🍂Zephyr🍂(slowมากๆ)

เขายกยิ้มขึ้นบางๆขณะที่มองตามอีกฝ่ายที่ลงมานั่งข้างๆ

”เพราะคุณนั่นล่ะครับถึงทำให้ผมได้ปีกใหม่มาจนได้ “

ว่าแล้วก็ไม่วายขยับปีกไปมาเบาๆเหมือนอยากให้คนตรงหน้าดูว่าในที่สุดมันก็ดูปกติกับเขาบ้างซักที

ก่อนจะหันกลับมาชวนคุยต่อ

“มาบินเล่นเหรอครับ?”

เขาพยักหน้าหงึกหงัก ทำเพียงนั่งรอรุ่นน้องที่นั่งร่างแบบอยู่เงียบๆจนกระทั่งอีกฝ่ายหนุดมือ

เขาถึงได้ขะโงกหน้าไปเข็คดูซักหน่อยก่อนเอ่ยพูดต่อ

”เสร็จแล้วเหรอ?“

เมื่อแต่งหน้ากันเสร็จแล้วก็เป็นเขาเองนี่แหละที่ลุกขึ้นยืนพรวดพราด

“งั้นไปเดินเล่นในงานกันดีไหมครับ?”
ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศให้รุ่นน้องของเขาด้วย

”คุณนี่เป็นคนตลกกว่าที่คิดนะครับ“

เขายกยิ้มขำออกมาน้อยๆให้กับท่าทีของรุ่นน้องตรงหน้า ในงานสังคมหรืองานสานสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักร เขามักใช้ปากของเขาเป็นเครื่องมือที่ใช้สร้างคำที่งดงาม ยกยอผู้คนอยู่ก็ไม่น้อย

แต่ท่าทางของคนตรงหน้ายิ่งทำให้เขาอดที่จะเอ็นดูไม่ได้ เขาจนเผลอนกมือขึ้นลูบศรีษะเบาๆอย่างที่มักจะทำกับน้องสาวตัวเองบ่อยๆอย่างเคยตัว แล้วถึงผละตัวออกมา

(+)

(ฮือ เช่นกันคั้บ!ขอบคุณสำหรับรูทนะคั้บ!!)

(หึยได้อยู่แล้วคั้บควีนบีพ้มแง้นไปแปบ😭🤲🏃🏃🏃)

(คือ หายไปอย่างยาวนานแต่พ้มกลับมาแล้ว😭🤲 ช่วงหลังๆอาจจะแอคทีฟน้อยลง เลยแวะมาโพสไว้เผื่อมีใครอยากแลกคอนแทคกันน ก๊อกๆมาแลกกันได้นะคั้บ💪)

เขาพยักหน้าหงึกหงักๆฟังก่อนจะโพล่งถามขึ้น

“เหรอ ที่เอลโวเรียมีมีที่ไหนแนะนำบ้างไหม?”

เขาเอ่ยทักถามทันทีเมื่อรู้อย่างนั้น ท่าทางดูออกจะกระตือรือร้นขึ้นมาไม่น้อย

“ดีใจที่ชอบนะครับ”

ที่ว่ายกยิ้มอยู่แล้วตอนนี้ดูเหมือนจะยกยิ้มกว้างกว่าเดิม

“ผมออกจะมั่นใจกับมันอยู่บ้าง...“

เขาว่าก่อนจะพูดต่อ

“แต่ถ้าให้เทียบ พวกที่ผสมด้วยแอลกอฮอล์ผมออกจะมั่นใจมากกว่าหน่อย”

เขาว่าก่อนจะชี้เหล่าสตาฟในงานและเพื่อนของเขาที่ใส่ชุดที่มีลักษณะคล้ายๆกัน

”โทนสีค่อนข้างหลากหลายเลยล่ะ แต่สีส่วนใหญ่จะเป็นสีที่ได้จากธรรมชาติทั้งนั้น“

”ผมไม่ค่อยรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเสื้อผ้าเท่าไหร่ อาจจะอธิบายได้ไม่ละเอียด...”

ว่าแล้วก็นิ่งไปซักพักเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะชูแขนของตนให้รุ่นน้องได้เห็นเนื้อผ้าใกล้ๆ

“แต่ถ้าพวกเนื้อผ้าคงจะประมาณนี้?”

“ถ้าอย่าฃนั้นผมคงต้องรอเตรียมต้อนรับองค์หญิงให้ดีแล้วสิ”

เขาพูดขึ้นยิ้มๆก่อนจะนิ่งคิดไปอยู่ซักพักหนึ่งเหมือนกำลังนึกหาคำอธิบาย

“ความจริงแล้วทั้งคนที่มาช่วยงาน หรือแม้แต่ผมก็ใส่ชุดของเลคเทเนียนี่ล่ะครับ”

(+)

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับ”

ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นเขาจ้องมองดไปที่ดวงตาที่สะท้อนแสงไปมา งดงามไม่ต่างจากคริสตัลรอบๆตัวของพวกเขา

“คริสตัลแห่งโชคชะตาที่คนเขาว่ากัน ความจริงแล้วผมไม่ได้เชื่อมันมากนักหรอกครับ“
เขาพูดสารภาพออกมาตามจริง

”แต่ผมกลับคิดว่าการที่พวกเราได้ใช้เวลาอยู่ ณ ที่นี้ เวลานี้ต่างหาก ที่ทำให้มันถูกกล่าวถึงเช่นนั้น“

หลังจากที่ฟังประโยคถัดไปเขาก็บินถอยไปนิดหนึ่ง ก่อนจะโค้งตัวลงเล็กน้อยด้วยท่าทางที่ไม่เป็นทางการนัก ออกจะติดเล่นหน่อยๆอีก ก่อนรับคำชมของเธออย่างไม่คิดปฏิเสธ

เพราะเขาก็มีความคิดที่คล้ายกันไม่ต่างจากเธอ
(+)

“ผมยังไม่คิดเลยว่ามันจะมีอะไรแบบนี้ด้วย”

สุดท้ายเขาก็ระเบิดขำออกมาตามรุ่นน้อฝ ดูไม่ได้คิดจะปกปิดท่าทีตามแบบฉบับของเหล่าราชนิกุลเลยแม้แต่นิดเดียว ก่อนที่ตะค่อยๆพยายามพรูลมหายใจให้สามารถคุยกับคนตรงหน้าต่อได้

“เพราะเธอคุยสนุกด้วยต่างหากไม่ใช่ผมคนเดียวหรอก”

(+)

เมื่อหญิงสาวตรงหน้าเผยรอยยิ้มกว้างพร้อมทั้งเอ่ยเล่าให้เขาฟังมีหรือว่าเขาจะไม่เอ่ยชมตอบกลับไปตามความคิดของตน

"แน่นอนสิ ของแบบนี้ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้หรอกนะครับ“

“ผมชอบที่คุณพูดนะ“
ออกจะเห็นด้วยสุดๆเลยล่ะ

”เพราะคนที่รู้คุณค่าของตัวเองมักจะเปล่งประกายไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน“

เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะหันมองหน้าของรุ่นน้องไม่วายกล่าวชมไปอีกยก

“ยกตัวอย่างเช่นคุณเป็นต้น“

(เค้ากลับมาแล้วเช่นกัน😭😭😭🤲)

”ธรรมชาติมักจะมีความสวยงามในตัวของมันเองอยู่เสมอ“

”สีผิวที่คล้ำขึ้นสำหรับผมแล้วก็เหมือนกับการได้สัมผัสได้เข้าใกล้มันมากขึ้นกว่าเดิม“

“เป็นอะไรที่น่าหลงไหลอย่างที่คุณพูดจริงๆนั่นล่ะครับ”

เมื่อได้ยินคนยอ มีหรือที่เขาจะอดพูดจ้อออกมาไม่หยุดได้ เขาเอ่ยเล่าความคิดของเขาอย่างอารมณ์ดี

(+)

เขาหัวเราะออกมาหน่อนๆท่าทางดูไม่ได้คิดจริงจังกับมันมากเท่าไหร่นัก

“ถือว่าได้ลองทำอะไรใหม่ๆ ก็แปลกใหม่ดีนะ”

ถึงเขาจะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คนตรงหน้าพูดจะเป็นจริงหรือไม่ แต่ที่แน่ๆคือ ถึงมันจะไม่จริงแต่เขาก็ไม่อยากให้ใครรู้เท่าไหร่นักหรอก

“เพราะอย่างนั้นเจ้าก็ต้องอุบเรื่องนี้ไว้ให้ดีล่ะ”

เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะทำมือเหมือนรูดซิบปาก

“ขอบคุณ”
เขายกยิ้มท่าทางดูดีใจไม่น้อยแต่ก็ไม่วายเอ่ยเสริมขึ่นเช่นกัน

“ยังดีที่มีคนช่วย ไม่งั้นผมคงทำไม่ได้ขนาดนี้หรอก”

“ผมตั้งตารอแล้วนะครับ”

เขาเอ่ยขึ้น ทั้งได้ชมวัฒนธรรมต่างอาณาจักรทั้งยัฃเป็นองค์หญิงตรงหน้าแล้ว จะธรรมดาได้ที่ไหนกัน

มือที่จับดินสอยังคงถูกขีดไปมาอย่างคุ้นชิน ดูเหมือนว่าเขาจะโฟกัสกับมันเกินไปเล็กน้อยทำให้หลังจากกล่าวชมเขาก็เงียบลงไปไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่ม

จนกระทั่งคนตรงหน้าเอ่ยทักขึ้นเขาถึงหันหน้ากลับไปตอบ

(+)

(กลับมาหาน้องแบบเลทๆฮือออ😭🤲🤲)

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว“

เมื่อเห็นถึงความตั้งใจของเด็กตรงหน้าเขาก็ฉีกยิ้มกว้าง พลางเก็บกระดาษากลับมา

“ถ้าอย่างนั้นลองวาดกันดูครับ ถ้าทำเสร็จแล้วหรือมีอะไรก็เรียกผมนะ“

....

เขาพูดขึ้นก่อนจะเดินหายออกไปซักพักใหญ่ดูท่าว่าคงอยากปล่อยให้เด็กชายได้ลองผิดลองถูกทำดูก่อน

แต่ซักพักเขาก็กลับมาอีกครั้งพร้อมน้ำผลไม้แก้วหนึ่งเลื่อนมาวางไว้ไม่ห่างกันมาก

“เผื่อเอาไว้เติมพลัง”

เขาผ่อนลมหายใจเบาๆ จริงๆแล้วตอนนี้เขาก็แอบอู้งานจากบูธมาเดินเล่นในงานเหมือนกัน
ไม่วายอธิบายเสริมเกี่ยวกับบูธของตัวเองบ้าง

”ผมทำบูธแกะสลักน่ะ เลยต้องคอยดูตลอด ถ้าสนใจก็แวะมาได้นะครับ“

(พ้มมาต่อ ขอโทษที่ช้านะคั้บ กี๊ด😭😭🙏)

”องค์หญิงอุตส่าห์ชวนทั้งทีผมจะพลาดได้ยังไงกัน“

เขายกยิ้มขึ้น โอกาสได้ทั้งเที่ยวอาณาจักรอื่นแถมได้ลองอะไรใหม่ๆเขาจะพลาดได้ยังไงกันล่ะจริงไผม?

“ถึงตอนนั้นคงต้องรบกวนด้วยนะครับ”

เมื่อพูดจบถึงค่อยเอ่ยตอบกลับคำถามของอีกฝ่ายไปบ้าง

“คนเยอะกว่าที่ผมคาดไว้ทำเอาหัวหมุนเลยล่ะครับ“
(+)

เพราะได้เจอเพื่อนตรงหน้าช่วยเอาไว้ การออกบินครั้งแรกของเขาจึงไม่ได้แย่อย่างที่คิด

ทำให้เขาอดที่จะตั้งตาคอยวันที่เหลือในอาเธอร์ไวน์ที่จะมาถึงไม่ได้เลยทีเดียวเชียว

(เค้าขอจบโรลของทางนี้เลยนะคั้บ! ปล่อยบอทให้เด็กๆกลับกันโลย ขอบคุณที่แวะมาบินเล่นด้วยกันมากโลยนะคั้บ🥺🙏)

เขาพยักหน้าพร้อมกับลุกขึ้นยืน
ก่อนจะจับมือที่ยื่นมาให้ และดึงตัวอีกฝ่ายขึ้นมาอย่างเบามือ

เซเฟอร์กระพือปีกขึ้นเบาๆเพื่อเตรียมตัวร่อนลงจากหลังคากลับไปยังสถานที่จัดงานด้วยกันอีกครั้ง

"งั้นไปกันเถอะครับ“

ว่าจบก็เริ่มลอยตัวออกบินขึ้นช้าๆ

สายตาคมปราดตวัดมองไปยังคนที่คอยเฝ้าจับตามองเพื่อนของเธอ

พวกน่าตาย

ฝ่ามือเรียวขาวช้อนจับผมสีทองขึ้นมามอง

"อย่างน้อยฉันก็ได้เห็นเธอในรูปลักษณ์งดงามเช่นเก่าก่อน ถึงกระนั้นฉันก็ชอบผมจริงเสียมากกว่า"

เส้นไหมเงางามไล้ตกลงมาจากปลายนิ้วตามแรงโน้มถ่วง

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอซ่อนคมเขี้ยวราชสีห์เอาไว้เสียมิดชิด นัยน์ตาหลุบมองชุดแสนอลังการที่แพทริเซียใส่

มันช่าง...เปิดเผย?

ผ้าลูกไม้ที่ไปกองกันอยู่ที่กระโปรงเสียส่วนมาก ในขณะที่ช่วงบนนั้นกลับไร้สิ่งใดปกปิดเสียจน..น่าโมโห

อนาสตาเซียขยับก้าวเข้าไปใกล้สหายมากขึ้น

"ชุดของฉันก็ยังคงเหมือนทุกๆครั้งนั่นแหละ"

"คนพวกนั้นช่างชอบ'สอด'เสียจริง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"

เสียงเย็นเยือกดังเนิบนาบ

+

“แต่ถ้ากังวลจะลองร่างบนกระดาษก่อนก็ได้นะครับ”

“ส่วนที่ต้องทำจริงๆก็จะมีแค่ส่วนของลวดลายของกรอบไม้ครับ“
เขาพูดก่อนจะเอาดินสอที่ถือไว้ชี้ไปที่กรอบไม้ที่ถูกวางไว้ด้านหน้าของเด็กหนุ่ม

“แต่ก่อนที่จะแกะสลักเราก็จะมาเริ่มจากออกแบบลายกันก่อนครับ ใช้ดินสอร่างลงไปบนไม้พอร่างเสร็จแล้วก็จะแกะตามลายของดินสอออกมาทีหลัง”

เขาวางดินสอไว้ให้และหยิบกระดาษที่วางไว้บนโต๊ะมาวางเสริมให้อีกอัน

“สรุปเคยทำไหมครับเนี่ย? ฮะฮะ”

เขาเอ่ยแซวไปพลางหลุดขำออกมาเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูให้กับคนตรงหน้า ที่ไม่ต้องให้รอคำตอบแต่จากท่าทางแล้วก็เดาออกได้ไม่ยากนัก

เขาเลือกที่จะหยิบดินสอออกมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของตนและเริ่มอธิบายขึ้นช้าๆ

”ถึงจะบอกว่าทำกรอบรูปก็เถอะ แต่ผมเตรียมตัดกรอบไม้ไว้ให้เรียบร้อยแล้ว