Samira

می‌تونستم به سادگی خوشبخت باشم و یه زندگی نرمال داشته باشم مثل خیلی از آدما، اما نشد.

یه دوره‌ی سه روزه شرکت کردم و باز داغ دلم تازه شد که چرا در ۱۹ سالگی که رفته بودم آمریکا بمونم، نشد بمونم و برگشتم. جوابش رو می‌دونم البته: وکیل نگرفتن، مشاوره گرفتن از آدم‌های اشتباه و فامیل حسود بدخواه. بعد هم چند ماه بود که خونه‌ی خاله‌م (با دو بچه ۹ و ۱۲ ساله) بودم و همه‌مون داشتیم دیوانه می‌شدیم.

یادم میاد اکسم چطور هوای خواهرش رو داشت و چقدر با محبت باهاش حرف می‌زد، به حال خواهره غبطه می‌خورم. یه بار بهش گفتم بهترین برادر دنیایی ها، گفت سعی‌ام رو میکنم. بعد ما؟ ما اصلا با هم حرف نمی‌زنیم، فقط فحش و دعوا.

باورم نمیشه برادرم اینقدر کثافت و بیشعور باشه. تا سر حد مرگ عصبانیم می‌کنه و از عصبانیتم کیف میکنه. سر چیزهای الکی دعوا راه میندازه و بحث میکنه و عربده میکشه. حالا گه سگ چند سالشه؟ فاکینگ ۳۹! خیر سرش ازدواج هم نمی‌کنه گورش رو گم کنه.

با اینکه می‌دونم آدم‌ها بی‌معرفت و قدرنشناسند و بارها شده لطفی رو که در حقشون کردم، فراموش می‌کنند اما باز هم براشون وقت میذارم. واقعا بسه زن! دیشب سه ساعت با یکی حرف زدم که چند ماه بود هیچ سراغی ازم نگرفته بود.

هر صبح بعد از بیدار شدن، دلم می‌خواد داد بزنم. دوست داشتم وسط یه باغ بزرگ زندگی می‌کردم و می‌رفتم بین درختا فریاد می‌کشیدم. خسته‌م از زندگی بینهایت کیریم.

اینجا به علت تعداد بسیار کم فالوئر فکر می‌کنم خودمونی‌تر باشم؛ و همچنین می‌خوام جاج‌های توییتریم رو بیارم اینجا.🤭