B.

คนเริ่มท้องเอียงคอสงสัย "เจ้าคิดว่าพวกเขาจะนั่งเฉยๆ หลังข้าเข้าไปถามชื่อบาทหลวงที่ช่วยและเล่าความท้องที่มีหลานได้จริงหรือ" สิ้นประโยคนั้น มีเสียงหัวเราะของสองแม่ลูกที่เห็นอนาคตโดยไม่ใช้พลังได้

"ข้าอยากชวนทุกคนในบ้านและใกล้เคียง... แต่ข้ารู้ดีว่าหมอกนั้นอันตรายนัก ซ้ำไม่รู้ว่าท่านบาทหลวงจะยอมช่วยหรือไม่... ค่อยกลับมาฉลองเป็นอย่างไร" ดั๊กจิบชาแสนเปรี้ยวคล่องคอในขณะหลานสาวจ้องตามจนตาเข

'ข้าเข้าใจแต่ไม่อาจบอกได้ว่าควรทำอย่างไร แต่เนื้อปลาและผลไม้เปรี้ยวน่าจะทานได้หนา'​ แดเนียลยักไหล่เพราะเจ้าตัวกินอาหารในคราวเดียวให้มากแล้วหนีไปจำศีลโดยมีเหล่าปลาในอาณัติช่วยนำของมาป้อนเมื่อสะดุ้งตื่น ระหว่างคุย หลานสาวก็จัดแจงแบ่งพายบลูเบอร์รี่ให้คุณอาที่ง่วนกับการบีบเลม่อนใส่ชาตนเองจนกลิ่นชวนเข็ดฟัน

แดเนียลหัวเราะในคอ เท้าคางมองสามพี่น้องถกกันออกรส อารมณ์ดีจนดั๊กกระซิบถาม
"... เจ้าหัวเราะอันใด เรื่องจริงจังนัก"
'ละครลิงน้อยเช่นนี้หาดูยาก' เงือกมรกตจ​ึงทำทีงอนแก้มป่องใส่ รู้สึกเจ็บที่ท้องเมื่อฉุนเฉียว มือเย็นแต่ให้ความสงบจึงแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิ 'เจ้าต้องหายใจช้าๆ เด็กน้อยของเจ้าเป็นตัวไวใน 2 เดือน จากนั้นจะอยู่กับเจ้าจนครบเวลาเยี่ยงมนุษย์'​

'เพิ่งคุยนิมิตของมินนี่ที่เห็นควรให้ออกเรือในอีก 2 สัปดาห์เท่านั้น'
"หา... ไม่ใช่คาดคะเนหรือ?"
'โอ้ เจ้าอย่าคิดไปไกล แค่ศาสตร์พยากรณ์เผ่าพันธุ์ข้ากับพรสวรรค์ของเจ้าตัวน้อยเท่านั้น'
ดวงตาสีขาวเรื่อเหมือนพระจันทร์สองคู่หันมาทางดั๊กทำให้สะดุ้งไม่น้อย แต่เด็กน้อยนั้นเจือลงเร็วกว่า จึงหันไปกอดท้องมารดาที่เธอเพิ่งโต้เถียงกับพ่อว่าอยากได้น้อง 'เอาเถิด ข้าคิดว่าแผนเรื่องบาทหลวงนั้นดีหนักหนา'

เด็กสาวที่ยังไม่หุบยิ้มตั้งแต่มีครอบครัวครบอาสาไปลากเก้าอี้ให้แขกสามคนอย่างแข็งขัน ซ้ำนำเบาะมารองให้ดั๊กเป็นพิเศษ เธอโดนแดเนียลจั๊กจี้ไปคราวหนึ่งเมื่อรู้ว่าฝึกใช้พลังพยากรณ์เกินที่กำหนดแต่ละวันอีกคราว ดั๊กผ่อนคลายขึ้นตั้งแต่เดินเข้าห้องราวกับว่าได้เหยียบน้ำทะเลอีกคราวเพราะรัศมีของใจสมุทร
'อีก 2 อาทิตย์ค่อยออกเรือดีกว่าไหมคะ...'
'นี่แหน่ะ ไม่ใช่เรื่องของเราหนา เดี๋ยวก็หลับเป็นตายอีกนะเรา'​

"ข้าอยาก... พบแดเนียลก่อน... ค่อยไปพัก..." ดั๊กยืนกรานจะขอไปพบปราชญ์แห่งทะเลลดังเดิม ระหว่างที่สามคนพยายามชักแม่น้ำเข้าหากัน เด็กน้อยที่ควรเล่นตัวต่อกับแม่ตนก็โผล่มาข้างหลังพ่อจนเจ้าตัวสะดุ้ง 'ท่านพ่อ แม่บอกให้เพิ่มชาอีกชุดพร้อมขนมหวานที่ไม่มีไข่ให้อาดั๊กด้วยนะ'​ ดวงตาเด็กน้อยเป็นสีขาวประกายม่วง 'อีกแปบน้องก็หลับ อาดั๊กสู้ๆ "

"ข้าไปด้วยซี แดเนียลไม่ได้นอนอยู่ใช่ไหม" ดั๊กหันตามเสียงเจี้ยวแจ้วของสองพี่น้อง แต่เมื่อขยับตัวไวกลับรู้สึกวูบจนต้องกอดแขนแฝดพี่โตไว้ นอกจากนั้น เขารู้สึกเริ่มเหม็นอาหารทะเลขึ้นมาจนต้องกระซิบขอให้แฝดบอกเหล่าแม่บ้านให้เก็บโดยไว

ดั๊กยื้มน้อยยิ้มใหญ่สลับปรบมือตามขณะหัวเราะเรื่องราวแสนชวนหัวของเด็กน้อยที่โตมาเป็นใหญ่เป็นโต เรียกว่าได้ดีกว่าที่พ่อแม่คาดไว้เป็นแน่ น่าเสียดายที่ไม่มีปู่ย่าช่วยดูแล "ครั้งนี้คงเป็นคราวเจ้าที่จะจดจำเรื่องอีกแบบกระมัง ข้าเข้าใจและจะรักษาตัวให้ดี"

"พอนึกแล้วข้าไม่แปลกใจ แฝดสามนั้นยิ่งกว่าของขวัญจากพระเจ้า" ดั๊กไม่ต่อล้อต่อเถียงและลงมือกินอาหารขนาดสำหรับสองสามคนได้อย่างเพลิดเพลินระหว่างฟังเรื่องของตระกูลวอร์คเกอร์ไปพลาง

"ข้าอยู่ในบ้านเท่านั้น มิได้จะลงทะเล มิใช่หรือ?" ดั๊กเอ่ยถามโดยซื่อ ทิ้งความวุ่นวายใจให้แฝดจัดการตนเอง อาหารตรงหน้ากลับกลายเป็นหอยนางรมย่างซอสมะนาวพร้อมซุปหอยเชลล์​ ดูท่าทุกคนจะพร้อมใจกันระมัดระวังตั้งแต่ออกัสท์บ่นเรื่องเหล่าเด็กในท้องเพราะยุคนี้ใครคลอดแฝดแล้วรอดถือว่าเป็นพรจากพระเจ้า

"พวกเจ้าตื่นเต้นอะไร ข้าแค่ขอให้ช่วยทำหอยนางรมกับเลม่อนเท่านั้น" ดั๊กเลิกคิ้วใส่แฝดที่โวยวายไม่เป็นภาษาเมื่อตนอยากกินของแสลงสำหรับคนท้อง แต่ท้องตนยังไม่ป่องคงไม่เป็นอะไร

#เข้าบ้านตั้งนานต้องเป็นร่างมนุษย์ดิ #แบบอีกสามวันค่อยจุ่มน้ำทะเล
"คนที่พักผ่อนคือเจ้าต่างหาก ตาคล้ำเหมือนคนเสพใบยาสูบเกินขนาด โอ้ ข้ายังไม่ได้แวะไปทักทายมาเรียกับเด็กๆ เลย" ดั๊กลุกพรวดพราดและเซเล็กน้อย กระนั้นเจ้าตัวไม่คิดอะไรมาก เดินฉับๆ ตามปกติวิสัย

"หลวงพ่อเมนเดซน่ะหรือ... ท่านจะไม่แปลก​ใจหรือไร เอาเถิด คราวนี้ก็พาชาวเมืองที่เหลือไปด้วย โอ้ หลังจากสืบทอดมงกุฎเป็นอย่างไร?" ดั๊กพยักหน้าตามช้าๆ ตนยังมีเวลาอีกหลายเดือนก่อนจะเดินอุ้ยอ้ายเป็นคนขนน้ำจากบ่อพัก

ดั๊กมองชายโตเต็มทั้งสองเบ่งประกายและห่อเหี่ยวเหมือนดอกไม้หุบและบานในชั่วชาหนึ่งแก้ว "ให้ข้าช่วยคลายเครียดอีกดีไหม" เอ่ยเย้าขณะมองแฝดคนพี่ถลึงตาใส่ว่าพูดอะไรไม่เข้าท่าในเวลาเริ่มท้องเช่นนี้ "จำเป็นต้องจัดงานใหญ่โตหรือ?"

"... เจ้าจำตำนานชาวเงือกได้หรือไม่ เมื่อพวกนางแต่งงานและมีนักบวชศักดิ์สิทธิ์ยอมรับสายสัมพันธ์... พวกนางจะกลายเป็นมนุษย์เงือกที่หายใจบนบกได้... ไม่เชื่อถามลาสเซนดูสิ" ดั๊กเอ่ยทำลายความเงียบ สะดุ้งโหยงเมื่อตาสีครามหันมาหาพร้อมกันทั้งคู่ นั่นเป็นสาเหตุที่แดเนียลขะยั้นขะยอและเน้นย้ำเรื่องนี้บ่อยครั้ง

"เจ้าหน้าดำคร่ำเคร่ง​ตั้งแต่แดเนียลมาถึง มีอะไรก็เล่ามาตรงๆ เถิด ข้าทำเพิ่อเจ้าเสมอรู้หรือไม่" ดั๊กประคองมือทั้งสองมาพรมจูบเบาๆ เพื่อปลอบขวัญ สลับกัน

"...ถ้าเจ้าลำบากใจ ข้าปรึกษากับแดเนียลได้หนา" ดั๊กเดาว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่พร้อมมีครอบครัวในเวลานี้จึงเอ่ยปลอบ อย่างไรเด็กไม่น่าเป็นรูปเป็นตัวได้ไวเพียงข้ามคืน อย่างดีคงเป็นวิญญานปลา

'ระวังเถิด เจ้าชอบไม่ระวัง จะได้อุ้มลูกเพิ่มสักวัน'​ แดเนียลใช้มือข้างเดียวบีบสองแก้มนั้นด้วยมันเขี้ยวท่ามกลางเสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่หัวเราะภาพตรงหน้าขณะวิ่งเล่นผ่านมา อีกนานดั๊กนั่งมองคนรักเดินไปมาเหมือนหนูติดจั่น "... ถ้ายังเดินต่อ ข้าจะเริ่มมึนหัวแล้วหนา"

'...ทำหน้าแบบนี้ มินนี่หาว่าข้ารังแกเจ้าอีก เป็นอะไรหรือ'​ ใจสมุทรเอ่ยถามอนาคตราชาผู้แสนเศร้า นิ้วชี้จิ้มและวนระหว่างคิ้วที่ลู่ลงราวหูสุนัขโดนดุด่าว่ากิ่งไม้มารกบ้าน

'หากไม่กินกันเองระหว่างทางก็ใช่ หากเจ้าเด็กนี่ยังกินน้อยและขาดการดูแล เจ้าตัวเองอาจกินเด็กเองด้วย'​ แดเนียลเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย เอียงคอมองพวกมนุษย์ที่พากันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เจ้าตัวจึงต้องเดินไปปลอบขวัญ ลูบหลังมือดั๊กจนหายใจคล่องเป็นปกติ
"... ข้า... จะทำได้...จริงหรือ..."
'ทำไมไม่ได้ ประเดี๋ยวข้าก็ดูแลวิหารเจ้า'

'เจ้าคิดโอกาสแค่ไหนที่นักบวชแห่งเพลิงศักดิ์สิทธิ์จะสมสู่...หมายถึงครองรักกับเงือกแมวน้ำในแดนสนธยา​ หากไฟปรารถนาแรงกล้า ตะเกียงศรัทธาย่อมตอบสนอง...ใช่ ข้าว่าข้าได้ยินเจ้าบ่นให้ฟังบ่อย'​ ดั๊กปากสั่นพั่บๆ และพยายามคว้าตัวพี่ชายที่เดินราวร่ายรำไปหลบหลังลาร์ค 'อ้ะ อ้ะ ระวังหน่อย ชีวิตๆน้อยในท้องเบียดกันจะแย่อยู่แล้ว เดินดีๆ'

'ไม่'​ แดเนียลเอ่ยสั้นเสียจนดั๊กต้องจับมือแฝดสองคนที่หน้าซีดราวกับเพิ่งฆ่าตนด้วยสองมือ เสียงหัวเราะในคอทำให้ตนเท้าเอวใส่พี่ชายช่างแกล้ง 'เรื่องจริง ดักลาส เผ่าพันธุ์เจ้าไม่เหมือนเงือกทั่วไป พวกข้าต้องจำศีลหรือซ่อนตัว แต่เจ้าเป็นพวกปลากินนม(สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม)​จึงต้องมาหาถ้ำดูแลท้องอ่อนและลูกน้อย'​

'ไม่ดอก ตะเกียงจะช่วยคุ้มครอง อยู่บนบกได้ดีเชียว'​ หากทั้งสามหันควับมาจะพบแดเนียลกำลังลูบหัวกวางและป้อนผลไม้ต่างแดนให้มันกิน ส่วนเสียงโวยวายไกลโพ้นคือเสียงลาร์คบ่นแฟนที่หายดีว่าห้ามใช้เวทย์ล่องลอยเพราะตนคร้านจะสาวเท้าตาม ดั๊กมองชายในชุดคลุมยาวสบายตัวก็รู้สึกว่าตนอยากสวมเช่นนี้ ทั้งที่ปกติไม่ชอบผ้ายาวรุ่มร่าม

วันนี้ยูก้าวิ่งเหยาะๆ อย่างระมัดระวังราวว่าสัญชาตญาณและคำสั่งจะคอยยับยั้งลูกบ้าได้มาก ดั๊กเอ่ยขอบคุณเบาๆ เมื่อถึงชานเรือน มีเสื้อผ้ารออยู่สามสี่ชุดให้ผลัด เงือกทำปากยู่ "ท่าทางแดเนียลจะได้พลังหยั่งรู้คืนแล้วกระมัง..."

"...ข้ายืมเสื้อเจ้าอีกตัวหนา" ดั๊กบอกเป็นนัยว่าตนคืนร่างไม่ได้ หยิบเสื้อของเรว์มาผูกเอวเพื่อไม่ให้อุจาดตา แม้จะให้ผลตรงข้ามก็ตาม "คราวนี้ให้คลื่นพาไปได้หรือไม่... ข้าเกรงว่าจะว่ายน้ำไม่ได้--" เสียงม้ากระทืบเท้าดังเหนือช่องอากาศที่ต้องเดินขึ้นไปด้านบน เจ้าม้าสาหร่ายตัวแสบกำลังหมอบรออย่างแสนรู้ ราวว่ามีใครสั่งมา

"เจ้าดูสิ... อกข้าใหญ่ขึ้นเล็กน้อย ส่วนยอดชายข้ากลายเป็นหญิงสาว" ยืนขึ้นด้วยท่าทางงุนงง และลูบเนื้อตัวตามที่กล่าว ดึงชายเสื้อขาวราบไปตามเนินน้อยที่ลู่ลงไร้สิ่งต้านทาน ดูหวาบวาบและใสซื่อในคราวเดียวกัน

ดั๊กพยักหน้าช้าๆ ก่อนนั่งหลังตรงและตีแขนสองคนดังเพียะใหญ่ "พวกเจ้านี่นะ... แรงเยอะเกินไปแล้ว" พองลมใส่และแกล้งทำหูทวนใส่สารพัดคำแก้ตัว สำรวจร่างกายตนเองว่ามีรอยที่ใดบ้าง ส่งเสียงประหลาดในคอเมื่อคลำไม่เจอส่งที่ควรมี

ดั๊กตื่นอีกครี่งบนร่างมนุษย์หลังเจ้าแฝดสองขอโน่นนี่รวมถึงสารพัดท่าเหนือจินตนาการที่ประคองให้ตนเจ็บน้อยที่สุด เมื่อจะอ้าปากเรียกก็สะดุ้งสุดตัวเพราะช่องทางช้ำนั้นไม่จางหายเช่นเดียวกับเครื่องเพศชายที่ยังไม่กลับมาเพราะอีกเพศและฮอร์โมนกำลังเริ่มงานใหญ่ในท้องน้อย

"สอง...? โอ้ อ้ะ" ดั๊กสะดุ้งโหยงเมื่อถูกแฝดคนพี่พลิกตนเองให้อิงโขดหินขณะนำกายร้ายชิดหาช่องทางที่ตอบรับไวขึ้น "อึก...ข้าไม่รังเกียจหนา แต่เจ้าไม่หนาวใช่ไหม อ้ะ!"