@chimonompuppet.bsky.social
Time 🦋 She/They | 20↑| 💙🩵 | Write fanfic & novels & drawing sometimes | Multifandom | เมนที่ชอบเยอะ & เขียนหลายคู่ หลายด้อม | แนะนำอ่านปักหมุดก่อนฟอล |
ตารางงานแน่นขนาดนี้ ขายวิญญาณเถอะตัวฉัน
22.10.2024 13:10 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0ฝนตกแดดออก ในวันที่ต้องไปทำงาน สุดยอดไปเล้ยยย
22.10.2024 00:43 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0หลังจากนั้นจะมาอีกคนโผล่มากันซีน บอกว่าฉันเป็นปาตีซีเยให้เธอได้ทั้งชีวิตเลยนะ
22.10.2024 00:42 — 👍 0 🔁 0 💬 1 📌 0กำลังคิดภาพตอนพิเศษโจจิก็อุ้มคุณหนูน้อยทั้งสองไปสวนผักพี่อุเมะต่อ—
21.10.2024 12:29 — 👍 0 🔁 0 💬 1 📌 0โจโจจิ ที่โจจินึกว่าพี่โจนอกใจ เพราะช่วงนี้กกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ค่อยมาหาที่แก๊งค์ บุกไปหาที่ห้อง สรุปพี่โจไปรับกระต่ายน้อยกับเต่าน้อยมาเลี้ยง บอกเธออย่าเพิ่งโกรธ กำลังปรับตัวเลี้ยงลูก—
จากนั้นสองคนก็เห่อพวกลูกเต่าลูกต่ายมาก ขยันอวดทุกคน ขยันช่วยกันเลี้ยงด้วย คนในแก๊งค์งง แต่ก็ต้องช่วยเลี้ยงเวลาคู่นี้พาลูกใส่เป๋ามา สรรหาแต่งตัวให้ลูกเต่าลูกต่ายด้วย แฮปปี้ยกแก๊งค์ เรียก คุณหนูน้อยทั้งสอง
"คุณคิริวเนี่ย ไว้ทรงผมหลายแบบเลยนะครับ"
"ก็ตามอารมณ์ในวันนั้นด้วยล่ะน๊า~"
"ผมสวยจัง... ดูนุ่มมากเลย"
"จะจับก็ได้นะ ถ้าเป็นนิเรจัง ฉันไม่ถือสาหรอก"
"แถมเป็นคนที่แต่งตัวเก่งสุดๆ"
"นิเรจังเองก็แต่งตัวเก่งเหมือนกันนะ"
"ชมกันเกินไปแล้วครับ!"
"ถ้าสนใจเรื่องแฟชั่นของฉันขนาดนั้น..."
|
"มาเป็นสไตล์ลิสส่วนตัวให้ฉัน ไปตลอดชีวิตก็ได้นะ เดี๋ยวจะเลี้ยงดูเธอเอง คนน่ารัก^^"
#ウィンブレFA
18.10.2024 15:03 — 👍 46 🔁 25 💬 1 📌 0;
พระเอกจำลอง
#ซากุนิเร ft. #สุโอนิเร
🐹🤏🦊✨
#สุโอนิเร #すおにれ
#KeepSilent ฉากจูบนิดหน่อยคงไม่ส่อใช่มั้ย แอบหวั่นใจ😱 ใครรู้ช่วยตอบที ฮืออ😭
P3
Eng.
[Sakura-Kun who sensed about love , but did not see kiss scene.]
#สุโอนิเร
#suounirei
#すおにれ
#ウィンブレFA
#WINDBREAKER
🌸📔🫖😈🔥
#สุโอนิเร #suonire
#すおにれ
🎐 |
bsky.app/profile/chim...
🎐 |
bsky.app/profile/chim...
“แล้วเดทครั้งถัดไป ฉันหอมแก้มได้รึยังนะ?”
“ไม่ได้หรอก คาเมะจัง เคยบอกว่าเวลาเดทห้ามใจร้อนล่ะ! โดยเฉพาะเรื่องหอมแก้ม! จุ๊บๆ ปากก็ห้ามเร่ง!”
“ไหงงั้นล่ะ?! โทกาเมะไม่ใช่คุณผู้ปกครองของนายสักหน่อย!”
“ไม่รู้แล้ว ปิดหูไม่ฟังอุเมะจังแล้ว!”
“โทมิยามะ— โธ่ อดทนรอก็ได้…”
|
|
𓂃 ࣪˖ ཐིཋྀEND࿐ ࿔*:･ﾟ
รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากหัวหน้าโบฟูรินทันที เขาถอยใบหน้าออกห่าง และพยักหน้าตอบรับคำชวนนั้น
“ได้สิ ไว้ไปเดทกันนะ รอบนี้ไปที่ที่โทมิยามะชอบบ้างดีมั้ย?”
“ได้เลย! ฉันจะพาไปทัวร์ให้ครบทุกที่เลย~”
ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กันพลางเกี่ยวก้อยสัญญา หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น และรอคอยให้ถึงการเดทในครั้งถัดไป รวมไปถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา ที่จะพัฒนากันไปอีกขั้นในอนาคตก็ด้วย
+
รวมไปถึงแบ่งปันสุขและทุกข์ไปด้วยกัน ในอนาคตที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้อีก ดังนั้น อุเมมิยะเลือกที่จะอดทนอย่างมีความหวัง
ต่อให้ปลายทางจะจบแบบอื่นก็ไม่เป็นไร เขาแค่อยากเก็บเกี่ยวช่วงเวลาแบบนี้ให้ได้มากที่สุดก็เท่านั้น
“ถ้างั้น…”
เสียงพูดของอีกฝ่ายแผ่วเบา แต่หนักแน่นไปด้วยอารมณ์
“ไว้สุดสัปดาห์นี้ไปเดทกันอีกนะ อุเมะจัง”
+
อยากจะเป็นท้องนภากว้างใหญ่ ที่มีดวงตะวันสดใสมาเคียงกัน ก้าวเดินไปข้างหน้าราวกับเต้นรำตามกันไปสู่วันใหม่
อยากจะเป็นร่มไม้ใหญ่ให้อีกฝ่ายได้พักพิงยามอ่อนล้า และรู้สึกปลอดภัย แม้ในยามสับสนใจตนเอง ก็จะลืมตาขึ้นมาพบกันเสมอ
ความในใจมีมากมายแต่ไม่ได้เอ่ยออกไปในคราวเดียว ตั้งใจที่จะอดทนรอคอยไปทีละนิด ใช้ทุกนาทีต่อจากนี้ให้คุ้มค่าที่สุด
+
“งั้นมาเดทกับฉันบ่อยๆ นะ… ส่วนเรื่องคำตอบจะอีกนานแค่ไหนก็รอได้ทั้งนั้น ฉันจะไม่เร่งรัดเด็ดขาด”
ต่อให้จะต้องต่อสู้กับความร้อนอกร้อนใจไปบ้าง ต่อให้จะมีระยะห่างต่างกลุ่ม หรือระยะเวลาที่อาจจะไม่ตรงกันก็ไม่เป็นไร
เขาอยากจะค่อยเป็นค่อยไปกับคนตรงหน้า อยากจะเห็นรอยยิ้มที่สดใสนี้ให้บ่อยที่สุด เท่าที่ตัวเขาจะมีโอกาสได้เห็นไม่แพ้คนอื่น
+
แต่พอเห็นคนตัวเล็กกว่าดูผ่อนคลาย และซุกใบหน้าเข้าหาฝ่ามือกันแบบนี้ หัวใจของอุเมมิยะก็พองโตไปด้วยความสุข จนไม่อยากจะให้เวลาที่แสนวิเศษนี้จบลงเลย
ต่อให้แสงตะวันจะลับขอบฟ้าไปแล้วก็ตามที แต่เขายังอยากอยู่กับโทมิยามะต่ออีกสักพัก
“ถ้าชอบที่ฉันอ่อนโยนแบบนี้…”
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้มากขึ้น ทาบหน้าผากให้สัมผัสกันช้าๆ สบตามองอย่างจริงจังแต่ก็อ่อนโยนเช่นเคย
+
ต่อให้เขาจะไม่เคยพูดออกมาให้ฟังก็เถอะ แต่ความรู้สึกพวกนี้มันดีมาก จนไม่อยากให้หยุดลงด้วยซ้ำ
นึกว่าจะไม่ได้สัมผัสความอ่อนโยนนี้อีกแล้ว แต่ดูท่าทางเขาจะยังโชคดีพอ ที่จะได้รับความเอาใจใส่นี้ จากคนที่ดึงตัวตนของเขาออกมา จากความสับสนในก้นบึ้งของหัวใจที่มืดหม่นนั้น
“อุเมะจัง… อ่อนโยนจังเลย…”
การได้รับคำชมแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขาหรอก
+
“อย่างน้อย… ฉันเองก็มีความคาดหวังเหมือนกันนะ เผื่อโทมิยามะจะชอบฉันกลับบ้าง”
สองมือของร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้ และโอบประคองแก้มนุ่มอย่างช้าๆ ท่าทางที่ใกล้เคียงกับเรื่องราวในวันนั้น และความร้อนจากสองฝ่ามือหนา ที่แบ่งปันความอบอุ่นมาให้กัน
ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ถูกคนตรงหน้าสัมผัสแบบนี้ โทมิยามะก็รู้สึกดีเสียจนหัวใจอิ่มเอมไปด้วยความสบายใจ
+
พูดจบก็ถอยใบหน้าออกห่างจากฝ่ามือเล็กช้าๆ
อุเมมิยะอาจจะเป็นพวกพุ่งไปข้างหน้า จนบางครั้งก็ไม่สนอะไรบ้างก็จริง
แต่สำหรับเรื่องความสัมพันธ์แล้ว เขาเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากกว่าที่เห็นจากภายนอกซะอีก
“โทษทีที่แหย่ไปแบบนั้นนะ ฉันอยากให้นายเข้าใจได้ตรงประเด็นขึ้นน่ะ ไม่อยากให้เข้าใจไปว่าแค่ใจดีด้วยตามปกตินิสัย”
อุเมมิยะยิ้มบาง ในตอนที่พูดออกมาแบบนั้น
+
พอถูกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สองมือเล็กก็รีบปิดปากคนตรงหน้าทันที
ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนสูงกว่า พร้อมประกายซุกซนในดวงตาสีสว่างคู่นั้น ราวกับกำลังถูกหยอกล้อเข้าให้
แต่กลับไม่รู้สึกโกรธด้วยซ้ำ กลายเป็นว่าหัวใจกำลังเต้นระรัวขึ้นมา นึกว่าจะถูกจูบจริงซะแล้ว
“ไว้ค่อยจูบกันคราวหน้าละกัน…”
+
หากดวงตาจะสื่อสารความในใจออกไปได้ ครั้งนี้ก็ได้ผลดีเกินคาด
เพราะความจริงจังในดวงตาอุเมมิยะ มากพอจะทำให้คนถูกจีบรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว จนแก้มนุ่มขึ้นสีระเรื่อ แบบเดียวกันกับมะเขือเทศที่กินเข้าไป
“อะ อุเมะจัง… ล้อกันเล่นใช่มั้ย?”
“ถ้าจะให้ฉันจริงจังกว่านี้ ก็คงต้องจูบนายแล้วล่ะ แต่ลองได้นะ ฉันไม่ว่า~”
“ไม่! ไม่ใช่แบบนั้นสิ— อย่าเพิ่งนะ!”
+
“ซื่อจังเลยน๊า… หรือว่าฉันต้องทำให้มันชัดเจนกว่านี้ดีล่ะ?”
เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนคนตัวเล็กกว่าถอยกลับหนึ่งก้าว
พอสบตามองกันในระยะประชิด แต่ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากทั้งสอง
ความเงียบสงบที่มีเพียงสายลมพัดผ่านร่างกาย ก็ทำให้โทมิยามะได้จมลึกลงไปในความคิดตัวเองมากขึ้นเช่นกัน...
+
อุเมมิยะถอนหายใจ ในตอนที่พูดแบบนั้น แต่ยิ่งเห็นคนตัวเล็กกว่านิ่งค้างไปนานมาก เขาก็เริ่มเอะใจว่าเจ้าตัวจะเข้าใจแบบนั้นจริงๆ
“อย่าบอกนะว่านายคิดแบบนั้นมาตลอดทางเลย…”
“ก็… ไม่ใช่ว่าอุเมะจังพามาด้วยเหตุผลนี้หรอกเหรอ?”
พอได้ฟังคำตอบจากปากก็ยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้ขึ้นมา
ทั้งลงทุนทักข้อความไปชวน เดินจับมือกัน พามาสถานที่ที่ชอบขนาดนี้ แต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายมองไม่ออกเลยว่า เขากำลังจีบอยู่
+
ยิ่งเห็นความรู้สึกผิดในดวงตาคู่สวยก็ยิ่งสงสาร แต่ก็ถือโอกาสยื่นข้อเสนอให้ เผื่อจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“ถ้าโทมิยามะรู้สึกผิด… งั้นก็มาเดทกับฉันอีก ฟังดูเป็นไง?”
“ได้สิ! เอ๊ะ— เดี๋ยวก่อนนะ… นี่ฉันฟังผิดรึเปล่า?”
“ไหงทำหน้าแบบนั้นกันเล่... นี่นายคิดว่าฉันพามาที่นี่ แค่เพราะอยากจะพามาทัวร์ดาดฟ้า ชื่นชมชมสวนผักโรงเรียนรึไงกัน?”
+
แม้จะพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มราวกับไม่ใช่เรื่องที่น่ากังวลอะไร แต่เขาก็รู้ดีว่าเพียงแค่คำพูด คงไม่สามารถทลายความกังวลในใจอีกฝ่ายได้
ในตอนนี้โทมิยามะกำลังรู้สึกผิดอยู่ การพูดบอกไปว่าไม่เป็นไรก็ใช่ว่าจะแก้ปัญหาได้ทั้งหมด
เขาคิดอยู่สักพักแล้วยืนขึ้นยืดเส้นยืดสาย ยื่นมือมาใกล้เพื่อเชยคางมนให้เงยหน้ามองกัน
+
“ไม่ต้องห่วงเรื่องแผลที่คอนะ ฉันไปทำแผลทุกวัน อีกไม่นานก็จะหายดีแล้วล่ะ”
“แต่ว่า… มันก็รู้สึกผิดอยู่ดี ฉันทำเกินกว่าเหตุไปด้วย”
“คนเราเวลาอะดรีนาลีนหลั่งมากเข้า หรือเครียดจนระเบิดอารมณ์ออกมา บางครั้งก็ทำอะไรเกินคาดได้เหมือนกันนะ~”
+
บางทีกับคนแบบโทมิยามะ อาจจะต้องค่อยเป็นค่อยไปมากกว่านี้ จนกว่าเจ้าตัวจะรับรู้ได้เองว่า เขากำลังตามจีบอยู่กระมัง
“มีอะไรเหรอ โทมิยามะ?”
เขาถามออกไปในตอนที่ดวงตากลมโตคู่นั้น จ้องมาทางเขาโดยไม่พูดอะไรเลย
ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังแสดงสีหน้ารู้สึกผิด ประกอบกับสองมือที่กำชายเสื้อตนเองด้วยความประหม่า
สายตาของผู้นำโบฟูรินก็อ่อนโยนลงด้วยความเข้าใจ
+
