𝘾𝙖𝙧𝙤𝙡𝙪𝙨 ❀ (Slow)

“เอ่อ…..”

เด็กหนุ่มลนลานนิดหน่อย เมื่ออีกฝ่ายพูดไวจนเขาตามคำพูดไม่ทันแล้ว แต่เพราะยังจับความบางคำในประโยคที่อีกฝ่ายพูดได้อยู่ จึงตอบกลับไป

“ผม ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยครับ…พุดดิ้งก็เช่นกัน”

เขาไม่รู้ว่าประโยคก่อนหน้าอีกฝ่ายได้พูดอะไรบ้างเพราะเขาฟังไม่ทันเลย แต่เพราะคำท้าย ๆ มีคำว่าพุดดิ้ง มันจึงเพียงพอให้เขายังต่อบทสนทนาได้

แม้อีกฝ่ายจะทำให้เขารู้สึกลนอย่างบอกไม่ถูกก็ตาม

“ผม ผมได้พบแล้วครับ ยินดีที่ได้เจอครับ”

คาร์โลแอบมีโค้งคำนับนิด ๆ ตามประสาของคนขี้เกรงใจและติดนิสัยชอบโค้งคำนับทักทายเวลาเจอคนใหม่ ๆ อยู่เรื่อย

“สะ ส่วนนี่ คุณเจอราร์ด พัฟบอลของผมครับ“

เขาผายมือไปหาพัฟบอลสีขาว ลักษณะดูเป็นผู้อาวุโสที่มีอายุและมีประสบการณ์ ซึ่งพัฟบอลของเขาก็โค้งคำนับเพื่อทักทายอีกฝ่ายและพัฟบอลของอีกฝ่ายด้วย

“ครับ”

เขาตอบรับสั้น ๆ แต่เริ่มเผยรอยยิ้มให้อีกฝ่ายได้เห็นชัดเจนมากยิ่งขึ้น เหล่ามือที่เคยเกร็งก็ต่างผ่อนคลายไปด้วย

“ยะ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ หวังว่า เราจะ..เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะครับ!”

คาร์โลใช้เวลาในการพูดประโยคนี้อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเปล่งเสียงท้ายประโยคดังขึ้นจนคนรอบข้างก็มีสะดุ้งนิด ๆ เหมือนกัน

“อุ๊บ..ฮ่ะๆ ..”

เมื่อคาร์โลได้ยินชื่อของพี่ชายที่สนิท เขาก็เผลอยิ้มพร้อมทั้งหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“พี่เซปเขาไม่พูดอะไรที่ทำให้คนเข้าใจได้ง่าย ๆ หรอกครับ”

“คุ- มะ หมายถึง รุ่นพี่รู้จักพี่เซปด้วยเหรอครับ?“

แม้คาร์โลจะไม่พูดคุณนำหน้าอีกฝ่ายก็จริง แต่ก็จริงใช้สรรพนามที่แสดงความเคารพต่ออีกฝ่าย พร้อมกับถามเกี่ยวกับชื่อของพี่ชายที่สนิทของเขา

คาร์โลไม่พูดตอบกลับอะไร ได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ และเดินกอดหนังสือที่เปียกโชกไปตรงจุดที่แสงแดดเข้าถึงได้

และจากนั้นแขนทั้งสองก็เหยียดเอื้อมไปตรงจุดที่แสงแดดเข้าให้แสงจ่อกับหนังสือที่เปียกับ โดยที่เขาก็จับหนังสือค้างไว้จุดเดิมแบบนั้น

“มัน…จะกลับมาเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ”

เขาพูดด้วยเสียงอันแสนจะเบา แต่สายตาของเขานั้นได้จดจ้องที่ใบหน้าอีกฝ่ายอยู่ด้วย

ใบหน้าของคาร์โลราวกับจะร้องไห้ เพราะหนังสือที่เขาหยิบมาดันเป็นเล่มโปรดของเขาเสียด้วย แถมสภาพของหนังสือเละเทะพอ ๆ กับตัวเขาที่เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำอีก

“….ผมโดนถังน้ำจากไหนไม่รู้ หนังสือผมมัน …พังหมดเลย”

เขาเอื้อมหยิบเจ้าหนังสือที่เปื่อยจากน้ำมาค่อย ๆ เปิดดู แน่นอนว่าสภาพมันดูไม่ได้เลย คาร์โลที่เห็นแบบนั้นก็หน้าเศร้ายิ่งกว่าเดิม

เด็กหนุ่มผู้ขวัญเสียและแสนกังวลที่ได้รับคำพูดที่เป็นพลังใจจากอีกคน เขาก็ยืนตัวตรงและพยักหน้ารัว ๆ ให้กับคำพูดพลังบวกจากอีกฝ่าย

“คะ ครับ! ผม ผมจะพยายามครับ”

คาร์โลพูดด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่นมากขึ้น แม้จะดูติด ๆ กังวลอยู่บ้าง

“คุณพูดเหมือนกับท่านพี่ของผมมาก ๆ เลยล่ะครับ…ทำให้ผมนึกถึงท่านพี่เลย”

“!! ผมชื่อคาร์โล คาร์โลลุส วินเซอร์ มูนสวิฟต์ องค์ชายจากยอง อะ - เอ้ย บลองค์ว- บลองค์ไวน์ครับ!”

พออีกฝ่ายแนะนำตัวดูทางการมากสำหรับเขา เขาจึงรีบแนะนำตัวกลับโดยทันที และด้วยความที่เขาลนลานมาก ๆ เลยเผลอพูดผิด ๆ ถูก ๆ ซะอย่างงั้น

“ตะ แต่เรียกผมว่าคาร์โลพอนะครับ..”

"เด็ก เด็กลอตเตอรี่นี่เอง สวัสดีครับ ยินดี....ที่ได้พบนะ"

เมื่อเขาก้มมองมือที่อีกฝ่ายยื่นมาทางตน เขาก็อมยิ้มเล็ก ๆ และค่อยเอาฝ่ามือทั้งสองไปประกบที่มืออีกฝ่าย

"ผมเป็นองค์ชายก็จริง....แต่ว่าพูดคุยกับผมแบบปกตินะครับ"

เขาใช้สายตามองอีกฝ่ายพลันส่งรอยยิ้มที่ดูสดใสมากขึ้นให้

เด็กหนุ่มร่างใหญ่กำลังเดินมายังสวนพฤกษศาสตร์ มาพร้อมกับหนังสือจำนวน 1-2 เล่มเพื่อหวังว่าจะได้อ่านหนังสืออย่างสงบสุขในสวนนี้

ฝ่ามือใหญ่เอื้อมจับกับลูกบิดประตูและเปิดออก แต่ด้วยเพราะเขาก็ไม่คิดว่าจะเจอกับอะไร เลยทำให้ถังน้ำปริศนาที่อยู่ด้านบนประตูหล่นออกมา และน้ำด้านในถังก็หล่นใส่ตัวเขาเต็ม

"อ่ะ......"

เขายืนแน่นิ่งพลางแสดงสีหน้าอึ้งเล็ก ๆ ทั้งผมและเสื้อผ้าของเขาชุ่มด้วยน้ำทั้งหมด

(ปั้น ๆ เป็นก้อน แล้วกอด ๆ เรยคับ ! 🥹💖)

เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างว่าง่ายและรับฟังทุกคำพูดที่อีกฝ่ายบอกทั้งหมด

แต่เมื่อหญิงสาวตรงหน้าถามเรื่องการปรับตัว เขาก็แอบเอามือมากุมไว้ พร้อมทั้งแสดงสีหน้าและแววตาที่ดูเศร้าไม่ใช่น้อย

"ไม่ค่อยดีเลยครับ ผมรู้สึกแย่ที่ไปผูกมิตรคนอื่นยาก แถมทำตัวระแวดระวังกับทุกอย่างไปหมด จนคนอื่นน่าจะมองผมประหลาดแล้ว..."

เขาได้ยินอีกคนพูดติดตลก ก็แอบอมยิ้มและหัวเราะในลำคอ

"ผมก็....ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกครับ แต่แค่รู้สึกว่าผมดูไม่ค่อยเหมาะกับงานสังสรรค์มากเท่าไหร่ ถะ แถมมาทุกวันก็เหนื่อยเหมือนกัน แหะๆ "

คาร์โลพูดประโยคท้ายตามอีกฝ่ายพลันหัวเราะออกมาเบา ๆ

(โฮร ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคับ 🥹💕💕🫰🏻 )

(ปักทันมั้ยคับ ;w;)

"ก็ เพลินครับเพลิน"

คาร์โลตอบกลับแบบกระอักกระอ่วน ก็เพราะเขาไม่ชินกับการมางานสังสรรค์ซะที จะให้สนุกก็คงต้องใช้เวลาจริง ๆ

"ละ แล้วคุณชอบงานแบบนี้หรือไม่ครับ"

เด็กหนุ่มเมื่อรู้ว่าพูดไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก เขาจึงพยายามรีบเปลี่ยนบทสนทนาและหันไปถามอีกฝ่ายแทนเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศไปมากกว่านี้

สีหน้าของคนตัวโตกว่าก็ทำหน้าจ๋องเหมือนน้องหมาที่ทำอะไรผิดอย่างเสียอย่างนั้น ก็เพราะเขายังรู้สึกผิดอยู่ไม่หาย

แต่เมื่อคนตรงหน้าเขาพยายามพูดเพื่อให้เขานั้นสบายใจขึ้น เขาก็รับรู้ถึงความตั้งใจของอีกฝ่ายดี ทำให้ตัวเขาผ่อนคลายความเกร็งลงได้บ้าง

“ผะ ผมลืมบอกชื่อ ผมชื่อคาร์โลลุส มาจากอาณาจักรบลองค์ไวน์ ครับ”

เมื่อความเกร็งของเขาลดลง คาร์โลก็รีบกลับมาแนะนำตัวเขาเองให้อีกฝ่ายได้รู้จัก

เขาส่ายหน้ารัว ๆ จนถ้าเทียบเคียงกับพฤติกรรมของตอนนี้ก็น่าจะไม่พ้นน้องหมาขนปุยสะบัดตัวหลังอาบน้ำแน่นอน

“ผมกินได้ทุกอย่างเลยครับ”

คาร์โลผายมือออกทั้งสองข้างเพื่อบอกเป็นนัยว่าตนกินได้หมดทุกอย่าง ขอแค่ได้กินก็ดีใจมาก ๆ แล้ว

เด็กหนุ่มคาร์โลหันไปมอง ๆ บริเวณระเบียงทางตะวันตกเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ ให้อีกฝ่ายรับรู้

“ถ้าเช่นนั้น ผมไปอยู่ตรงนั้นก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับ ระ รุ่นพี่ ”

เขารีบโค้งคำนับขอบคุณให้รุ่นพี่ของเขาทันที

“ขอให้รุ่นพี่สนุกกับงานนะครับ”

คาร์โลเอ่ยพร้อมยกมุมปากคลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายเล็ก ๆ

"ทะเลดอกไม้......."

คาร์โลทวนประโยคอีกฝ่ายซ้ำและก็นึกถึงดอกไม้สีสันฉูดฉาดเต็มพื้นที่ไปหมด จนเขาถึงกับเผลอหยีตาราวกับมีแสงแยงตาเขายังไงยังงั้น

"มันคงจะมีสีสันมาก ๆ แน่ ๆ เลย ถ้าผมมีโอกาสได้ไปที่อาณาจักรของคุณ ผมก็อาจจะชอบมันครับ"

"ผมไม่ค่อยสนุก...กับงานสังสรรค์มากหรอกครับ"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัว และประหม่าอย่างมาก เขาก็อยากเป็นคนที่สนุกกับงานสังสรรค์ แต่เหมือนนิสัยใจคอของเขาดูจะไม่เป็นใจเอาซะเลย

"ตะ แต่ผมก็ดีใจที่ได้มาที่นี่นะครับ ! ที่นี่ทุกคนดูน่ารักหมดเลย"

คาร์โลพยายามพูดประโยคที่เป็นเชิงบวกให้อีกคนฟังเพื่อให้รู้ว่า ตัวเขานั้นคิดกับนักเรียนที่นี่ยังไง

เด็กหนุ่มตัวโตพยักหน้ารัว ๆ เมื่อได้ยินคำชวนให้ไปหาอะไรทาน เพราะตอนนี้ท้องของเขาก็กำลังโครกครากเพราะไม่ได้กินอะไรมาสักพักแล้ว

"ผม ผมหิวพอดีครับ แต่ในงานผมไม่รู้จะกินอะไรดีครับ"

เขาเอามือข้างนึงมาลูบปุที่ท้องของตัวเองประกอบกับพูดไปด้วย

คาร์โลทำหน้าจ๋อยกว่าเดิมเมื่อฝ่ามือของเขาโดนกันออก เขาแค่คิดว่าจะช่วยจัดแจง แต่ดันลืมว่าอีกฝ่ายคงไม่พอใจเป็นแน่ถ้าแตะซี้ซั้ว เขาจึงรีบเอามือใหญ่ของตนกลับไปกุมกับมืออีกข้างโดยทันที

"ผมขอโทษ ที่มือของผมมันดูน่ากลัวครับ....ผมเพียงแค่ลืมตัว และอยากช่วย แต่ว่าลืมขออนุญาตซะสนิทเลย"

แม้ดวงตาสีสดของคาร์โลจะมองเห็นว่าอีกฝ่ายก็อยู่ชั้นปีเดียวกัน แต่เขาก็เลือกที่จะโค้งคำนับเพื่อขอโทษอยู่ดี

เมื่อคำชมของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าของเขา นั่นทำให้ตัวเขาเผลอยิ้มเล็ก ๆ ออกมา พลางมือจากที่กำแน่นเพราะความประหม่าก็คลาย ๆ ลง

"เป็นชุดที่พสกนิกรที่อาณาจักรทำให้ผมเพื่อมาใส่ที่นี่เลยครับ"

คาร์โลได้พูดถึงเหล่าประชาชนของอาณาจักรตน ดวงตาของเขาก็ปิดเพราะยิ้มจนตาหยี

"องค์หญิงก็ ก็งดงามมาก ๆ ครับ"

เขาพูดพลางโค้งคำนับนิด ๆ และเอามือเกาท้ายทอยแก้เขินนิด ๆ

คาร์โลกลืนน้ำลายอึกใหญ่ และพยักหน้าตอบช้า ๆ

"ครับ....คุณไป ไปสนุกต่อเถอะครับ ผมจะไปยืนตรงจุดที่ไม่มีคนเพื่อไม่ให้ขวางทางนะครับ"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นกลัว และเต็มไปด้วยความเกรงใจแบบสุดขีด เขามันเป็นคนยอมคนและกลัวคนอื่นรำคาญเขาเสียด้วย ทำให้การอยู่ตรงหน้าอีกคนอาจไม่ใช่ทางที่ดีสำหรับเขา

เด็กหนุ่มผมสองสีได้แต่ผงกหัวช้า ๆ เป็นอันรับรู้ชื่อของอีกฝ่าย และก็เว้นช่วงเงียบกริบไประยะหนึ่ง จนเขาก็สะดุ้งเฮือกขึ้นว่าตนเองลืมแนะนำตัวเองซะงั้น!

"! เอ่อ...ผมคาร์โล คาร์โลลุส วินเซอร์ มูนสวิฟท์ ครับ "

พอเห็นคนตรงหน้าพูดชื่อและนามสกุล เขาก็พูดตามบ้าง

(แยมโยยยยยยยย 🥰🥰)

คำว่าระวังนิดหน่อยก็พอที่อีกฝ่ายพูดมา ทำเอาเขาที่ตอนแรกก็แทบจะตัวหดเหลือตัวเท่ามดอยู่แล้ว ก็ยิ่งทำเขาทำหน้าจ๋อย และพยายามกำมือของตัวเองทั้งสองข้างไว้แน่นมากขึ้นไปอีก

“ผม มะ ไม่ค่อยได้ออกงานครับ”

“ผมกังวล”

เด็กหนุ่มคาร์โลพยายามจะสื่อสารออกมาให้ดูปกติสุด ๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรำคาญใจ แต่สุดท้าย เขาก็ยังตะกุกตะกักเพราะความประหม่า ความตื่นเต้นปะปนกัน

เมื่ออีกฝ่ายถามคำถามมา เด็กหนุ่มก็หันมาสำรวจตัวเอง วนซ้ายวนขวา และหมุนสำรวจตัวเองหลายรอบกว่าจะหยุดกับที่และส่ายหน้าเป็นคำตอบว่า เขาไม่ได้เป็นอะไร

“ผม ไม่บาดเจ็บครับ ขะ ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”

คาร์โลพยายามพูดออกมาอย่างลำบากลำบน เพราะความขี้ระแวงทำเอาเขาปากแข็งเสียได้ จะพูดแต่ละทีก็หนักหนาสาหัสตลอด แต่เพราะครานี้เขาต้ิงการจะคุยกับคนอื่นให้ได้ เขาจึงพยายามสุด ๆ เลยล่ะ

“ผะ ผมก็ไม่เป็นไรครับ”

คาร์โลตอบกลับคนรุ่นเดียวกันด้วยเสียงที่เบาและเต็มไปด้วยความกังวลพอ ๆ กัน

“ผมขอ ขออนุญาตนะครับ”

ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาที่จับกันในคราแรกก็ถูกคลายออก และพยายามจะเอื้อมมือไปช่วยจัดแจงเสื้อผ้าอีกฝ่ายิย่างทุกลักทุเล

เขาก็ไม่ค่อยกล้าแตะตัวใคร หรือให้ใครแตะตัว แต่ดูจากที่อีกฝ่ายนั้นคล้าย ๆ กับตน คาร์โลจึงสบายใจเปราะหนึ่งว่าอีกคนดูไม่มีพิษภัยอะไร

สายตาของคาร์โลนั้นได้วิเคราะห์อีกฝ่าย เขาก็จำได้โดยทันทีว่าเป็นคนที่ช่วยเขาดูนั่นนี่นั่นในอคาเดมี่นี้ ทำให้เด็กหนุ่มนั้นผ่อนคลายตนเองลงเล็กน้อย

เมื่ออีกฝ่ายบอกกล่าวกับตนว่าให้หายใจลึก ๆ เขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย และหายใจเข้าไปซู้ดใหญ่และค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา

คาร์โลกลังจากที่เริ่มใจเย็นลง และอีกฝ่ายชวนเขาไปด้วย เขาก็พยักหน้ารัว ๆ เป็นอันตกลง

“ไปๆ ไปครับ “