優星🎐(busy*)

คนกำลังจะอ้าปากกินชะงัก ทำหน้ามึนแปปหนึ่งแล้วค่อยยิ้มตอบ

“อื๋อ? ไม่ใช่นะ คิดราคาตามจานน่ะ”

“หรือว่าเธอ...”

เว้นช่วงไป ยกมือปิดปากแสร้งทำตาโต

“ชอบบุฟเฟต์มากกว่า (⁠‘⁠◉⁠⌓⁠◉⁠’⁠)”

(แวะมาลงงาน masterpice ของมานากะจังค่ะ วาดตั้งแต่สองปีที่แล้ว ก่อนน้องย้ายมาอยู่มิฮานาดะล่ะ 🌸 )

( จบรูทเลยน้าค้าบ ขอบคุณที่แวะมาทักทายน้าเมี้ยว 😸🫳 )

พอนั่งได้ก็จ้องจานบนสายพานเขม็ง เล็งอยู่สักพักถึงค่อยคว้าหน้าแซลมอนมาวางไว้กลางโต๊ะ

แล้วดันไปหาเด็กสาว(...)

“ให้ครับ”

กล่าวหน้ายิ้มแล้วค่อยเล็งแซลมอนมาอีกจาน

ก็ถ้าจะเปิดก็ต้องเจ้านี่แหละ

ดีพอที่จะอยากแบ่งปันความอ่อนโยนเก่า ๆ ที่เคยได้รับให้ได้ลิ้มลอง

คงจะไปเจออะไรมาไม่มากก็น้อย

แต่การขุดคุ้ยมันไม่ใช่ธุระของเขา ดังนั้นให้แค่นี้ก็พอ

“ไว้เจอกันใหม่”

คลี่ยิ้มออกมาหลังจากทำหน้าเรียบสนิทมาสักพัก ละมือกลับไปซุกกระเป๋าเสื้อ

“ผมคงจะอารมณ์ดีกว่าถ้าวันหลังนายจะขอก่อนเข้ามาแตะตัว”

และจบช่วงเวลาร่วมกันในวันนี้ด้วยการหันหลังเดินออกไป

“นายเห็นผมเป็นคนยังไงน่ะ?”

ทำหน้าแหยขณะยื่นมือเข้าไปหา

ไม่ใช่เพื่อให้จับ

แต่เพื่อใช้ปลายนิ้วเกี่ยวปลายผมนุ่มแล้วถึงค่อยแตะลงไป ขยับเกาสลับสางไปมา

มันเบาและนุ่มนวล...เหมือนเล่นกับแมว

“ให้” การสัมผัสจากเขา

“รางวัลที่นายเติบโตมาอย่างดี”

คำพูดของอีกฝ่ายในวันนี้เป็นหลักฐานชั้นดี

(+)

สายตาที่มองทะเลสาบอยู่ดูอ่อนลงไปทันตา

ความหมายของเพลงนี่ก็นะ

.
.
.

“ขอบคุณที่แบ่งเพลงให้ฟังนะ”

เอ่ยออกมาหลังเพลงจบไปได้สักพัก หูฟังสายถูกส่งคืนให้ก่อนเข้าจะลุกขึ้นยืน ปัด ๆ เศษดินเศษหญ้าตามตัวเท่าที่เห็น

สายตาเบนกลับมาสบคนข้างตัวค้างไว้ครู่

“หลับตาหน่อยสิ”

“ครับ~”

ลากเสียงตามสบายอารมณ์

โชคดีที่ขายาว(...) การเดินตามเด็กสาวที่ชิ่งไปก่อนเลยไม่ใช่เรื่องยากอะไร แถมยังทำตัวรู้งานด้วยการไม่ขยันชวนคุยไปตลอดทางจนถึงร้าน

“ผมให้มิอุระซังเลือกที่นั่งเลย”

และนั่นคือประโยคแรกที่ทัก

“ส่วนยาแก้เมาไว้ค่อยกินยาแก้เมาอีกทีก่อนขึ้นรถบัสนะ” เพราะตอนนี้น่าจะยังไม่หมดฤทธิ์ล่ะ

ยิ่งเห็นสีหน้านั่นเขาก็ยิ่งลำบากใจ การที่ยังเป็นคนใจดีอยู่คงจะเป็นข้อเสียก็ตอนนี้สินะ

“ถ้านายขอโทษแล้วคิดจะทำอีกผมก็ลำบากใจนะ”

อีกอย่างเรื่องที่พูดมาก็เข้าใจยากสุด ๆ เลย

ดวงตาสีฟ้าใสเบือนหนีไปทางทะเลสาบ เลือกมองอะไรชวนสงยใจมากกว่าคนข้างตัวที่ขยันทำให้อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ

แล้วเอ่ยต่อเสียงเบา

“เพลงเดียว”

“ฟังจบเมื่อไหร่ผมจะกลับบ้าน”

( แหะแหะ ✌️😸 )

คนที่ถูกคว้าชายเสื้อเองก็กระพริบตาปริบ ๆ ดูทำตัวไม่ถูก ทว่าเพราะเธอไม่หลบตาเขาก็ยิ่งจ้อง

และกล่าวกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นท่าทีนั้น

“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ตั้งใจจะเร่งให้เธอบอกนี่นา”

แต่ในเมื่อเธอบอกแล้ว—

ดวงตาของเขาหยีลงจนปิด น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนผสมขี้เล่นราวกับกำลังคุยกับเด็กถูกเอาใช้

“มิอุระซัง”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ 😸”

หา...?

และการหัวเราะเพียงครั้งเดียวนั่นก็เพียงพอจะเรียกความขุ่นมัวให้ขึ้นมาฉาบบนใบหน้าได้แล้ว

ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเรียบเป็นเส้นตรง สองตาหรี่ลง หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย

อารมณ์เสียแล้ว ของจริงเลย

“ทำให้คนอื่นไม่สบายใจมันไม่น่ารักนะ”

ไวเท่าปาก สิ้นคำมือก็พุ่งเข้าไปดีดหน้าผากมนเข้าให้ แค่คราวนี้เพิ่มจำนวนครั้งจากหนึ่งเป็นสอง

ผู้เสียหายในเวลานี้นั่งนิ่ง มองมือที่ถูกจับในลักษณะที่ไม่คิดว่าจะถูกจับด้วยสายตาไม่เข้าใจ

ผ่านไปสักพักถึงพยักหน้าช้า ๆ

“อืม ไม่สบายใจ”

รอยยิ้มที่จางอยู่แล้ว คราวนี้มันจางยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

“ทากาฮาชิ เรียวจิ”

“ปกตินายจับมือคนอื่นแบบนี้เหรอ?”

ยังโอดครวญกับความเจ็บที่ถูกฝากฝั่งได้ไม่เท่าไหร่ เขาก็ต้องเงยใบหน้าสบมองอีกคนอย่างงุนงง

อะไรล่ะนั่นน่ะ ?

“ ... ”
“ หมายความว่ายังไง.. ที่ว่าแปลกเนี่ย ”

คำตอบพวกนั้นมันแปลกงั้นหรอ ? ก็ไม่นี่น่า ?
นายบอกว่าตอบดีไม่ใช่หรือไง ?
แล้วทำไมถึงแปลกล่ะ ?

ทำไมถึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มแบบนั้นกันนะ

“ มันดีหรือไม่ดีกันล่ะเนี่ย.. ”

เขาพึมพำเสียงแผ่ว

เห็นใบหน้างุนงงนั่นดวงตาของเขาก็ยิ่งหยี

“ก็มีทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดี”

“แต่เรื่องที่ดีเยอะกว่า ไม่ต้องห่วงหรอก”

ใครบางคนยังไม่คิดจะเฉลย แต่อีกคนน่าจะพอรู้ตัวดีเลยคิดว่าไม่จำเป็น

น้ำเสียงและสีหน้ากลับมาสงบดังเดิม กลับมาเป็นฟุนากิ ยูเซย์ที่มีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับบนใบหน้าเหมือนทุกที

ฟุนากิ ยูเซย์ที่ขี้เล่นและดูใจดี

“แล้วแค่นี้หรือเปล่า? ที่บอกว่าขอสัมผัสน่ะ?”

โยกมือที่นิ้วก้อยยังเกี่ยวกันไปมาเบา ๆ

( 🫵😭😭 )

กระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา นับได้ด้วยมือเดียวเลยแฮะ

“ขอบคุณที่จำผมได้ครับ”

ย่อตัวลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน

“ถ้างั้น—”
“ไว้บอกชื่อของเธอให้ผมจำบ้างนะ”

ยิ้มหยีตาก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินต่อ

มือข้างที่ก่อการถูกดึงกลับไปหาตัวดังเดิม หัวทุยเอียงเล็กน้อย ดวงตาหยีลงเพราะรอยยิ้มขบขัน

“ทากาฮาชิคุงเนี่ย—”

น้ำเสียงกึ่งเอ็นดูคล้ายกับกำลังพูดกับเด็กถูกหยิบมาใช้อีกครั้งทั้งยังไม่คิดจะอธิบายอะไรให้อีกคนเข้าใจ

“เป็นคนแปลกดีนะ”

สาเหตุที่ถูกใจคำพูดพวกนั้น มีแค่เขาที่รู้ก็พอ

“ฮ่ะ—”

เสียงหัวเราะอารมณ์ดีของเด็กหนุ่มดังคลอไปกับสายลม เพียงแค่หนึ่งครั้งและแผ่วเบา

ไม่ได้มาแลกอะไรแต่จะมาแต่งแต้มสีสันให้ อะไรทำนองนั้นหรือเปล่านะ

“แบบนั้นเอง”

“เก่งมาก ตอบได้ดีเลย”

ราวกับโลกทั้งใบไร้เสียงไปชั่วขณะ คำพูดมากมายของคนตรงหน้าทำเขาชะงักนิ่งงันไปเนิ่นนาน

ดวงตาของเขาเบิกขึ้นเล็กน้อย
มันวาววับ ทอประกายสีสันเหมือนขวดใสยามต้องแสง

ไม่อยากจะเชื่อเลย

“...”

รู้ตัวอีกทีมืออีกข้างที่ยังว่างและสะอาดขยับเข้าไปหา เว้นจังหวะไว้เพียงหนึ่งกระพริบตาเพื่อให้อีกคนยังพอมองตามทันว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

แล้วดีดลงกับหน้าผากมนนั่นเข้าจัง ๆ

(+)

🌻 ประกาศผังที่นั่งและตำแหน่งประจำห้อง

ห้องใดที่ไม่มีการจองที่นั่งและไม่มีการเลือกตำแหน่งประจำห้อง ทางทีมงานได้ทำการสุ่มให้แล้วค่ะ

🌷ในส่วนของสตอรี่
ทั้งที่นั่งและตำแหน่งในห้อง จะถือว่าอาจารย์สุ่มให้ค่ะ

แผงผังที่นั่งโทโมยาสึ
แผนผังที่นั่งมิฮานาดะ
แผนผังที่นั่งเซย์โจ

#ดวงRKM

🔮 ดวงประจำสัปดาห์มาแล้ว ~

สื่อออนไลน์และโทรทัศน์ของทุกที่มีการฉายดวงประจำสัปดาห์ให้ทุกคนได้รับชม
สามารถโควท/โพสต์พูดคุยเกี่ยวกับดวงของตัวเองได้ตามความต้องการค่ะ

cms : ไข่ตุ๋น เปล่าไม่ใส่เครื่อง 🥚

君は私の心の中の一番星 🌟✨

"..ก็ไม่ได้จำยากนะคะ"

เธอก็พูด ๆ ไปหลังจากนายเอ่ยหมดทุกประโยค

"เกือบจะจำไม่ได้เหมือนกันค่ะ แต่คลังชื่อคนในหัวฉันก็ไม่ได้มีเยอะขนาดนั้น"

ทำหน้าอึน

"ลอง ๆ นึกแล้ว..ถ้าไม่ชื่อซาไก..ไม่ใช่นาโอฮารุก็-" เธอเว้นหายใจ "ฟุนากิ"

"เป็นอีกชื่อที่ฉันจำได้..ค่ะ"

— สวนมิฮานาดะ, 07/05 ช่วงหลังเลิกเรียน

“นี่แกเป็นแมวเจ้าถิ่นตรงนี้เหรอ…”

นักเรียนเซย์โจท่านหนึ่งกำลังนั่งป้อนขนมแมวเลียให้แมวขาวหางกุดที่เจอเมื่อหลายวันก่อนโดยบังเอิญ

ดูเหมือนจะสนิทกันน่าดู คุยกันเป็นตุเป็นตะเชียว

“แล้วไงต่อ ได้เจออีกไหม?”

เมี๊ยว~

แต่คุยอะไรกัน…

“คานางาวะ”

คำตอบสั้น ๆ และเรียบง่ายถูกส่งกลับไปพร้อมสีหน้าเปื้อนยิ้ม

เธอเองก็ย้ายมา ถึงว่าไม่คุ้นหน้าเลย

“เป็นบ้านเกิดน่ะ ผมก็ย้ายมา 5 ปีได้แล้วเหมือนกัน”

“อยู่เมืองติดทะเล วันไหนว่างก็จะออกไปวิ่งเล่นที่หาด เลอะเทอะจนโดนดุอยู่ทุกวันเลย”

เล่าจบก็หยีตาแล้วหันมาทางเธอ

“ดีใจนะเนี่ยที่เธอจำชื่อผมได้”

( เดี๋ยวจะมาเอาคืนใหม่ 😾 )

[ 11.00 น. | สวนสาธารณะมิฮานาดะ 🍃 ]

เห็นว่าวันนี้อากาศดีแถมฝนก็ไม่ตก มิวะเลยตัดสินใจออกมาหาที่นั่งวาดรูปเล่นที่สวนสาธารณะ

“....”

ระหว่างเดินก็ชะเง้อมองหาต้นไม้ใหญ่ที่น่าจะเป็นที่ๆดีที่สุดให้เธอได้ปักหลักในตอนนี้

ตรงไหนดีนะ..?

[โกงเวลาเปิดเทอม , Seicho]

w/ @rkm-miwa.bsky.social

วันเปิดภาคเรียนที่ 2 หลังจากจัดที่นั่งใหม่เรียบร้อย ที่นั่งด้านขวาของฮายาโตะคือ ฟุวาริ มิวะ

เป็นคนที่คุ้นหน้า แต่ไม่คุ้นเคยแม้จะอยู่ห้องเดียวกันมาหนึ่งเทอมก็ตาม

“ฮาย~ฟุวาริซัง เทอมนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ”

หันไปทักทาย อาศัยที่ช่วงเช้างดการสอนมาทำความรู้จักอีกฝ่ายหน่อยดีกว่า

( .ทรุด 😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭 )

ทว่าเขาก็ใช้เวลาไม่นาน เพียงไม่กี่นาทีถัดไป.. ใบหน้าก็ถูกเงยขึ้นมาสบผสานดวงตาสีโทนฟ้าสวย

“ อาจเพราะสงสัยล่ะมั้ง ”

ไม่เพียงแค่เอ่ย ปลายนิ้วก้อยเริ่มเคลื่อนขึ้นไปแตะนิ้วก้อยของอีกคนอย่างแผ่วเบา บางเบาพอให้ไม่รู้สึกถูกรุกล้ำพื้นที่แสนมีค่านี้จนเกินไป

“ หากสัมผัสของนายคือการสื่อสารพิเศษ ”

“ ฉันจะสัมผัสนายและนายยอมให้สัมผัสเพียงเล็กน้อยได้หรือเปล่า ”

ไม่สนใจว่าอีกคนจะคิดยังไงกับคำตอบ ปลายนิ้วเกี่ยวกระชับสัมผัสเบาหวิวเข้าหา มั่นคงชัดเจนเหมือนความรู้สึกของเขาที่ถูกแสดงออกไปผสมปนเปทั้งดีและไม่

“ขอถามกลับหน่อยสิ”

แมวเป็นสัตว์ขี้สงสัย และตอนนี้เขาคงทำตัวไม่ต่างจากมันเท่าไหร่

“ถ้าสมมติสิ่งล้ำค่านั่นตามหาจากที่ไหนบนโลกไม่ได้อีกแล้วนอกจากในความทรงจำ”

“สิ่งที่นายกำลังจะทำหรือกำลังทำ…มันคุ้มค่าพอจะแลกกันหรือเปล่า?”