@azk-chika.bsky.social
FOR ROLE PLAY IN #AZK_Commu ─── ･ ｡ﾟ☆: *.☽ .* :☆ﾟ. ─── 水谷千佳 – AHS25092 1-D ー天文部✨🌙 149 cm. ─── ･ ｡ﾟ☆: *.☽ .* :☆ﾟ. ─── โค โรล etc. — dm! ส่วนมากผปค.ว่างช่วงกลางคืน pfp : @azk-renn.bsky.social
“หือ?..”
จิกะเอียงหัวสงสัย.. เข้าใจผิด?.. เข้าใจผิดหรอ?
“อืม..ไม่หรอก”
“ก็”
…
“ฉันทำแบบนี้แค่กับเร็นคุงนี่นา?”
เสียงที่เอ่ยออกมาปราศจากสิ่งปิดบัง มันฟังดูสบายใจเหมือนพูดได้โดยไม่ได้คิดถึงอะไรอื่น
ก็เพราะมีแค่ทาคามัทสึ เร็นคนนี้
ที่มิสุทานิ จิกะจะสบายใจด้วยมากที่สุด
#AZK_kemonomimi
(แว้บมาเล่นคับ คิดว่าถ้าอยู่ ๆ ตื่นมามีหูแมว คงจะใส่แว่นไม่ได้.. เลยไม่ใส่ซะเลย!?)
(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะ แวบแปะภาพสักเล็กน้อยค่ะ 🤟🤟🤟🤟)
10.09.2025 15:02 — 👍 1 🔁 1 💬 0 📌 0ดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อพูดถึงแมว พอได้ยินเรื่องของแมวที่บ้านคนอื่นก็ตั้งใจฟังมากทีเดียว
“มิเคะ…. ถ้าไม่ว่าอะไร…”
“ขอดูรูปของเด็กคนนั้นได้ไหมคะ?”
เธอกล่าวขอด้วยเสียงที่เบาลงเรื่อย ๆ เหมือนจะกลัวว่าจะเสียมารยาท แต่พอเป็นแมวก็อยากเห็นนี่สิ
“จะแลกกับ..รูปแมวจรที่ฉันถ่ายไว้ก็ได้ค่ะ..”
คิดว่าถ้ามีอะไรแลกเปลี่ยนน่าจะไม่แย่ แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่กระเป๋าเงินกับมือถือ..
“อ้ะ..”
รับซองขนมแมวเลียมา ก่อนจะทำตาปริบ ๆ ใส่
ตะกี้คือ..แซวฉันไหมนะ?.. คิดอยู่นิดหน่อยแล้วจึงกล่าวตอบ
“ขอบคุณนะคะ.. ให้ฉันจ่ายคืนไหมคะ?“
เธอเอ่ยปากถาม แล้วจึงควานหากระเป๋าเงินในกระเป๋ากระโปรงของตน หยิบออกมาแล้วนั่งนับเหรียญอย่างจริงจัง
“ใช่ค่ะ.. วันนี้ฟ้าใส”
น้ำเสียงเหมือนจะตื่นเต้นขึ้นมาหน่อยโดยไม่รู้ตัว มิสุทานิมักจะมีปฏิกิริยาทางอารมณ์กับสภาพอากาศ
“อืม.. ไม่มีค่ะ คิดว่าจะเดินเล่นไปเรื่อยๆ..”
กล่าวเว้นช่วง ก่อนจะนึกได้ว่าควรถามกลับ
“เอ่อ..อันไซซัง..อยากไปที่ไหนไหมคะ?”
เธอนึกคำถามอยู่นาน เพราะคิดมากเวลาคุยกับคน ตัวเลือกนี้น่าตะเป็นตัวเลือกที่ถูกในความคิดของมิสุทานิ
ท่าทางทั้งหมดนั่น แน่นอนว่าเจ้าตัวไม่เห็น และไม่เคยเห็น คราวนี้ก็เช่นเคย
“…”
“ไปล้างสระต่อได้แล้ว”
กล่าวพลางมุ่ยหน้า เสียงเหมือนจะพยายามทำให้ดุขึ้น?
“อู้นานแล้ว”
ดุที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วล่ะ
พอพูดแบบนั้นก็เดินไปเอาไม้ถูพื้นมาล้างสระต่อ เหมือนจะยังงอน ๆ อยู่ยังไงก็ไม่รู้
หลังจากนี้คงต้องง้ออีกสักพัก..ล่ะมั้ง?
(จบตรงนี้ หรือจะต่อให้จบที่ฝั่งนั้นก็ได้)
เธอเอียงคอ
“ฝังเข็มแล้วหายจริงหรอ?”
เอ่ยถามอย่างสงสัย คาดเดาได้ยากว่าสงสัยจริงหรือแค่ถามไปงั้น
“อื้อ ไป”
เธอตามต้อย ๆ เป็นลูกแมวติดเจ้าของเสมอมา
คราวนี้ก็เช่นกัน
“ไม่เจ็บแล้วจริง ๆ นะ ?”
มือเล็กยื่นไปจับชายเสื้อเบา ๆ จิกะเงยหน้ามองทาคามัทสึด้วยความเป็นห่วง
เธอเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นขนมสุนัข โอ้..
”ก็จริงค่ะ พวกสัตว์ตัวเล็กน่าเอ็นดูทั้งนั้น“
กล่าวตอบ พร้อมเลื่อนมือไปเดาคางเจ้าแมวน้อย มันส่งเสียงครืด ๆ อย่างสบายใจออกมา
”แต่ยังไงก็.. ขอบคุณที่เข้ามาช่วยไว้นะคะ..“
”ถ้าไม่มีคนมาช่วย คงจะได้นั่งอยู่ตรงนี่ตลอดไป..“
สิ่งที่พูดออกมาฟังดูเกินจริง แต่น้ำเสียงที่พูดดูเหมือนจะไม่ได้ล้อเล่นนะ?…
เพราะเห็นการพกขนมไว้กับตัว กับการที่รู่ว่าเจ้าแมวน้อยรู้สึกแบบไหน
คงจะเป็นคนที่รักสัตว์ รักแมว คลุกคลีกับมันพอสมควรเลยสินะ?
“แค่สงสัยน่ะค่ะ ไม่ตำเป็นต้องตอบก็ได้..”
พอถามไปแล้วก็ดันรู้สึกว่าตัวเองจุ้นจ้านไปรึเปล่านะTT
“อ..โอ้..”
พอเห็นท่าทีของเจ้าเหมียวที่ดูจะไม่พอใจในทีแรก แต่เมื่อได้ขนมก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในเวลาไม่กี่วิ
เห็นแก่กินจริง ๆ นะเจ้าหนู
“อื้ม… มีวิธีแบบนี้สินะคะ.. สงสัยต้องลองพกขนมติดตัวไว้บ้างแล้ว”
เธอมองน้องแมวที่กินขนมอย่างสบายใจ ก่อนจะกล่าวต่อ
“คือว่า.. ขอบคุณที่เข้ามาช่วยนะคะ”
“… จะเป็นการเสียมารยาทไหม ถ้าฉันถามจุกจิก..แบบว่า..”
“..คุณก็ชอบแมวหรอคะ”
“…”
แมวเปียกหูลู่หางตก ยืนหงอยพร้อมบ่นอุบอิบ
“เพราะเร็นนั่นแหละ..”
กำปั้นเล็ก ๆ ของเด็กสาวชนเข้ากับลำตัวของอีกฝ่ายด้วยแรงเบาหวิว มองไปมองมาก็เหมือนแมวเด็กที่เอาอุ้งตีมนุด
คงจะเศร้าแหละ ก็โดนแมวปฏิเสธนี่นา
“อ้ะ..อ่าว..“
เธอมองตามตาปริบ ๆ ไม่ใช่ว่าเจ็บอยู่หรอ?..
”หายเจ็บแล้วหรอ?“
เอ่ยถามตามพร้อมลุกขึ้นยืน เงยหน้ามองคนสูงกว่าอย่างสงสัย
จิกะเอนตัวมองสำรวจร่างกายของอีกฝ่าย หาว่ามีตรงไหนที่ได้รับบาดเจ็บหรือไม่
“เจ้าเหมียวเองก็ต้องเติบโตสินะคะ..”
เธอพึมพัมกล่าวตาม ก่อนจะมองเจ้าเหมียวที่โดนหนีไป
“ไปซะแล้ว..”
จิกะมองตาม ก่อนจะยืดตัวไปมามองว่าเจ้าตัวเล็กหายไปทางไหน แต่พอไม่เห็นวี่แววก็เลยล้มเลิกการกระทำไป
“เอ่อ.. ตอนแรกก็กะจะมาเดินเล่นเฉย ๆ น่ะค่ะ..”
“แล้วก็เลยพักเหนื่อยตรงนี้ พอนั่งมองฟ้าอากาศอยู่ ก็โดนจู่โจมยึดพื้นที่โดยไม่ทันตั้งตัว”
มิสุทานิอธิบายถึงที่มาที่ไปของเรื่องราว
….
“ไม่..เพราะเร็นคุงอยู่เมื่อกี้”
“..เด็กคนนั้นอาจจะขู่เพราะมีเร็นคุงก็ได้“
จนแมวเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้ จิกะจังก็ยังโบ้ยอยู่ คนที่ผูกมิตรกับแมวได้ทั่วไปน่ะ ไม่ยอมรับหรอกนะว่าจะโดนแมวขู่
”ฉันจะไปลองคุยใหม่ดู เร็นคุงดูไว้ดี ๆ ล่ะ“
แล้วก็เดินตามแมวไป
ย่อลง และยื่นมือ..
‘แฟ่—‘
… ก็เลยเดินหูลู่กลับมาหาทาคามัทสึ
“ไม่หรอ?…”
“ไอ้นี่ไง.. ที่เขาเรียก อะไรนะ? เอ่อ..”
“ฝังเข็ม?“(?)
พอเป็นเพื่อนสนิทก็เลยแกล้งไม่หยุด เอานิ้วจิ้ม ๆ เขี่ย ๆ ต่อไป
จะฟ้องใครก็คงไม่มีใครเชื่อว่าโดนจิกะจังแกล้ง น่าสงสารหน่อยนะเร็นคุง
“อืม….”
มองอีกคนสักพัก แล้วจึงชี้ที่เร็น
“คนที่โดนแมวเกลียด“
แล้วก็ยืนจ้องอยู่เฉย ๆ
ตีความได้ว่า กำลังโบ้ยความผิด
🧍🏻♀️
พูดไม่ทันขาดคำ
จิกะส่ายหัวไปมา หัวเราะเบา ๆ แล้วลงไปนั่งยอง ๆ ข้างเร็น
”บอกแล้วว่าน่าจะลื่น“
”เร็นคุงดื้อ“
แล้วก็เอานิ้วจิ้มคนล้ม จิ้มจึก ๆ เหมือนอยากแหย่เฉย ๆ
“อ้ะ..”
เธอนิ่งลุ้นผล มองเจ้าขนมแมวเลียที่ถูกยื่นเข้ามาใกล้เจ้าตัวน้อย
..
แมวน้อยค่อย ๆ ลืมตาแล้วลุกมาเลียขนมทันที ! สำเร็จ !
“โอ้!.. งั้น ขออนุญาตนะคะเจ้าจิ๋ว..”
พูดเสร็จก็ค่อย ๆ อุ้มเจ้าจิ๋วที่ว่าออกจากตัก แล้ววางลงข้าง ๆ ตัวแทน มีขนมก็เลยไม่โกรธสินะ
“มีวิธีแบบนี้ด้วย.. ชอบแมวหรอคะ? ถึงพกขนมแมวเลียเอาไว้ด้วย?”
“….”
จิกะได้ยินที่เพื่อนพูด แต่นิ่งคิด ก่อนจะ..
หันมองเร็นคุง
จ้อง..
แล้วถอนหายใจเบา ๆ
“วันนี้ท่าจะโชคไม่ดี”
หมายความว่าไงก็ไม่รู้
(แอบแนบผลเต๋าไว้)
22.08.2025 16:32 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0แมวเห็นแมว แมวผูกมิตรด้วยสัญชาตญาน เธอเดินเข้าใกล้ ย่อตัวลง ยื่นมือจะให้ดม แต่
‘แฟ่—’
“อ้ะ.. ขอโทษ..”
ร้อยวันพันปีไม่เคยโดนขู่ หรือวันนี้ก้าวขาออกจากบ้านผิดข้างกันนะ ?
(+ได้คับ จิกะกับแมวอีกแล้ว😂)
ก็เห็นท่าทีตั้งแต่ทำเหมือนหาอะไรสักอย่างแล้วล่ะ แต่ก็ไม่คิดว่า…
“… ไม่ใช่ว่าเรามาล้างสระหรอ?”
เธอเอียงหัว ในมือถือไม้ขัดพื้น สายตามองบอลในมือปริบ ๆ เอานิ้วจิ้มเจ้าบอลเหลวแล้วมุ่ยหน้าเล็กน้อย
”อืม.. น่าจะลื่นนะ ?“
”ไม่กลัวลื่นหรอ?“
มิสุทานิ จิกะ
22.08.2025 14:01 — 👍 0 🔁 0 💬 1 📌 0“อ้ะ–”
พอเห็นเจ้าตัวน้อยถูกอุ้มออกไปพร้อมกับประท้วงก็มองตาปริบ ๆ
“จะโดนโกรธไหมนะ..”
“ต..แต่ หมดเวลาแล้วนะคะเจ้าตัวเล็ก ขอฉันขยับตัวบ้าง”
เธอกล่าวพร้อมมองที่แมวน้อยเหมือนจะสื่อสารกับเจ้าเหมียวว่ากำลังพูดด้วยอยู่นะ ! แล้วลุกขึ้นยืนยืดเส้น
“อา..เหมือนได้ขากลับมาแล้วเลยค่ะ..”
”อ..เอ่อ..“
เธอส่งเสียงลำบากใจออกมาเบา ๆ
”ไม่หรอกค่ะ..ไม่ได้กลัว..“
”แต่แค่.. เด็กคนนี้นอนอยู่แบบนี้มาหลายนาทีแล้ว“
”ขาเริ่มจะไม่รู้สึกแล้วล่ะค่ะ…“
หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วเหมือนจะขอความช่วยเหลืออยู่กลาย ๆ
“เหมือนจะเป็นแบบนั้นอยู่บ่อย ๆ ล่ะค่ะ..”
“แต่ครั้งนี้เหมือนจะยึดพื้นที่นานไปหน่อย..”
เจ้าตัวเป็นคนที่มีแมวมาติดพันเล่นด้วยอยู่หลายครา อาจจะด้วยออร่าที่เป็นมิตรกับเจ้าเหมียว หรือท่าทางที่ค่อย ๆ ลุก ค่อย ๆ เดิน
“… จะไม่โดนโกรธใช่ไหมคะ”
“หมายถึงว่า.. เด็กคนนี้จะโกรธที่โดนปลุกรึเปล่า..น่ะค่ะ”
เธอกล่าวเสียงเบา เหมือนว่าจะคิดมากไปหน่อยนะ
เธอส่ายหัวปฏิเสธ ทำท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนชั่งใจว่าจะอุ้มเจ้าตัวเล็กนี้ออกไปดีไหม
“ไม่ใช่ค่ะ.. เด็กคนนี้มาจากไหนก็ไม่รู้…”
“เดิน ๆ มา.. แล้วก็ยึดพื้นที่เป็นของตัวเอง”
จิกะกล่าวพร้อมหันมองอีกฝ่าย เจ้าแมวน้อยบนตักก็ยังคงนอนสบายไม่สนใจอะไรรอบตัวอยู่ดี
มิสุทานิกะพริบตาปริบ สีหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ค–ค่ะ.. เด็กคนนี้นอนตรงนี้มานานแล้ว…”
“ถึงเจ้าตัวนี้จะถูกใจ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มไม่รู้สึกอะไรที่ขาแล้วค่ะ”
เธอมองลงที่เจ้าแมว ก่อนจะเงยหน้ามองรุ่นพี่อีกครั้ง
”อันไซซัง..สนใจเปลี่ยนเวรไหมคะ ?…“
กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะบ่งบอกว่า ชวยดวย ชวยดวย
