Stevler

อย่างที่เห็นผู้พี่คนนี้ก็เคยพบรัก ชอบพอกับสาวชมจันทร์ เเละมันไปกับไม่รอด...

เช่นกันกับเด็กชายมันเริ่มต้นไม่ดีนัก

“ ก็ดีกว่าไม่เริ่มสิ่งใดเลย ”

องค์ชายมิได้คาดคั้นชื่อหรือเบาะแสของใครบางคนที่ว่า ด้วยใจรู้สักวันเมื่อทุกอย่างเป็นใจเด็ปจะเป็นคนที่บอกเอง

“ อยากจะให้ข้าช่วย หรือต้องการ ระบายความเขินอายในใจเจ้า ข้าก็เต็มใจจะฟัง ”

"เมื่อถึงเวลา เจ้าจะได้คำตอบ"

เเน่นอนว่าเขาจะปล่อยให้มันเป็นปริศนาไปอีกสักพักหนึ่ง

“หืม?”

ทว่าเรื่องถัดมามันกลับทำให้บรรยากาศตื่นเต้นกว่าปริศนานั้นเสียอีก

“ข้าแปลกใจจริง”

คิ้วหนากดลงเหมือนจำเป็นต้องใช้ความคิด เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากน้องชายคนสนิท ที่ผ่านมาเขาเองก็มีคนที่พึงใจเเต่กาลเวลาพิสูจน์ความสัมพันธ์ระหว่างเวอร์เเดนสองตนเสมอ

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีสถานที่ซึ่งเป็นหนึ่งกับธรรมชาติ ผสมกลมเกลียวกันได้อย่างสมบูรณ์

“ ข้าถูกลงโทษ จึงถูกส่งมาที่นี่ ในที่ ที่ข้าสัมผัสถึงป่าไม่ได้ ”

เขาก็ยังเชื่อในวิถีเก่าจากบ้านของตน เวอร์แดนตนใดที่ไม่เดินตามวิถีเดิมก็น่าผิดหวังไปซะหมด

นางเวทนาเผ่าพันธุ์ของเรา ว่าด้วยเรื่องความสิ้นหวัง เเละการดับสูญของมนุษย์เเต่สิ่งน่าเศร้ายิ่งกว่า นางจะรับรู้ถึงมันหรือไม่?

มนุษย์ในอดีตใช้เวทย์มนตร์เพื่อแลกกับความอยู่รอดในอนาคต ส่วนเวอร์แดนในตอนนี้กลับทำตัวเหมือนมนุษย์ก่อนการเปลี่ยนเเปลง”

ในตอนนั้นเององค์ชายก้มลงศีรษะลง ความขุ่นเคืองในน้ำเสียงปะปนอยู่เจือจางเเต่ก็ยังคงรับรู้ได้ อคติในใจที่มีต่อคนภายนอกทำให้เจ้าชายพูดออกไปเช่นนั้น

องค์ชายสงบนิ่งเฝ้าฟังคำตอบของนางอย่างตั้งใจโดยไม่กล่าวสิ่งใดแสร้งเลยเเม้แต่นิด กระทั่งสาวเจ้าคาดความเห็นจากองค์ชายแห่งพงไพร

สายตาสองคู่สบกันครู่นึงเท่านั้น เงาร่างสูงก็ขยับตัวเทียบเคียงนางอีกครา

“ จากสิ่งที่ข้าเเละเจ้าก็เห็นได้อย่างชัดเจนไม่ต่างกัน

ความมนุษย์ยังคงฝังรากลึกอยู่ในจิตใจของเวอร์แดน ”

น้ำเสียงเขาฟังเเล้วชวนให้คิดตาม ใบหน้าของเขาสบกับท้องนภายามราตรี

CMS by ถั่วบินได้

"Tell your kid , don't mess with my kid!!"

"It's not my fault!"

"I'm not care! Your kid make my kid crying!!"

(สตีฟกับโรซี่รักกันแบบไหน ปาริกับสตาร์ก็รักกันแบบนั้นแหละ 😤🥲🥹

แวะเอาวันธรรมดา ๆ ปกติของพัฟบอลเจ้าตีฟเจ้าโรซี่มาลงค่ะ งุงิมุ้งมิ้งตุ้บตับทุกวัน)

@stevler-esra.bsky.social

( ดีใจที่ชอบนะคะ

ได้เเรงบันดาลใจจากสิ่งสำคัญในอาณาจักรเลยค่ะ เราคิดจะเขียนบรรยายเเต่กลัวหมดเขตเลยรีบลง 🥺 )

( ไหว้ย่อ🙏 🥺 ขอบคุณมากนะคะ🤟ทางนั้นเองก็สวยมากเช่นกันนะ บ้านนี้อาร์เคเดียนเป็นพวกเล่นผ้า เล่นเก่งมาก- )

สิ้นประโยคนั้นแทบจะในทันที เขาหันหลังเพื่อเปิดประตูกระจก ตามด้วยการผายมือให้นางเดินตรงไปที่ริมระเบียง

แววสองสียังคงจับจ้องจะงอยยาวกลีบดอกน้อย ๆ สั้นไหวเป็นจังหวะเข้ากับการเดินของนาง

" เจ้ารู้สึกอย่างไร "

ในตอนนี้เขายืนอยู่เบื้องหลังนางและเอ่ยถามคำปริศนา ?

เมื่อได้รับฟังสิ่งที่นางอยากทราบครบถ้วนดีแลัว เจ้าตัวจึงขยับก้าวขาเพื่อมาอยู่เคียงข้าง เปิดวิสัยทัศน์ของงานเลี้ยงให้นางได้มองไปพลาง ๆ ขณะที่เสียงต่ำเริ่มเกริ่นเรื่อง

" เจ้ารู้ประวัติศาสตร์ที่สำคัญของเราหรือไม่, เลดี้ลาจูลี่ "

เขาเลือกใช้คำว่า 'เรา' เช่นนั้นเพราะว่าเราต่างเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน

" สาเหตุที่เเท้จริงของการกำเนิด เวอร์แดน คือสิ่งใด "

องค์ชายเบื้องหน้านางส่งยิ้มจาง ๆ

" งั้นก็ถือว่าได้เอาคืนข้า, เลดี้ลาจูรี่ "

ในรอบนี้เขาเป็นฝากเปลี่ยนบรรยากาศ กล่าวพูดเชิงหยอกล้อ เรื่องที่ว่าก่อนหน้านี้เขาทำให้นางอึดอัดจนต้องสวนคำพูดใส่ในครั้งเเรก

" อะไรอยู่ในใจเจ้า ? "

“ อย่าได้เสียใจน้องข้า ข้าจักชดเชยให้เจ้าในเรื่องนี้ ข้ารู้ว่าเรายังมีเรื่องสนุกให้เลือกทำกันอีกมาก ”

ผู้พี่ระบายยิ้มเมื่อนัยสีตาใสกวดมองม้าทุกตัวเสร็จเรียบร้อย พร้อมปริศนาที่ว่าจะชดเชยให้มันหมายความว่าอะไรกันเเน่นะ ?

“ บอกข้าสิว่าเจ้าไปเจออะไรมา หรือวางเเผนอะไรไว้ในช่วงปิดภาคเรียน ”

ชายหนุ่มส่งมือถือในมือคืนเจ้าของเดิม ก่อนจะกระชับเเขนกอดอกตนไว้สบาย ๆ

“ ข้าเข้าใจเเลัว ”

เเววสองสีมองเครื่องมือสื่อสารที่ว่าโทรศัพท์สุดฉลาด ดูเหมือนเด็ปจะส่งมันให้เขาดูใกล้ๆ จึงรับมาตรวจดู ประคองไว้ทั้งสองมืองราวกับว่าเป็นอัญมณีหายาก

อันความจริงเเลัวน้องสาวทั้งสองของเขาตื่นเต้นกับเทคโนโลยีตัวนี้มาก เเต่ความหยิ่งทะนงทำให้เขายึดถือวิถีเก่าไม่จางหาย จึงปฏิเสธที่จะเข้าร่วมทุกครั้งไป

“ เเค่งั้นหรอ ?”

เขารู้ว่ามันเป็นแร่ที่มีมูลค่ามาก ถึงจะไม่ใช่ดอกไม้จริงๆ เเต่การที่มันสรรสร้างจากทองคำแท้ก็น่าช่างน่าประทับใจไม่เเพ้กัน งดงาม ปราณีต บอบบาง ยิ่งทำให้มันมีคุณค่ามากกว่าราคาทองเสียอีก

แววสองสีพินิจมองเจ้ากุหลาบเลอค่า โดยที่ไม่ลืมจะยกสายตาขึ้นหาหญิงสาวผู้ครอบครอง ดวงตาสีตะวันเปล่งประกายเมื่อส่วนที่เหลือถูกซ่อนไว้ให้คันหา

“ มันเข้าเป็นตาของเจ้ามาก ”

“ดอกไม้ของเจ้าทำให้ข้าคิดถึงผู้คนที่บ้าน”

นางอาจไม่ทราบในครั้งเเรก ชาวอาร์เคเดียนมีจะงอยเเบบนั่นกันเยอะ เป็นเหตุผลที่เขามองนางอยู่นานเชียวล่ะ

“หากเจ้ามีคำถาม ก็ไม่จำเปนที่ต้องหลบซ่อน”

เมื่อเสียงอ่อนอธิบายพูดถึงโซเนสต้ามิสคาร์ริสพร้อมคำเชิญชวนให้ไปชม องค์ชายกัมหัวลงต่อหน้าหญิงสูงศักดิ์

“ขออภัยเลดี้เดอร์มา-ยองตี้”

แววสองสีสลัดการมองเห็นจากนางเพื่อผ่อนคลายใบหน้าขุ่นเคืองของตัวเองออกชั่วครู

“อันที่จริงเเลัวเรามีความเห็นซึ่งตรงกันเเม้ข้าจะเห็นต่างกับอาณาจักรอื่น ๆ อยู่มาก”

เขาโคลงหัวพร้อมทั้งยังเอาเเก้วใสแตะที่ริมฝีปากเเลัวยกดื่มจนหมด คำนึงถึงคำพูดดีๆก่อนเอ่ยปาก

#esra_starlit

☄️Stardust 🌊Silver River 🌳Emerald green

______________________________
@esra-nerdyrose.bsky.social
@esra-seraphinass.bsky.social

a full moon shines brightly in a night sky surrounded by purple clouds ALT: a full moon shines brightly in a night sky surrounded by purple clouds

#ESRA_CelestialPetals [สวนพฤกษศาสตร์ และธารน้ำดารา │ 17:00]

เมื่อฤดูหนาวมาถึงปลายทาง และพระจันทร์เต็มดวงขึ้นสู่ท้องฟ้า สวนพฤกษศาสตร์ และ ธารน้ำดาราของ Elysian Royal Academy ก็จะเผยความงดงามที่ไม่มีใครเทียบ

ดอกไม้ที่หลับใหลในฤดูหนาวจะเบ่งบานสะท้อนแสงจันทร์ แสงสีเงินส่องประกายทำให้ทุกสายตาต้องตื่นตะลึง

" ข้าเพียงแค่ต้องการตอกย้ำถึงสิ่งที่เราเป็น "

ผู้คนภายนอกนั้นน่าผิดหวังสำหรับองค์ชายแห่งพงไพร พวกเขาหลงลืมว่าเราเป็นอะไร เราเกิดมาได้อย่างไร เเละ เพื่อสิ่งใด เวอร์แดนนั้นคือพวกเราไม่ใช่รึไร... ผู้ที่ควรจะอยู่ร่วมกับธรรมชาติเช่นกาลก่อน

" บ้านของเจ้าเอง ก็คงงามงดไม่เเพ้ที่ใด "

" ในตอนนี้มันยังเป็นของบิดาข้า "

คิ้วหนากดลงอย่างฉงนเมื่อหญิงสาวเอ่ยถึงความงดงามของเวอร์แดน...

" อย่าเข้าใจข้าผิดเลดี้, พ่อบอกเจ้าเลือกสถานที่พักผ่อนได้เหมาะสม "

มือนั้นยกขึ้นประทับที่อกแสดงถึงความเสียใจต่อคู่สนทนาเพราะความคิดในแง่ร้ายส่วนหนึ่งเกือบทำให้นางไม่พอใจคนแปลก ๆ อย่างเจ้าชายหลังเขาองค์นี้

ในงานปฐมนิเทศเราก็คลาดกันครั้งนึง ไม่ได้เรียนปีเดียวกันจึงหากันได้ยากอีก เเละเรื่องอากาศเย็น ความหนาวทำให้คนจากเเดนใต้เเทบจำศีลไม่อยากออกมาจากห้องพักเลย

เเต่หากให้พูดถึงเรื่องม้า เขาเองก็มองว่าอาชาคู่กายในที่เเบบนี่ไม่คู่ควรกับการขี่หรือจับจอง ทำไมน่ะรึ ?

“อาชาจะเลือกนายของมันเพียงคนเดียว”

หรือจะเรียกง่ายๆ ว่าคนโปรดนั้นแล

“ข้าไม่มักพิศมัยการควบอาชาซึ่งใจไม่เป็นหนึ่ง”

“ข้าหวังเช่นนั้น”

เรื่องสาวๆ คงเพราะพวกนางเป็นทั้งเจ้าหญิง และเลดี้ก็เลยอยู่เเต่ในกลุ่มของตัวเอง ไม่อยากมาสุสิงกับกลุ่มบุรุษเห็นจะได้

“เเข่งม้า ?”

คิ้วหนายกขึ้นแสดงความประหลาดใจ เเต่ไม่ลืมที่ยิ้มอ่อนโยนให้หลังเด็ปฉายแววมั่นใจออกมา

“เปล่าเลย” มือหนาเคลื่อนประทับชี้อกตนเเทนตัว

“ข้า อยาก พบ เจ้า”

จะให้เขาเมินเฉยน้องชายคนสนิทได้อย่างไร

“ เป็นสถานที่ ที่เวอร์แดนได้สัมผัสธรรมชาติที่แท้จริง ”

เเค่ปลายตามองนางก็รู้เเลัวเขาชื่นชมบ้านเกิดเมืองนอนของตนมากกว่าที่ใดบนโลกเเละอาจจะมีอคติต่อเมืองอื่น ๆ ในน้ำเสียงเช่นกัน

“ ข้าคิดว่าผู้คนเลือกเดินทางผิดตลอ- “

เสียงต่ำหยุดชะงักกลางอากาศ

“ …พ่อของเจ้าเลือกที่พักผ่อนได้ดี ”

สิ้นประโยคสุดท้ายเขาก็โคลงเเก้วน้ำในมือ มองดูมันหมุนวนเเลัวค่อยดื่มเพื่อกลบความคิดของตัวเอง

สองคนนั้นแถบจะลากองค์ชายคนโตมาเข้าร่วมงานทุกงาน ในทุก ๆ ปี เพราะงั้นเราคงได้ท้าทายกันในงานอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก่อนจะถึงวันนั้น...

“ เจ้าคงอยากขี่ม้าเล่น หลังเลิกเรียน ? ”

ก็อย่างที่ได้ยิน สตีฟเคยว่ากว่าตนจะหาน้องชายปี2เจอเขาก็ต้องเดินไปหลายแห่ง

(งุ่ยเด็ปรอพี่ชายพาไปเที่ยวป่าได้เลยค่ะ☀️😭 )

“ตั้งสองปีเชียว“

ผู้พี่น้ำเสียงทีเล่นที่จริงไม่ต่างกัน ท่อนแขนทั้งสองยกขึ้นพร้อมมือเท้าเอว หรี่ตาคิดซ้ำชั้น 2ปี เพราะคะแนนความประพฤติ ท่านพ่อคิดผิดหรือคิดถูกที่ลงโทษเขาให้มาเรียนเเบบนี้?

“เซเลสเทีย พาเทล? ครอบครัวข้าไม่ยอมให้ข้าหนีไปไหนเเน่”

เขากำลังหมายถึงน้องสาวเเท้ ๆ เเละเสมือนอีกหนึ่ง

“พั้นซ์” เขาทวนคำนาง พร้อมพยักหน้าเห็นด้วย เเต่ดูเเลัวเขาคงคิดจริง ๆ เเน่ว่ามันเป็นผลไม้ชนิดหนึ่ง

“อาร์คาเดีย”

หากนางเคยได้ยินมันคือของป่าทางใต้ หรือสถานที่ท่องเที่ยวอะไรทำนองนั้น มันล่าหลังในสายตาของคนนอกจึงเป็นที่มาของชื่ออาร์คาเดียดินเเดนซึ่งไร้มนุษย์แตะต้อง

“เจ้าเคยไป?”

โทนเสียงที่เปลี่ยนเขาดีใจที่มีคนเคยไปเเต่จะว่าได้หรือไร เขาเป็นรุ่นเเรกที่ถูกส่งมาเรียนต่างแดน

บุรุษเบื้องหน้านางไม่ได้ตอบโต้ในทันที เขาหยุดนิ่งเพื่อมองท่าทางของนาง ก่อนจะทำตาม

ยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากละเมียดชิมรสชาติของเครื่องดื่ม

" แปลกจริง ข้าไม่เคยดื่มน้ำผลไม้ที่เหมือนกับเจ้านี่เลย

" ข้าควรเรียกมันว่าอะไร ? "

ถึงจะอายุห่างกันไม่มาก เเต่เชื่อเถอะว่าเขาดูเหมือนคนแก่ที่เพิ่งกินขนมแปลกลิ้นจริง ๆ รวมถึงการวางตัวเเบบนั้นอีก

" ข้าจะปฎิเสธได้อย่างไร "

สีกากี หรือ สีเนื้อไม้อ่อนในความเข้าใจของเจ้าตัว ถือว่าน่ายินดีที่จะได้รับ

" เจ้ามีพรสวรรค์น้องข้า อย่าได้หลงลืมมัน "

งานช่างฝีมือเป็นงานที่มีเกียรติ เเละน่ายกย่อง

เด็ปเป็นเด็กชายที่มีพลังใจอยู่เต็มเปี่ยมเสมอเมื่อต้องสายตา

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อเจ้าน้องชายลงโทษตัวเอง ตามาด้วยการถามเรื่องสารทุกข์สุขดิบ

ร่างสูงก้มศีรษะลงเชิงรับความเป็นห่วงจากอีกฝ่าย

" ยังสบายดีเหมือนทุกที "

การที่เขาเกิดเเละโตที่นี่ก็ไม่แปลกอะไรที่จะบอกว่าอากาศเริ่มอุ่น
เเต่สำหรับคนที่มาจากทางใต้ มันก็เปรียบเสมือนขึ้นเหนือรับความหนาวเย็น

เขาหัวเราะในลำคอเชิงหยอกเล่น มือของเขายกขึ้นแตะคอบระเบียง ก่อนที่จะมองลงไปเบื้องล่าง เเละหันไปมองใบหน้าของนางตรง ๆ

“นอกจากข้อเสียที่ข้าคิดได้เป็นร้อยข้อ คงพูดได้ว่าข้าเห็นตรงกับเจ้า”

ฟังเเล้วเหมือนมีใครบ้างคนเกลียดการมาโรงเรียนตั้งเเต่เริ่ม เขากล่าวพูดเชิงลบหลายคำ ทว่าก็ไม่ขัดขวางความคิดของนาง

“อีกอย่างข้าคงเขียนบันทึก เกี่ยวกับโลกภายนอกจบในปีสุดท้าย”