・Kuka・ (slow)

#KMI_Bunkasai

/เดินทักทายแบกของช่วยทั้งบูธชมรมและบูธห้องเรียนของตัวเอง และบูธคนอื่นๆ

ช่วยหมดเลยน่ะ ..🧍🏻‍♂️/

21 พฤษภาคม ปี 2015
เวลา 17:42น.

ลมช่วงเย็นแรงเป็นพิเศษ น่านฟ้าปรากฏกลุ่มก้อนคล้ายเมฆดำเด่นชัด คุณถามผู้คนรอบตัวว่ามองเห็นมันหรือเปล่า คนส่วนมากตอบคุณว่าพวกเขาไม่เห็นอะไรก็ตามที่คุณพูดถึง กล้องโทรศัพท์ก็จับภาพของมันไม่ได้เช่นกัน

ใกล้หมดเวลาตามหาโกสุมิจังแล้ว...

#KMI_Nekowadoko

#KMI_Bunkasai
#KMI_ชมรมวารสาร

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังเตรียมงานบุงคะไซกัน
ที่บอร์ดหน้าชมรมวารสารก็ถูกเปลี่ยนเป็นหัวข้อใหม่

"รู้ไหม ? ประธานชื่ออะไร"
ลองนึกชื่อเท่าไหร่ ก็ยังนึกไม่ออก... งั้นพวกเราก็มาตั้งชื่อให้ประธานกันเถอะ !

เขียนชื่อลงในโพสอิทแล้วแปะโพสต์ได้ที่บอร์ดนี้เลย!
👉 app.sli.do/event/m3GpdV...

รุ่นน้อง

คุกะแค่มองแล้วคิด

“อืม กิจกรรมโง่ๆที่ให้จับคู่กัน”

เขากอดอกนึกอยู่พักนึงว่าเขาควรทำตัวให้เหมือนรุ่นพี่ไหม “อยากเล่นรึเปล่า”

“เหลือเกินจริงๆ“

เขาส่ายหัว คนที่ทำให้คุกะคิดแบบนี้มีอยู่ไม่กี่คน

”สรุปว่าเหตุผลที่ไล่ออกคืออะไร ผมน่าจะมีสิทธิ์ถามนะ“

[ ร้องเมี๊ยว?🦊🍂

- พบแมวปลอมหนึ่งราย]

"ใจดีจังเลย ขอบคุณค่ะ✨"

เป็นที่รู้อย่างแพร่หลายว่าคุณนากาบะคนนี้ชอบขอดูฟันเพื่อนมาก ไม่รู้ว่าช่าวลือนี้เข้าหูอีกฝ่ายไหมแต่ใครสน

แตะปลายนิ้วที่คางรุ่นพี่ดันขึ้นไปแต่เพิ่งนึกได้ว่ามือมันจากคราบน้ำมันโซ่(...) "ฟันเกหน่อยๆ แต่ดูดีเลย" จ้องแบบตั้งใจ 👁️👁️✨

"กินชากาแฟทำให้ฟันเหลืองนะคะ ^ ^ ระวังไว้ถ้าหากอนาคตต้องใช้รอยยิ้มเป็นจุดขาย" ปล่อยมือลง

(/เดินตามing)

คิ้วเลิ่กขึ้น

“อยากเข้าก็เข้าไปสิ”

เขาไม่ได้มีพิธีรีตรอง ปกติไม่ใช่คนที่มีมารยาทกับคนอื่นดังนั้นก็ไม่ได้คาดหวังว่าคนอื่นจะมาเกรงใจเช่นกัน

ตรงข้ามกับเรย์ คุกะดูลึกลับและอันตรายในภายนอก ทว่ากลับตรงไปตรงมาและเรียบง่าย ออกจะไปทางไม่ค่อยคิดอะไรเสียด้วยซ้ำ

เจ้าตัวไขกุญแจเปิดบ้านให้กับแขกที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า ห้องขนาด1LDKตามมาตรฐาน กลางเก่ากลางใหม่แต่เป็นระเบียบชวนให้ค้นหา

#KMI_วัยเด็ก

(เอาภาพและสตอรี่วัยเด็กสั้นๆของโนกามิคุงมาแปะ ว่าด้วยความรักที่ไร้เดียงสาของเขาสมัยที่ยังเด็กมากๆ

อ่านได้ที่ docs.google.com/document/d/1...

ปล. เนื้อหาอาจทำให้บางคนไม่สบายใจ)

”แต่คุณน่าเป็นห่วง“

เขาพิจารณารอยยิ้ม

“อยู่ได้จริงเหรอยูริ“

..ถึงไม่ได้โกหกแต่ถ้าเป็นสมบัติ‘จริงๆ‘จะมีใครที่ไหนยอมบอกกัน

“ตามสัญญาจ้างคุณจะยกเลิกเมื่อไหร่ ผมไม่มีสิทธิ์ขัดหรอก”

คุกะไม่ถามต่อเรื่องนั้น ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนก็เช่นนี้ ผิวเผินและไม่ยุ่งย่ามเกินควร

กระนั้นก็ไม่ปฏิเสธว่าบ้านของอีกคนสบายใจมากพอให้คุกะไปมาหาสู่ตลอดสองปี แล้วก็..

“ที่ผมเพิ่งบอกว่าให้ช่วยอยู่ในที่ที่ผมมองเห็น ไม่ใช่เพราะแค่คุณมองฝ่ายเดียวแล้วน่าขนลุก“

+

คุกะเองก็มองเธออีกครั้ง

เด็กผู้หญิงที่ผมสีอ่อนตาสีแดงเหมือนกระต่าย

“ไรระ?”

เขาทุบบนมือตัวเองครั้งนึง

“เรียนอยู่ที่เดียวกันหรอกเหรอ” เป็นประโยคที่ดูตื่นเต้นแต่หน้าไม่ได้ตื่นเต้นด้วย

#KMI_TsunagiNoYoru

🌌ค่ำคืนแห่งสายใย : มิติห้วงฝัน💤
(PDF subplot)

“ นักเรียนที่มาเข้าค่ายทุกคนถูกพาเข้าสู่มิติห้วงฝันพร้อมกันทั้งหมด คุณจะตื่นขึ้นมาอีกไหม? ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเส้นทางที่คุณเลือกแล้ว… ”

รายละเอียด : bit.ly/3Cy1FbT

#KMI_Nekowadoko

" ! "
แทนที่ตามร่างโปร่งแสงไปจะพบกับเจ้าแมวในใบประกาศ
กลับพบลูกแมวตัวน้อยและ..

" แกคงเป็นห่วงลูกๆสินะ.."
ไม่เจอโกสุมิก็จริงแต่เธอก็โล่งใจที่มาช่วยเจ้าตัวเล็กๆพวกนี้ไว้ได้
ถึงจะยังไม่ได้คิดว่าทำยังไงต่อไปดีก็เถอะ

(สามารถแวะผ่านมาเห็นเหตุการณ์ได้คับบ🥺 ถ้าเข้ามาอินเทอร์แรคจะสกิปเป็นช่วงที่ถือน้องๆอยู่ในกล่องเดินเตร็ดเตร่ในเมือง)

#KMI_TsunagiNoYoru

ยูริโนะจังตื่นเต้นกับการเข้าค่ายกระชับมิตรมาก! แถมยังมาถึงโรงเรียนตั้งแต่หกโมงเช้าอีก แบกของมาเต็มกระเป๋าเป้เลยล่ะ

พอได้รู้ว่าอยู่กลุ่มพระจันทร์ก็ดีใจมาก สีของผ้าเหมือนกับกิ๊บข้าวห่อไข่ที่ติดประจำไม่มีผิดเลย!

"ฮี่ ๆ~ ใส่แบบนี้แล้วน่าร้ากกกจัง✨🌷"

ไม่คาดคิดเลยว่าหลังจากนี้จะมีเรื่องใหญ่รออยู่...

พูดแบบไหนก็ไม่เข้าใจ รับมือยากชะมัด

เรย์คงเป็นไม่กี่คนที่คุกะคิดแบบนั้น ทว่าเพราะขี้เกียจเถียงก็เลยยอมปล่อยเลยตามเลย

“คิดแบบนั้นก็ตามใจ“

เขานำทางต่อไปเรื่อยเปื่อยในเขตที่พักอาศัยนิชิโกะ ผ่านตรอกซอกซอยที่เมื่อเย็นย่ำแล้วก็เริ่มจะเงียบเหงาต่างจากชุมชนร้านค้า แฟลตที่เขาเดินขึ้นดูทรุดโทรมตามอายุ

“ผมอาศัยคนเดียว”

เขาพูด เพื่อกันคำถามเกี่ยวกับครอบครัวจากปากคนตัวโต

(🥴🥴🥴🥴 ฮี่ๆๆๆ ขอบคุณสำหรับแว่นโด้ยยย)

#KMI_TsunagiNoYoru

"จะว่าไป พอใส่ชุดนี้แล้วนึกถึงตอนอยู่ชมรมกรีฑาเลย น่าคิดถึงจัง"

ชุดพร้อม! สัมภาระพร้อม! กายพร้อม! ใจพร้อม!
ดวงอาทิตย์น้อยคนนี้พร้อมลุยสำหรับกิจกรรมแล้ว 🌞

หวังว่าปีนี้คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหมือนตอนนั้นอีกนะ...

.
(พาอันซุมาส่งค่ายค่ะ ! สายกิจกรรมทั้งทีก็ต้องไม่พลาด)

(ไม่ค่อยว่างมาเเอคทีฟแต่มาเเปะเซมไปชุดเมดกันเเอคร้างฮะ โมเอะบีมมมม)

@kmiraira.bsky.social
#KMI_TsunagiNoYoru
#โรลปิด | จับคู่ลุยภารกิจ

แม้คุกะมาร่วมค่ายแต่ก็เพียงแค่อยากซึมซับบรรยากาศด้วยความชอบที่จะเฝ้ามองผู้คนทำกิจกรรมในระยะใกล้ชิด ดังนั้นกิจกรรมที่จู่ๆก็บังคับให้จับคู่กันแบบนี้มันก็ใจร้ายกับอินโทรเวิร์ตพอตัว

เขาถอนหายใจ

“นี่“

เอ่ยเสียงเรียกใครสักคนที่อยู่ข้างตัว

”มาจับคู่กัน“

เขาหยุดเท้าตาม

“ทำไม”

“ฝังสิ่งที่ให้คนรู้ไม่ได้ไว้รึไง“

ต่อให้ยูริเลี่ยงตอบเขาก็ยังถามต่อแบบไม่สนใจเรื่องนั้น คำหยอกเย้าดูผสมด้วยความเป็นจริง ในเมื่อเจ้าของบ้านมักจะวุ่นวายกับการทำสวนด้วยตัวเองเสมอ

(เครื่องแต่งกายในวาระต่างๆ ของยูริ วาดไว้เป็นเรฟในการโรลเพลย์ครับ😷)

#KMI_โปรโมทชมรม
#KMI_FindingAlienClub

[ โกงเวลา I วันแรกของการโปรโมท ]

“ ฮะฮ่า…คุณที่เดินผ่านไปผ่านมาน่ะ “
” สนใจมาสืบเรื่องลี้ลับ….ของเอเลี่ยนหรือเปล่า “

ไม่ว่าจะเสียงลี้ลับ หรือเหตุการณ์ประหลาดน่ะ…ทุกอย่างมันเป็นเพราะเอเลี่ยนยังไงล่ะ👽!!

ความลับที่จักรวาลนั้นยังไม่ถูกเปิดเผย รอคุณมาเป็นส่วนหนึ่งในการค้นหาคำตอบ!

หากสนใจ ยื่นใบสมัครได้ที่ห้องชมรมเลย!!

#KMI_Kenkoushindan
#KMI_เปิดโรล | แยกรูท

ซุยหลันยืนฟังจนจบและถอนหายใจออกมา ก็ดีที่ส่วนสูงเพิ่มขึ้น อย่างอื่นก็ปกติดี ไม่ปกติก็ตรงที่โดนดุเรื่องหักโหมกับการซ้อมมากไปหน่อย

ทำไงได้...ก็เธอไม่อยากแพ้

เดินลูบหลังคอถือผลสุขภาพออกมาจากห้องพยาบาลก่อนจะหันไปสบตากับ‘คุณ’ ก่อนที่เธอจะเลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นคำถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง

(+ได้นะคะ🥺)

#KMI_Nyugakushiki #KMI_3D
ห้องเรียน — 10.00 น.
“ ในเมื่อมากันครบแล้ว ฉันจะแนะนำตัวเอง “
“ ฉันเร็นจิ ฮิเดโอะ เป็นอาจารย์ประจำวิชาสังคมศึกษาและเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเธอ “
“ คำแนะนำไม่มีอะไรมากมายนอกจากอย่าสร้างปัญหาและควรอยู่กันเป็นกลุ่ม "

“ ต่อไปฉันจะให้พวกเธอแนะนำตัว ส่วนบนกระดาน ให้เขียนชื่อแล้วก็วาดอะไรก็ตามที่ชอบ เชิญออกมาได้ “

คุกะชะงักเท้าแต่ก็เพียงแค่วินาทีเดียว

“คุณคิดจะไปไหน“

เสียงนั้นอาจต่ำลงกว่าปกติเล็กน้อยหากพิจารณา

เขาไม่เห็นว่าตัวเองเป็นฝ่ายทำอะไรผิด ดังนั้นจึงคาดเดาไปเองว่าต้นเหตุคงมาจากคนข้างตัวมากกว่า

คุกะค่อยเหลือบสายตามอง

ยูริ

เป็นเพียงภาพสตรีอุ้มบุตรที่ผู้ซึ่งกำลังแหกปากโยเย ใบหน้าของเธอกลับเปี่ยมสุขราวกับว่าเด็กน้อยกำลังหัวเราะ

“แต่ถ้าเลือกต้องจารึกอะไรสักอย่างให้คนเห็น ผมอยากแสดงด้านที่มีความสุขมากกว่า”

คุกะก้าวขาตามด้วยจังหวะเอื่อยเฉื่อย ตลอดเวลาที่เคยเรียนกับอาจารย์ผู้นี้เขาก็สัมผัสได้ถึงแนวคิดที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ทุกคำพูด แม้เขาจะไม่ชอบถ้อยคำสวยหรูแต่ยอมรับว่าน้ำเสียงทุ้มนั้นน่าฟัง

“ก็อาจจริง”

“ในเมื่อมันมีหลายเจตนา ผมอาจมองแคบเกินไปเอง” ท่าทางหัวดื้อแต่กลับยอมรับง่ายดาย

เขาไม่ได้ทักท้วงขอคำตอบที่ถูกเมิน เพียงแต่หยุดฝีเท้าอยู่หน้าภาพวาดผืนหนึ่งที่ไม่ได้มีแสงโดดเด่นนัก

+

(ขอบคุณที่มาจอยยยยเรียวคุงน่าร้าก 🥺🥺🥺)