[NPC] Teru - 光

"อ้อーมาซารุคุงคงจะทำธุระอยู่ละจ้ะ ช่วงนี้เขามีเรื่องให้จัดการหลายอย่างด้วยซิ โดยเฉพาะเรื่องจะย้ายไปอยู่ที่อื่น.."

สุดท้ายแล้วผ้าพันคอจึงถูกย้ายไปพาดกับพนักเก้าอี้ เสียงแก้วน้ำกระทบกับโต๊ะแว่วมาระหว่างประโยค

"แต่ถ้ารู้ว่าได้ของฝากจากโควจังก็คงดีใจแน่ๆ จ้ะーแล้วก็.. ยูริคุงーอืม.. คนเดียวกับที่ฉันรู้จักหรือเปล่านะ?"

ส่วนชื่อสุดท้ายที่ออกมาพร้อมเสียงพึมพำ เขาไม่ได้ปล่อยมันให้หายไปแต่อย่างใด

"โธ่ เท่านี้ก็สวยมากแล้วละจ้ะ น่ากลัวว่าฉันจะไปซุ่มซ่ามทำเปื้อนอะไรเข้าระหว่างใช้ーต้องทะนุถนอมให้ดีเลยละ" มือเขายังคงลูบผ้าพันคอในมือไปเรื่อยระหว่างนั้น ถึงจะไม่มีเสียงสวบสาบเป็นสัญญาณให้ได้ยินก็ตาม

อย่างน้อยก็จนคำว่า 'ลูกชาย' ที่มีเสียงสูงคล้ายประหลาดใจแว่วขึ้นมา หน่วยประมวลผลในสมองของเทรุถูกใช้งานหนักหน่วง จนกระทั่งนึกถึงเหล่าเด็กโตที่อยู่ในบ้านเดียวกัน
+

บนปกระบุชื่อเรื่อง 『幸福な王子』 ーหนังสือรวมเรื่องเจ้าชายแสนสุขและเรื่องสั้นอื่นๆ ของออสการ์ ไวลด์ในฉบับภาษาญี่ปุ่น

เขาหันกลับมาหานางิ ยกหนังสือในมือขึ้นให้อีกฝ่ายดูหน้าปก "เล่มนี้น่าคิดถึงทีเดียว ฉันเคยอ่านตอนที่ยังเด็กอยู่มาก ได้อ่านอีกครั้งในวัยเท่านี้ก็คงไม่เลวเหมือนกัน"

"อย่างนั้นเอง.." ดูท่าทีลูกค้าร้านจะไม่ได้นึกสงสัยอะไรอีกหลังได้รับคำตอบ เสียงสวบสาบเบาๆ เมื่อหนังสือถูกดึงออกจากชั้นและสอดกลับเข้าไปดังอยู่ครู่สั้นๆ หลังจากนั้น

"..บางที ฉันน่าจะรีโนเวตร้านบ้างーตึกนั่นก็เก่ามากแล้ว ถึงจะทำไปบ้างแล้วตอนที่ซื้อร้านต่อจากเจ้าของเดิมก็เถอะ"

แล้วเดี๋ยวเดียวหลังจากนั้น ก็มีเสียงอุทาน 'อ๊ะ' ออกมาสั้นๆ ที่อยู่ในมือเทรุคือหนังสือเล่มไม่หนามากนัก แต่ออกจะเก่าปรุ
+

หลังจากที่อามามิยะ นางิออกจากคูเมอิไป

บางครั้งจะได้เห็นเด็กสาวไปยืนอยู่ใต้กันสาดของร้านหนังสือที่ถูกปิด

ถ้าได้เข้าไปพูดคุย เจ้าตัวจะตอบเพียงสั้น ๆ ว่ามาหลบฝน

ทั้งที่วันนั้นไม่มีแม้แต่เมฆด้วยซ้ำไป

"แล้วก็นะーฉันมีผ้าพันคอผืนอื่นอยู่แล้วก็จริง แต่ไม่ใช่ผ้าพันคอที่โควจังถักให้นี่นา จริงไหมจ๊ะ?"

ว่าแล้วมือสองข้างก็ยืนออกไปตรงหน้า ค่อยๆ รับเอาผ้าพันคอจากมืออีกคนมาพิจารณาที่ตรงหน้าตัวเอง เสียงของผู้รับเงียบไปครู่หนึ่งระหว่างนั้น

"ทั้งอุ่นแล้วก็นุ่มด้วยนี่นา ยังไงก็ต้องใช้แน่ๆ ละจ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะ โควจัง"

ーก่อนจะกลับมาพูดอีกครั้งหนึ่ง เสียงที่ตอบกลับมาดูกำลังตื่นเต้นกับของที่ได้รับมากจริงๆ

เป็นอันว่าข้อสงสัยเรื่องของที่บรรจุอยู่ในถุงกระดาษใบนั้นถูกคลี่คลายในที่สุด เทรุมองตามของที่ถูกดึงออกมาจากถุงกระดาษ เสียงอุทาน 'ว้าว' แว่วออกมาเบาๆ เมื่อผ้าพันคอออกมาเผยโฉมหมดจดทั้งผืนดี

"คงเดินทางไกลเลยใช่ไหมจ๊ะเนี่ย กว่าจะถักออกมาได้ตั้งขนาดนี้" เขาเย้าไปด้วยน้ำเสียงหยอกเอิน แต่ไม่มีคำแซวถึงฝีมือในการถัก ดูท่าว่าความสม่ำเสมอหรือไม่สม่ำเสมอจะไม่ใช่จุดสำคัญสำหรับผู้รับเลย
+

หลังจากเสียงอุทานสั้นๆ ก็ตามมาด้วยเสียงลากเก้าอี้กลับเข้าที่ สัมผัสในมือข้างนั้นรั้งลงเล็กน้อย เป็นอันว่าคนที่อีกฝั่งนั่งลงแต่โดยดีแล้ว

"แหม ฉันก็เข้าใจผิดไปซะได้สิเนี่ย โควจังมีของจะให้ฉันนี่เอง.." เขาลากเสียงที่ท้ายประโยคอยู่ครู่สั้นๆ แล้วเริ่มทำเสียง 'อืม' ในลำคอเหมือนคนกำลังขบคิดปัญหาเชาว์อยู่

"ถ้าโควจังถามถึงผ้าพันคอ.. แปลว่าต้องเป็นของที่เกี่ยวกับผ้าพันคอไหมนะ? อาจเป็นถุงมือ? หมวก..?"

เดชะบุญที่โควคว้าเอาไว้ได้ทัน สิ่งที่อยู่ในมือข้างนั้นจึงเป็นสัมผัสอุ่นๆ นุ่มๆ เหมือนเนื้อหนังบนแขนมนุษย์

หรือถ้าจะพูดให้เจาะจงก็คือ เป็นแขนของเทรุที่กำลังชันกับหน้าโต๊ะลุกขึ้นยืนในท่าครึ่งๆ กลางๆ เก้าอี้ถูกขยับออกไปแล้วก็จริง แต่เจ้าตัวยังค้างอยู่กับโต๊ะด้วยอานุภาพของมือข้างนั้นบนแขนนั่นเอง

"เอ๊ะーเอ๋.. ไม่ได้จะยืมผ้าพันคอรึจ๊ะ?" คราวนี้เป็นเขาเองบ้างที่ทำหน้างุนงง
+

ดูผิวเผินเหมือนกับซี่ฟันหลอของเด็กที่ฟันน้ำนมเพิ่งหลุดออกและรอให้ฟันแท้ขึ้นมาแทนที่ สองเท้าก้าวไปยังทิศนั้นโดยไม่เว้นจังหวะรอนานนัก

"กำลังเตรียมรีโนเวตร้านอยู่รึจ๊ะ? จะว่าเว้นที่ว่างให้หนังสือที่สั่งมาใหม่ก็ไม่น่าใช่.."

มือข้างถนัดยกขึ้นลากไล่ไปตามสันหนังสือ หยิบบางเล่มออกมาพลิกดูปกและคำนำแล้วจึงสอดกลับเข้าที่

".. ส่วนทำความสะอาดฤดูใบไม้ผลิก็คงอีกนาน?"

"ถ้าอย่างนั้น ฉันจะหาอะไรอุ่นๆ มาฝากตอนที่เอาเล่มต่อไปมาคืนนะจ๊ะ" เขาสัญญาไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรหยุมหยิมนักーเป็นเพียงเรื่องง่ายๆ ที่เกิดขึ้นในวันใดหนึ่งเหมือนกับการตื่นมาเปิดร้าน

"อันที่จริงแล้ว.. ฉันเองก็ไม่ได้คิดเอาไว้ว่าจะอ่านอะไรต่อ อาจเป็นหนังสือแปลสักเล่ม ลองหาดูเองสักพักอาจเจออะไรน่าอ่านขึ้นมาเองก็ได้จ้ะ"

ว่าแล้วก็พยักเพยิดไปทางมุมหนังสือที่เห็นโล่งไปมาก
+

เขาลากหางเสียงทิ้งไว้ครู่หนึ่ง ลดสายตาลงมองการแต่งกายของอีกฝ่ายไวๆ หนึ่งครั้ง แล้วจึงอุทาน 'เอ๊ะ' ออกมา

".. ระหว่างทางเดินมานี่หนาวมากเลยรึจ๊ะ? ถ้าจะยืมผ้าพันคอละก็ มีอยู่ผืนหนึ่งที่ฉันซักแล้วยังไม่ได้ใช้ ถ้าโควจังไม่รังเกียจฉันจะหยิบจากชั้นสองลงมาให้นะจ๊ะ"

ไม่พูดเปล่า มีเสียงเก้าอี้ลากกับพื้นดังเอี๊ยดแว่วมาเหมือนกับว่าเจ้าตัวกำลังเตรียมลุกพรวดขึ้นไปที่ชั้นสองเดี๋ยวนั้นแล้ว

"แล้วพอจะได้ผลสักนิดไหมล่ะจ๊ะ?" เขายิ้มกริ่มตอบ ส่งเสียง 'อือーฮึ' ในคออย่างสบายใจให้กับคำว่า 'กลับมาแล้ว' ส่วนประโยคก่อนหน้านั้นーถ้าไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน ก็อาจเป็นเพราะเขาจงใจที่จะเพิกเฉยไป

หลังคำถามต่อมา เทรุที่กำลังตักซุปคำต่อไปเข้าปากเลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้ใช้เวลานึกทบทวนคำตอบนานนักในครั้งนี้

"ผ้าพันคอสำหรับช่วงที่อากาศหนาวใช่ไหมจ๊ะ ก็มีอยู่บ้างละจ้ะ สักสองผืนเห็นจะได้.."
+

พูดถึงตรงนั้น เทรุลากสายตาขึ้นมองเพดานร้านคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง มีเสียงเครือๆ ในลำคอแว่วมา

".. ฉันไม่ควรพูดแบบนี้ถึงบ้านของคนอื่น แต่ーบ้านที่อาหารไม่อร่อยแถมยังทำโควจังอยากร้องไห้น่ะ อย่ากลับไปบ่อยๆ เลยจ้ะ ฉันว่าบ้านที่มีรีซอตโต้ของคุณริทสึโกะน่าอยู่กว่ากันจมเลย" ว่าแล้วเขาก็หัวเราะแหะออกมาสั้นๆ

"โชคดีแล้วที่คราวนี้กลับมาได้โดยไม่กลายเป็นก้างไปก่อน ยังไงก็.. ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะจ๊ะ"

"โธ่ คุณหมีน้อยถูกเลี้ยงจนตัวโตขนาดนั้นได้ยังไงกันแน่เนี่ย?" พอรู้เรื่องรีซอตโต้ใส่แยมเข้าก็เป็นอันหัวเราะร่วนตามไปด้วย แม้จะไม่ถึงขั้นสำลักอาหารตรงหน้า แต่ตอนที่ได้ยินคำว่ารีซอตโต้และแยมใกล้ๆ กันในประโยคเดียวก็ทำเอาเขาต้องยกมือปิดปากเหมือนกัน

"ถ้าโควจังอยากแวะมากินมื้อเย็นที่นี่บ่อยๆ หน่อย ฉันก็ไม่ว่าหรอกจ้ะ ช่วงนี้ที่ร้านก็เงียบลงไปเยอะทีเดียว มีโควจังแวะมาคุยเล่นกันบ้างฉันก็มีแต่จะดีใจ"
+

"แหม โควจังก็ชมเกินไปแล้วละจ้ะ" เนื้อเสียงทีตอบไปกลั้วอยู่กับเสียงหัวเราะชัดเจน "ไม่ได้กินของอร่อยตั้งหลายวันอะไรกันเล่าーอาหารฝีมือโควจังเองก็อร่อยเอาเรื่องทีเดียวไม่ใช่รึจ๊ะ?"

ว่าไปเท่านั้นแล้วเขาจึงหยิบช้อนตักซุปส่วนของตนเข้าปากบ้าง ละเลียดไปทีละคำ สองคำอย่างไม่รีบร้อนนัก ".. หรือว่าー ตายละ คงไม่ใช่ว่าคุณริทสึโกะอาสาทำอาหารให้หรอกใช่ไหมจ๊ะ?"

คุณเจ้าของคาเฟ่นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ถ้าเงี่ยหูฟังดูอาจได้ยินเสียงช้อนกระทบถ้วยเซรามิคแว่วมาจากในตัวร้านーคุณลูกค้าเด็กๆ อีกโต๊ะหนึ่งที่ได้รับอานิสงส์มื้อเย็นตามไปด้วยนั่นเอง

ส่วนเทรุเพียงแต่ยกมือข้างถนัดขึ้นชันศอกเท้าคางกับโต๊ะ รอดูอากัปกิริยาของคุณลูกค้าตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ จนช้อนส่งซุปเข้าปากไปคำหนึ่ง แซนด์วิชแหว่งหายไปอีกคำ แล้วเขาจึงหัวเราะร่วนให้กับท่าทางและสีหน้าที่เห็น
+

"ーอามามิยะคุงคงไม่ได้เป็นหวัดเข้าหรอกใช่ไหมจ๊ะ? ในร้านก็ไม่เห็นมีฝุ่นเยอะเท่าไรด้วยซิ.."

พูดจบ เทรุหันกลับมา หัวคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อยประกอบประโยคถัดไป "ถ้าครั่นเนื้อครั่นตัวละก็ ให้ฉันเอาอะไรอุ่นๆ มาฝากคราวหน้าดีไหม?"

"เล่มเดียวเท่านั้นละจ้ะ ถ้ารู้ว่าจะอ่านจบไวอย่างนี้ก็คงยืมเพิ่มอีกสักสองเล่มหรอก" เขาเงยหน้าขึ้นขยับยิ้มอย่างทุกทีตอบให้เจ้าของร้าน 'ขัปปะ' ของอาคุตางาวะถูกวางบนไปบนเคาน์เตอร์ร้าน

"ช่วยแก้เบื่อระหว่างเดินทางได้มากเลย ว่าแต่ว่า..ー" ที่กลางประโยค หางเสียงลากยาวออกไปเล็กน้อย เทรุกวาดสายตามองไปในตัวร้าน
+

#KMI_Suiei | ย้อนหลัง

รู้ตัวอีกทีก็ใกล้จะถึงเวลาเลิกชั่วโมงเรียนว่ายน้ำเสียแล้ว

ริรุโกะดันตัวเองขึ้นจากสระเป็นคนสุดท้ายอย่างคล่องแคล่ว

แต่น่าแปลกใจนัก

ทั้งๆที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำแท้ๆ กลับมีสีดำคล้ายรอยมือแปะอยู่ตามตัวซะอย่างนั้น

"สีอะคริลิครึเปล่านะคะ? หรือว่าจะเป็นสีน้ำมัน?" ริรุโกะนั่งริมขอบสระ สำรวจรอยมือสีดำบนแขน อย่างสนอกสนใจ

ประตูหน้าร้านหนังสือที่เขาแวะเวียนมาในฐานะลูกค้าตลอดห้าปีถูกผลักเปิดออก เทรุรีบสาวเท้าเข้าไปหลบลมหนาวในตัวร้าน ปากออกเสียงทักทายไปก่อนตัวーอย่างที่เขาทำอยู่บ่อยครั้งในระยะหลัง

"อามามิยะคุง ฉันเอาหนังสือมาคืนจ้ะ"

[ #โรลปิด | ร้านยืม-ซื้อหนังสือ “โทวะ” | ฤดูหนาว ปลายปี 2015 ]
w/ @amanagi-kmi.bsky.social

เมืองคูเมอิไม่ต่างอะไรจากสนามหลังบ้านสำหรับเขา

ตัวร้านที่ตั้งอยู่ในย่านการค้าทำให้เขาไม่มีสวนหลังบ้านไว้พักผ่อน แต่เมืองคูเมอิทำหน้าที่นั้นได้ดีจนเขาไม่คิดจะย้ายที่หลับนอนออกไปจากชั้นสองของตัวร้าน เขาเคยชินกับมันในฐานะผู้อยู่อาศัย ทั้งร้านรวงทั่วเมือง และเหล่าเจ้าของร้านเช่นกัน
+

เสียงที่เขาว่าไปติดจะรื่นเริง เหมือนไม่รู้สึกรู้สาーจะว่าเหมือนมารดาที่กำลังอวดบุตรชายของตนก็ดูจะไม่เป็นการพูดเกินไป มือข้างถนัดยกขึ้นแตะไหล่ชายหนุ่มคล้ายผู้ปกครองที่กำลังจะเร่งเร้าให้เด็กในปกครองเข้าไปกับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน หรือไม่ก็ตรงกันข้าม

เทรุหันกลับไปหายูริ ศีรษะเอนไปด้านข้างเล็กน้อยประกอบรอยยิ้มบนสีหน้า

".. นี่แน่ะ ยูริคุงจ๊ะ เธอยังอยากฟังกวีกะลาสีจากฉันอยู่หรือเปล่าล่ะ?"

"ยูริคุงเป็นเพื่อนสนทนาที่ดี และเป็นมิตรที่ฉันยินดีคบหามากทีเดียวーไม่ทราบว่าคำว่า 'ปกติ' ของคุณรวมสิ่งใดอยู่บ้าง แต่พลอยไม่เคยถูกชั่งตวงด้วยตะกร้าเดียวกับกรวดทราย และฉันเกรงใจเกินไปที่จะรับมาตรวัดของคุณมาใช้งาน"

พูดถึงตรงนั้น เขาทำท่าคล้ายว่านึกอะไรขึ้นได้ "จริงซิ และเขายังเจนจัดเรื่องวรรณกรรม เรื่องสุนทรียศาสตร์มากทีเดียว กระทั่งบททวีของกะลาสีก็ยังอุตส่าห์ให้ความสนใจอยู่มาก"
+

"ไหนๆ แล้วฉันก็เลยเสิร์ฟให้เด็กๆ ในร้านด้วยーอ้อ ฉันเองด้วยจ้ะ"

มีเสียงหัวเราะตามมาที่ท้ายประโยค เสียงเก้าอี้อีกฝั่งถูกเลื่อนออก แล้วถ้วยกระเบื้องอีกใบจึงถูกวางตรงกันข้าม

".. ถ้าโควจังยินดีจะรับเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างฉันไว้สักคนหนึ่งละก็?"

"นี่จ้ะ ซุปฟักทอง เห็นโควจังว่าหิวจนแทบจะกินฉันได้ก็เลยทำแซนด์วิชมาให้ด้วยแน่ะ ไส้แฮมรมควันโอเคใช่ไหมจ๊ะ?"

ถ้วยกระเบื้องบรรจุซุปครีมฟักทองถูกวางลงมา ตามด้วยจานบรรจุแซนด์วิชหนาๆ ประกบผักกาดหอมและแฮมรมควัน กลิ่นของขนมปังและเนยที่เพิ่งผ่านเตาอบชวนให้รู้สึกอบอุ่นไม่แพ้กับกลิ่นของซุปฟักทอง
+

ครู่หนึ่งจึงแว่วเสียงเจ้าของร้านอีกครั้งーในระยะที่ห่างออกไป ลึกเข้าไปในตัวร้าน เป็นบทสนทนาสั้นๆ ที่ตามมาด้วยเสียงดีอกดีใจของเหล่าเด็กวัยรุ่น จากนั้นเสียงฝีเท้าจึงก้าวดัง 'กึก-กึก' กลับมาหาแขกที่อีกโต๊ะหนึ่ง

"เนื้อตัวฉันวันนี้ออกจะเย็นชืด ไม่น่าอร่อยหรอกจ้ะ โควจังกินอะไรที่อุ่นหน่อยก็แล้วกันนะจ๊ะ" เสียงเขาเกริ่นมาพร้อมกลิ่นกรุ่นของอาหารーกลิ่นที่ชวนให้รู้สึกอุ่นเหมือนฟูกในตอนเช้าของหน้าหนาว
+

"หากไม่รับเงินไว้สำหรับช่วยเหลือค่างานศพ ก็รับไว้เป็นค่าเดินทางหน่อยไม่ดีหรือ? ถือว่าเป็นคำแนะนำจากฉันที่ไม่ค่อยทราบเรื่องความขัดสนด้านเงินทองเถอะ"

".. คนในสกุลตนหายไปตั้งคนหนึ่งก็คงร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูก เห็นทีจะลืมเสียกระทั่งหนทางมาเสาะหาเจ้าตัวให้พบด้วยตนเองเสียด้วยซ้ำ"

สิ้นคำพูด คิ้วทั้งคู่ยกเลิกคิ้วด้วยอากัปกิริยาคล้ายกับเพิ่งนึกบางสิ่งได้ มือข้างถนัดยกขึ้นป้องเหนือริมฝีปาก

"อ้อ ไม่ซิーต้องขอโทษคุณด้วย ใช่ว่าทุกคนจะแบกรับค่าเดินทางมายังเมืองบ้านนอกอย่างนี้ได้ ฉันไม่ควรเสียมารยาทเลย" ศีรษะค้อมลงอีกครั้ง สั้นๆ ประกอบคำขอโทษ
＋

เทรุเพียงแต่มองการแลกเปลี่ยนฝั่งเดียวโดยไม่ได้ออกความเห็น มีแค่สายตาที่ขยับมองทางนั้นที ทางนี้ที ตามทิศทางของความเคลื่อนไหวและคำพูด มือข้างนั้นบ้าง เหล่าคนที่ยังรั้งรออยู่ด้านหลังบ้าง

"คนนอกอย่างฉันจะลำบากเท่าพวกคุณได้อย่างไร" ก็จนบทสนทนาที่อาบในมารยาทพื้นฐานวกกลับมาทางเขา รอยยิ้มอ่อนใจคลี่ออกบนริมฝีปาก
＋