صبور

و گاهی آخه چی شیرین‌تر از انتقام...

امروز از همه‌چیز و همه‌کس بدم می‌آد.

نه، کور نیستم، دارم سعی می‌کنم نبینم.

«نگاه اسرارآمیزی به شادکامی داشت و از تیرگی ذات آدمی می‌ترسید.»

یه‌جوری گرمه انگار دموی جهنمه!

ولی این سروصدایی که از سقف می‌آد بیشتر شبیه جفت‌گیری فیل‌هاست تا زناشویی انسان‌ها!

حالا شب موندی بمون ولی دیگه‌ کپه‌ی مرگتو بذار. شونصد دفعه میای یواشکی در اتاقو باز می‌کنی و می‌گی بیداری که چی! خب آره حیوان، بیدارم وای نمی‌خوام با تو هم‌نشینی کنم.

امروز از صبح که بیدار شدم فقط فحش دادم، تْو دلم. به سردرد، به تپش قلب، به خانم داروخونه‌ای، به مدیر مدرسه، به عمه‌م، و … و هنوز هم ادامه داره.

کائنات هم که یه‌دم می‌زنه پس گردن ما.

سکوتم از رضايت نيست، ابله، منتظرم حرفات تموم شه جوابتو بدم.

آدما که همیشه حقو می‌دن به خودشون. روزایی که حال حرف‌زدن ندارین، خودتون پیش‌پیش حقو بدین بهشون.

تف به این زندگی.

نوش جان.
:))

«جهد کن تا در دلت خالی نماند جای درد»

یه‌جوری همه خارجکی‌ان، انگار رفته‌باشم ایم‌ریکا!

مشق می‌کنم، از دست دادن را...