Esra K.

Ekrem İmamoğlu neden cezaevinde? Diyelim yargılanıyor, peki neden tutuklu?

Ya İlker Canikligil??

Yoksa masallarda, duvar diplerinde birdenbire parlayan fakat yanına yaklaşıp avuçlayınca gene birdenbire kömür veya toprak yığını hâline giren o büyülü hâzinelere mi benzer? Bir türlü anlayamadım.”

— Ahmet Hamdi Tanpınar, Saatleri Ayarlama Enstitüsü

Nereden gelir? Nasıl birdenbire gider? Veren mi tekrar elimizden alır? Yoksa biz mi birdenbire bıkar, “Buyurunuz efendim, bendeniz artık hevesimi aldım. Sizin olsun, belki bir işinize yarar!” diye hediye mi ederiz?

Ben bu kadar kendi zıddı ile beraber gelen ve zıtlarının altında kaybolan nesne görmedim.Kısa ömrümde yedi sekiz defa memleketimize geldiğini işittim. Evet, bir kere bile kimse bana gittiğini söylemediği hâlde, yedi sekiz defa geldi; ve o geldi diye biz sevincimizden, davul zurna, sokaklara fırladık

“Politikadaki hürriyet, bir yığın hürriyetsizliğin anahtarı veya ardına kadar açık duran kapısıdır. Meğer ki dünyanın en kıt nimeti olsun; ve bir tek insan onunla şöyle iyice karnını doyurmak istedi mi etrafındakiler mutlak surette aç kalsınlar.

Rooney Mara

(the set of) Mary Magdalene, 2018

Julian Barnes'ın The Sense of an Ending romanını ve onda geçen şu sözü anımsattı bana bu bölüm:

"Tarih, belleğin kusurlarının, belgelemenin yetersizlikleriyle buluştuğu noktada üretilen kesinliktir.''

Black Mirror S7 E5 Eulogy

Hafıza, anılar, bastırma, yas, kişinin kendi perspektifinin gerçekliği yansıtmadaki eksikliği gibi meseleler güzel anlatılmış.

Anımsama kusurlu, eğilip bükülmüş, kendimize ve duygularımıza göre yeniden yazılmış ve tek taraflı bir kişisel tarihçedir.

Yenisini yazacak enerji bulamadım:)

Edebiyat, ağırlığı nedeniyle görmezden gelmeye, düşünmemeye meyyal olduğumuz ama düşünmenin hepimizin boynunun borcu olduğu bu gerçekleri bize hatırlattığı için en kıymetli sanat benim için.

Insanların eşitsizliğe, adaletsizliğe, kötü muameleye her an, her yerde, çeşitli şekillerde maruz kaldığı bilgisi kadar ağır bir bilgi yok.

Roman beni çok üzdü. Nickel Islahevi'deki çocukların ırk ayrımına, kötü muameleye, şiddete, tecavüze maruz kalmalarını okurken hep şunu düşündüm, bunlar birilerine oldu, bunlar birilerine hâlâ oluyor...

Ekrem İmamoğlu neden cezaevinde? Diyelim yargılanıyor, peki neden tutuklu?

Ya İlker Canikligil??

Describe yourself with a building

Ama yaş konusu temel açıklardan birisi değil bana kalırsa, başka açıklar nedeniyle gelişen genel adaletsizlik hissinin parçası olduğuna inanıyorum yaş indirimine gelen tepkinin.

En nihayetinde temel sorun, hukuk uygulamalarında adaletsizlik hissi yaratacak çeşitli açıklar olması bence. Bu açıkların ortadan kaldırılması adalet duygusunu arttıracaktır.

Cocuklar ceza ehliyetleri olsa da yaşadıkları çevreden, yaşları ve yaşam koşulları nedeniyle daha fazla etkilendiği için bu indirimler uygulanıyor ama ağır suçların, işleyen çocuğun yaşı ve ilerideki yaşamı düşünüldüğünde indirimle bile ağır cezaları var aslında.

Bir kişinin çocuk olarak yargılanması ceza almayacağı anlamına gelmiyor. Çocuğun yetişkin gibi yargılanmasına kapı açmanın hukuki anlamda başka alanlarda adaletsizlikler yaratma ihtimali nedeniyle tehlikeli olabileceği unutulmamalı.

Sonuçta bu tip suçların, bu zemine sahip çocukların kendi aralarında yaşanması çok daha sık ve onları hem katil hem maktul olmaktan korumak toplumsal açıdan çok önemli. Ancak zemine bakarak suçu temize çekmek iyi bir strateji değil kesinlikle.

Bu faktörlere yapılan vurgu, bireysel olarak suçu işlemiş çocuk için değil, bu tip sosyolojik/psikolojik zeminlerde yetişen başka çocukların da suça karışmaması için yapılmalı.

Çok üzücü ve sarsıcı bir olay olan Minguzzi cinayeti üstüne düşündüklerimi yazayım:

Sosyolojik ve psikolojik faktörlerin suç davranışı üzerinde etkili olduğunu biliyoruz ama bu faktörler nedeniyle suç, suç olmaktan çıkmıyor.

Ayrıca bazı durumlarda ıslah ihtimali olmadığını, ıslah çabalarının ıslah edilmeye çalışılan bireyleri daha saldırgan, daha manipülatif, daha tehlikeli yaptığını belirtmek isterim.

Ben diziyi herkes kadar beğenmedim bu arada. Cinayetteki sosyolojik komponente vurgu vardı ama psikolojik kısmı havada kalmıştı bence.

Bir hikayeyi kiminle özdeşim kurarak okuduğunuza/izlediğinize/değerlendirdiğinize göre gerçekliğiniz bulanıklaşır. Bu bilgiyi aklınızda tutarak olaylara tekrar tekrar baktığınızda - belki pozisyonunuz değişmez ama - muhakkak yeni şeyler görürsünüz.

Çoğu izleyici çok sarsılmıştı; muhtemelen cinayet işleyen çocuğun ailesiyle özdeşim kurdukları için öfkeyle değil huzursuz ve üzüntülü şekilde izlemişlerdi diziyi.

Herkes Adolescence dizisini çok beğenmişti. Dizide bir başka çocuğu bıçaklayarak öldüren bir çocuk vardı. Hikayeyi temelde onun ve ailesinin öyküsü üzerinden izliyordu seyirci.

Aaaa? oluyo mu oyle?

'Haysiyetimize sahip çıkarak'

bsky.app/profile/tiar...

En sevdiğim albümlerdendir bu. Kaç yüz defa dinledim acaba baştan sona:)

“Önemli biri olduğumuza, değerli biri olduğumuza, dikkate değer biri olduğumuza tüm içtenliğimizle inanmalı, bu saygınlık ve önem hissini gündelik hayatta nereye gidersek gidelim korumalıyız.”
Martin Luther King

— Colson Whitehead, Nickel Çocukları