[NPC]Yukira🕊️

#kmi_obon

ณ มุมสงบมุมหนึ่งของงานเทศกาล—จะพบเด็กหนุ่มคนนึงยืนหลบแดดยามเย็นอยู่กับการิคุงในมือ,พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจและกล่าววาจาทักทายทุกคนที่สบตา

🐰🍧

#KMI_obon [ย้อนหลังแบบมากๆ]

หลังจากที่เซโตะหายหน้าหายตาไปจากเมืองร่วม1เดือน ก็ได้กลับมาเดินเที่ยวงานกับพี่ชายและหลานชายคนดีคนเดิม แค่มีเด็กสาวปริศนามาด้วย

[My Bro : @kuratashirai-kmi.bsky.social]

「แม้แต่พระเจ้าก็ช่วยผมไม่ได้งั้นหรือครับ?」
「เช่นนั้น ฉันจะเป็นผู้ปลดปล่อยเธอเอง」

ユキラ (YUKIRA)

(เพลงจากโรลปิดกับคุณยูคิระครับ เพลงเต็มในยูทูบเปิด cc ได้ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ขอให้มีวันที่ดีครับ😇)

youtu.be/3yplb9TePMc?...

#KMI_Shigyoushiki

"สวัสดีค่ะเด็กๆ เปิดเทอมใหม่แล้วขอให้เป็มเทอมที่ดีนะคะ!"

ก็น่าจะมีคำนี้ออกมานี่นา...แต่ทำไมล่ะ

เซนเซย์ที่ปกติก็ดูยิ้มสดใส เอ่ยกล่าวทักทายเด็กๆอย่างสุขสัน แต่วันนี้กลับ..

ไม่พูดอะไรเลย แต่มองเด็กๆที่มาพบเจอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า กับรอยยิ้มที่น่าขนลุก...

เอ...ใช่เรย์โกะเซนเซย์ตัวจริงแน่เหรอเนี่ย!!??

#KMI_Shigyoushiki

เดินแจกหมัดคนทั้งโรงเรียน ไม่สนว่าคุณจะเพื่อน รุ่นน้อน สภานักเรียน หรือเซนเซ

▶️กด1 เพื่อโดนต่อย
กด2 เพื่อโดนต่อยเหมือนกัน
กด3 เพื่อโดนต่อยเหมือนเดิม

#KMI_Shigyoushiki

🍁 ยินดีต้อนรับสู่ภาคเรียนที่ 2 🍁
(mini event 7th)

“ ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนพร้อมกับสายลมเย็นที่พัดใบไม้สีส้มแดงปลิวว่อน
เกมไล่จับยักษ์ต้อนรับการกลับมาได้เริ่มขึ้นแล้ว ”

รายละเอียด : docs.google.com/document/d/1...

“เรื่องนั้น…”

มือเรียวยาวยกขึ้นมาในระดับสายตา ยูคิระ ปลดแว่นออกก่อนจะนำแว่นของตัวเองสวมให้กับอีกฝ่าย

ยูคิระยิ้มด้วยองศาของคิ้ว มุมปาก สายตาที่หยอกล้อ

ใบหน้าของฮาซามะ ยูริ
สะท้อนผ่านกระจกที่เรียกว่าอิเคยะ ยูคิระ

”ไว้มาคุยรายละเอียดกันต่ออีกทีนะครับ“

”คุณยูคิระ“

-จบ-

(ขอบคุณค่ะ)

“ได้สิครับ”

”แน่นอนว่าทั้งผมและคุณจะได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย จากเรื่องนี้“

เขาใช้โคลนที่ติดอยู่เปอะเปื้อนอยู่ในฝ่ามือของเขาละเลงลงบนใบหน้าของยูริอย่างอ่อนโยน

“มาปกปิดมันด้วยกันสิครับ ฝังมันลึกลงไปที่สุด”

“ทำให้ผู้คนลืมเลือนชื่อของฮาซามะ”

เขายกมือปาดโคลนนั่นออกจนเห็นชื่อบนหินอีกครั้ง

“สักวันบาปของพวกเราก็จะปรากฏออกมาอยู่ดีแหละครับ คุณเองก็รู้อยู่แล้ว”

“ถ้าคุณจะจบเรื่องนี้มีแต่ต้องตายเท่านั้นー”

“ーแต่ถ้าคุณไม่อยากตาย จะทำยังไงได้ล่ะ?”

“ให้ผมช่วยคุณสิครับ”

ยูคิระไม่ได้ตอบอะไร

เขามองไปยังชื่อฮาซามะที่สลักอยู่บนแผ่นหิน ก่อนที่จะหยิบน้ำโคลนในถังมาราดลงบนป้ายนั้น จนตัวอักษรถูกลบเลือนออกไป

ยูคิระไม่ได้แบกถังน้ำสะอาดมาเพื่อที่นี่ แต่เขาแบกโคลนตมมาต่างหาก

[ป้ายหลุมศพ xxxxมx]

“โคลนตมนี่อาจจะปกปิดชื่อของฮาซามะได้ในตอนนี้ แต่ว่าสักวันมันอาจจะถูกชำระล้าง”

“คุณยูริกำลังกลบทุกอย่างด้วยโคลนไม่กี่ชั้น“

#KMI_Shigyoushiki

เงาของร่างที่คุ้นเคย.. แต่ทว่าพอมองดีๆกลับต่างออกไป
.
.

" โอยะ..จ้องกันขเม็งเชียว ผมเองก็เขินเป็นเหมือนกันนะครับ "

" แต่อย่าบอก 'เขา' ก็แล้วกันว่าผมอยู่ที่นี่ "

⚠ TW : ลักษณะของงูเล็กๆน้อยๆตามตัวละคร ⚠

(ก่อนมาตามวาดงานโอบง ขอมาลงสวัสดีปีงูย้อนหลังครับ ✨)

”คุณอยากมีชีวิตอยู่เหมือนกับคนอื่นๆนั่นแหละครับ“

”ไม่ได้อยากถูกจับ อยากใช้ชีวิตโดนไม่มีเงาของพ่อคุณตามหลัง“

”อยากเป็นคนปกติ“

”ไม่ใช่หรอครับ?“

สิ้นเสียงยูคิระ เขาพูดออกมาเป็นนาทีโดยไม่หยุด

”คุณยูริ“

”คุณไม่ได้อยากหายไปหรอกครับ“

”ถ้าคุณอยากหายไป คุณทำมันได้ตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว หรือจะก่อนหน้านั้นเสียอีก”

“คุณมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่หรอครับ ใช้ชีวิตจนกว่าความจะแตก แล้วค่อยตาย?”

“ไม่หรอกครับ”

“คุณไม่ได้อยากตาย”

ยูริอาจจะเหมือนคิคุจิ หากคนมองเขาจากเปลือกนอก แต่ฉันกลับเห็นภาพสะท้อนของอีกคน

อ่า…

อาซาー ยูคิระ หยุดคิด

ยูริเอ๋ย เจ้าผู้น่าสงสาร

เฝ้ารอการโอบกอดจากพระพุทธองค์เรื่อยมา

บัดนี้ทุกอย่างมัน’ควร‘จะจบลงเสียที

“ผมขอถามคุณหน่อยนะครับ“

”ฮาซามะ ยูริ คุณปรารถนาที่อยากจะหายไปจริงๆหรอครับ?“

“ผมไม่เคยเล่นหมากรุกกับคุณคิคุจิหรอกครับ ถ้าการละเล่นที่คล้ายกันก็คงมีครับ“

”แต่น่าเสียดายที่ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นจากเขา เวลาเราน้อยเกินไป แถมผมก็รีบด้วย..“

แม้แต่สีหน้าสุดท้ายของเขา ยูคิระก็ยังไม่ได้ทันได้มองเลย

เขาพูดเอ่ย นัยน์ตาจดจ้องไปที่คนตรงหน้า แต่ก็มองทะลุไปยังเหตุการณ์ในอดีตผ่านรูม่านตาของอีกฝ่าย

ยูคิระยกมือป้องปาก ไหล่ของเขาสั่นเล็กน้อยก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา

”ฮ่า ฮ่า…”

“พูดจาน่ากลัวดีนะครับ”

เขาวางมือไว้ที่บ่าของอีกฝ่ายและตบมันเบาๆ ก่อนที่จะเอียงคอมองใบหน้าที่ถูกปิดไปด้วยเส้นผมสีดำสนิท

”ผมอยู่ข้างคุณนะ คุณยูริ“

”เพราะงั้นผมไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ“

“คุณโกรธผม ที่ผมเป็นพรรคพวกของพ่อคุณ”

“หรือว่าโกรธผมเพราะว่าคุณไม่อาจจะลบล้างเรื่องราวของพ่อคุณไปได้ เพราะขณะทั้งๆที่เขาตายไปแล้ว คนของเขาก็ยังอยู่ควบคุมคุณอยู่ตรงนี้”

“ฮาซามะ ยูริ คุณทำลายตัวตนพ่อของคุณไม่ได้หรอก”

“คุณทำมันไม่ได้”

ยูคิระค่อยๆเดินเข้าไปใกล้อีกคน เขายกแขน ใช้นิ้วเรียวบางเกลี่ยผมที่ปรกหน้าอีกฝ่ายอย่างละเมียดละไม ปลายผมและใบหน้าที่โชกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไอร้อนที่ออกมาจากตัวของอีกฝ่าย

มันเป็นสิ่งที่ยูคิระเกือบจะลืมไปแล้ว ความรู้สึกแบบนี้ มีแต่เขาที่ไม่อาจสัมผัสมันได้อีก

ยูคิระถูกกระชากคอเสื้อจนผ้าหลุดลุ่ยไม่เป็นทรง อีกฝ่ายถอยห่างทันทีเมื่อดึงสติกลับมาได้

“มันเจ็บนะครับ“ เขาลุกยืน จัดแจงเสื้อผ้าอีกครั้ง

”คุณโกรธผมหรอครับ คุณยูริ“

หลังคอของยูคิระกระแทกกับแผ่นหินแข็งเย็นเฉียบ เขาปวดร้าวตั้งแต่ต้นคอถึงสะบัก

ถึงจะไม่ได้ถูกผลักมาแรงมากนัก แต่ร่างกายของเขาไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อชนกับหินหนาหลายนิ้ว

ฮาซามะ ยูริ กำลังโกรธ

สายตาที่ปรับให้ชินกับแสงในความมืดทำให้เขาเห็นใบหน้านั่นชัดเจน

รูปหน้าที่บิดเบี้ยว เส้นเลือดที่ต้นคอ สันกรามที่กำลังขบกัน กลิ่นเหงื่อที่พรั่งพรูออกมาทุกที่บนใบหน้า

——

”ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วมันจะทำไมหรอครับ?”

ยูคิระกอดอก เอียงคอถาม
จากวิสัยทัศน์ของยูริคงมองได้แค่แบบนั้น

เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกที่จะต้องหาข้อแก้ตัวอะไรในตอนนี้

“หากเธอสงสัยก็ตั้งคำถามให้เต็มที่”

“หากเธอต้องการคำตอบก็จงหามันให้เจอ”

“ฮาซามะ ยูริ เธอสงสัยในตัวผมหรอครับ?“

วันเปิดเทอม #KMI_Shigyoushiki
- คุณชนเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่ง

เมฆค่อยๆบดบังแสงจันทร์ พอไม่มีแสงแล้ว ก็เหลือแต่เพียงความมืดที่บดบังสีหน้าของอีกฝ่าย

”ฮาซามะ คิคุจิเป็นคนที่มีชื่อเสียง ใครๆต่างก็รู้จักเขานี่ครับ“

”ไม่ว่าจะทำอะไร ไปที่ไหน อยู่กับใคร ต่างก็มีประเด็นที่ใครๆต่างก็อยากรู้“

”หรือเรื่องที่พยายามซ่อน สักวันก็คงได้รู้ เพราะเขาคือ ‘ฮาซามะ‘ น่ะครับ“

ยูคิระ ยืนนิ่งแม้อีกฝ่ายจะเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ระยะห่างของเขาทั้งสองแคบลง แต่เขาก็ไม่ถอยห่างหรือลดสายตาไปจากอีกฝ่าย

“ก็ไม่ได้จำเป็นต้องแนะนำนะครับ”

“ผมรู้จักกับคุณฮาซามะ คิคุจิอยู่แล้วน่ะ คุณฮาซามะ ‘คนลูก‘ “ เขาเน้นคำ

เหมือนเจ้าตัวจะจำตัวเขาได้แล้ว ท่าทีที่เริ่มตื่นตระหนกของอีกฝ่าย น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากคราวก่อนๆของยูริ ไม่ได้ทำให้ยูคิระเปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อย

ยูคิระ ลุกขึ้นยืน เขาหันไปตามเสียงบุคคลผู้มาเยือน

คำที่อีกฝ่ายเอื้อนเอ่ย ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย

ไม่คิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้จากเธอเลยนะ ‘ยูริ‘

”คุณหมายถึงฮาซามะ คิคุจิหรอ?”

“เสียใจด้วยนะครับที่ไม่ใช่”

“คุณพ่อของคุณ ท่านคงดีใจแย่ ที่ลูกชายสุดที่รักทักคนผิดเพียงเพราะคิดถึงแบบนี้”

สิ้นเสียงกระซิบบอก เขานิ่งค้างอยู่เป็นนาที เพื่อรอสัญญาณบางอย่าง

แต่อย่างว่าสิ่งนั้นมันเคยเกิดขึ้นเลย

เขาไม่เคยได้ยินหรือเห็นฮาซามะ คิคุจิเลยตั้งแต่ตอนนั้น

ความตายนี่บทจะง่ายก็ง่ายจริงๆ

ยูคิระยัดมันลงไปทั้งแบบนั้น จนแทบไม่เหลือกลีบใดใดเลย เศษดอกไม้โรยราอยู่รอบๆหลุมศพ ก้านที่ชี้ตรงออกจากรูของแจกันอย่างผิดรูป

’ต่อไปก็ต้องจุดธูปและรดน้ำ’

’..แต่ว่าทำแบบนั้นคุณก็ไม่ได้ยินอยู่ดี‘

ยูคิระตัดสินใจหยุดทุกอย่าง ก่อนที่จะเอนตัวลงเอาหน้าแนบกับหลุม

“สัญญานั่น ฉันจะทำให้คุณเอง”

“มันจะจบลง”

“จบลงสักที”

เขาวางถังน้ำลง ก่อนจะคุกเข่าในชุดยูกาตะ เขามองไปยังแจกันทางขวาที่ว่างอีกฝั่ง เป็นที่ที่เหมาะกับ ‘ดอกลิลลี่‘ สีขาวที่เขาโอบอุ้มมันมาด้วย

เขาคว่ำดอกลิลลี่ลง ในทิศทางตรงกันข้ามกับปกติ กลีบดอกนั่นรุงริ่ง แตกกระจายออกด้วยความไม่พอดีกับปากแจกัน กิ่งไม้ของมันงอโค้งจนหักลง