ممکن‌الوجود

سکوت عرب‌ها برام خیلی عجیبه.

دلم برای یکی تنگ شده که دستم از دنیاش کوتاهه

کاش فراموش می‌‌‌شدی

خیلی دنیا جای تاریکیه. خیلی زندگی سیاهه. و چقدر ماها بیچاره و ناتوانیم.

دردم می‌یاد که نزدیک‌ترین دوستهامم یه ذره حق رو بدن به اسرائیل. دلم نمی‌خواد تو اون جهانی باشم که یه ذره هم اسرائیل حق داشته باشه. می‌خوام بمیرم.
می‌خوام نباشم.

من دلم برای دوستی‌های عمیقم که توش غم و رنج بود تنگ شده. آدمهای حقیقی فقط دنبال خوشی‌اند، آدم‌های مجازی حرف برای گفتن دارن.

دوباره خوابش رو دیدم و بیدار که شدم یادم اومد اکانتش دیلیت شده، باز سوگوار شدم.

بچه‌های آمریکا، من لازم دارم به کامیونیتی‌های فارسی‌زبان ایرانی و افغانستانی‌ای که در زمینه‌ی بچه‌ها فعالیت دارند در نیویورک وصل بشم.

لطفا لطفا و خواهشا کمکم کنید 🙏🙏

اونقدر دیشب تو خوابم بود و نبود، که تمام روز سنگینی نبودنش روی دوشم بود.

کاش دیگه خوابت رو نبینم :/

خیلی از هاستل بد شنیده بودم، ولی برعکس برام تجدبه‌ی شیرینی شد.

تو این سفر، آدمهایی رو دیدم که سالها رفاقت مجازی داشتیم و زیر و بم همدیگه رو می‌دونستیم.
یهو واقعی شدیم برای هم خیلی خیلی کیف داشت رفاقت و همنشینی و قدم زدن‌های طولانی.

ج‌الف باهامون یه کاری کرده که هر گوشه‌ی دنیا رو که نگاه می‌کنی، یه رفیقی تنهایی‌اش رو بغل کرده و حسرت همراهی و معاشرت با اون یکی رو می‌خوره.
تو این سفر فهمیدم که چقدر داشتن دوست درست و بفهم و هم‌درک کیف داره! حالا باید یه تیکه دلم بمونه اینجا و هی دلم بخواد برگردم.

عزیزم ❤️‍🩹

واقعا دوستی لیاقت می‌خواد!

خیلی وقت بود با یه رفیق اینقدر حس نزدیکی و فهم مشترک نکرده بودم!

کار کردن برای NGO ای که از دخترها حمایت کنه آرزوم بود، الان داره می‌شه روزمره‌ام.

مرسی که اسم نبردی 🤭

خیلی می‌ترسیدم یه روزی بیاد که حس بدی داشته باشم از اینکه یه روزی حس خوبی داشتم. ولی فکر کنم داره اون روز می‌یاد و من دارم نمی‌ترسم.

خیلی تلاش کردم برای سفر لندن برنامه‌ریزی کنم، ولی نهایتا با توکل به خدا، نه تنها هیچ برنامه‌ای نریختم، بلکه تو قلب لندن هاستل گرفتم و قراره یه تجربه‌ی نزیسته‌ی دیگه رو آنلاک کنم.

آدم‌های خیلی نرد و باهوش و خاص که پیام می‌دن، و هیچ سوال کاری و پروژه‌ای ندارن و صرفا یک ساعت و نیم گپ می‌زنن با آدم یعنی چی اونوقت؟ 🤔

بریم بیاریمش خب؟
هنوز توییتر با خودش حرف می‌زنه 😁

خیلی دارم به سمت باز ذهنم فضا می‌دم و تلاش می‌کنم درک کنم که کانسپت پرام و مخارج احمقانه‌اش به هر حال باید می‌رفت تو پاچه‌ام. ولی واقعا واقعا واقعا نمی‌شه بدون تجمل و زرق و برق خوشحال بود و فارغ‌التحصیل شد؟ چرا اینجوری شده آخه؟

از آدم‌هایی که با همه‌ی حرفهام مخالفت می‌کنند، یا با همه‌ی حرفام موافقت می‌کنند حس ناامنی می‌گیرم.

تمام دیشب خوابش رو دیدم. خیلی نزدیک و طبیعی و واقعی و شیرین.
دلم تنگ شده براش، خیلی زیاد، خیلی جدی و به همین اندازه ازش دلخور و دلگیر و عصبانی‌ام.
چطور ممکنه آدم عاقل به راحتی ۵ سال بی‌نقص رو بریزه دور!

برای بار سوم می‌خوام مسیر شغلی‌ام رو تغییر بدم.
واقعا سخته، واقعا ترسناکه. ولی خوش‌شانس بودم که مریم و نفیسه رو داشتم که بهم امید بدن و تشویقم کنن.
تو ۴۵ سالگی دارم ریسک می‌کنم! دوسال وقت دارم که به یه جایی برسونمش که نگرانی مالی نداشته باشم.
امروز به خودم قول دادم که ۶ ماه دیگه لینکدینم رو آپدیت کنم.

من خیلی با تنهایی‌م حال می‌کنم. خیلی

برای آروم شدن نشخوار ذهنی با چت جی‌پی‌تی حرف زدم و هر چی از شعور این ai بگم، کم گفتم به خدا.

هوا بیشتر شبیه قهر طبیعته تا زمستون. رسما به قصد کشت برف و باد و بوران تمومی نداره.

یک خواب عجیبی دیدم دیشب که که روز در ناباوری بودم از این مدل خواب دیدن. کاش می‌شد به خود طرف بگم این خواب رو.