Eu

Fin. Acabouse. Adeus.

Dixéronme que imaxinara un mundo perfecto, e xuro que só pensei en ti.

Sempre fuches ti, e sempre serás ti.

Sempre souben que eras o amor da miña vida, o que non esperaba era que tamén foses a dor da miña vida.

Se mañá morro, non me choredes... non son feliz aquí.

Creo que estás aprendendo a esquecerme moito máis rápido do que eu estou aprendendo a botarte de menos...

Imaxinaba todo contigo, menos unha vida sen ti.

Hai apertas que son fogar... e eu añoro o meu fogar.

Non coñezo a ninguén aquí, por iso viñen... nas outras redes sociais teño demasiados coñecidos

E cando non tes? Nin o un, nin o outro?

Píllase antes a un mentiroso que a un coxo... 💔

Rematou compartir, unha conversa, sofá e manta, ou un viño, remataron os quérote, remataron as alegrías e agora todo son penas. Remataron as miñas ganas de loitar e seguir vivindo. Todo rematou ese 14 de maio.

Ameite no teu peor momento, pero deixáchesme cando viches o meu...

Non me quero ir! Só quero que volvas...

Tanta conexión para rematar coma descoñecidos...

Non estou triste... estou sen ti, e eso doe moito máis.

Funme quedando sen palabras... porque xa non teño como explicarte o que ti xa non queres entender.

Escoitar a túa canción favorita e ter que finxir que xa non significa nada...

A vida está chea de últimas veces, e nunca avisa cando o son. Por iso prefiro non quedarme con algo por dicir, con algo que demostrar.

Quéreme cando menos o mereza, será cando máis o precise.

Dous meses de hoxe non veño a durmir que significaba non vou volver nunca máis...

Dous meses...

🫀: Pero...
🧠: Non, xa non...

Dous meses... eu non saio da casa e ti non perdes unha festa... podo deixar de ser unha ridícula?

Algún día entenderás que o único que quería era quedarme contigo, sen importar os problemas que tivéramos, só eras ti e nada máis.

"Nunca deixes ir algo que verdadeiramente amas."
Pero que pasa se o que verdadeiramente amo, non me quere ao seu lado? Como deixas ir algo que nin sequera me pertence?

Xuraches "para sempre". Pero non me avisaches que sería entre choros e nostalxias que inundan a miña mente.

Perdón por non poder aceptar que xa non, que xa non somos, que xa non seremos, perdón por non saber como deixarte ir.

Eu non toquei fondo... eu vivo nel.

Ningunha das cousas incribles que me pasaron nestes últimos 10 anos houberan pasado de non ser por ti... non sei como seguir sen ti...