SUNA ai (ตอบช้าหน่อยนะคะ😭🙏)

#THK_Event01 #THK_ปฐมนิเทศน์ #THK_2B

ท่ามกลางเสียงเจื้อยแจ้วของคนในห้องเรียน จู่ๆก็ถูกดึงความสนใจไปที่น้ำเสียงดังลั่นขึ้นจากหญิงคนหนึ่ง

“ ระหว่างที่รออาจารย์ .. ทำไมถึงไม่มาแนะนำตัวกันหน่อยล่ะ ? ”

ข้อเสนอถูกยกขึ้นก่อนเจ้าตัวจะเป็นคนเริ่ม จากนั้นก็ชี้มาที่ [คุณ]

“ อยากจะเป็นคนต่อไปที่ออกมาเฉิดฉายเหมือนกับฉันรึป่าวล่ะ ! ”

“ คนต่อไป..ก็เธอไง — ☆ ”

(1/2)

📢 ประชาสัมพันธ์ปรับตารางอีเวนต์ 📢

จะนำการแจ้งเตือนอีเวนต์ล่วงหน้า 1 วันกลับมาใช้ และมีการปรับตารางอีเวนต์ตามนี้ค่ะ

- วันผู้ปกครอง ไม่มีอีเวนต์ให้เล่น แต่จะมีสตอรี่คอมมูลงให้อ่านเพียงอย่างเดียว
- ทานาบาตะ เลื่อนไปจัดวันที่ 27 - 29 เมษายน
- ดอกไม้ไฟ เลื่อนไปจัดวันที่ 8 - 10 พฤษภาคม
- โอบ้ง เลื่อนไปจัดในช่วงปิดเทอม วันที่ 22 - 24 พฤษภาคม

(มีต่อ)

“ไปด้วยกันเลยครับโทโมจัง..”

สึนะพูดด้วยรอยยิ้มแต่น้ำเสียงค่อนไปทางเว้าวอนอีกฝ่ายเล็กน้อย

“บัตรเสียด้วยกัน ก็ควรไปด้วยกันสิ”

ช่วยด้วยครับ แมวมันจ้องจะข่วนผมแล้ว 😇😇😇

ชายหนุ่มยิ้มเอ็นดูอากัปกิริยาของคนตรงหน้า ที่แสดงความคิดผ่านสีหน้าออกมาอย่างชัดเจนตรงไปตรงมา

อีกทั้งยังอาสาจะช่วยเขาหาบัตรนักเรียนด้วย เป็นคนดีเกินไปแล้ว

“เห จะช่วยผมหาเหรอ เป็นเด็กดีจังเลยน้า~ ผมชอบ“

สึนะว่าพลางส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย

”เอาสิครับ แต่ผมเองก็นึกจุดหาจุดต่อไปไม่ออกแล้วเหมือนกัน มุเง็นคุงคิดว่าควรไปหาที่ไหนต่อดีครับ?”

“คะ...ครับ โชคดีนะครับ”

สึนะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเลื่อนลอยพลางโบกมือเป็นสัญญาของการจากลา

เขาเป็นใครกันนะ

เขามาทำอะไร

เขาทำไปเพื่ออะไร

ถึงจะสงสัยแต่ก็ยอมรับว่าเป็นประสบการณ์การคุยกับคนแปลกหน้าที่สนุกดี

หวังว่าคราวหน้าจะได้ถามชื่อ และไม่โดนขายอะไรแปลกๆนะ

(ขอบคุณที่โรลด้วยกันนะคะ สนุกมากเลย บันเทิงมากค่ะ 😂😂😂🙏🙏🙏🙏)

สึนะขำแห้งให้กับคำพูดของอีกฝ่าย

“รักผมน่าดูเลยนะครับเนี่ยโทโมจัง...”

ว่าพลางค่อยๆเลื่อนมือปิดประตูห้องน้ำ หลังจากนี้จะทำเป็นว่าไม่เคยมีสิ่งนี้เกิดขึ้น

บัตรเขาแค่พังจนไม่สามารถใช้ได้จนต้องไปทำใหม่แค่นั้นเอง....

...แค่นั้นแหล่ะ แค่บัตรพังเท่านั้น ไม่มีอย่างอื่นนอกเหนือจากนี้แล้ว....

“ฮะๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็น่าสนุกนะครับ”

ชายหนุ่มหัวเราะพลางจินตนาการถึงบัตรนักเรียนที่ติดมาในกระบวยตอนแม่ครัวตักราดข้าว

แต่ก็แอบสยองพิกล....

”....งั้นวันนี้ผมยกแกงกะหรี่ให้เคนจังเลยละกันนะ...“

“ผมว่ารูปในบัตรนั้นน่ะ
....หน้าเหมือนผมเลยล่ะ..........”

เป็นความเงียบ ที่ดังที่สุดในชีวิตของสึนะ

“....ผมเข้าใจความรู้สึกของนายแล้วล่ะโทโมจัง
.......เราไปขออาจารย์ทำบัตรใหม่กันเถอะ”

(พอดีสนใจคับ แต่เราหลังไมค์ไปหาไม่ได้เลย 🥹🥹)

(ตอนนี้สึนะตื่นเต้นและดีใจมากจนเผลอกระโดดออกจากหน้าต่างบ้านตัวเองแล้วครับ)

"ไม่ใช่หรอก ปี 2 เหมือนกันนี่ล่ะนะเคนจัง
อ่า....เรียกเคนจังได้ใช่มั้ยนะ"

สึนะหันไปยิ้มถามความสมัครใจของอีกฝ่าย

"จะว่าไป กินข้าวเที่ยงหรือยังครับเนี่ย"

เหมือนชายหนุ่มจะพึ่งนึกขึ้นได้ว่านี่คือช่วงเวลาพักเที่ยง

"ท้องไม่อิ่มก็คงไม่มีแรงหาของหรอกนะ
ถ้ายังไม่ได้กินอะไร เราแวะไปโรงอาหารก่อนดีมั้ย ระหว่างทางก็มองหาบัตรไปด้วย"

(สึนะคุงสมองบินไปแล้วคับ)

(เราชอบมากค่ะ ขออีก 😂😂👌👌)

ชายหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบ ไร้ซึ่งคำพูดใดออกจากปาก

ไม่ใช่เพราะเขากำลังตั้งใจฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังบอกเล่า

หากแต่เพราะภายในหัวของชายคนนี้นั้น

ได้ว่างเปล่าไปหมดแล้ว.....

”อย่างน้อยก็ถือว่ากำจัดสิ่งที่จะไปอุดตันท่อน้ำละกันครับ“

ชายหนุ่มใช้ความกล้าที่สั่งสมมาทั้งชีวิตกับการใช้ไม้สองท่อนกึ่งคีบกึ่งดัน สะกิดให้บัตรตกไปด้านข้าง ก่อนจะใช้ไม้ดันปุ่มล้างชำระ

แต่ทว่า

“อ่า.... โทโมจังครับ โทโมจังมีบัตรสองใบหรือเปล่าครับ
...ทำไมผมเห็นมันมีบัตรอีกใบอยู่ในนั้นด้วยน่ะ.........”

เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่อยากจะขอให้สัญชาติญาณตัวเองผิด

(/อุ้มกลับบ้าน)

(เราพึ่งเห็นสิ่งนี้ อยากโดนขยี้ปมจังค่ะ 🥺👉👈)

#THK_Co-Story

(🦋 มาหาโคสตอรี่กับโคยูกิจังค่ะ ผปค. เป็นสายเล่นสตอรี่มากๆ ยังไงถ้าอ่านดอคแล้วมีตรงไหนที่สามารถโคกันได้สามารถเสนอได้เลยนะคะ)

(เบื้องต้นโคยูกิเพิ่งย้ายมาที่เกาะนี้ปีสองปีก่อนค่ะ อาจยังไม่รู้อะไรมาก สามารถโคตรงนี้ได้ด้วยนะคะ 🫶)

(ดอค: bit.ly/4j89ipx)

(หากสนใจรบกวน dm-mention เลยค่ะ 👉💕👈)

“เอ๊ะ?”

สึนะเหงื่อตกเล็กน้อย พลางคิดตามคำพูดของอีกฝ่าย

“อ่า...แต่ว่านะ..ผมไปหาคนเดียวแบบนี้ก็แย่น่ะสิ“

เขารีบเปลี่ยนสีหน้าพลางส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

“ขนาดแค่ของผมใบเดียวหาตั้งนานยังหาไม่เจอเลย ขืนทำแบบนั้นมีหวังจนฟ้ามืดก็น่าจะหาไม่เจอแน่ๆ
อีกอย่าง....“

ชายหนุ่มค่อยๆเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

”แบบนี้มันเหงานะ~ ปล่อยผมไปหาคนเดียวแบบนี้ อย่าใจร้ายเลย มาช่วยกันหาดีกว่าเนอะ“

“ครับ?? การ์ดเกม??” ชายหนุ่มกะพริบตาปริบๆ

เขารู้จักการ์ดเกม แม้อาจจะไม่ได้รู้ละเอียดหรืออยู่ในแวดวงนั้นแต่เขารู้จักมันแน่นอน

แต่ที่สงสัยคือ

“เอ่อ...แล้วคุณจะพกมันมาทำไมเยอะแยะครับเนี่ย
เปิดร้านขายเหรอครับ?“

“แมวน้อยที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นแมวตัวน้อยนี่มันน่าเอ็นดูจริงๆนั่นแหล่ะน้า~”

สึนะพูดขำๆพลางไล่เปิดหาดูทุกซอกทุกมุมในห้องน้ำ

“ไม่ใช้มือหยิบตรงๆหรอกครับ”

ปากว่ามือขยับ ชายหนุ่มไล่ดูไปจนถึงซอกเล็กๆพบไม้ยาวที่หักเป็นสองท่อน คาดว่านะจะเคยเป็นอุปกรณ์ทำความสะอาดมาก่อน

อย่างน้อยตอนนี้ก็พอจะนึกวิธีออกแล้ว

เหลือแค่ความกล้าเท่านั้นที่ต้องใช้

“ผมเจอไม้หักสองท่อนล่ะ”

“ฮะๆ ผมล้อเล่นหรอกครับ“

ชายหนุ่มหัวเราะเล็กน้อยกับปฏิกิริยาที่น่าเอ็นดูตามคาด ก่อนส่งยิ้มเป็นนัยว่าไม่มีอะไร แค่หยอกเล่นเท่านั้น

“หน้าตาน่ารักตรงกับบัตรในภาพแบบนี้ ไม่ผิดคนแน่ครับ”

สึนะว่าพลางส่งยิ้มหวานพร้อมยื่นบัตรให้

“ผมสึนะครับ สึนะ ไอ เรียกแค่สึนะก็ได้

ดีจังเลยน้าที่เจอบัตรตัวเองแล้ว ผมยังหาของตัวเองไม่เจอเลยเนี่ยสิ“

“อ๋า....โดนแกล้งซะแล้วเหรอครับเนี่ย”

สึนะหัวเราะเล็กน้อยพลางเก็บหลักฐานยืนยันความบริสุทธิ์เข้าที่เดิม

“ถึงจะหาบัตรไม่เจอ แต่โดนคนน่ารักแกล้งแทนแบบนี้ก็ถือว่าคุ้มอยู่ครับ“

เขาส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่ายก่อนจะแนะนำตัวกับอีกฝ่าย

“ผมสึนะครับ สึนะ ไอ เรียกแค่สึนะเฉยๆก็ได้

ไหนๆบัตรคุณก็ไม่ได้อยู่ที่ผม และบัตรผมก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน มาเดินหาด้วยกันไหมครับ “

(น่ารักมากคับบ เป็นก้อนๆเลยย 😭😭🤲🤲✨✨❤️❤️)

(ขออนุญาตมาแปะภาพก้อนหัวเหม็นครับ)

“....‘จะได้ไม่ไปตกอยู่ในมือพวกพิศดาร’ สินะครับ......”

สึนะยิ้มแห้งพลางมองหน้าอีกฝ่ายที่ห้อยบัตรอยู่เต็มตัว สภาพก็ดูไม่น่าจะห่างไกลจากคำว่าพิศดารเท่าไหร่นักนะ

“เท่าที่ผมมองก็ไม่มีนะครับ แต่ผมชักสงสัยแล้วว่าคุณมีบัตรอะไรบ้างครับเนี่ย”

เพราะเท่าที่เห็นมันไม่ได้มีแต่บัตรนักเรียนเนี่ยสิ ได้แต่คิดว่าอีกฝ่ายไปเอาบัตรแปลกๆพวกนั้นมาจากไหนกัน

ชายหนุ่มมองสถานการณ์ตรงหน้า สลับกับผู้ประสบภัยที่อยู่ข้างๆเขา

“โทโมจังครับ“

สึนะส่งยิ้มหวานพร้อมตบบ่าคนตัวเล็ก

“เดี๋ยวผมเดินไปลาออกเป็นเพื่อนนะครับ ยื่นใบลาออกน่าจะง่ายกว่าจริงๆ”

เขาพูดติดตลกหวังดูปฏิกิริยาข่มขู่ประหนึ่งสัตว์เล็กจากอีกฝ่าย

“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะ ผมไม่ปล่อยให้ลูกแมวตัวน้อยตกที่นั่งลำบากหรอกนะ“

สึนะว่าพลางยิ้มหวาน ขณะที่ก็เดินไปรอบๆหาอุปกรณ์ที่คาดว่าน่าจะช่วยได้

(แร้วทำไหมต้องเป็นพ้มด้วยร่ะโทโมจัง!!)

(มายืนรอลุ้นว่าโทโมจังจะทำยังไงคับ)