Dylan Metal Heart

(ดีแลนเองไงจ้ะะะะ )

(ไม่ชินเหรอจ้ะคนดี)

" ขอบคุณ ♥️ ขอบคุณ ♥️ "

โค้งซ้าย โค้งขวา

(เห็นไหม ถ้าผมจะทำ ผมก็ทำด้ายยยย)

#MusicExam_ESRA

－สวน Celestial Blossom | การแสดงเดี่ยว

"เฮ้ๆ...อย่าทำหน้าเหมือนฉันเล่นดนตรีสากลไม่ได้ซี้"

"เสียชื่ออัจฉริยะหมด"

(ปกติดีจะตีกลอง ไม่ก็เล่นเบสซะส่วนใหญ่ )
www.youtube.com/watch?v=lB4P...

[Story : โปรเจค 'ยอดอัฉจริยะ']
[ ภาพที่ 3 อดีตที่น่าคิดถึง ]

แม้ดีแลนจะเติบโตมากับราชวงค์ ทว่าก็มีตัวเลือกที่สามารถเรียนกับสามัญชนได้ โดยตัวโรงเรียนต้องเป็นโรงเรียนที่คัดเลือกผู้มีความสามารถเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นชนชั้นใด ทั้งนี้เพื่อให้เด็กสามารถวัดความสามารถ แข่งขัน จนไปถึงก้าวสู่ระดับหัวกะทิ ชั้นแนวหน้าของอาณาจักร

และการเติบโตทุกอย่างขององค์ราชทายาทอยู่สายตาของ...(?)

(ปลดล็อคสตร.พอดี เลยพาภาพประกอบองหยิ๋งแพทตัวจิ๋วมาฝากค่ะ😭)

(น่ารักไปไหมอะะะะะ โอ้ยๆๆๆๆ)

"อ๋อ เกมนี้เหรอ? โอเค "

มองมืออีกฝ่ายที่มีลูกเต๋าทับทิม นั่นมันของดีนี่ไม่ใช่เหรอ? ว่าจะฝากคนซื้อเซ็ตใหม่อยู่เหมือนกัน

เพราะนึกอะไรไม่ออก ก็เลยเอาเต๋ษที่ใกล้เคียงกับอีกฝ่ายด้วยซะเลย

"เอาสัก 3 แล้วกัน"

(เป็นดีแลนที่ยังไม่ได้โดนไฟฟ้าช็อต-)

"ก็มีคนแบบนั้นกับฉันเหมือนกัน ...แต่เฮ้ ฉันไม่เชื่อเหรอว่านายจะไม่เคยมีวีระกรรมอะไรเลย"

ดีแลนยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้

"มีอยู่ใช่ป่าวว สีหน้านายมันฟ้องน้าา"

"คนแบบนายต้องมีเรื่องอะไรที่น่าสนใจวัยเด็กใช่ม้าาา"

"บอกมาเถอะน่าาา" ถึงอีกฝ่ายจะไม่ยอมบอกแต่ก็จะขยั้นขยออยู่ดี

โอ๋ ดูเหมือนจะมีสาวอารมณ์บูดไม่พอใจเล็กๆน้อยๆแถวนี้น้า เอ...แต่ต้นเหตุก็เป็นฉันนี่น่า หึๆ...

"ก็จะมีเห็นผลอะไรอีกล่ะ?"

กับไอเจ้าคนที่โดดเรียนเก่ง โดดเรียนประจำ แต่ยังสอบผ่านได้จนถึงตอนนี้

"ก็ตรงนี้มันสบายดีนี่น่าา"

"ห๋า? เล่นเกม? เอาดิ๊"

ดีแลนหยุดหยุมพุงอีกฝ่ายที่ลงมานั่งแล้วหันมองแบบสนอกสนใจ

"กำลังเบื่อๆอยู่พอดีเลย จะเล่นเกมอะไรล่ะ?"

ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังไม่ปล่อยด้วย

(เชื่อมั่นผมดีอาจารย์ ให้ผมเป็นนักร้องได้น้าาาา)

(ต้องเข้าร่วมแล้วป่ะะะะ)

(ตำนานคือตำนานตลอดไป-5555555555555)

(ทำไมล่ะเพื่อนนนน นี่มันคือนวัฒกรรมใหม่ได้เลยนะ!)

( ไม่มีไรค่ะ อยากทำหลังคาบ้านคนหาย เดี๋ยวมีคนอื่นตามมา จะไม่มีคนหลังคาบ้านปลิวคนเดียว @ilyana-esra.bsky.social )

เพราะเธอเชื่อว่าการสอนให้เด็กเป็นคนดีนั้นยากกว่าสอนให้เด็กเป็นคนฉลาดเสียอีก

โดยสิ่งที่เธอสอน คือ คุณธรรม ศีลธรมม ความยุติธรรม และมีน้ำใจ

แม้จะไม่ได้มากมายอะไรแต่เธอก็ได้ปลูกฝั่งความดีงามให้กับดอกไม้ตัวน้อยของเธอหวังสักวันเขาจะเบ่งบานอย่างถูกต้อง ไปพร้อมกับลูกชายของเธอเอง

[Story : โปรเจค 'ยอดอัฉจริยะ']
[ ภาพที่ 2 คุณครูคนแรก ]

ย้อนอดีตสมัยที่องค์ชายเยาว์วัย รอยยิ้มที่ยังคงจดจำได้เกี่ยวกับคุณครูคนแรก คือผู้ที่สอนให้เขารู้จักคำว่าน้ำใจและความรักของมนุษย์ ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลแต่เป็นแม่นมของตน เธอและผู้เป็นแม่ต่างสนิทกันเป็นอย่างดี จึงไม่แปลที่เธอนั้นจะถูกต้อนรับอย่างดีโดยราชวงค์

เธอได้รับเกียตริให้ดูแลราชทายาทอย่างใกล้ชิด และคอยสอนสิ่งต่างๆให้

+

".....อือฮึ้- ห้ามบอกอาจารย์นะรู้ไหม?"

พอโดนจี้ถามแบบนี้ก็เอาเขาต้องคายความจริงออกมา แต่ถึงบอกอาจารย์ไปถ้ามว่าเขาจะเลิกไหม... ก็ไม่เลิกอยู่ดีนั่นแหละ...

"หืม...สนใจสมุนไพรเหรอเนี่ย? อยากเป็นหมอเหรอ?"

เรือที่มีเลือดเยอะ อาวุธหนัก แต่มีข้อเสียคือเกราะน้อยกว่าประจัญบานทั่วไป ทำให้ป้องกันระเบิดหนักไม่ค่อยได้แต่ถึงอย่างงั้น…

“เจอแล้ว!! ฮ่าๆๆ!“

แม้ความเร็วจะไม่ได้หวือหว่า แต่การโจมตีได้รอบทิศบวกกับสามารถหันเรือได้ทันที ทำให้เรือผู้โชคร้ายลำหนึ่งที่แอบอยู่ด้านหลังภูเขาเช่นกัน ถูกเจอตัวและโดนดีแลนตามล่าจนต้องเดินหรือหนี

เกมได้เริ่มแล้ว

เวลาได้ผ่านไปไม่ถึง 2 นาทีผู้แข่งขันจาก 12 ลำ ตอนนี้เหลือเพียง 7 ลำ เท่านั้นและแต้มคิลผู้ที่นำอยู่ตอนนี้คงจะหนีไม่พ้นผู้ที่มีประสบการณ์เพดานการเล่นอย่างดีแลนเลย

“เน่…รู้อะไรไหม เรือพวกนี้นี้น่ะมีประวัติศาสตร์ของมันด้วยน้า”

“ของประเทศไหน หรือมีจุดอ่อนยังไง เกมนี้ก็ใส่มาแบบจัดเต็มเลยล่ะ…”

“อย่างเรือของฉัน คือเรื่อรบประจัญบานของเมทอร์เซียไงล่า!”
+

(อุ้ยยย ////ขอบคุณที่มาแจมมากๆนะคะะะ)

ดีแลนทำหน้าตาเสร่อไม่รู้เรื่อง ว่าเขาจะไม่ยอมขยับไปไหนเหมือนกัน ทำไมต้องหลบให้ด้วยกัน?

“อะไร เธอจองไว้เหรอ? ก็เปล่านี่… พื้นที่สาธารณะไม่ใช่หรือไง?”

ความกวนประสาทที่ชวนให้คนอารมณ์เสียนี่ไม่มีใครเกิน ถึงอย่างงั้นเขาก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งให้เธอขยับเข้ามาใกล้ตน

“แล้วอยากจะยืนต่อ หรืออยากจะนั่งกันล่ะ?”

“ตัวเล็กก็ด้วย”

ดีแลนหัวเราะก่อนจะถอยห่างออกจากเธอไปถึงอย่างงั้นก็ยังจะมองเด็กสาวไม่วางตา การกระทำเมื่อครู่แอบทำให้เขารู้สึกสนใจเธอนิดหน่อย เด็กแบบนี้มันน่าหยอกให้ไปไม่เป็นจริงๆ

“คืนนี้ก็ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่ไปล่ะ”

“ตากน้ำค้างนานเป็นหวัดไม่รู้ด้วยนะ “ ว่างแล้วก็โบกมือลาก่อนจะเดินจากไป

(ขอบคุณที่มาแจมนะคะะะะ♥️ )

“โอ๊ย- เจ้านี่ฮ่าๆๆ”

ถคึงอีกฝ่ายจะมานั่งทับขา แต่เอาเข้าจริงมันก็ไม่ได้รู้สึกหนักอะไรเลย กลับกันดีแลนคว้าตัวล็อกอีกฝ่ายมากอดเอาไว้แน่นลากมานอนด้วยกัน

“ได้สิ ขอคิดราคาเพิ่มหน่อยน้าา “ ว่าแล้วก็จับอีกฝ่ายมาหยุมพุงเล่นให้สาแก่ใจ

“เรื่องน่าอายเหรอ? ฮ่ะๆ เรื่องแบบนั้นฉันไม่มีหรอกมีแต่เรื่องน่าทึ่งเท่านั้นแหละ“

ว่าแล้วก็ชี้มายังตัวเอง ก่อนจะชี้ไปยังทรงผมที่ฟูฟ่อง มันน่าทึ่งยังไงน่ะเหรอ… สิ่งนี้นักวิทยาศาสตร์ก็ยังต้องว้าวเลยด้วยซ้ำ

“สมัยเด็กฉันน่ะพยายามจะสร้างหุ่นจักรกล แต่เพราะต่อวงจรพลาดเลยโดนไฟฟ้าช็อตหัวจาสีเหลืองก็เลยขาวฟูแบบนี้ไง”

“เป็นไงเจ๋งใช่ไหมล่ะ “

(กรุณาอย่าใช้ความรุนแรงกันในสถาบันสิ--- TAT)

(ทำไมล่ะตัวเล่ก~ เด่วให้หนมๆหลังอ่านจบนะะะ)