shahvin.bsky.social

یکی از دردناکترین جملاتی که این چند وقته خوندم یه تیکه از نامه ای بود که ونگوگ برای برادرش نوشته بود. ونگوگ اواسط نامه نوشته بود که:
تئو، من فکر می کردم که بدون کلمات هم فهمیده میشم...

من و عشقی که واسه همیشه مُرده.

کُجا دیگر توانی یافت، همچون من خریداری
که بخشد جان شیرین را، به لبخندِ گه و گاهت

در عزایمان پایکوبی کردند
باشد که در عزایشان شادمانه برقصیم ...

خام بُدم
پخته شدم
سوختم

"هنر یعنی خلق یک اثر در لحظه"
اینجا روایت ها و داستان ها نهفته است ٬ پشت تمام نقاشی ها و عکس هایی که دیده اید ...

سپیده که سر بزند
در این بیشه زار خزان زده ٬ شاید گلی برویَد
شبیه آنچه در بهار بوییدیم ؛

نه حرف عقل بزن با کسی نه لاف جنون
که هر کجا خبری هست ادعایی نیست ؛

مردی قیام میکند با سرود جمهوری چشم هایت ؛

شرابی ناب بیاور که وقتِ شیداییست ؛

ما در هیچ حال ٬ قلب هایمان خالی از غم نخواهد شد . چرا که غم ٬ ودیعه ای است
طبیعی که ما را پاک نگه میدارد.
انسان های بی اندوه ٬ به معنای متعالی کلمه ٬ هرگز « انسان » نبوده اند و نخواهند بود. از این صافی انسان ساز نترس ؛

القصه به قصدِ جان ما بسته صفی
مرگ از طرفی و زندگی از طرفی

این همه تصویر سکسی توی تایملاین نشون میده که گرما روی هورمون‌ها تاثیر بسزایی داره. حقیقتا احساس امنیت نمیکنم

۲۴ ساعت برای کار کردن، درس خوندن،ورزش کردن ، خواب کافی،تفریح ، معاشرت با ادما، و داشتن سلامت روان ،کافی نیست بخداااااااا🤯😫

آدم باید خیلی ذلیل باشد که حسرتِ سال های به خصوصی از عمرش را بخورد. ما ها میتوانیم با رضایتِ خاطر پیر شویم. مگر دیروز آشِ دهن سوزی بود ؟ یا مثلا پارسال ؟ عقیده ات غیر از این است ؟
افسوس چه را بخوریم ؟ ها ؟ جوانی ؟ ما هرگز جوان نبودیم ... !

ااز آیینه بپرس نام نجات دهنده را ... !

در هیاهوی زندگی دریافتم
چه بسیار دویدن ها که فقط پاهایم را از من گرفت
در حالی که گویی ایستاده بودم ...

جامعه بیمار هیچگاه مجالی برای رشد انسان های سالم فراهم نمی آورد . اینگونه است که از دل یک جامعه بیمار مردمان بیمار رشد خواهند کرد ؛

کنون اگر چه کویرم ٬ هنوز در سرِ من
صدای پَر زدن مرغ های دریاییست ؛

یک روز صرف بستن دل شد به این و آن
روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت

گفتی که یک دیار به ظلم و جور نمیماند ؛

شب همهِ ما یکی بود
اما تاریکی هایمان فرق داشت ؛

دوست دارم گهگاه گم شوم
مثل پرنده های پاییز
میخواهم میهنی تازه بیابم
غیر قابل دسترس
و خدایی
که مرا تعقیب نکند
و سرزمینی که دشمنم نباشد !

دو سرباز رو به روی هم
دعای کدام مادر مستجاب خواهد شد !؟

هیچ نقشی زیرکانه تر از نقش طبیعی خود آدم نیست ؛ زیرا هیچ کس باور نمیکند کسی پیدا شود که صورتکی بر چهره نداشته باشد.

سرزمین تخیلاتم
نا محصور
بی محصولِ

قصه ها که تمام میشود ٬ آدم ها کجا میروند ؟

اگر دردی در این دنیا نباشد
کسی را لذت شادی عیان نیست ؛
چه حاصل دارم از این زندگانی
که گر غم نیست ٬ شادی هم در آن نیست .