■■■■

(อรุณสวัสดิ์นะคะะะะ)

(ตัดจบเลยได้ค่า ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะ ! 🙏)

บทสนทนาดูคล้ายจะถูกตัดจบลงแล้ว ถึงแม้จะดูเก้กัง แต่ก็นับว่าดีกว่าครั้งก่อน

" เข้าใ?แล้?ค่ะ "

เธอโค้งลงเล็กน้อย เสียงสายฝนก็เลือนลางตามไป

" ???????? ?????? "

เด็กสาวคนนั้นพูดออกมาต่อพร้อมรอยยื้มบาง ๆ มือโบกอำลาช้า ๆ แต่คุณกลับพบว่ามันจางลงไป

นึกเรื่องต่อจากนั้นไม่ออกเลย

จะว่าไปแล้ว... ในวันที่สายฝนสีดำวันนั้น มีใครยืนอยู่ตรงนั้นด้วยงั้นหรอ ?

แล้วคุณ คุยกับใครไปกัน?

"กวาง.."

เธอพูดทวนเสียงเบา

สัญลักษณ์ของผืนป่า การปกป้อง
ที่บ้างเป็นอุปมาอุปมัยเกี่ยวกับการเติบโตของมนุษย์

หันไปมองนัยตาอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อจะหลบออกมา

จะว่าไปก็คล้ายจริงๆด้วย.. คุณโยชิดะกับกวาง

หรือจะใช้คำว่า ลูกกวางหลงฝูงดีนะ...

"อย่างนั้นหรอคะ.. อื้อ"

กวาง กับ แมวดำ แค่สองชื่อก็ฟังดูจะคุยด้วยกันยากอยู่พอควร

โดยไม่ทันรู้ตัว ฝนก็ก็จะเริ่มซาลงบ้างแล้ว แต่ก็ไม่หายสนิทดี

(คุณกลับมาแล้ว😭)

ยามาดะนิ่งไปครู่หนึ่ง เอาเข้าจริงตัวเองก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย

ถ้าเอานิสัยเป็นที่ตั้งก็คงมีสัตว์ที่คล้ายๆกันอยู่ นกฮูก นาก หนู

แต่คนอย่างยามาดะน่าจะเป็นสัตว์พบได้ทั่วไปมากกว่า

"แมวดำล่ะมั้งคะ"

สุดท้ายก็เธอก็พูดตัวเลือกแรกในหัวออกมา

"โยชิดะซังล่ะคะ?"

ปฏิทินอีเว้นท์ประจำเดือนห้า
[16 พฤศจิกายน 2025 - 13 ธันวาคม 2025]

[ รายงานสถานการณ์ผิดปกติ ]

- มีประกาศให้ผู้หลบภัยทุกท่านหาที่กำบังทันทีจนกว่าจะกลับสู่ความปลอดภัย-

#Kzk_AnomalyReport

[ ปรากฎการณ์ : ??????? ]
docs.google.com/document/d/1...

[ 無色残響 ]
Mushoku zankyou
“เสียงสะท้อนไร้สี“

Vocal: Kasane Teto
Music/Lyrics : Tianpansa
Illust : NANAgi_07

(แวะมาลงเพลงที่ไปคมช.ผปคชิกิมาค่ะ ต้องขอบคุณเค้ามากๆเลย ฮือออ)

( เวลากินข้าว จุดธุปเผื่อเราด้วยนะ)

( ?

ทำ ไม ล่ะ ? )

(ขอบคุณที่รอนะ

ว่าแต่นายใครอะ--)

(มาช่วยแล้วค่ะะะ

อะ.. ขาติด..)

#KzK_Commu | ปักหมุด

doc : cutt.ly/lrnkk9s7

และแล้ว...

ความมืดและความว่างเปล่าก็หวนคืน

จากคนที่ไม่มีใครรู้จัก

สู่การเป็นใครซักคน เป็นเพื่อน เป็นรุ่นพี่ เป็นรุ่นน้อง ศิษย์ เป็นคนที่ได้รับความรัก

ก่อนจะหวนคืนสู่จุดเริ่มต้น...

จางลง

เลือนลาง

และดับสูญไป

......

ไม่เอา...

จะให้หายไปทั้งแบบนี้น่ะ

ไม่เอา...

ฉันยังอยากรู้จักกับหลายๆคนให้มากกว่านี้ อยากสนิทกับหลายคนให้มากกว่านี้ อยากจะตอบแทนใครอีกหลายๆคน

ฉัน..รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่ตัวเดียวอีกต่อไปแล้วแท้ๆ

อยาก..มีชีวิตอยู่

อย่างน้อย..ใครก็ได้

ช่วยจำฉันเอาไว้ทีเถอะ

ใบหน้าแสนเจ็บปวดของเด็กสาวชุ่มไปด้วยเม็ดฝนสีดำจากฝากฟ้า น้ำตาและโลหิตของตนเอง

เธอยอมแพ้กับการหนี ทว่าไม่อยากยอมรับกับโชคชะตาของตนเอง ร่างกายไม่ไหวอีกต่อไป ทิ้งศรีษะจรดพื้น

กลัว กลัวมากๆ จนปากสั่นระริกไปหมด

ตัวตนของแทบจะไม่หลงเหลืออยู่อีกต่อไป

จากฝนปรอยก็กลายเป็นห่าฝนใหญ่ โหมกระหน่ำลงมา ประสานกับเสียงร้องไห้คร่ำครวน ตามมาด้วยเสียงแผ่นดินถล่มจากที่ไกลๆ

ท้องฟ้าแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ความหวังทุกอย่างได้ทลายลง

ยังมีคนหนึ่งอยู่ตรงนี้...

เม็ดฝนเริ่มตกลงบนใบหน้า ตอกย้ำความความพยายามทั้งหมดไม่เป็นผล

ถ้าเป็นแบบนี้ ตัวตนของยามาดะจะหายไป

ชิโนโนเมะรินจะจำเธอไม่ได้ ไม่ใช่แค่นั้น ทุก ๆ คนเลย

ทุก ๆ คน จะไม่มีใครจำเธอได้ซักคน ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

อย่าว่าแต่จะมีคนกลับมาช่วยเลย

เธอคงจะหายไปจากโลกอย่างโดดเดี่ยว

รู้ได้อย่างนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด

คำพูดของเพื่อนคนสำคัญดังแววเข้ามาในหัว ปะปนกับเสียงคำกล่าวถึงต่างๆนาๆเกี่ยวผู้คนที่หายตัวไปจากฝนดำ

ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ๆๆๆๆๆ

ดวงตาของเด็กสาวเบิกโพลง สัญชาติญาณทั้งหมดบอกให้เธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยายามหนีออกไปจากตรงนี้ ดึงตัวเองออกแต่ก็ไม่เป็นผล พยายามดันสิ่งที่ทับอยู่ออกมันก็ขยับสงเสียงเอี๊ยดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แม้แต่การจะหลบตัวเข้าไปด้านใต้ก็ทำไม่ได้...

หนีไปไหนไม่ได้..

ร่างของเด็กสาวยังอยู่ใต้กองปรักหักพังและรากไม้สีแดง พยายามขยับช่วงล่างที่ไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป เสียงหอบหายใจสั่นระริก เธอกำลังเฝ้ารออย่างมีความหวัง

แต่แล้ว สิ่งเล็กๆจากบนฟ้าก็ร่วงหล่นลงมากระทบแก้ม เหนียวเนอะ เย็นชุ่ม ยามาดะเงยหน้าขึ้นมอง วินาทีนั้นเองราวกับโลกหยุดหมุนให้สิ่งที่ผ่านสายตาของเธอนั้นชัดเจนยิ่งกว่าความหวังลม ๆ แร้ง ๆ ในใจ

ฝนสีดำ.. ที่จะชำระล้างตัวตนของผู้มีที่สัมผัส

(😄)

(ไว้เจอกันใหม่นะคะะ!)

(อื้อ ไว้เจอกันนะคะ!)

( อาจ๊านน แงงงง ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะ ยามาดะเค้าได้รับความรักจากอาจารย์ล้นพ้นเลยค่ะ! ;-;;;; )

"ริน..ต้องรอด...นะ"

ชื่อต้นที่ถูกเรียกออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ยิน

จริงๆแล้วอยากเรียกชื่อมาโดยตลอดเลยล่ะ... นามสกุล4พยางกับชื่อพยางเดียว ที่เรียกกันเหมือนเพื่อนทั่วไป นัตสึมิอยากเรียกอย่างหลังมากกว่าอยู่แล้ว

สุดท้าย..ในท้ายที่สุดแล้วก็ไม่กล้าเรียกออกไปตรงๆ.....

กลัวว่าภาพสุดท้ายที่ตนเองได้เห็นคือแผ่นหลังของสหายที่วิ่งความโกลาหลออกไป

กลัว....ที่ต้องอยู่คนเดียว

"ขอบคุณนะคะ.."

กระนั้นแล้วเธอก็เอ่ยออกไปด้วยเสียงเบาๆ จะจะเปล่งออกไปอีกครั้งด้วยเสียงตวาดออกไปผสานกับเสียงพื้นที่แตกออก

"ห้ามตายนะ ชิโนโนเมะซังก็ต้องรอดไปให้ได้นะ!"

นัยตาเธอจ้องไปที่เสื้อคลุมที่กรมท่าของตนเองห้างออกไป และออกไปเรื่อยๆ

สัมผัสที่ประกบลงบนแก้ม ชื่อที่เรียกอย่างห้วนๆที่ไม่ได้ยินมานาน

ยามาดะ นัตสึมิ พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

เพราะความหวังที่อีกฝ่ายพยายามขวนขวายมาให้ มันทั้งริบหรี่ ประหนึ่งแสงเทียนเล็กๆท่ามกลางพายุฝน

แต่เธอก็ยังอยากที่จะเชื่อมัน

เธอเชื่อให้ตัวชิโนโนเมะริน ว่าเพื่อนของตนจะต้องกลับมา

ริมฝีปากของเธอสั่นระริก อีกใจหนึ่งก็กลัวเหลือเกิน