Nukumori Yukisora 📚[ ทยอยฟอล ]

#THK_COMMU
[คำสาปหรือไงนะ...]
----------------------
@thk-ishidaharuki.bsky.social
@thk-hamamotodaiki.bsky.social
@thk-risahibiki.bsky.social

(RIP ข้าวกล่องทานากะคุง 😭🙏)

วันผู้ปกครองของยูคิโซระ

ภาพตัวอย่างของรางวัลชินดัน จากนักเรียน เซ็ทชูโระ อิซากิ ห้อง 3-J @thk-isaki.bsky.sociall

#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม #THK_ชมรมเขียนพู่กัน

ชมรมเขียนพู่กัน ขอเชิญชวนเหล่าคณะครูอาจารย์ บุคลากรและนักเรียนทุกท่าน เข้าร่วมกิจกรรมของชมรม

พบเข้ากับอะไรบางอย่าง…
- ชินดันสุ่มเหตุการณ์เขียนพู่กัน -
bit.ly/4cCU1v5

ข้อความเหล่านี้มีความหมายอย่างไร ?
- ชินดันสุ่มของรางวัล -
bit.ly/4lBUB00

[ ทางเลือกประกอบเนื้อเรื่อง
สามารถเลือกเล่นได้ตามอัธยาศัย ]

ภาพเปิดรับสมัครสมาชิกชมรมเขียนพู่กัน จากนักเรียน ฮิคิงิริ คุอง ห้อง1-F @thk-kuon.bsky.social

#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม #THK_ชมรมเขียนพู่กัน

หยดหมึกคือเสียงสะท้อน… ปลายพู่กันคือจิตวิญญาณ
ทุกเส้นที่ขีดเขียน คือเสียงของหัวใจ
ทุกจังหวะที่วางลง คือศิลป์แห่งความสงบ

ร่วมถ่ายทอดตัวตนผ่านปลายพู่กัน
กับ ชมรมเขียนพู่กัน – 書道部

รายละเอียดของชมรม : bit.ly/3EouNE2
สมัครเข้าร่วมชมรม : bit.ly/4lzN2XB

[ กิจกรรมของชมรมเขียนพู่กัน - ข้อความถัดไป - ]

#THK_EVENT02
#THK_โปรโมทชมรม #THK_ชมรมสาวน้อยเวทมนต์

ชมรมสาวน้อยเวทมนตร์รับสมัครสมาชิกเพิ่มแล้ว♡
'สมัครวันนี้ รับฟรีความน่ารักจากอาจารย์ที่ปรึกษากับโอกาสเสี่ยงชีวิตในโลกอีกใบ!'

จะทำพิธี(แบบงูๆปลาๆ)
ไขปริศนา(แบบมั่วบ้างจริงบ้าง)
และจะเป็นฮีโร่(ถึงแม้จะยังกลัวความมืดอยู่ก็ตาม)

ถ้าคุณเบื่อชีวิตแบบเดิมลองเป็นสาวน้อยเวทมนต์ดูสิ

อย่างน้อยเราก็มีคุกกี้ให้ตอนประชุมชมรมนะ

( แอบเอาที่ทำเล่นๆ เกี่ยวกับ ████ มาลงไว้ครับ )

tw - ดวงตาหลายคู่ , หน้ากากโน , ความตาย , ภาพกระพริบ

”ก็เปล่าครับ ก็เปล่า...“

ยิ้มไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่ เพราะจริง ๆ ไม่เข้าใจว่ากำลังโดนสายตาขรึมกดดันอยู่

“จินตนาการแบบนั้นไม่ได้นะครับ”เขาส่ายหน้าเบา ๆ พลางเอ่ยปรามเด็ก “เดี๋ยวคุณโมโมะก็โดนสอบจรรยาบรรณวิชาชีพเอาหรอก

ถึงสภาพจะดูสุ่มเสี่ยงจะโดนสอบอยู่แล้วก็เถอะ

“กับบุคลากรท่านอื่นก็ไม่ได้นะ”

สัมผัสพิเศษมันบอกว่าเด็กกำลังคิดอะไรแปลก ๆ อยู่รึเปล่า แต่ช่างมัน ไอเรามันคนไม่อธิบายอะไรอยู่แล้วน่ะ

“แบบนั้นก็แย่น่ะสิ ถ้าทุกคนคิดแบบนี้หมดโลกจะล่มสลายเอานะครับ”

หัวเราะ ก่อนจะหันไปมองโมโมะที่เอาบัตรตัวเองขึ้นมา

มีคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไปว่าคิดแบบโมโมะกันหมดโลก โลกก็จะล่มสลายเหมือนกัน

“เจ้าของบัตรอาจะเดือดร้อนก็ได้นะครับ ดังนั้นอย่าลืมเอาไปคืนนะ” กล่าวโดยอาจารย์ที่เอาบัตรนักเรียนมาดูเอล

หันไปมองหน้าโมโมะจัง

จะว่าสนิทก็ยังไง เขาแยกไม่ออกว่าความสนิทที่ว่าเนี่ยเป็นแบบไหน หรือเส้นกั้นมันอยู่ที่ใด แค่เจอหน้ากันทีไรเล่นด้วยกันตลอดเฉย ๆ

ก็เลยยิ้มให้เป็นคำตอบ และรอให้โมโมะจังตอบคำถามนั้นแทน

พอเขาลากไป แน่นอน คนไม่เคยปฏิเสธอะไรแบบยูคิโซระก็ลุกไปแต่โดยดี

ถือซะว่าคงได้ไปดูเรื่องสนุก ๆ ของอีกฝ่ายก็ไม่เลว

อืม...หวังว่าคงจะไม่ก่อเรื่องนะ ไม่งั้นเขาคงโดนไปด้วยแน่ ๆ

พาลีฟออกจากห้องสมุดไปแจกบัตรเด็ก ๆ

#THK_EVENT02 #THK_ชมรมเขียนพู่กัน
#THK_โรลเปิด |แยกรูท (แวะมาดูชมรมกันได้นะ🌸)

ตาจดจ่ออยู่กับกระจกห้องชมรม
หูได้ยินเสียงคนพลุกพล่านเพราะอาคารเรียนเก่าเริ่มถูกกลับมาใช้ทำกิจกรรมแล้ว
เช่นเดียวกับเขาเองที่กำลังพยายามทำ(?)กิจกรรมชมรมอยู่

หัวคิ้วขมวดเมื่อน้ำหมึกเปรอะเปื้อนลงมา
พอเผลอเช็ดไปก็กลายเป็นว่าเลอะหนักกว่าเก่า ก็เลยเปลี่ยนใจไปเขียนที่แก้มอีกข้างแทน

( จริง ๆ แล้วชอบใส่กระโปรง )

( ในทางไหน? )

( รักษาให้หาย ช่วยให้หาย)

เปลี่ยนเป็นเอาบัตรทั้งกองยื่นให้โมโมะจัง

“ถึงเวลาแก้เหงาแล้วล่ะ เอาบัตรนักเรียนไปคืนเด็ก ๆ จะได้คุยกับเด็ก ๆ และขอขนมอร่อย ๆ ได้ด้วยนะครับ”

ว่าแบบนั่นแล้วตบไหล่แปะ ๆ ฝากภาระหน้าที่นี้ให้คุณ

เกือบลูบ ๆ เพ้ท ๆ หัว ด้วยความเอ็นดู

แต่ลืมไปเป็นเซนเซ เลยเก็บมือลง

“ก็คงฝากนักเรียนสักคน (aka.เหยื่อ) ที่มาหาบัตรในห้องสมุดไปคืนครับ”

เขาลูบคางแล้วครุ่นคิดถึงกรณีอื่นด้วย

“ถ้าไม่มีเช็คทะเบียนนักเรียนแล้วเอาไปคืนตามห้องก็ได้ครับ”

ยื่นบัตรทั้งกองให้เด็ก ๆ

ก็เล่นชนะแล้ว(?)

“แน่นอนสิ พวกผมไม่รังแกเด็กหรอกครับ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วผมฝากเอาไปคืนเด็ก ๆ คนอื่นด้วยเลยได้มั้ยครับ”

“จะได้รู้จักเพื่อนใหม่ไปพลาง ๆ ด้วยนะ”

”ส่วนเรื่องจะทำอะไรต่อเหรอ? อืม... ก็คงคุยเล่นกับอาจารย์โมโมะ หลังจากนั้นก็จะไปเช็คหนังสือล่ะครับ“ บอกให้รู้ว่าเซนเซเองทำงานทำการอยู่บ้าง-

หยีตาเพราะโดนกำผม แต่ก็หัวเราะให้แหะ ๆ

”แล้วคุณโมโมะจะเล่นต่อรึเปล่าครับ?

หรือว่าให้ผมเอาบัตรไปคืนเด็ก ๆ เลยดี? ”

ตอนที่ได้ยินอีกคนบอกว่าคนป่วยเยอะ ๆ ก็ได้แต่มอง พลางยิ้มให้ราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเด็ก

“ คุณโมโมะเนี่ยขี้เหงาสินะครับ?”

(คับผม ซุปคับ)

((วาดได้สักพักละคับ จังหวะพอดีเลยเอามาลงเก็บหน่อย))

“ อย่างที่คุณโมโมะว่า ถ้าได้ชนะครั้งหนึ่งจะเสพติดเอานะครับ”

เขาเอ่ยพลางส่ายหัวเบา ๆ ก่อนยื่นบัตรนักเรียนในมือให้ล่ะ เลิกเล่นแล้ว

“ ลองค้นดูได้นะครับ ว่าใบไหนเป็นของพวกคุณบ้าง”

(ยูคิมูระนั่นใครฟะ)

แน่นอนว่าไม่ไปล่ะ นั่งรอสองคนทำธุระกัน เดี๋ยวต้องจัดการเก็บกวาดของด้วยน่ะนะ

“งั้นผมขอบัตรโยชิดะคุงนะครับ” ว่าแบบนั้นแล้วรับบัตรจากคุณยามเนโกะมา

“ ถ้านักเรียนมาหารวมอยู่ที่เดียวกันมันจะง่ายกว่าเนอะครับ?”

ว่าพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ( จริง ๆ ก็ยิ้มแบบนี้ตลอดเวลานั่นล่ะ )

หัวเราะแห้ง ๆ ทั้งไพ่เต็มมือ

แพ้จ้า

“พวกคุณเต็มที่กันสุด ๆ ไปเลย นึกว่าจะได้ลองใส่แว่นสักครั้งแล้วเชียว ผมหวังสูงไปสินะครับ “

--> คนที่โดนอาจารย์เรียวยะบวกในทุกตาเพราะนั่งข้างกัน

“คุณเนโกะเองก็ลำบากสินะครับ” รับมือกับเด็กตั้งหลายคน

“รักษาเด็กก็สำคัญ ปล่อยให้เจ็บนานไปจากถึงมือคุณโมโมะอาจจะเลื่อนไปต้องเข้าโรงพยาบาลแทนก็ได้นะ?“

“ถ้าไปทำงานก่อนจะถือว่ายังไม่ได้แพ้ก็ได้ครับ”

เขากล่าว พลางรวบรวม บัตรนักเรียนในมือให้เป็นสำรับไว้จากที่แต่เดิมกระจัดกระจายเพราะคิดว่าตำรวจลง

เป็นพวกตามใจ ดังนั้นแล้วการตัดสินใจว่าจะไปต่อหรือหยุดจึงไม่ใช่หน้าที่ของเขาน่ะ

ช่วยนักเรียนพลิกบัตรหาชื่อ ถ้าเจอก็บอกกันด้วยล่ะ

“ถ้าพลิกได้ที่ชื่อคล้องกันเยอะกว่าจะชนะไหมนะ แบบเกมจับคู่ไพ่?“

”ฮึ ๆ ล้อเล่นครับ“

เขาว่าพลางมองเด็กสองคนไปด้วยก่อนหันไปหาโมโมะจัง

”อย่าส่งเสียงดังขนาดนั้นสิครับ ถึงยังไงที่นี่ก็ห้องสมุดนะครับ“ ไม่สิ ที่ไหนในโรงเรียนก็ไม่ควรส่งเสียงขนาดนี้ล่ะนะ

ถึงจะรู้ว่าห้ามไปก็เท่านั้น แต่ก็ถือว่าทำหน้าที่แล้วน่ะนะ?

( วิธีหาลูกค้า(?)เข้าห้องพยาบาลน่ะ🙂‍↔️ )

เขาทำท่าครุ่นคิดก่อนจะเอ่นตอบกลับไป

“อืม... ก็คงเป็นนักเรียนที่ชื่อต่อกัน เรียงเป็นคอมโบได้ครับ ถ้าอัญเชิญครบก็จะสร้างความเสียหายโดยตรงได้ล่ะครับ”

ดูไม่ออกเลยว่าจริงจังหรือจริงโจ้

ไม่ได้ห้ามปรามการกระทำของเพื่อนร่วมวิชาชีพแต่อย่างใด อันที่จริง เพราะห้ามแล้วห้ามไม่ได้ต่างหาก

ครูเองก็จนใจ โกเมนเนะ นักเรียนทุกคน

ยกมือขึ้นโดยละม่อม? เหมือนกับว่าเป็นผู้ร้ายที่ยอมจำนนต่อหลักฐานเสียอย่างนั้น

"ของกลางยึดไม่ได้นะครับ พอดีไม่ใช่ของพวกผมน่ะครับ“

ว่าไปนั่นแต่ก็จับไพ่ที่โมโมะจังทำตกไว้เก็บ ๆ รวมกันให้เรียบร้อยล่ะ

“มีธุระอะไรเหรอครับ คุณรปภ.?”

เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ อีกครั้งตอนที่เห็นท่าทีของเด็ก ๆ รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้าเฉกเช่นเดิมทุกครั้ง

“ล้อเล่นครับ” หมายถึงแค่เขาน่ะ ครูอีกคนก็ไม่รู้สิ(?)

“ลองหาดูได้นะ ว่ามีบัตรของคุณอยู่ด้วยรึเปล่า? หรือถ้ามีของเพื่อน ๆ ก็เอาไปให้พวกเขาด้วยแล้วกันนะครับ”

”บัตรพวกนี้ผมหาเจอน่ะ กะว่าจะช่วยนักเรียนอีกแรง แต่ถ้ายืนถือไว้ เฉย ๆ มันก็ไม่ดึงดูดความสนใจนี่เนอะครับ?“

“พูดแบบนั้นกับนักเรียนไม่ได้หรอกนะครับ”

เขาเอ่ยบอกก่อนจะวางบัตรนักเรียนในมือลงเลิกเล่นแล้ว?

แล้วก็ชูบัตรใบหนึ่งขึ้นมา พูดด้วยใบหน้าจริงจัง?

“ถึงจะเป็นแค่สื่ออันเชิญแต่ถ้าวางแผนการใช้ได้ดี ก็ทำให้พลิกมาชนะได้นะครับ”

เหมือนว่าเขาจะเล่นไปตามน้ำ ปล่อยให้โมโมะจังตัดสินใจนะ ว่าจะทำยังไงกับบัตรของนักเรียน