Berker Kocaoğlu

Mahmut Tanal'ın kanun kitaplarının polis tarafından el konulmasında anladık ki artık hukuki söylemlerde bulunmak ve açıklamalar yapmak; hatta kitap gibi sembolleşmiş materyalleri kullanmak bile suç.
Hukuka dayanarak kendimizi savunamayacağımız bir dönemdeyiz, orman kanunlarına hoş geldiniz.

4) Günün sonunda hareket edecek bağımsız bir alanınızın kalmadığını anladığınızda, kimliğinizin de elinizden kayıp gittiğini fark ederiniz. Ancak önemli olan bu farkındalığı kazanmanızdır, çünkü eğer bir şeylerin farkına varırsanız hiçbir şey için geç de kalmazsınız.

3) Modern iktidar yalnızca yasalarıyla değil, normlarıyla da yönlendirir. Bu yönlendirme ise kitlelerin pasifize edilmesine ve bireylerin disiplin altına alınarak eylem alanlarının kısıtlanmasına neden olur. Eylem alanı kısıtlanan birey ise zamanla "özne"ye dönüşür, yani uysallaşır.

2) Kimin normal olup kimin anormal olduğu da iktidarın kurumları ve özellikle de söylemleri aracılığıyla belirlenir. Bu öyle bir süreçtir ki sizin ne tür bir kimliğe sahip olmanız gerektiğinden tutun da nerede nasıl davranmanız gerektiğine kadar her süreci, hatta ne düşüneceğinizi bile belirler.

1) Modern iktidar, toplumu sınıflandırarak yönetir. Bu sınıflandırma süreci bireylerin normal/anormal olarak ayrıştırıldığı bir tür kategorize etme işlemidir. Ancak bu ayrımlar asla doğal ya da nesnel değildir; aksine iktidarın normatif çerçevesine göre inşa edilir.

Popülist, popülisti sever.

Faşizm yayılmacıdır, popülizmin böyle bir iddiası yoktur —görünürde sadece illiberal eğilimlidir—; ama unutmayın ki popülizm ile faşizmin arasında çok ince bir geçiş vardır.

Çünkü popülizmin otoriter karakterinin totaliter bir kimliğe evrilmesi her zaman olasıdır.

Ağız tadıyla yaşayamadığımız tatilimiz bitti, nerede kalmıştık?

4) Bu noktada da hareket siyasal iktidarlar tarafından yönetilebilir ve yönlendirilebilir hale gelir. Öyle bir yönlendirilir ki siz farkında bile olmazsınız; elinize iki üç hak verirler ve kolektif bilinci dağıtırlar. Böylece sürecin en başına dönmüş olursunuz.

3) Çünkü bir harekete ruhunu veren şey, sadece karşı çıkmak değil; ne için, hangi değer uğruna karşı çıkıldığını bilmektir.

Amaçsızlaşan bir mücadele kendi içinde çözülmeye başlar. Liderlik krizi baş gösterir ve kolektif bilinç yerini bireysel tatmin arayışlarına bırakır.

2) Sloganlar silikleşir, öfke yerini alışkanlığa bırakır, direnç bir ritüele dönüşür.
Böyle bir atmosferde mücadele bir amaç için değil; sadece var olmak, görünür olmak içindir. Bu da zamanla hareketin içini boşaltır.

1) Neden Normalleşmemeliyiz?

Bir toplumsal hareketin önünü ve gelişimini tıkayan en büyük sorun "amaçsızlaşma"dır. Eğer bir hareket amaçsızlaşırsa —ki bu da genellikle “normalleşme”nin sonucudur— sokaklarda yalnızca bir kitle, anlam ifade etmeyen bir kalabalık görürsünüz.

Bu sistemlerde iş gücü büyük ölçüde bedensel emeğe dayanır ve itaati içselleştirmiş bireyler örnek vatandaş olarak gösterilir. Düşünmeyen ama çalışan bir toplum inşa edilir ve aklın bütün yaratıcı formları bastırılır. Böylece merkezi kontrol sürdürülürken alternatiflerin ortaya çıkması engellenir.

Otoriter sistemlerde fikir üretirseniz düşman ilan edilirsiniz. Bu nedenle bu rejimlerde düşünce üreten bir iş gücü ya hiç yoktur ya da zaman içerisinde sistematik biçimde yok edilir. Varsa bile yalnızca devletin merkezi bir aracıdır.
Zihinsel üretim, tehdit olarak görülen bir etkinliktir.

4) Bu yüzden totaliter rejimler toplumu iki uçta tutmayı tercih ederler: İmtiyazlı bir azınlık ve yoksun bırakılmış bir çoğunluk. Aradaki dengeyi sağlayacak bir orta sınıf ise onlara göre bu düzenin çökmesine yol açabilecek bir katalizör görevi görür.

3) Orta sınıfın oluşumu veya güçlenmesi ise bu yapılar için daha büyük bir tehlikedir. Zira orta sınıf ekonomik bağımsızlıkla birlikte düşünsel özerklik de kazanır. Sorgular, eleştirir ve hatta alternatifler üretir.

2) Çünkü öncelikli amacı hayatta kalmaktır. Bu da herhangi bir iktidarın müdahalesine açık bir alan yaratır. Dolayısıyla, yoksulluğu azaltan her türlü girişim -bireylerin özerk girişimleri bile- totaliter yapılar tarafından potansiyel bir tehdit olarak algılanır.

1) Totaliter zihniyetler yoksulluğu ortadan kaldırmak istemezler; onu yönetmek isterler. Çünkü yoksulluk, kitlelerin denetlenmesi ve yönlendirilmesi için son derece etkili bir araçtır. Yoksulluk içindeki bir birey bağımlı hale gelir; ihtiyaç duyar, talep eder ve dolayısıyla sessiz kalır.

Gün içerisinde o kadar çok yasal zeminden yoksun olay gelişiyor ki hangi birisi hakkında ne yazacağını şaşırıyor insan.

Siyasal iktidar, bireyi özneye dönüştürür ve bunu da sahip olduğu rıza araçlarıyla yapar; süreç öyle kusursuz işler ki en sonunda pasif bir özneye dönüştüğünüzü fark edemezsiniz bile. Bu farkındalığı kazanmak için bugün politize olmanız gerekiyor, aksi takdirde şiddet tekeli sizi yutmaya devam eder.

Gündemin dağıtılmasına müsaade etme, tutuklu sıra arkadaşlarımızı hatırla ve boykota uy! Boykot ne için önemlidir? Tıkla ve oku.
#boykot #protesto #siyaset #gündem #politika

10. Bu flood’u beğendiysen yorumla ve paylaş.

10. Sonuç: Demokrasi Adına Bir Felaket

Tahkikat Komisyonu, demokrasiyi savunma iddiasındaki bir iktidarın hukuku nasıl araçsallaştırabileceğinin en çarpıcı örneklerinden birisidir.

Şu unutulmamalıdır ki: Hukuk sadece adalet için değil; demokrasinin varlığı için de gereklidir.

9. Üniversitelerde Kıvılcım: 28-29 Nisan Olayları

▪️İstanbul ve Ankara’da üniversite öğrencileri "Anayasayı çiğnetmeyiz!" sloganlarıyla sokağa çıktı.
▪️İstanbul Üniversitesi’nde polis, okulun içine girerek öğrencilerin üzerine ateş açtı.
▪️600'den fazla öğrenci tutuklandı.

8. Hukuki ve Siyasal Çöküş

Bu komisyon, Demokrat Parti'nin otoriterleşmesinin sembolü haline geldi.

Toplumda kutuplaşma derinleşti, üniversiteler ayaklandı ve ordu içinde huzursuzluk arttı.

7. Yargı Yolu Kapatıldı

En vahim noktalardan birisi de komisyon kararlarına karşı mahkemeye başvurmanın yasak olmasıydı. Öyle ki, Danıştayın meclis komisyonlarını denetleme yetkisi, Tahkikat Komisyonu Kanunu’nun 5. maddesi ile ortadan kaldırıldı.

Yani Türkiye'de hiçbir denetim mekanizması kalmadı.

6. Muhalefet Susturuldu

CHP’nin meclisteki faaliyetleri bile “yıkıcı” ilan edildi (Örneğin, İsmet İnönü'nün 2 Mayıs 1960'ta meclisten uzaklaştırılması). Muhalefetin en temel hakkı olan eleştiri hakkı hedef alındı.

Tahkikat Komisyonu, diktatörlüğü aratmayacak şekilde siyasal hakları askıya aldı.

5. Basın Özgürlüğü Askıya Alındı

Komisyon, muhalif gazeteleri kapattı. Yorumlara, haber diline ve manşetlere doğrudan müdahale etti.

Düşünce ve ifade özgürlüğü tarihe karıştı. Türkiye'de bir tür “medya karartması” dönemi başladı.

4. Hukuksuzluğun Boyutu

Tahkikat Komisyonu'nun en çarpıcı özelliği ise komik bir şekilde yargı yetkisiyle donatılmasıydı.

Bu, kuvvetler ayrılığı ilkesinin doğrudan ihlali olmasının yanında, yasama organının kendine bağlı bir mini mahkeme kurmasını ifade ediyordu.

3. Komisyonun Yetkileri

Bu komisyonun yetkileri normal bir araştırma komisyonundan çok daha fazlaydı:

▪️ Tanıkları çağırma
▪️ Gazeteleri sansürleme
▪️ Yayınları yasaklama
▪️ İfade alma ve belgeleri toplama
▪️ Muhalefetin itirazlarına karşı yargı yolunu kapatma (!)

2. Tahkikat Komisyonu Nedir?

Demokrat Parti, 18 Nisan 1960’ta TBMM’de çoğunluk oyuyla bir “Tahkikat Komisyonu” kurdu.

Komisyonun görünürdeki amacı CHP’nin ve bazı basın kuruluşlarının -olmayan- "yıkıcı faaliyetlerini" soruşturmaktı. Gerçekteyse, muhalefeti susturmak ve rejimi otoriterleştirmekti.