบบไม่ใส่ใจแล้วมาการองในถาดก็หายไปอีกชิ้น

“รับประกัน ศรัทธา และเปลี่ยนแปลง”

ผู้ฟังไม่ได้มีสีหน้าเข้าใจมากกว่าเดิมเลยสักนิด ในขณะที่ราฟรอยก์รินชาซีลอนเพิ่มให้แก่ตนเองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

⠀

⠀

“แค่จะบอกว่าพวกเขาก็มีการปกครองเป็นลำดับชั้น แล้วก็เก็บความลับกันเก่งเหลือเกินเท่านั้นแหละ”

“ลูกค้าคนหนึ่งของผมก็ติดเข็มกลัดเน็คไทสัญลักษณ์ของกลุ่มภาคีอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน ได้ยินว่าภรรยาของเขาไม่ชอบนักหรอก เพราะมันเหมือนศาสนาประหลาด ๆ อะไรทำนองนั้น”

ราฟรอยก์ส่ายหน้าไปมาอย่างแช่มช้า

“คนเราก็รับรู้แบบผิด ๆ ไปเรื่อยนั่นแหละ”

⠀

⠀

“เรื่องนั้น ใครจะไปยอมให้กันล่ะ”

แอนนี่กอดอก ริมฝีปากคว่ำลงราวกับเง้างอนทันที

“วิธีที่ดีที่สุดที่จะทำได้ก็คือ มาเป็นลูกจ้างให้กับร้าน ทำงานและเรียนรู้ไปเรื่อยๆหลายปีจนได้รับความไว้วางใจ จนกระทั่งได้ร่วมรับรู้สูตร แต่ก็คงต้องสัญญาว่า จะเก็บทุกอย่างเป็นความลับอยู่ดี”

“จะบอกว่าภาคีพวกนั้นเหมือนกับร้านของผมเนี่ยนะ”

เขาพูดเสียงเบาราวกับพึมพำกับตนเอง แต่แน่นอนว่าราฟรอยก์ย่อมได้ยิน

⠀

⠀

ไม่ได้ผิดเสียทีเดียว ร้านไร้นามตั้งอยู่ริมถนนที่ไม่พลุกพล่าน ผู้มาใช้บริการส่วนมากจะจองเอาไว้ล่วงหน้า หรือไม่ก็เป็นลูกค้าประจำที่รู้จักกันดี

“แต่แอนนี่ก็ต้อนรับลูกค้าทุกคนใช่มั้ยล่ะ เว้นก็แต่ว่ามีลูกค้าสักคนเดินเข้ามาแล้วขอสูตรการทำสตรอว์เบอร์รี่มูสเค้กนี่”

กล่าวจบ ผู้พูดก็ตักมันขึ้นมาลิ้มรส แม้จะไม่ใช่คอของหวานจ๋าอะไร แต่ขนมของที่นี่ก็ดึงให้ราฟรอยก์มาใช้บริการครั้งแล้วครั้งเล่าได้อยู่เสมอ

⠀

⠀

“ถ้างั้นทำไมพวกสมาชิกภาคีหลายคนถึงได้สวมแหวน ใส่สร้อย หรือว่าติดเข็มกลัดสัญลักษณ์กลุ่มโชว์หราขนาดนั้นล่ะ ขนาดอาคารยังมีสัญลักษณ์บ่งบอกชัดเจนเลย … พวกนั้นไม่ใช่สมาคมลับหรอกนะ แค่เป็นสมาคม ‘ที่มีความลับ’ ต่างหากล่ะ”

“ก็เหมือนกันน่ะแหละ”

แอนนี่เถียงทันควัน

“ถ้าอย่างนั้น ร้านของแอนนี่ถือว่าเป็นสมาคมลับมั้ย”

ราฟรอยก์ถามบ้าง ผู้ถูกถามยิ้มซุกซนก่อนจะตอบกลับ

“ก็นิดหน่อย”

⠀