🤍KUON ∷ 久遠 | 1 - F (ติดงาน)

[ประกาศปิดคอมมูอย่างเป็นทางการ]

แม้ตลอดทางที่ดำเนินคอมมูมาจะทุลักทุเลไม่น้อย แต่ทาง Taihei Koukou community ต้องขอขอบคุณผู้เล่นทุกท่านสำหรับความสนใจในคอมมูและอยู่ด้วยกันมาจนถึงวันสุดท้ายนี้ด้วยนะคะ🙇🏻‍♀️

รายละเอียดเพิ่มเติม : docs.google.com/document/d/1...

ชี้แจงที่ได้แจ้งไว้ในดอคสตอรี่ล่าสุดค่ะ

(สิ่งนี้มันนนน 😭✨ หยุมหมดไม่สนสี)

#THK_White #THK_กีฬาสี #THK_EVENT07

「勝っても負けても悔いが残らないように、力を出し切って」
「จะแพ้หรือชนะก็ไม่เป็นไร แค่พยายามให้เต็มที่ก็พอแล้ว」

#THK_กีฬาสี #THK_EVENT07
#THK_White

“ ธงโอเอ็นดันที่โบกสะบัดนี้ ขอจงนำชัยมาแก่สีเรา! ”

( เขาจะรู้มั้ยว่าเสื้อขาวมันไม่เหมาะกับหมามอมๆงี้ )

#THK_COMMU
#THKEVENT06 #THKโอบ้ง

ลิงก์รับชม : bit.ly/THKEVENT06_O...

(ผลงานนี้สร้างสรรค์โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเข้าร่วมกิจกรรมโอบ้งของคอมมูเท่านั้น ลิขสิทธิ์ในเสียงเพลงและองค์ประกอบต่างๆ ภายในเพลงยังคงเป็นของเจ้าของผลงานต้นฉบับ)

โล่งใจนิดหน่อยที่จูนะเซมไปไม่ได้ง้อยากเท่าที่คิดเอาไว้

รอยยิ้มหวานที่มักจะทำเขาประหม่าบ่อยๆนั่นก็ด้วย ถ้าปฏิเสธคงรู้สึกผิดแย่

”อื้อ เอาสิ แค่ป้ายรถบัสเอง”

ลดมือที่ยื่นออกไปลงโดยที่เขาก็ยังไม่ได้ปล่อยนิ้วที่เกี่ยวออก ถือว่าจูงกันไปทั้งแบบนี้เลยแล้วกัน

และเพราะเขามัวแต่ลีลานั่นนี่ ไอศกรีมในมือก็ดูเหมือนจะเริ่มละลายบ้างเล็กน้อย

”จูนะเน่ กินมั้ย?“ ยื่นไปอย่างหวังว่าจะช่วยจัดการสักคำสองคำ

โมจิก้อนกลมที่มิฮะเคี้ยวตุ้ยอยู่ในแก้ม แค่มองก็รู้แล้วว่ามันต้องอร่อยแน่ๆ

อดคิดไม้ได้ว่าถ้าหากกินมันพร้อมกันทั้งสองก้อนคงเหมือนแฮมเตอร์ที่ตุนอาหารไว้ที่กระพุ้งจนบวมเต่ง

คุองหยิบช้อนขึ้นมา ตักลงไปยังพุดดิ้งที่โรยด้วยผงชาเขียวท่าทางน่าอร่อยเข้าไปเต็มคำ

“แค่ก!” ผงชาที่ฟุ้งกระจายในลำคอทำเอาสำลักไปหน่อย แต่หลังจากนั้นแววตาก็เป็นประกาย

“อ๊ะ.. อร่อยแฮะ..” ไม่ได้คาดหวังแต่ดันอร่อยกว่าที่คิด

เดินตามจูนะเซมไปออกจากร้าน

“อือ.. ไม่แล้ว“ ไหนๆเธอก็อุตส่าห์พูดขนาดนี้ เขาจะดึงดันพูดแกล้งต่อก็ไม่กล้านิดๆ

”ไม่หายไปไหน ไม่ต้องเป็นนักสืบหรอก” ยังเสียงอ่อนอยู่นิดหน่อย ก่อนจะเดินมาตีคู่ข้างๆ

”เพราะงั้นดีกัน นะ“

ยกมือข้างที่ไม่ได้ถือไอติมขึ้นมา ยื่นนิ้วก้อยไปข้างหน้ารอดูว่าเซมไปจะยอมคืนดีด้วยรึเปล่า

"อ้าว.."

กลับกลายเป็นว่าโดนงอนซะอย่างนั้นจนถึงกับไปไม่เป็นครู่นึง

"จูนะเน่.." เสียงอ่อนลง
"ขอโทษนะ โกรธงั้นเหรอ?"

ยกมือขึ้นจับท้ายทอยเพราะทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวดีว่าง้อคนอื่นไม่ค่อยจะได้เรื่องเสียด้วย

[ IG คุณแม่ ]

ผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าทรงนี้จูนะเน่คงเถียงด้วยไม่ง่าย แต่มือก็เอื้อมไปหยิบทิชชู่จากหน้าร้านขึ้นมา

”ถึงจะเป็นรุ่นพี่ แต่จูนะเน่ก็เป็นเด็กผู้หญิง“ ทิชชู่แผ่นใหม่ถูกเช็ดลงบนนิ้วมือที่เปื้อนให้

“ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วที่มีคนมากมายที่หายตัวไปบนเกาะนี้ เพราะงั้นเผื่อมีอะไรเกิดขึ้น..” เว้นจังหวะการพูดไว้นิดหน่อย ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก

“ผมจะเป็นคนหายไปเอง”
“แบบนี้น่าสนใจกว่าเยอะเลย เนอะ“

ยื่นมือไปรับมือถือก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย

“อ๊ะ..จริงด้วย”
“ถ้างั้นนี่ก็เป็นโอกาสครั้งเดียวของผมเหมือนกัน” ได้ยินเซมไปพูดแบบนั้นก็เหมือนจะเพิ่งนึกออก

รู้สึกว่าต้องพยายามมากขึ้น ถึงแม้จะแค่เขียนขอพรก็ตาม

“พรที่จะขอให้เซมไป..”พึมพำก่อนจะหันหลังเดินออกไป ดูเหมือนจะตั้งใจใช้ความคิดเมื่อรู่ว่ามันเป็นพรที่ขอให้เซมไปได้แค่ครั้งเดียว

“ยัตตะ ถ้างั้นเคนจิโอนี่”
“ขอยืมมือถือหน่อยสิ ผมจะถ่ายรูปเก็บเอาไว้ให้”

แบมือ

ไม่รู้ว่าเคนจิอยากจะเห็นมันมั้ย แต่เขาก็ทึกทักเอาเองว่าอยากให้เคนจิเห็น

“เป็นที่ระลึกว่าปีนี้มากับผม”

#THK_MiniEvent
#THK_FreshmenTrip

ภารกิจสุดท้าทายจากเพนซัง! เมื่อเข้ามาถึงแล้ว ไปหากิจกรรมสุดสนุกกันดีกว่า! เอาล่ะ มาทำความรู้จักเพื่อนใหม่กันเถอะ!

ชินดัน :
th.shindanmaker.com/1237760

#THK_NEWS รายงานข่าวประจำวันที่ 8 กรกฎาคม (เวลาในโลกคอมมู)

TW : ฆาตกรรม, การแขวนคอ, ศพ, การพูดถึงสภาพศพ

[พบศพหญิงสาววัย 18 ปีถูกฆาตกรรมแขวนคอกลางภูเขา]

(1/3)

ได้ยินแบบนั้นก็ยกมือขึ้นมาทำโอเคให้ ในเมื่อเซมไปจะขอรอตรงนี้

”ถ้างั้น.. ผมเขียนขอพรให้เคนโอนี่ได้รึเปล่า“ เพราะเซมไปบอกว่าไม่ค่อยเชื่อเรื่องการขอพร เขาก็เลยจะขอให้แทน

“แค่เรื่องทั่วไปน่ะ”

“นั่นสิน้า..”

“ถ้าอย่างนั้นรอผมเขียนเสร็จแล้วจะเลี้ยงน้ำแข็งไสตอบแทนที่ยอมเดินตามมาแล้วกัน” ว่าพลางล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อ คลำๆเหรียญที่พกติดตัวมาคิดว่าน่าจะพอ

เมื่อเดินมาถึงส่วนขอพรเขาสอดส่องสายตามองดูรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววเพื่อน เลยถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เคนจิโอนี่รอตรงนี้นะ” หันตัวกลับมาชี้นิ้วลงพื้น เหมือนกำลังพูดกับสุนัขตัวโต

“หรืออยากเข้าไปเขียนด้วยกัน?”

#THK_RPG

(“วันนี้คุณก็ไม่มาหาผมอีกแล้วเหรอครับ?”

“วันพรุ่งนี้เราจะได้เจอกันใช่มั้ย..“)

(🧜🏻‍♂️นายเหงือกขี้เหงารอคนมาหา เมื่อคุณเป็นเงือกextrovert)

"เห..." น้ำเสียงแปลกใจ

"แต่ก็ดูเหมาะกับเซมไปดี"
"ถ้าอย่างนั้นก็ออกมาเดินเล่นเฉยๆงั้นเหรอ"

แถมยังอุตส่าห์เดินตามเขามายังที่สำหรับขอพรโดยที่ไม่สนใจเรื่องขอพรอีก

"ผมเองก็ไม่ใช่ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อเหมือนกัน"
"แค่คิดว่าถ้าไม่แขวนทังซากุต้นไผ่คงเหงาแย่.. เหมือนที่ไม่เชื่อเรื่องซานต้าแต่ก็ยังตกแต่งต้นคริสมาสต์"

"อะ.. แค่จะสื่อว่ามันสวยดีเฉยๆน่ะ"

"ลัคกี~" ลากเสียงเนือยๆ ก่อนจะเริ่มออกเดินนำไปก่อน

"อะ.. แต่เวลานี้ต้องคนเยอะแน่เลย" นึกได้ระหว่างที่เดินไปพร้อมกัน

"เคนจิโอนี่ มีพรที่อยากขอในใจรึเปล่า" เพื่อไม่ให้การเดินทางเงียบเกินไปเขาเลยลองสอบถามคนที่เดินมาด้วยกันดู

"ผมยังไม่มีในใจเลย กะว่าถ้าเคนจิโอนี่มีพรที่น่าสนใจก็ว่าจะลอกสักหน่อย" เผยเจตนาของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา

#THK_RPG

(กำลังงงกับตัวเองมาทำไมมาโผล่อยู่ที่นี่ด้วยลุคที่ตัวเองไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้)

(ก็หล่อดีนิ เอ้ย อย่าหลงไปกับมันสิ !!!)

“หลงกับเพื่อนน่ะ”
”แล้วแบตมือถือก็หมด“

พอเคนจิหันมาเขาก็กวาดตามองขึ้นลงตั้งกะหัวจรดเท้าอย่างไม่คิดจะปิดบัง ชุดสีเข้มรับกับดวงตาของเคนจิ ดูยังไงก็เป็นดวงตาที่สวยมากอยู่ดี

“วันนี้ดูดีเลยนี่นา” ชมตรงๆแบบนี้

”อะ.. ผมว่าจะไปแถวที่ขอพรดู บางทีเพื่อนอาจจะอยู่แถวนั้น ถ้าเซมไปว่างๆอยู่เดินไปด้วยกันดีมั้ย“

(แวะมาบวกด้วยคนคับ)

ระหว่างที่กำลังเดินหลงกับเพื่อนก็ตุปัดตุเป๋ไปเรื่อยจนได้บังเอิญไปเจอเข้ากับรุ่นพี่พอดิบพอดี

”เคนจิโอนี่“ เรียกเพื่อเช็คดูว่าไม่ได้จำผิดคน

”สายัณห์สวัสดิ์ครับ มาคนเดียวเหรอ?“ เอียงคอน้อยๆ เหมือนตั้งกะครั้งแรกจนถึงตอนนี้เขาก็มักจะเห็นเคนจิเซมไปอยู่คนเดียวตลอด

“มิฮะเน่ชอบขนมหวานจริงๆเลยนะ” เขาไล่สายตาลงไปยังแต่ละเมนูที่แนะนำ

“แต่แบบนี้จะเยอะเกินจนกินไม่หมดเอาน่ะสิ“

หลังจากเงียบคิดไปสักพักก็ละสายตาจากเมนูเงยหน้าขึ้นมามอง

”ถ้างั้นสั่งคนละอย่างแล้วแบ่งกันดีมั้ย“
”ผมเอาพุดดิ้งที่มิฮะแนะนำแล้วกัน“

ไม่รอให้อีกฝ่ายตกลงก็ตกลงกับตัวเองไปสะแล้ว

”หรือว่าปกติมิฮะเน่กินมากกว่าหนึ่งเหรอ“ มองด้วยสายตาสงสัย

“อื้อเอาสิ ไม่ได้ไกลเท่าไหร่ด้วย” ตกปากรับคำว่าจะมาอีกหนหน้า ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำพูดที่เธอพูดขึ้นมาลอยๆ

จนกระทั่งเธอเอ่ยปากบอกว่าจะขึ้นไปส่ง

“ห๊า?” เบิกตาขึ้น ตกใจเล็กน้อย

“ได้ยังไง”
“ให้จูนะเซมไปไปส่งมันออกจะ..”

กลับกันนั่นมันบทของเขาต่างหาก

“ทางนี้ต้องไปส่งต่างหากถึงจะถูก” พลิกบทกลับมาให้ตัวเอง

“ปู๋..? หยง?” กระพริบตาปริบๆ

นอกจากภาษาญี่ปุ่นแล้วก็ไม่สันทัดภาษาใดในโลกอีกแล้ว ถึงจะไม่เจ้าใจความหมายแต่ดีใจที่โดนเรียกว่าเพื่อน

“อืม..“
”ไว้เจอกันพรุ่งนี้“

โบกมือโยกเยกไปมาให้แผ่นหลังของเร็นจิ

(ขอบคุณสำหรับรูทค่า ขอโทษที่หายไปนานกว่าจะมาตอบจบ ฝากองคุงด้วยน้าเร็นจิคุง🥹)

”ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก“ มีแต่เหล่าคนใช้สมาธิกันแทบทั้งนั้น

เรื่องที่น่าพิศวงกว่าหนอนเน่า?

จากชื่อชมรมแล้วก็คงไม่ธรรมดา ถ้าแค่แว้บไปดูสักหน่อยก็ไม่น่าเป็นอะไร

”เอาไว้จะแวะไปดูแล้วกัน“ ให้เป็นเรื่องของโอกาสหน้า ขอหารือกับชิองดูก่อน

ยื่นใบปลิวให้คนที่ผ่านมาอีกเพียงไม่นานจนในที่สุดมันก็หมดลง ปัดมือเล็กน้อยพอเป็นพิธีว่าเสร็จเรียบร้อย

”แต๊งกิ้วนะลี่จัง“ ขอบคุณอีกรอบ
”เพราะนายช่วยเลยหมดไว“

พี่โทคิยังคงดูพึ่งพาได้เสมอ.. นี่เป็นสิ่งที่เขาคิดอยู่ตลอดพลางมองพี่โทคิช่วยแจกใบปลิวให้คนที่ผ่านไปมา

จนกระทั่งใบหน้าของพี่โทคิเอียงเข้ามา คุองเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยอย่างสนใจจนมีประกายเล็กๆ

”ร้านลับ?“
”โทคินี่ไปเจอมาได้ยังไง“

ถ้าเป็นร้านลับก็ต้องขนมญี่ปุ่นฝีมือที่เขาไม่เคยกิน

แค่คิดถึงสีสันของดอกไม้กับรสหวานและความหอมก็ตื่นเต้นขึ้นมานิดๆแล้ว ถ้ามีชาด้วยยิ่งวิเศษไปเลย