คูมมะ ིྀ

What if ถ้าหากว่าสึนะในวัยเด็กได้ไปช่วยชีวิตของซันซัสเอาไว้ มันจะเกิดอะไรขึ้น?

ในปีนี้ ซาวาดะ สึนะโยชิ ก็มีอายุครบ 5 ขวบแล้ว อิเอมิสึที่หาเวลาว่างมาอยู่กับเมียและลูกได้ เจ้าตัวจึงมีความคิดที่จะพาทั้ง 2 คนไปเที่ยวที่อิตาลีด้วยกัน (1)

#all27 #ออลสึนะ #คลังฟิคของกานดา

วาดไว้เมื่อวาน ลืมลง

#ออลอิซา #รินอิซา #ซาเอะอิซา ฟิคสั้น

อิซางินั้นรู้จักกับสองพี่น้องอิโตชิมาตั้งแต่เด็กๆทั้งสามคนเล่นด้วยกันมาตลอด

ตอนนั้นมีแค่ซาเอะคนเดียวที่เล่นฟุตบอลส่วนอิซางินั้นเจ้าตัวไม่ค่อยสนใจกีฬานี้สักเท่าไหร่ อีกอย่างต้องมีใครสักคนค่อยดูรินอยู่ข้างสนามระหว่างที่ซาเอะแข่งด้วย

วันหนึ่งระหว่างที่ซาเอะแข่งอยู่อิซางิคลาดสายตาจากรินไปไม่นานรินก็เข้าไปเตะบอลเข้าประตูในสนามแข่งซะแล้ว (1)

#เนสอิซา ( #ออลอิซา )
** Spoiler alert⚠️ **

อิซางิ โยอิจิเป็นลูกครึ่งไฮบริดแมวดำ และใช่ เป็นสัตว์ที่ตัวเล็กที่สุดในบรรดาสัตว์ประหลาดทั้งหลายในบลูล็อค ไม่ว่าจะเสือ หมี หมายักษ์ สิงโต ฯลฯ ถึงแม้จะไม่มีผลต่อการแข่งใดๆ แต่เขาก็สงสัยว่าสัตว์เล็กสี่ขาแบบเขาจะยืนหยัดมาจนถึงจุดนี้เลยหรือ

และคำตอบก็คือใช่ ณ ตอนนี้ตัวเขาแทบจะเป็นศูนย์กลางของสมาชิกบลูล็อคไปเสียแล้ว

ถุก ออกยจจัง

อยากแต่งแฟนตาซี กำลังนั่งจิ่มลูกว่าจะเอายจจัง โชจัง หรือฮารุจัง 😩 สรุปหวยออกยจจัง

👁️👄👁️ ขอบคุณคุณเบ๊บนะคะ เราจะได้เลิกกดตรง settings ซะที

เปิดเพลง Yours ever - cocktail ฟัง จะฟินค่ะเชื่อเรา

เขิน โรแมนติกแท้อั่ยม๋าขาวตุวใหญ่ 😫

(58)

ทั้งสองคนรู้จักกันครั้งแรกในวันที่มีฝนดาวตก

จากกันในวันที่มีฝนดาวตก

สุดท้ายก็กลับมาพบกันในวันที่ฝนดาวตก

— end .

(57)

อิซางิยื่นมือให้ตามที่นางิขอ

“นี่แหวน ฉันขอหมั้นแบบนี้ไว้ก่อนนะ”

แหวนดอกหญ้าถูกสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของอิซางิ นางิจูบลงที่มือสวยราวกับพิธีแต่งงานไม่มีผิด

“ไว้ฉันจะขอดี ๆ อีกครั้งนะ”

“อื้อ”

หลังจากที่พูดคุยกันจบ ถามไถ่ความเป็นไปตลอดระยะเวลาเจ็ดปีที่ห่างกัน ค่ำคืนนั้นมีบทสนทนามายมายนับไม่ถ้วนระหว่างทั้งคู่ พวกเขาพูดคุยกันและนั่งดูฝนดาวตกไปด้วยตลอดทั้งคืน

(56)

และอิซางิเองก็ไม่มั่นใจมากนักว่าจากหลงกลายเป็นรักตั้งแต่เมื่อใด แต่เมื่อรู้ตัวได้ไม่นานก็ได้แยกจากคนที่ชอบเสียแล้ว

อิซางิดีใจเหลือเกินที่นางิไม่ได้เปลี่ยนใจไปรักใคร

และพรปีแรกที่นางิเคยถามว่าอิซางิขออะไรนั้น เขาได้พูดเอาไว้ว่า ‘ขอให้ได้เจอนางิอีก’ 

บัดนี้มันกลายเป็นจริง พวกเราได้กลับมาเจอกันและรักกันอีกครั้ง

“อิซางิขอมือหน่อยสิ”

(55)

อิซางิตกหลุมรักนางิตั้งแต่แรกเห็น ตอนแรกเขาเพียงคิดว่าตัวเองหลงเท่านั้น เมื่อครั้นเป็นเด็กนางิเป็นเพียงเด็กแปลก ๆ ที่นอนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทั้งที่อิซางิเข้าบ้านมาตั้งนานแล้วแต่กลับไม่ตื่นมาดู หากไฟไหม้คงได้เสียในกองเพลิงแน่แท้ เขายืนจ้องอยู่สักพักก่อนจะเปลี่ยนมานั่งที่พื้นจ้องใบหน้าหล่อ ๆ นั่นแทน อิซางิเฝ้ามองจนกระทั่งเด็กคนนั้นตื่นมาพบและได้พูดคุยกัน

(54)

“ในจดหมายนางิขอฉันเป็นแฟนเป็นล้าบรอบ ฉันเองก็ตอบตกลงเป็นล้านรอบเหมือนกัน”

“คงเหลือแต่แต่งงานแล้วละ”

อิซางิพูดติดตลกแต่ลืมไปว่าเจ้าของไหล่ที่ตนพิงอยู่นั้นเองจริง

“งั้นแต่งเลยไหม”

“ฮ่า ๆ ให้เป็นเรื่องของอนาคตเถอะ ครั้งนี้ฉันไม่หนีไปไหนหรอก” พูดจบอิซางิก็มองหน้านางิพลางนึกถึงอดีต

(53)

นางิเลิกจูบอิซางิแล้วอุ้มร่างเล็กมานั่งข้างกายและให้เอนหัวพิงไหล่ของตนเองพลางลูบหัวอิซางิไปด้วยก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“ตอนนี้เราเป็นคู่รักกันหรือยังนะ”

“เพิ่งนึกได้หลังจากที่จูบไปตั้งนานแล้วน่ะเหรอ”

อิซางิหัวเราะร่า นึกเอ็นดูหมาใหญ่ข้าง ๆ ตน

“นางิรู้ไหมว่าฉันรอเวลาที่เราจะได้เป็นคนรักกันมาตลอดเลยนะ”

อิซางิพูดพลางช้อนตามองนางิที่เพิ่งได้ตำแหน่งแฟนหนุ่มป้ายแดงหมาด ๆ

(52)

ทั้งคู่จูบกันอยู่นาน จากที่ริมฝีปากแตะกันกลายเป็นจูบแลกลิ้นอย่างดูดดื่ม และจากที่ยืนอยู่ตรงมุมเรือนกระจกก็กลายเป็นว่ามานั่งจูบกันตรงโซฟากลางเรือนกระจกโดยที่นางิเป็นคนที่นั่งตรงโซฟาและอิซางินั่งตักของนางิอีกที

“แฮ่ก.. พอแล้วหิวจูบมาจากไหนกัน” อิซางิท้วง

“ก็ฉันคิดถึงอิซางินี่นา อยากจูบมาตลอดเลย” นางิว่า

(51)

อิซางิมองหน้านางิก่อนจะยื่นหน้ามาประทับจูบแผ่วเบาลงที่อวัยวะเดียวกันและผละจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งราวกับนึกเสียดาย

เมื่อนางิเห็นแบบนั้นก็รั้งต้นคอของคนตรงหน้าให้มารับจูบตน และมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็เลื่อนไปปิดสวิซต์ไฟ ทั้งคู่จูบกันใต้ความมืดที่มีฝนดาวตกตกอยู่

ราวกับต้องการให้ดาวนับล้านเป็นพยานความรัก

(50)

หากไม่รักก็คงไม่อดทนรอถึง 7 ปี

ถึงแม้อิซางิจะเปลี่ยนใจไปจากเขา เขาก็ยินดีที่จะครองโสดไปตลอดชีวิต เพราะชีวิตนี้นางิคงไม่คิดจะรักใครอีกแล้ว

“ฉันก็รักนางิไม่ต่างกัน ฉันเลยรีบกลับมาให้ไวที่สุด”

“ฉันกลัวนางิจะไปรักคนอื่น”

“ฉันกลัวเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

นางิลูบกลุ่มผมสีน้ำเงินเบา ๆ

“ฉันเป็นของอิซางิ ไม่มีทางเป็นของใคร”

(49)

อิซางิที่กำลังจะถอดกายออกจากอ้อมกอดนั้นก็ถูกดึงกลับเข้าไปอีกครั้ง นางิกอดอิซางิแน่นกว่าตอนที่อิซางิเป็นคนกอดเองเสียอีก

“ฉันรัก.. ฉันรักอิซางิ”

“อย่าทิ้งฉันไปอีกเลยนะ”

“ทั้งหัวใจฉันมีแค่อิซางิคนเดียวตลอดมาเลยนะ”

แม้ว่าจะมีใครสักกี่คนที่พยายามเข้ามาในชีวิตชายหนุ่มตาสีไม้สนคนนี้ เขาก็ปฏิเสธทุกครั้งเพียงเพราะรอคนตรงหน้า ชายหนุ่มที่มีตาสีไพลิน กลุ่มผมสีน้ำเงินคนนี้เท่านั้น

(48)

“แต่ฉันไม่เคยเอาไปใส่ไว้ตู้จดหมายบ้านอิซางิเลยนะ” นางิปฏิเสธว่าตนไม่ได้เอาไปใส่

“แม่บอกว่าคุณชายผมม่วง” อิซางิพูดเสริม

“เรโอะเหรอ”

“คงอย่างงั้น” อิซางิระบายยิ้มให้นางิอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่สดใสมากจริง ๆ “สรุปยังชอบฉันไหม”

“ไม่แล้ว..”

“อ่า.. งั้นเหรอ”

(47)

“ยิ้ม..ฮึก... อะไรของอิซา..งิ” นางิพูดไปสะอื้นไป

“ฉันชอบนางิ” จู่ ๆ อิซางิก็พูดโพล่งขึ้นมาทำเอานางิที่สะอื้นไห้อยู่หยุดทันที

“ฮะ?!”

“ฉันบอกว่าชอบนางิไง” อิซางิพูดซ้ำอีกครั้ง “นางิยังชอบฉันอยู่หรือเปล่า”

“ทำไม? ทำไมยังชอบฉันอยู่”

“นางิชอบเขียนจดหมายถึงฉันทิ้งไว้นี่นา เอาไปใส่ที่ตู้จดหมายบ้านฉัน.. ฉันอ่านมันทุกฉบับเลยนะ” นางิทำหน้างงเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่อิซางิพูด

(46)

“พร้อมฟังคำตอบของฉันไหม” อิซางิพูดในขณะที่กอดนางิอยู่

“ไม่เอา ฉันไม่อยากฟัง” นางิรีบปฏิเสธ

“นึกว่ารอเวลานี้มาตลอดซะอีก.. คำตอบดีนะฟังไหม” อิซางิลองถามดูอีกครั้ง

อิซางิคลายกอดมาดูสีหน้าของคนตัวโตกว่า และพิจารณาใบหน้านั้นสักพักก่อนจะอมยิ้มคิดอะไรบางอย่างในใจ

‘นางิเองก็โตขึ้นมาก และยังหล่อขึ้นด้วย สาว ๆ คงติดตรึมแน่’

(45)

หากเปลี่ยนไปนางิคงมีท่าทีที่ผ่อนคลายมากกว่านี้ และทำเหมือนไม่ได้ชอบเขาแล้ว

แต่นางิยังชอบอิซางิเหมือนเดิม เหมือนกับวันที่เขาดูออกว่านางิชอบตนเอง เพียงแค่รอให้พูดออกมา

“อยากกอดฉันไหม”

นางิพยักหน้า

อิซางิจึงเดินเข้ามาสวมกอดนางิด้วยตัวเองหากยืนรอให้เจ้าของเรือนผมสีขาวคงนานแน่ เขาไม่ได้อยากยืนรอนานนักหรอก ใช่ว่าจะไม่อยากกอดคนตรงหน้าเสียหน่อย

(44)

เป็นอิซางิจริง ๆ และเขากลับมาในรอบ 7 ปีที่เจ้าของเรือนกระจกแห่งนี้รอคอยเป็นเวลานาน

ใบหน้าของอิซางิแทบจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ยังน่ารักเช่นเคย เส้นผมสีน้ำเงินที่เขาชอบเล่นยามที่อิซางิหลับ นัยนาสีไพลินที่ชอบมอง

นางิคิดถึงอิซางิสุดหัวใจ

นางิที่กำลังยืนตัวแข็งและหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อนั้นช่างน่าเอ็นดูสำหรับอิซางิ นางิไม่เปลี่ยนไปเลยสำหรับอิซางิ

(43)

เมื่อคิดแบบนั้นนางิจึงหันไปมองทางต้นทางของเสียงและพบว่าเป็นร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งท่าทางสูงโปร่ง ทว่ากลับดูตัวเล็กกว่าเขา เงาร่างของชายผู้นั้นเหมือนจะยืนในท่าทิ้งน้ำหนักลงสะโพกข้างหนึ่ง คล้ายท่ายืนของคนที่เขากำลังเฝ้ารอหลายปี ก่อนจะตัดสินใจลองเรียกชื่อออกไปพร้อมกับกดเปิดสวิตช์ไฟ

“อิซา..งิ?”

“ไงนางิ สบายดีไหม”

(42)

นางิตะโกนถามก่อนจะรีบสาวเท้าไปเปิดไฟในเรือนกระจกให้สว่างเพื่อดูว่าใครคือคนที่มาใหม่ หากเป็นเพื่อนสนิทอย่างเรโอะเขาก็จำได้ว่าเสียงเรโอะเป็นเช่นไร กลิ่นน้ำหอมเป็นอย่างไร และไม่น่าจะใช่เรโอะได้ด้วยเพราะเพื่อนเขาไปต่างประเทศ

แต่ทำไมน้ำเสียงจึงฟังดูคุ้นหูนัก นางิคิด

(41)

วันนี้ฟ้าโปร่งเห็นดาวชัด อีกทั้งยังเป็นคืนจันทร์แรม จึงค่อนข้างมืด ไม่สว่างเหมือนจันทร์เพ็ญ

มีเพียงแสงดาวที่ส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้า

“ยิ่งมองก็ยิ่งคิดถึง”

หมู่ดาวที่กระจายทั่วท้องฟ้าทำให้เขานึกถึงนัยน์ตาสีไพลินที่เคยสะท้อนกักเก็บความสวยงามนั้นเอาไว้

“คิดถึงใครเหรอ” เสียงปริศนาเอ่ย

“อิซางิ” นางิตอบเสียงนั้นไปก่อนจะฉุกคิดได้ว่าที่นี่มีเขาเพียงคนเดียว “นั่นใคร?! เข้ามาได้ยังไง!”