| M O R T U S |

( แล้วที่ให้ตอนมีทติ้งมันไม่ได้เรียกว่าบอมหรอคะ ฮือกรี๊ดดด /คลั่ง😭🙉❌ )

( เหมือนว่าซิกฟรีดจะได้หลังคาบ้านไปเป็นสิบๆหลังแล้วนะคะ ทำไมเรายังไม่รวมหัว— )

“ ถึงจะเคยเป็นบ้านของข้า แต่ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าต้องเอ่ยนามใคร ”

มังกรหนุ่มเอียงคอสงสัย หัวคิ้วเริ่มขมวดกันเป็นปม เมื่อคิดว่าจะต้องเรียกชิ่อให้ครบทุกคนในวัง

“ หรือข้าควรลองเรียกขื่อทุกคน..? ”

“ฟีอัส
“เจ้าต้องการจะรักข้าจริงๆหรือ?”

ไซรอสถามย้ำอีกครั้ง

เขาทั้งหัวรั้น ไม่ฟังใคร หยาบกระด้าง และมีข้อเสียตั้งมากมาย เขาเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด

และอีกฝ่าย ต้องการที่จะรักเขาจริงๆใช่ไหม?

“ อาจเป็นดวงวิญญาณของคนที่นี่ ที่ต้องการปรากฏตัว”

“ ข้าไม่รู้วิธีทำให้มันหยุด ..หรืออาจต้องลองเรียกดู ”

ขณะที่มังกรหนุ่มนั้นกำลังยืนเหม่อ ไม่รู้ตนว่ากำลังหวาดระแวงอยู่ หรือกำลังคิดกังวลอยู่กันแน่

ในจังหวะเดียวกัน นีลอาร์ก็จับหน้าตนให้หันไปมองตามลูกไฟที่พูดถึง จนหน้าบูดเบี้ยวตามแรงมือ

’ ลูกไฟสีฟ้าจริงๆด้วย‘
มอทัสมองตามนิ่งๆในครู่แรก ราวกับกำลังระแวดระวังมันอยู่บ้าง
แต่เห็นว่าลูกไฟไม่ได้ทำอันตรายใดใด จึงผ่อนคลายลง

+

“ ลูกไฟที่เจ้าว่า อยู่ในสวนนี้หรือ? ”
มอทัสเอียงคอสงสัย ทั้งยังตั้งคำถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

ทิวากรได้แต่ยืนงงในท่าทีของจันทรา

’หรือว่าจะไม่ได้หรอกกัน ..ครานี้สีหน้าดูจริงจังน่าดู‘
นึกคิดในหัวขณะมองตามแผ่นหลังนีลอาร์ไป ..

หากแต่ที่พูดเป็นความจริง ลูกไฟประหลาดที่นีลอาร์พูดถึงอะไรนั้น มันคืออะไรกันแน่?

เมื่อเดินตามไปทั้งคู่จึงหยุดอยู่กลางสวนที่รกร้างไร้การตัดแต่งพุ่มไม้ ในฤดูหนาว ต้นไม้ล้วนผลิใบทิ้ง แต่มีต้นไม้ใหญ่ต้นนึงที่ยังคงผลิดอกสีเหลืองสวยงามอยู่กลางสวน

+

” สวนแห่งนี้ สร้างขึ้นให้ท่านแม่ และท่านแม่ของข้าก็ชอบมาเยี่ยมชมอยู่บ่อยครั้ง แต่ข้าไม่ได้สำรวจอะไรนัก ตอนที่ยังอยู่ที่นี่ “

“ ข้าอยู่ในห้องหนังสือกับลานซ้อมต่อสู้เสียมากกว่าน่ะ ”

มังกรหนุ่มตอบคำถามและยักไหล่ทิ้งท้าย แม้วังจะใหญ่โตและเกือบได้เป็นของเขา แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้มีโอกาสได้เดินสำรวจทุกซอกมุมของปราสาท

“ หากเจ้าอยากช่วยก็ย่อมได้ .. หากแต่ระวังตัวเสียหน่อยก็ดี..”

ถึงจะไม่โจมตี แต่อย่างไรก็เป็นมอนสเตอร์ ความปลอดภัยต้องมาก่อน

” ข้าใช้เวทดินขุดให้ได้ แต่เจ้าอาจจะต้อง ทำอะไรสักอย่างกับซอมบี้ตนนั้น ..“

มอทัสชี้ซอมบี้ที่ขุดดินไม่สนใจสิ่งรอบข้าง และเขาก็คิดว่ามันคงจะไม่ลุกไปไหน ต่อให้เขาจะใช้เวทสร้างหลุมใส่ใต้เท้ามันก็ตาม

+

[ 🦇 Story : 1/? ]

ก็เพราะเป็นซะแบบนี้ อีกฝ่ายจะขาดเขาไปได้เช่นไร?

มืออีกข้างที่ไม่ถูกกอบกุม เลื่อนขึ้นไปปิดตาของอีกฝ่ายไว้ ร่างขยับเข้าไปชิดกับเตียง ขาและเข่าข้างนึงงอขึ้น และทึ้งน้ำหนักลงบนขอบเตียง เมื่อเขาเอนตัวลง อยู่ในท่าที่คร่อมเกือบทับร่างของฟีอัส

และแล้ว ริมฝีปากกดจูบลงหลังมือของตนเอง

ใช่…มือที่ปิดดวงตาของอีกฝ่ายไว้ ไม่ให้รับรู้ถึงการกระทำของตน
+

กุหลาบในมือถูกยื่นให้อีกฝ่าย พลางเรียกเสียงแผ่ว

“ นี่…ไซรอส ”

เสียงที่เปล่งออกมานั้นเจือไปด้วยความจริงจังมากกว่าทุกครั้ง..จนรับรู้ได้ในทันที

น้ำหนักของมืออีกข้างที่วางบนลาดไหล่กล้าง ผ้าคลุมของตนผล็อยหลุดลงไปกองบนพื้น

ก่อนริมฝีปากทาบลงบนอวัยวะเดียวกันอย่างแผ่วเบาราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำ

" ...? "

" เจ้าหลอกผีข้าอีกแล้วหนา "
มอทัสหันกลับมาทำหน้าหน่ายเล็กน้อย ดูจะไม่เชื่อว่ามีอะไรอยู่ด้านหลังเขาจริงๆ

" ข้าไม่อาจรู้ได้ ..หากพวกเขาฟื้นขึ้นมาเพื่อตอบคำถามได้ก็คงดี "
มังกรหนุ่มพูดเป็นเชิงติดตลก คนตายไปแล้วย่อมไม่อาจฝืนกฏธรรมชาติได้

ครั้นนีลอาร์ชี้นิ้วเรียวไปด้านหลัง ราวกับเห็นบางสิ่ง ทิวากรชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันมองและพบว่า

มันไม่มีอะไรอยู่ด้านหลังเขา ..

ลูกไฟนั่นหายวับเข้าไปหลังพุ่มไม้หนา ขณะที่มอทัสกำลังจะหันไปมองพอดิบพอดี ราวกับไม่ต้องการให้เขาเห็น

+

ทว่า—ลูกไฟสีฟ้าปริศนากลับลอยผ่านหลังของเขาไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เจ้าตัวไม่ทันหันไปเห็น

มีเพียงนีลอาร์ที่สามารถเห็นได้ทันท่วงที หากสนใจมัน

” ..จะยามใดข้าก็ปกป้องเจ้าอยู่แล้ว ”
มอทัสอธิบายก่อนจะส่ายหัวไปมาราวกับไม่ยอมรับว่ามันจะมีอะไรโผล่มาเวลานี้จริงๆ

แต่เมื่อเดินไปได้สักพักหนึ่ง ร่างแกร่งก็หยุดฝีเท้าและร่ายเวทป้องกันตัวทั้งตนเองและนีลอาร์เงียบๆ ก่อนจะเดินต่อ

“ ทางออกอยู่ข้างหน้าแล้ว ..”
ทิวากรชี้ทางข้างหน้าที่จะต้องเดินผ่านสวนร้าง และหันมองนีลอาร์

+

“ เจ้าดูสนุกที่ได้หยอกล้อข้านัก ”
ทิวากรเหลือบมองอีกฝ่ายที่หัวเราะอยู่เบาๆ และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“ อาณาจักรพ่อข้าล่มสลายแล้ว สถานะข้าก็มิใช่องค์ชาย ..เพราะงั้นข้าก็เหมือนกับเจ้านั่นแหละ “
ว่าพลางเดินนำออกไปตามทาง เส้นทางออกไปนอกปราสาทนั้นค่อนข้างต้องใช้เวลาอยู่บ้าง เลยยังพอมีเวลาได้พูดคุย ในบรรยากาศยามเย็นที่เริ่มวังเวง

” ก็มิใช่ไม่ดี.. เพียงแต่ข้ารู้สึกไม่ชินนัก ”

+

เมื่อเดินตามมาจนถึงประตูทางออกไปที่สวน ซอมบี้ตนนั้นก็เดินไปหยุดอยู่หน้าต้นไม้ต้นหนึ่งที่ออกดอกในฤดูหนาว

ก่อนจะเริ่มขุดดินใต้ต้นไม้บริเวณนั้น อย่างไม่มีเหตุผลช้าๆตามปกติของพวกศพเดินได้ หากรอไปเรื่อยๆอาจจะขุดเสร็จอาทิตย์หน้าก็เป็นได้

มังกรหนุ่มเล่า ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินออกจากห้อง มองซ้ายขวา ก็เห็นซอมบี้เดินเลี้ยวไปตามทาง จึงเร่งเดินตาม ก่อนจะกวักมือเรียกลีเธียให้ตามมาด้วย โดยไม่ส่งเสียงเอะอะมากนัก

“ มันกำลังมุ่งหน้าไปทางสวน ”
เขาหันไปกระซิบกับอีกฝ่ายเสียงค่อย และค่อยๆสะกดรอยตามซอมบี้ตัวนั้นระยะประชิด

+

“ ก็.. ไม่ใช่หรอก ต่างกันเลยล่ะ ”

ถึงจะไม่อยากยอมรับความจริงเรื่องเสียงโหยหวน แต่จากประสบการณ์การมาที่นี่หลายหนของทิวากร และความรู้จากการศึกษามอนสเตอร์นั้น ทำให้แยกได้อย่างชัดเจน

“ เสียงซอมบี้นั้น ต่อให้โหยหวนแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้ร้องตลอดเวลา ..พวกมันชอบซุ่มโจมตี เลยมักจะไม่ค่อยได้ส่งเสียงอะไรมากนัก ”

+

( มอทัสมันหมั่นเขี้ยวอะดิ้ จะไม่จับเดินหนีไปก็ได้แต่อยู่ๆมาขี้แกล้งกันนี่มันน่านัก >:0 )

ถึงจะพูดแบบนั้นออกไป ก็ไม่ต่างอะไรจากทำใจแข็งสู้ และไม่อยากยอมแพ้ให้กับคำพูดที่ย่ำศักดิ์ศรีอัศวิน

ว่าจบก็ดึงมือจันทราลากตามตนทันที หากจับจูงแบบนี้โอกาสที่จะเดินๆอยู่แล้ว นีลอาร์เลี้ยวออกนอกเส้นทางก็จะมีน้อยลงอีกด้วย

มังกรหนุ่มคิ้วกระตุกทันทีที่อีกฝ่ายปฏิเสธด้วยเหตุผลประหลาด

“ บรรพบุรุษข้าจะต้องเข้าใจข้าอยู่แล้วน่า ข้ามาไหว้ที่นี่ทุกปีเลยนะ ”
ทิวากรเถียงกลับ พลางเบ้ปากถอนหายใจหลังเอ่ยจบ

เหมือนกับนีลอาร์นั้นจับจุดได้ว่าตนนั้นกลัวอะไร จึงใช้โอกาสนั้นพูดหลอกให้ตนกลัวไม่เลิก เสียจนน่าปิดปากให้รู้แล้วรู้รอด

“ ไม่ต้องเล่นบทองครักษ์ ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาคุ้มครอง ”

“ เดินกับข้าก็พอ ”

+

( ทุ่มเทมากค่ะ เปิดขวดน้ำแดงใส่หลอด เซ่นไหว้-)

“ ข้าจะนำทางเจ้าเอง ”
มือหนายื่นไปแบด้านหน้าเอลฟ์งาม บ่งบอกว่าจะจับจูงไปยังทางออก

“ คงมีแต่เจ้าที่หลับลงในสถานที่นี้ .. ส่วนข้าคงตาค้างทั้งคืนเป็นแน่ ”

“ ..หมายถึง มอนสเตอร์แถวนี้ย่อมชุกชุมน่ะ ไม่ใช่แค่ผีสางหรอก ข้าคงนอนไม่หลับ ”
มังกรหนุ่มเอ่ยประโยคหลังเสียงค่อย ก่อนกระแอ่มเบาๆ และถอยออก ปล่อยให้จันทราเป็นอิสระ

” และข้า.. ไม่ได้กลัวขนาดนั้น “
ว่าจบก็ปั้นหน้ายิ้มว่าทุกอย่างโอเคดี และพร้อมที่จะเดินทางกลับกับอีกฝ่าย

+

เมื่อเห็นว่าจันทราปริปากขอให้ปล่อย ทิวากรก็พร้อมจะปล่อยในทันที

ทว่า— เมื่อเสียโหยหวนปริศนาดังขึ้น พร้อมลมหนาวปะทะเข้าจนผิวสัมผัสถีงความเย็น ทิวากรก็สะดุ้งเล็กๆ

‘ ขนาดตะวันยังไม่ลับฟ้า ยังมีอะไรมากมายเกิดขึ้นถึงเพียงนี้ .. คนที่มาแวะเวียนแถวนี้ตอนกลางคืนจิตใจต้องแข็งกล้าเพียงใดเชียว ‘

มอทัสคิดอยู่ในหัว พลางกลืนน้ำลายหนึ่งอึก

+

( 55555555555555555 มอทัสโดนผีผลักหัวให้จุ๊บ- )

ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้ริมฝีปากเอลฟ์ตรงหน้ามากขึ้น จนอาจเข้าใจได้ว่าเขาตั้งใจที่จะจูบ

มือหนาเลื่อนมาจับหลังเอวของอีกฝ่าย.. ก่อนที่จะดึงเข้ามากอดอย่างแนบแน่น

“ ข้า..จำเป็นต้องมาที่นี่ แม้ว่ามันจะดูน่ากลัวทุกครั้งที่ข้ามา ”

” ยามนี้มีเจ้าอยู่ด้วย..ข้าอาจกลัวน้อยลง “
ทิวากรลอบถอนหายใจหลังจากได้สวมกอด

แม้จะอยากทำอะไรตามใจตนเองมากกว่านี้แค่ไหน แต่ตอนนี้อาจยังไม่ถึงเวลานั้น