لابد ابر دریای اندوه

🫂

دار و درختهای در راه.

سالبه به انتفاء موضوع.
نه عطر خوبه نه پستو
لعنت به هردوتاشو

ها برا همین شاید اصلا بد هم نباشه که به همون نام مزخرف بازیل بخوانندش و اسم لطیف ریحون را نگه دارند واسه اون لطیف وطنی

جهان رو سبیل اصلاً :) :*

یعنی اگه بگم کل سفره‌ و آشپزخونه‌ی ایتالیایی را طعم غالب این موجود چیتان پیتان از چشم و دهن من انداخته، اغراق نکرده‌ام. خیلی طعم اغراق شده‌ی نچسبیه. یاد ریحون نجیب و لطیف وطن می‌افتم اشکم جاری می‌شه اصلاً. فرنگی فقط چیتان پیتان و هیاهوی الکی

البته دقیقترش اینه که طعم ریحون فرنگی را دوست ندارم ریحون بنفشای قشنگ وطن را ولی دوست دارم. اطلاعات خیلی مهم :))))

من طعم ریحون را دوست ندارم 🤦🏽‍♀️بعد به کرار پیش اومده بالزامیک را بازیلیکوم خوندم و به خاطرش از سالاده صرف‌نظر کردم :) ریحون به اون قشنگی بازیل آخه؟

:))

بابا خب کباب نکرده هم می‌خورندش ولی حالا واسه تنوع دودیش رهم گاهی امتحان می کنند. در حافظه من ولی اینجوری ثبته که قرائتی می‌گفت کلاً خبر ندارند می‌شه نپخته خوردش :))))
خلاصه که بیا بپذیر آخوند هرگز راست نگفت :))

اون مورد هندوانه را نه فقط مثل کباب‌پزون امروز که هر وقت جزم اندیشی آدما درباره دستور طبخ غذاها و اِوا حلیم چرا با شکر؟ هلیم چرا بانمک؟ فسنجون چرا با هویج در گنجه چرا باز و اینا را می‌بینم هم قاطرذهنم یادآور می‌شه و فکر می‌کنم اینا بالأخره پا منبر قرائتی بزرگ شده‌اند :)))

یا مثلاً هربار با پرگویی مواجه می‌شوم به اون تفسیرش(که احتمالاً خیلی هم اورژینال نبود ولی من اول بار از او شنیدم) از زیاده‌گویی‌های موسی درباره عصای فکسنیش و حشو ناقبیح در اختلاط با معشوق فکر می‌کنم :))

:)) جالب بود!
امروز همسایه‌هام مهمانی کباب‌پزون داشتند و بوی هندونه هم می‌اومد یاد حیرت قرائتی ( و گمونم خودم هم) از کبابی کردن مر هندوانه را در بلاد کفرافتادم و این نقلش با استناد به همین که خداوندِ عالم نه فقط نعمت که فرهنگ استفاده‌اش را هم فقط به ما عنایت فرموده و خلاصه حیف نعمت که می‌گن یعنی چی.

آقوی*

چند روز پیش همکارم در مسیری که باهم هم‌قدم بودیم گمونم صرفا برای شکستن سکوت چندتا سوال شخصی‌تر پرسید و من در لحظه‌ای غفلت و کمی هم آقای همساده‌وار براش اندکی شرح غم دادم یک‌هو دیدم به شدت معذب شد! کاش 🔒 بزنم به دل و زبانم و فقط بر کوه عرضه کنم اندوهم رِ.

«گر ز غمم صد یکی شرح دهم پیش کوه
«آه» دهد پاسخم کوه به جای صدا!»

بادمجونها امروزه دیگه هیچ جا تلخ نیستند، عوضش من زیر آسمون همه‌ی شهرهای جهان.

از من سن‌زده هم.

🫂

ادیب سلطانی هاییدن را در معنای تأیید کردن به کار می‌بره. «ها» را من (و ادیب سلطانی را کجا می‌برید) هم بهترین جواب در مقام تأیید و نه صرف پاسخ مثبت می‌دونم.

ناف من را نیز.

فدااا :*

فداااا💌

آیم لارج تو :))))))))

فدااا💓

من هم تتو می‌کنم رو تنم: به گفته‌‌ی ما کنَ، به کِرده‌ی ما نِه
:))

نه تنها از با دست غذای چرب و چیلی خوردن بدم میآد که از مشاهده رژلب خیس و بعضی لاکهای براق و ناخن بلند هم حین غذا بدم می‌آد ولی نمی‌گم غیرمتمدنانه است و زرورق فرهنگ و سنت. رفقات مختارند به رغم دلالت واژگان حرفت را صرف اکراه شخصی بدونند چون می‌شناسندت ولی اختیار دلالتهای کلام دست تو نیست. تمت. موفق باشی

:)))))))))))))))) :*

😏

ها ولی من دوست دارم نه از لوازم جهان که از افتخاراتش باشم :))))))))))