サヤ (ถอน)

#AZK_ClubPromote | #AZK_engeki
โรลเปิด | แยกรูท [ช่วงบ่าย]

เลอองก้าวออกมาจากในชุดสโนไวต์สุดอลัง ก่อนจะเหยียบกล่องไม้แล้วชูโปสเตอร์ชมรมขึ้น พร้อมตะโกนเสียงดังฟังชัด

“จงสนใจบูธข้า!”

ตอนนี้เขากำลังโปรโมตชมรมอยู่หน้าบูธด้วยเสียงอันทรงพลัง ถามว่าอายไหมที่ใส่ชุดสโนไวต์? ขอตอบเลยว่าไม่! เพราะเลอองได้รับคำชมจากสมาชิกในชมรมจนความมั่นใจพุ่งทะลุฟ้า

⋆˙⟡บริการชุดแฟนซีฟรี⟡˙⋆

ในบูธมีชุดแฟนซีและเครื่องประดับให้ใส่ถ่ายรูป

(สามารถดีไซน์ชุดและวาดอวดได้ในแท็ก #AZK_engeki)

เธอก็เป็นได้นะ [insert noun here] น่ะ [การวินิจฉัยชื่อ] เอ้า เร่เข้ามา เร่เข้ามา! ดึงม่านแดงขึ้นแล้วเปิดฉากการแสดง! ฉลากมายมายในกล่องสุ่มใบน้อย บทบาทแบบไหนจะรอคอยคุณอยู่กันนะ? | การวินิจฉัยชื่อ - ShindanMaker

⋆˙⟡กิจกรรมสวมบทบาทต่อบท⟡˙⋆
     
"เอ้า เร่เข้ามา เร่เข้ามา! ดึงม่านแดงขึ้นแล้วเปิดฉากการแสดง!"

ฉลากมายมายในกล่องสุ่มใบน้อย แล้วบทบาทแบบไหนกันละ จะรอคอยคุณอยู่✨

(สามารถเมนชั่นใต้โพสต์ สตาฟจะสุ่มเข้าไปเล่นด้วย หรือติดแท็กแล้วลงโพสต์เดี่ยวสั้น ๆ แสดงกับ npc ก็ได้เช่นกัน)

𝓛𝓲𝓷𝓴 — th.shindanmaker.com/1238329

[ #AZK_ClubPromote | #AZK_engeki ]

ม่านสีชาดเปิดออก สุรเสียงก้องกังวานไปทั่วบริเวณเรียกความสนใจจากผู้ผ่านไปผ่านมา

"ยินดีต้อนรับท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลายสู่ชมรมละครเวที 𝓔𝓷𝓰𝓮𝓴𝓲"

"อย่ารีรอหรือลังเลให้มากความ เชิญชวนทุกท่านเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์บทใหม่นี้ด้วยกันค่ะ✨"

𝓛𝓲𝓷𝓴 — docs.google.com/document/d/1...

#AZK_Coop

(ขออนุญาตยืมแท็กนะคะ🙏🏻)

(ตามหาสมาชิกจำนวนมากและอาจารย์ที่ปรึกษา 1 คนค่ะ เป็นชมรมชิลๆ นั่งพับกระดาษจอยๆ ใครขี้เกียจทำกิจกรรมชมรมเยอะๆ ก็เข้าชมรมนี้มานั่งกินนอนกินในห้องก็ได้นะ!)

#azk_clubpromote

[หลังจากผ่านใบอนุญาตจัดตั้ง ชมรมละครเวที ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้วอย่างเป็นทางการ]

“เอาล่ะ! ถ่ายรูปที่ระลึกกันหน่อย!”

เขาหยิบกล้องถ่ายภาพแบบโพลารอยด์ออกมาจากเสื้อคลุมอย่างภาคภูมิ

“ทุกคนยืนเรียงๆกัน อย่าลืมรอยยิ้มด้วยล่ะ!”

เสียง แชะ! ดังขึ้น รูปเริ่มออกมา พร้อมกับภาพที่ดูอบอุ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน

#AZK_1B

(เอารูปจากในแมกม่ารวมโมเม้นที่ห้อง 1-B ไปบุกร้านเทปเปคุงมาแปะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมจอยกันมากนะคะ!)

(พวกเราชาวเคนโดกำลังตามหาครูที่ปรึกษาอยู่ครับ อาจารย์คนไหนยังว่างให้พวกเราชาวเคนโดได้โปรดช่วยพวกเราด้วยคั้บ🥺✨✨)

(ชมรมไหนว่าง ชวนเป็นที่ปรึกษาได้เสมอ😔💗)

(ขอบคุณเช่นกันคับ เดี๋ยวไว้จะมาทักอีก🙌🏻✨)

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินออกมาเงียบๆ
ระหว่างทาง…ก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า

“ฉันอวยพรแปลกไปรึเปล่านะ… เก็บผักเยอะๆ…?”

ได้ยินแบบนั้น ซายะก็จมอยู่กับความคิดทันที
“ฟูกุ…” สิ่งแรกยังพอเดาได้อยู่…แต่สิ่งหลังนี่สิ ไม่ค่อยนึกถึงเท่าไหร่

“อ๋อ… งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว”

เธอพยักหน้าช้า ๆ เหมือนกำลังบันทึกข้อมูลไว้ในหัวเรียบร้อย

“เดี๋ยวไว้เจอกันใหม่นะ ฉันว่ามีไม่นานก็คงถึงเวลาที่ฉันไปสอนเด็กๆแล้ว ขอให้เก็บผักได้เยอะๆ ล่ะ”

+

“จะว่าไป… ยูนะซังชอบอะไรเหรอ? แบบ…สิ่งที่อยากได้ อะไรประมาณนั้นน่ะ”

ตอนนี้ในใจของซายะคิดว่า ถ้ารู้ว่าชอบอะไร แล้วเธอหามาให้ได้
การทำแบบนั้น…อาจจะช่วยให้สนิทกันมากขึ้นก็ได้นะ (ในความเข้าใจของเธอ)

“นั่นสินะ… ลืมคิดไปเลย”

เธอยังคงครุ่นคิดอยู่เงียบ ๆ ภายในใจแอบสงสัยว่า…หรือว่าเธอทำให้บรรยากาศดูอึดอัดกันนะ
ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะเริ่มยังไงถึงจะทำให้สนิทกับอาจารย์สายอื่น ๆ ได้มากกว่านี้

ทั้งที่สอนมานานพอสมควร แต่กลับแทบไม่เคยได้พูดคุยกับพวกอาจารย์ด้วยกันจริงจังเลย

อยู่ ๆ ก็มีไอเดียบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว เธอจึงลองถามออกไปอย่างเรียบ ๆ

+

🔥 พร้อมยัง! แชมป์กินเร็วประจำเดือนเมษายนมาแล้ว!

เตรียมตัวให้พร้อม! 10 เมษายน ตั้งแต่เวลา 19:00 น. เป็นต้นไป

ขอท้าสายแข็งมาประชันความเร็วกับ ราเมงชามยักษ์ ที่ ร้านทาคาชิมะราเมง

(ฟอร์มลงชื่อเปิดก่อนเวลาเริ่มแข่ง 30 นาที)

🍜 ลงชื่อเข้าร่วม:
forms.gle/EoFsoHeoSudN...

🍥 ตรวจสอบสถานะผู้สมัคร:
bit.ly/3XT9HEi

#TKSMramen_AZK

“อ๋อ… ขอบคุณนะ แบบนี้ครั้งหน้า… คงต้องตอบแทนอะไรสักอย่างแล้วสิ”
เธอหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“อะไรดี… แก้ววิทยาศาสตร์มั้ย(?)”

เจ้าตัวยืนฟังยาวเหยียดกับบทสนทนาเกี่ยวกับผักที่อีกฝ่ายพูดอย่างออกรส
เธอพยักหน้ารับฟังด้วยสีหน้านิ่งเฉยตามแบบของเธอ พลางคิดในใจว่า
“นี่คือเรื่องปกติของครูเกษรรึเปล่านะ… แต่ก็สนุกดีที่ได้ฟัง”

พอได้รับผักจากอีกฝ่าย เธอก้มมองของในมือ ก่อนจะครุ่นคิดตามที่อีกคนพูด
“ผักต้ม… ก็คงอร่อยอย่างที่เขาว่านั่นแหละ”

เมื่อหลุดออกจากความคิด เธอก็เงยหน้าขึ้น พูดเสียงเรียบ ๆ ตามสไตล์

+

[เปิดโรล | แยกรูท]
15.00 หลังเลิกเรียน | หน้าอาคารเรียนหลัก

ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆฝนหนาทึบ ก่อนที่สายฝนเม็ดโตจะกระหน่ำลงมา ทำให้เด็กชายที่มีรอยแผลบนใบหน้าต้องติดแหงกอยู่หน้าอาคารไปไหนไม่ได้

เขาเกลียดฝน และเกลียดสถานการณ์ตรงหน้านี้ด้วย

มือหยาบกร้านพยายามซ่อมร่มเก่า ๆ ของตัวเอง แต่มันกางไม่ออก แถมเหล็กยังโก่งผิดรูปอีก

"...ให้ตายเถอะ"

ซายะเหลือบตามองตะกร้าผักในมืออีกฝ่าย แล้วถามขึ้นมาอย่างคนขี้สงสัย

“ว่าแต่…จะเอาผักพวกนี้ไปไหนเหรอ?”

ได้ยินแบบนั้น เธอก็ครุ่นคิดในใจว่า…หรือหน้าตาตัวเองจะดูน่ากลัวกันแน่นะ ถึงทำให้อีกฝ่ายดูตกใจ

แต่ไม่นาน เธอก็วนกลับมาถามต่อด้วยท่าทีนิ่ง ๆ เช่นเดิม

“งั้นเหรอ… ดูลำบากจังนะ แต่ถ้าชอบ ก็คงสนุกกับมันสินะ”

เธอหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“ที่จริง ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ เป็นกันเองเถอะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก”

+

ซายะตัดสินใจเดินเข้าไปทัก แต่ก็ยังเว้นระยะห่างพอสมควร เธอยืนอยู่ข้างๆ แล้วเหลือบตามองดูสิ่งที่ครูเกษรกำลังทำ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“หืม…ทำแบบนี้ทุกวันเลย? ไม่เบื่อเหรอ”

ตอนนี้เป็นคาบว่างของซายะ เธอเดินเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์ เดินเรื่อยเปื่อยไปรอบโรงเรียน สีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย
ขณะเดินผ่านแถวสวน เธอก็สะดุดตาเข้ากับใครบางคน-ครูเกษร

“นานๆ ทีจะได้เจอแฮะ…” เธอคิดในใจ ขณะที่สายตายังคงจับจ้องอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ

+

#AZK_Shingakki

โรลเปิด | แยกรูท | กระดานประกาศชั้นปี ก่อนปฐมนิเทศ
*****
วันนี้อาจเป็นวันเปิดเทอมที่ใครหลายๆ คนรอคอย

แต่คนอย่างหญิงสาวผมขาวเงินคนนี้กลับอยากให้จบวันไวๆ

“...2-B?”

เสียงหวานเอ่ยย้ำกับสิ่งที่ตนเองอ่าน ก่อนจะคิดว่า โดดหรือไม่โดดดี

...

(ขออนุญาตลงใหม่คับ)

โรลเปิด | แยกรูท | 14:50
ณ สวนพฤกษชาติอามะโอโตะ

เลอองเดินชมธรรมชาติ ก่อนจะเหลือบไปเห็นฝูงนกบินผ่าน เขาชี้ไปที่พวกมันพลางกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

“พวกเจ้างดงามนะ ที่โบยบินไปมาได้…แต่ข้างดงามกว่า!”

ไม่กี่วินาทีต่อมา-

“ฟุ่บ!”

ฝูงนกโฉบลงมาหาเขา ก่อนจะเริ่มจิกผมราวกับโกรธแค้นอะไรบางอย่าง

“เห้ย! หยุดนะ! ออกไป!”

“หึ! พวกเจ้าอิจฉาความงามของข้าใช่ไหม!”

ซายะยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะโบกมือลา

“บ๊ายบาย เดินทางดีๆล่ะ หวังว่าจะไม่หลงอีกนะ”

“สู้ๆ อาจารย์คิดว่าเธอทำได้อยู่แล้ว มั่นใจหน่อย”

เธอยิ้มให้อย่างอบอุ่น

ซายะมองยุยโตะที่ยังคงดูหม่นหมอง แล้วถอนหายใจอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเข้าใจและความห่วงใย

“ฟังนะ… บางทีเราอาจจะรู้สึกเหมือนต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียว แต่จริง ๆ แล้วมันไม่ต้องเป็นแบบนั้นหรอกนะ ความกลัวหรือความกังวลที่เธอรู้สึกมันธรรมดามาก ทุกคนก็เคยผ่านจุดที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงมาก่อน เพราะไม่มีทางที่เราจะรู้ทุกอย่างตั้งแต่แรกหรอก”

+