مارال

دنبال دوست صمیمی هستم که هوموفوب و ضدمهاجر و متحجر و فقط دنبال پول نباشه هستم.
با روحیه‌ی مناسب برای لذت بردن از چیزهای کوچیک در زندگی.

سفر کاری اومدم . امروز موقع برگشت همکارام می‌پرسیدن: امروز برمی‌گردی خونه؟
نه والا. خونه هنوز کیلومترها دوره. برمی‌گردم برلین. زیر سقف خودم.

سرخط خبرها‌ی روز اول کاری بعد از ۸ ماه استراحت:
همکار آلمانی در جواب اینکه غذا چی درست می‌کنی فرمود غذای اسرائیلی، مثل شک شوکا، تخینی، خمص.

واقعا این مملکت از ساعت ۱۰ صبح تازه بیدار میشه.
ترکیب شیکم‌سیر و دلِ خوش.

I love myself in short short hair.
انقدری که این سری کوتاه‌تر کردم

اینستا رو دیگه اصلا و ابدا نمی‌تونم.

اگه یه قلب آرومی داشتم با قدری پول خودمو می‌رسوندم به یه ساحلی:(

زمستون تاریک و دلزده امروز بهمون یه دمو نشون داد.

واقعا این جالبه به نظر من:)))

آلمانی واقعا مثل ریاضی می‌مونه. یه منفی می‌ذاری تو معادله، فاکتور می‌گیری، از طرفین حذف می‌کنی.
قشنگ همینو تو جمله‌سازی هم پیاده می‌کنی.
جالب.

آی.
:(
🫂

Lowkey از مامانم پرسیدم اگه چیکار کنم منو ول می‌کنی؟
مثلا اگه مثل فلانی دوست دختر داشتم؟
گفت خودمو می‌**تم!
آروم در کمدو بستم.

عاشق اینم که یه دنیا آپشن کافه‌ی محلی تو این شهر و تو محله‌م هست.
صورت کافه‌دار آشناست، حتی بعضی از مشتری‌ها رو دیگه می‌شناسم.
می‌دونم کدوم کافه، چیش خوشمزه‌تره.
ظرف‌هاشون چه رنگیه و چی رو تو چی سرو می‌کنه.
و مرگ بر استارباکس و کافه‌های زنجیره‌ای.

جمله‌ها با بهرام جان، مهسا جان شروع میشه:))

مامان بابام از زبان چت جی پی تی با هم تو گروه سه نفره‌مون حرف می‌زنن.
واقعا جالب.

مامانم تو خیابون با یه خانومی دوست شد و اوردش خونه.

این هزار بار، بترس ولی کاره رو انجام بده.

کاش آذم خلاق، شجاع و با اراده‌ای بودم و یه راهی برای پول دراوردن بدون آویزون شدن به شرکت‌های آی‌تی پیدا می‌کردم.
😔

تولد دوستی رفته بودم که باعث شد یه کامبک ریزی به جامعه‌ی آی تی داشته باشم و من واقعا نمت.
🥲

البته اینکه یه آقایی هم اینجا میاد که ازش خوشم میاد بی تاثیر نیست.

اون کله‌سیله خاورمیانه‌ای که شنبه صبحش رو جای اخبار چک کردن، به کلاس یوگا رفتن می‌گذرونه کیه؟ بله بنده هستم.

مامانم دیشب گفت «بعضی وقتا بهت حسودیم میشه. میگم خوش به حالش تو این سن خونه خودشو داره، هرجوری می‌خواد می‌چینه.»
صمن اینکه دلم سوخت براش، یه ماه دیگه بمونه، دوست صمیمی میشیم.🤝

در یک جدال سهمگین و غم‌ناک بین روانمو و بدنم، کم کم دارم می‌پذیرم که دیگه ایران نیستم.
بریده شدم، و نه با اختیار که به جبر.
و از جای جای کنده‌شده ازم خون می‌چکه فعلا.
تا کی بشه که زخم ببنده.

مامانم «شیرموحلالت نمی‌کنم»طور گفت: مدیونی اگه این ویدیوهایی که تو اینستا برات می‌فرستم رو نبینی:)))

حقیقتا از روی بلاتکلیفی و‌خاموشی چشم‌انداز آینده، فقط می‌خوام «نباشم».
بودن رو کاش میشد حذف کرد تو زندگی.

این که هی میگن ویدیوی تجریش هوش مصنوعیه هم از روی واکنش دفاعیه. آدما انگار واقعا باور کرده بودن بمب و موشک نقطه‌زنی داره.
تصویر محله‌های با خاک یکی شده‌ی بعد از حمله‌ها کافی نبوده انگار.

شما هم توی یه حال «حالا چیکار کنیم»ی گیر کردین یا زندگی من از اسفند ۹۸ رو این وضعیت گیر کرده؟

صبح زود و هشت به بعد شب. هوا هم هنوز روشنه.

کاش میشد یه پولی بدم به تلگرام تولدهای بقیه رو نشون نده!

مامانم گفت: خونه‌ت آرامش میده به آدم.
تموم شد. پایان مامی-ایشوز هام.