BananaMC (come back)

เขาดีดนิ้วดังเป๊าะ! "ไม่ได้การละ! ลุกขึ้นมาสิครับอาจารย์! โชว์ไทม์ของจริงเพิ่งจะเริ่ม! โซชิดะผู้กำกับเวทีคนนี้มาเพื่อเปลี่ยนโศกนาฏกรรมนี้ให้เป็นคอมเมดี้แล้วไงล่ะครับ! ก๊าาฮ่าฮ่าฮ่า !! "

"เทสต์! เทสต์! หนึ่งสองสาม! อาจารย์ครับ! อาจารย์โฮริอุจิ!"
เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้... ใกล้จนเกือบจะชน "นี่กำลังเล่นบท 'ตัวประกอบที่ตายแล้ว' อยู่เหรอครับ? แหม... ตีบทแตกนะเนี่ย! แต่เสียดายที่ผู้ชมมาช้าไปหน่อย!"

"โอ้โห! ดูนี่สิครับ!การลงทุนด้านเนื้อเยื่อและเส้นเอ็น! สุดยอด! คาวเลือดคลุ้งขนาดนี้! ผู้ชมแถวหน้าคงสลบกันไปแล้ว!"
เขาเดินไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว กวาดสายตาประเมินความเสียหายและสภาพของผู้รอดชีวิต แล้วสายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ที่ร่างของอาจารย์ฮิโซกะที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นเหม็นเน่า

ในขณะที่คนอื่นอาจจะรีบเข้าไปดูอาการ... โซชิดะกลับย่อตัวลงข้างๆ ถือไมโครโฟนจ่อไปที่ปากของเธอที่ปิดสนิท

เสียงที่ดังแหลมเสียดแก้วหูผ่านไมโครโฟนดังขึ้นจนกลบเสียงอื่นๆ เกือบทั้งหมด ร่างของโซชิ โซชิดะ พุ่งพรวดเข้ามาในโถงกลางราวกับพายุ เขาไม่ได้รีบเข้าไปประคองใคร ไม่ได้หยิบยื่นน้ำหรืออาหารเหมือนคนอื่นๆ

ดวงตาของเขาเป็นประกาย... ไม่ใช่ด้วยความโล่งใจ แต่ด้วยความตื่นเต้นแบบนักวิจารณ์ที่เจอละครเวทีสุดวิปริต

เสียงครืนสนั่นของการพังทลายและเสียงโห่ร้องที่ตามมาแทรกผ่านม่านความเหนื่อยล้า ท่ามกลางความโกลาหลของผู้คนที่กรูกันเข้ามา เสียงตะโกนเรียกชื่อ และเสียงร้องไห้ด้วยความโล่งใจ...

"ทะ-ทะ-แท๊นนนนน! และแล้ว! ผู้ชนะรางวัลการออกแบบฉากยอดแย่ก็ได้แก่... ปราสาทอามากิริคร้าบบบบ!"

#KzK_AmagiriExploration
#KzK_Roleplay โรลเปิด | แยกรูท
⚠️CW: เส้นเลือด

พวกเราชนะแล้ว พวกเราล้มมันได้แล้ว

ไอ้บ้านั่นตายแล้ว

ประโยควกวนอยู่ในหัวราวกล่อมประสาท หล่อเลี้ยงกำลังใจให้ฮึดสู้อีกครั้ง ตรงข้ามกับความเหนื่อยล้า, ปวดระบมที่สั่งสมกระจายไปทั่วร่างกายจนสังขารแทบลุกไม่ขึ้น

1 วันที่นอนบนพื้นที่เหม็นเน่านั้นไม่อาจทดแทน 3 วันที่ต่อสู้หามรุ่งหามค่ำได้เลยซักเสี้ยวเดียว

อาร์ตทั้งหมดที่ไม่ได้ใสเครดิต เพื่อนอลิ้ดวาดให้คับ

#KzK_Story | ลงย้อนมาก ๆๆๆๆๆๆ
event : ???

#KzK_AmagiriExploration
#KzK_Roleplay

[09.08]

โรลเปิดสั้นๆ | แยกรูท

: เรียกไปช่วยหรือไปทำอะไรก็ได้ เบ๊สาธารณะ🏃🏻

โนโซมิหลังจากการต่อสู้จบลง และมีคนภายนอกเข้ามาช่วย แต่ตัวเขาก็ยังไม่ยอมสลบไปแบบคนอื่นๆซักที

อาจจะเพราะรู้สึกว่ายังไหว ไม่ได้เจ็บมากมายเท่าหลายๆคน เลยฝืนสังขารของตัวเองต่อไปอีก เพื่อช่วยเหลือคนอื่น

เขาไม่ห่วงตัวเองเลยซักนิด

เขาไม่รอให้เธอได้คัดค้าน เริ่มก้าวเดินอย่างมั่นคงตรงไปยังทางออกที่สว่าง ที่ซึ่งชาวบ้านกำลังช่วยเหลือคนอื่นๆ อยู่

"จับแน่นๆ ล่ะคุณแขกรับเชิญ! ถ้าตกลงไปกลางกองเลือดนี่... ผู้กำกับคงต้องสั่งคัทแล้วเริ่มถ่ายใหม่หมดนะ! ฮ่าๆๆๆ!"

เขายืนขึ้นเต็มความสูง อุ้มร่างที่อ่อนแรงของเธอขึ้นมาในอ้อมแขน
ทันทีที่เขาทรงตัวได้ รอยยิ้มกว้างแสบตาแบบ โซชิ ก็กลับมาประดับบนใบหน้าทันที

"ทะ-ด๊า! นี่คือบริการเสริมขั้นสูงสุด! 'โซชิ เอ็กซ์เพรส' แบบ VIP! เห็นมั้ยล่ะ! แขกรับเชิญกิตติมศักดิ์จะเดินโทรมๆ ออกจากฉากได้ยังไง! ต้องออกไปแบบอลังการ!"

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กางแขนออก "ไม่เอาน่า! นี่มันฉากไคลแมกซ์นะ! แขกรับเชิญกิตติมศักดิ์ต้องได้รับการช่วยเหลือจากพิธีกรสุดหล่อสิ! ถึงจะเรียกเรตติ้งได้! เธอกำลังทำลายความฝันของผู้ชมอยู่นะรู้มั้ย!"

"เฮ้อ..."
พริบตาต่อมา ร่างของโซชิก็ย่อตัวลงตรงหน้าเธอ แขนข้างหนึ่งช้อนเข้าที่ใต้ข้อพับเข่าที่เปรอะเปื้อน แขนอีกข้างสอดรวบแผ่นหลังที่ยังสั่นเทา... แล้วออกแรงยก

"หือ? 'ช่วยคนอื่น'?" เขาทวนคำพูดของเธอ ยกพัดขึ้นมาเคาะที่คางตัวเองเบาๆ "นี่เธอปฏิเสธความช่วยเหลือระดับพรีเมียมจากซูเปอร์สตาร์คนนี้งั้นเหรอ!?"

เขาหัวเราะเสียงดังลั่น "ก๊าาฮ่าๆ! นี่มันบทนางเอกผู้เสียสละนี่นา! 'โอ้... ฉันไม่เป็นไร... ปล่อยฉันไว้ตรงนี้... ไปช่วยคนอื่นเถอะ...'" เขาแสร้งทำเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนจะกลับมาใช้เสียงปกติ "บทพูดน้ำเน่ามาก! ใครคนไหนเขียนบทให้เนี่ย!?"

"โอ๊ะ!?"

โซชิร้องเสียงหลงแต่เป็นโทนเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจแบบตลกขบขัน ไม่ใช่ความตกใจ เขาดึงมือกลับในจังหวะที่เธอปล่อย ทำท่าสะบัดมือราวกับเพิ่งโดนน้ำแข็งจับ

"เย็นเจี๊ยบ! คุณผู้ชมครับ! เธอพยายามแช่แข็งพิธีกร! นี่มันพลังพิเศษรึเปล่าครับเนี่ย!?"

เขาเอียงคอ มองอากินะที่ก้มหน้าร้องไห้ด้วยท่าทีเหมือนกำลังชมการแสดงที่แปลกประหลาด

"นี่คุณยามาดะ! ตื่นได้แล้วคุณตัวประกอบ! ผู้ชมกำลังรอนะ! หรือว่านี่คือการแสดงฉากตาย? ถ้าใช่ล่ะก็... การแสดงออกทางสีหน้ายังไม่ได้อารมณ์เลยนะ! มันนิ่ง... นิ่งเกินไปหน่อย!"

แม้จะพูดจาติดตลก แต่เสียงที่ดังผิดปกติของเขาก็ทำหน้าที่เป็นสัญญาณเตือนภัยที่จงใจส่งออกไป เพื่อเรียกให้ทีมช่วยเหลือคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้เคียง หันมาสนใจร่างที่ 'กำลังแสดงได้ไม่ดี' ที่เขากำลังชี้อยู่นั่นเอง

"ฮืม? อะไรเอ่ย?"
รอยยิ้มของเขาค้างไปครู่หนึ่ง... ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม
"อะไรกันเนี่ย? เจอตัวประกอบแอบอู้นอนระหว่างถ่ายทำเหรอ!"

เขาเดินเข้าไปใกล้ร่างที่นอนแน่นิ่งนั้นอย่างไม่เกรงกลัว ใช้ปลายไมโครโฟนจิ้มเบาๆ ที่หัวไหล่ของเด็กสาว

"เอฟเฟกต์กลิ่นกับเลือดนี่สมจริงใช้ได้เลยนะ! แต่การจัดแสงสีแดงนี่มันดูคลาสสิกไปหน่อยมั้ย? ผู้กำกับคนไหนคิดเนี่ย!"

เขาไม่ได้รีบร้อนเข้าไปช่วยพยุงใครเหมือนคนอื่นๆ แต่กลับเดินสำรวจไปรอบๆ ด้วยท่าทางเหมือนนักวิจารณ์ละครเวที ขณะที่ปากก็กำลังวิจารณ์ฉากอย่างไม่หยุดหย่อน ดวงตาของเขากลับกวาดมองสภาพแวดล้อมอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางเสียงตะโกนเรียกชื่อและความสับสนวุ่นวายของกลุ่มคนที่บุกเข้ามาช่วยเหลือ โซชิ โซชิดะ ก้าวเข้ามาในปราสาทที่พังทลายราวกับกำลังเดินขึ้นเวทีการแสดง แสงสลัวจากภายนอกส่องกระทบใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง

"โอ้โห! เปิดตัวได้อลังการงานสร้างอะไรเบอร์นี้!" เขาประกาศก้องผ่านไมโครโฟนของเล่นในมือ เสียงที่ดังจนไม่เข้ากับสถานการณ์นั้นดึงดูดหลายสายตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

"เอาล่ะ! มัวทำอะไรอยู่ล่ะ! แขกรับเชิญคนต่อไปรอจนรากงอกแล้ว! เรตติ้งตกหมด! ไปกันเลย! ก๊าาฮ่าฮ่าฮ่า!"

เขาหันหลังวิ่งไป แล้วก็หายลับไปท่ามกลางฝูงชน

(( ขอบคุณสำหรับรูทนะครับม้าเต๋อ! สนุกมาก ! ))

"ส่วน 'โจทย์' ที่ฉันโยนให้ ก็แค่เช็คดูว่า นาย 'ว่างเปล่า' พอ... ที่ฉันจะ 'เขียนบท' ทับลงไปได้รึเปล่าไง ซึ่งก็ อืมมม สอบผ่านอยู่นะ!"

เขาผละตัวออกอย่างรวดเร็ว

"จด 'บท' ใหม่ของนายไว้ให้ดีล่ะ... 'พยาน' ของฉัน!"
หน้ากากพิธีกรถูกสวมอย่างไวว่อง เอเนอจี้ระเบิดออกมาสุดโต่งเขาทำท่าทีลั้ลลาไม่เบา

โซชิดะเอนตัวลง... ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้จนฮานาเระสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

"ฟังนะ..."
นิ้วชี้ของโซชิดะยกขึ้น... แตะเบาๆ ที่สมุดบันทึกในมือของฮานาเระ
"...นั่นเป็นเพราะ 'ผู้กำกับ' ที่เก่งน่ะ..."
แล้วลากไล้ปลายนิ้ว... ขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของฮานาเระแผ่วเบา... หยุดคำพูดใดๆ ที่อาจตามมา

"...เขาไม่เคย 'ปล่อยมือ' จาก 'นักแสดง' ที่น่าสนใจหรอก" แล้วจึงยิ้มหยีเช่นเดิม

เสียงเพลงประกอบและเสียงจอแจของเมืองโบราณคิไซ โถมกลับเข้ามาในทันทีที่ก้าวพ้นธรณีประตู... โซชิดะเซล้มไปข้างหน้าเล็กน้อยตามแรงผลัก เขาไม่ได้เดินต่อเพียงแต่หันกลับมา

แล้วจึงก้าวเข้ามาประชิดตัวฮานาเระอีกครั้ง...
ก้าวเข้าสู่อาณาเขตส่วนตัวจนอีกฝ่ายโดยไม่ได้ร้องขอ

"อ๋า..."

"คนว่างเปล่าอย่างนาย... เรียกสิ่งนี้ว่า 'โลภ' งั้นเหรอ?"
เขาหัวเราะในลำคอ

"เชยสะบัดเลยให้ตาย"

#KzK_Roleplay

โรลเปิด | แยกรูท

เหตุการณ์ก่อนอีเวนต์ : วิกฤตรุกล้ำ ราตรีเอาชีวิตรอด

หลังจากที่ผู้เอาชีวิตรอดได้โยกย้ายที่พักเข้ามายังสถานที่พักพิงใหม่ โชโตะได้ช่วยทำแผลให้ผู้บาดเจ็บในทีมของตนเองเสร็จสิ้น เหมือนว่าพี่ใหญ่สองคนจะแยกตัวไปใช้เวลาส่วนตัวจึงเหลือเพียงเขาที่มุมห้อง

(คนที่บาดเจ็บจากอีเวนต์ก่อนสามารถแวะมาโรลทำแผลกับโชโตะได้ครับ)

"เอ้า! หมดไส้หมดพุงรึยังล่ะนั่นน่ะ? การแสดงฉากต่อไปกำลังรออยู่นะ! เราต้องไปโค้งขอบคุณ 'นักแสดงสมทบ' ที่อุตส่าห์มาช่วยพังฉากให้เราแล้ว!" เขาพยักเพยิดไปทางชาวบ้าน แล้วจึงหยุดพัด แล้วยื่นพัดด้ามจิ้วนั้นไปตรงหน้าเธอ

"ต้องการ 'อุปกรณ์ประกอบฉาก' ไว้ระบายความรู้สึกรึเปล่า? หรือจะใช้พัดไล่ความรู้สึกแย่ๆ ก็ได้นะ! บริการพิเศษจากพิธีกรเลย!"

โซชิก้าวกลับเข้าไปใกล้แต่เว้นระยะห่างจากสิ่งที่เธออาเจียนออกมา เขาชักพัดคู่ใจออกมาจากเอว แล้วเริ่มพัดโบกไปมาในอากาศตรงหน้าเธออย่างแรง

"ฟู่! ต้องรีบระบายอากาศหน่อย! ผู้กำกับบอกว่าฉากนี้กลิ่นแรงไปนิด!" เขาพูดเสียงดัง

"โอ๊ะ! โว้! สเปเชียลเอฟเฟกต์!"
โซชิกระโดดถอยหลังด้วยท่าทางโอเวอร์แอคติ้งในทันทีที่ร่างของอากินะพุ่งพรวดขึ้นมาและอาเจียน เขายกมือขึ้นป้องหน้า แต่รอยยิ้มกว้างยังคงไม่จางหาย

"คุณผู้ชมครับ! นี่คือการแสดงอารมณ์ที่โคตรจะสมจริง! แขกรับเชิญกิตติมศักดิ์ของเราตื่นขึ้นมาพร้อมกับการปลดปล่อยความรู้สึกจากภายใน! อาาา เป็นการเปิดตัวที่ทรงพลังมาก! สมจริงจนเกือบโดนพิธีกรแล้วมั้ยล่ะ! ฮ่าๆๆ!"

คำถามนั้นแขวนค้างอยู่ในอากาศ
และผู้น้อยก็ไม่ได้คิดรอคำตอบ

ร่างในอาภรณ์สีนิลค่อยๆ หันหลังให้
หน้ากากกระต่ายสีดำไม่หันกลับมามองอีก

เพียงไม่กี่ก้าว ร่างนั้นก็กลืนหายไปกับเงามืดของอาคารโบราณและฝูงชนที่กำลังครึกครื้นของตลาดเก่า ทิ้งไว้เพียงเด็กหนุ่มผมขาว กับความปรารถนาที่เขาทำหายไป เพียงลำพัง

(( ผปค : ปิดโรลได้เลยนะครับ ขอบคุณมาก ๆ เลยครับ ))

มือข้างหนึ่งยื่นออกไป... แต่ไม่ได้แตะต้องกระดาษแผ่นนั้น ทำเพียงค้างไว้กลางอากาศ ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักของสิ่งที่มองไม่เห็น

จากนั้นจึงสื่อสารด้วยภาษามือที่ออกจะเชื่องช้า
[ ท่าน 'ทำหาย'... ]
[ ...เพราะ 'มันเป็นจริงไม่ได้'... ]
[ ...หรือเพราะ... ]

[ ...เกรงกลัว 'ตัวตน' ที่ปรารถนาสิ่งนี้เล่า? ]

ฝ่ามือที่ยื่น 'ดอกไม้จำแลง' นั้นยังคงค้างอยู่ชั่วอึดใจ... ก่อนที่นิ้วจะค่อยๆ คลายออก กลีบดอกไม้ที่ถูกประกอบขึ้นอย่างประณีต บัดนี้ร่วงหล่นสู่พื้นดิน แตกสลายอีกครั้ง... เหมือนกับความปรารถนาที่ถูกทำหาย

สายตาภายใต้หน้ากากละจากยูริ หันไปมองตามทิศทางที่เด็กหนุ่มเพิ่งเหลือบมอง ไปยังกระดาษทังซากุแผ่นนั้น ที่มีคำคุ้นตาปลิวไสวอยู่บนกิ่งไม้

เสียงสารภาพอันแผ่วเบานั้นชัดเจนยิ่งกว่าเสียงใดในตลาด ความเงียบโรยตัวลงมาระหว่างทั้งสอง ร่างในอาภรณ์สีนิลเพียงหยุดนิ่ง... รับฟัง ศีรษะที่เอียงในองศาผิดธรรมชาตินั้น ค่อยๆ กลับมาตั้งตรงอย่างเชื่องช้า หน้ากากกระต่ายสีนิลบัดนี้เผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มผมขาว

ว่าจบ โซชิดะก็หันไปอีกทาง (ทางที่เร็นไม่ได้ไป) แล้วเริ่มเคาะผนังมั่วซั่วด้วยความกระตือรือร้น "ทางนี้รึเปล่าน้า? หรือทางนี้? หรือว่าต้องตะโกนรหัสลับว่า 'เรตติ้งจงเจริญ!'?"
แล้วเสียงนั้นก็ค่อย ๆ จางไป ห่างออกไป
มันก็คงเป็นจุดสิ้นสุดของทั้งนายพิธีกรและแขกรับเชิญนั่นแหละนะ !

(( ผปค : ขอบคุณสำหรับรูทครับ ! ))