綾音🥞

“ค่ะ”

กระพริบตามองปริบ ๆ
ไม่เห็นต้องทำหน้าเครียดอะไรขนาดนั้นเลย

“ก็ใช่นะคะ”

“ฉันชอบอยู่กับตัวเองน่ะค่ะ”

ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร อยู่อย่างสงบคัวคนเดียว ไม่ต่างจากที่ทำอยู่ในตอนนี้นัก

เว้นเสียแต่ว่ามีใครอีกคนอยู่ข้าง ๆ ด้วย

"ก็คงจะอย่างนั้นมั้งคะ ?"

เธอกระพริบตาปริบ ๆ ตอบคำถามออกไปได้อย่างหน้าตาเฉย

ไม่รู้เลยว่าตอบด้วยอารมณ์ความรู้สึกแบบใด จะเศร้าก็ไม่ใช่ หดหู่ก็ไม่เชิง

ดูไร้ซึ่งอารมณ์ด้านใดด้านนึงเป็นพอเศษเลยต่างหาก !

"ฉันไม่ได้มีเพื่อนสนิทอะไรขนาดนั้นน่ะค่ะ"

"ดีจัง.."

เพราะเธอกังวลมาตลอดว่าการมาเที่ยวกับเธอมันจะน่าเบื่อ โชคดีที่อย่างน้อยเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

"ว่าไงคะ ?"

เธอเอียงคอมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย รอฟังคำถามที่จะถูกเอ่ยออกมาอย่างตั้งใจ

สีหน้าพึงพอใจแสดงออกมายามอีกฝ่ายพยักหน้ารับคำของเธอ

"สนุกค่ะ สนุกมากเลย"

"เหมือนวันแรกที่เกมเซ็นเตอร์"

อดไม่ได้ที่จะพูดถึงวันวาน ทั้งท่าทีและน้ำเสียงตอนนี่ก็ดู้ป็นไปไม่ได้ที่จะฝืนให้คำตอบแบบส่ง ๆ ออกมาด้วย

"แล้วอินุอิคุงล่ะคะ ?"

"อยู่กับฉันวันนี้สนุกหรือเปล่า ?"

เธอเริ่มขยับตัวขยุกขยิก พร้อมเคลื่อนฝ่ามือทั้งข้างไปยังข้างแก้มของคนอายุน้อยกว่า

ก่อนจะบีบและดึงจนยืดออกไม่แรงไม่เบาอยู่สองสามที

"แค่นี้ก็พอค่ะ"

เสร็จแล้วจึงกลับมานั่งกอดเขาเหมือนเมื่อครู่ดังเดิม

"แล้วก็.."

"คราวหน้าช่วยเล่าเรื่องของตัวเองให้ฉันฟังด้วยได้หรือเปล่าคะ"

"ถ้าสะดวกใจน่ะค่ะ"

ไม่ลืมที่จะกำกับทิ้งท้ายไว้ เธอไม่อยากให้อีกฝ่ายไร้ทางเลือกอะไรเช่นนั้น

แก้มที่พองก่อนหน้ายังไร้ทีท่าว่าจะยุบลงในเร็วนี้ เธอชันเข่าขึ้นมากาอนกอดมันเอาไว้ด้วยสองแขน

โดยที่ยังไม่ละสายตาออกจากใบหน้าของอีกฝ่ายสักเสี้ยววิ

"ได้เหรอคะ ?"

ทุบได้จริง ๆ เหรอ

รู้หรอกว่าหยอกเล่ย แต่ก๋อดๆม่ได้ที่จะไหลตามน้ำของอีกคนไป

เสียงหัวเราะที่ดังลั่นไม่สมกับภาพลักษณ์ที่เห็นมาตลอดนั้นเรียกความสนใจของเธอให้หันไปมองได้อย่างง่ายดาย

เด็กสาวขมวดคิ้วนิดหน่อย พองแก้มอีกเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงความสะใจแปลก ๆ นั่น ?

ไม่น่าอภิรมย์เลยแฮะ

"ใช่ค่ะ"

"ฉันน้อยใจนิดหน่อย"

ทั้งยังยอมรับตามคำที่อีกฝ่ายว่าไว้อย่างตรงไปตรงมาเสียอย่างนั้น

"แต่อย่าใส่ใจเลยค่ะ"

มันไม่จำเป็นขนาดนั้น

“ก็ตั้งใจจะไปส่งจริง ๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”

เธอสวนขึ้นมาทันควัน ไม่ใช่การถามไถ่ซึ่งความสมัครใจ แต่เป็นการมัดมือชก

.
.

ราวกลับว่าบรรยากาศนั้นเงียบเชียบเกินกว่าจะเรียกว่าสงบสุข แม้แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ว่าแอบอึดอัดอยู่เล็กน้อย

“อินุอิคุงเนี่ย ไม่เคยเล่าเรื่องของตัวเองเลยนะคะ”

เธอพึมพำออกมา ทั้งที่สายตาไม่ได้หันไปมองคู่สนทนาเลยแม้แต่น้อย

ยามเมื่อได้ยินอีกคนต่อต้านขนาดนั้น เธอได้หันกลับมาสนใจคนข้างกายอีกครา

“อินุอิคุง”

“ต้องตามใจตัวเองบ้างนะคะ”

เสียงใสกล่าวออกมา เอนตัวไปข้างหลังพลางเอามือยันไว้เล็กน้อย

“เพราะงั้น อยู่ต่อเถอะค่ะ”

เธอไม่ได้ให้คำตอบตามที่อีกฝ่ายคาดหวังเอาไว้ หากจะรู้สึกไม่พอใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่เพราะเธอถูกผู้ชายคนนี้ตามใจมาเยอะแล้วเหมือนกันต่างหาก

เพียงแค่คำแรกก็เข้าใจได้ว่าคำตอบในใจอีกฝ่ายคืออะไร ยิ่งเห็นท่าทีของคนตรงหน้าก็ยิ่งอยากที่จะทำความเข้าใจ

แต่จะให้ข้ามเส้นก็คงไม่ใช่ทางของเธอเท่าไหร่ ถึงได้เบนสายตาทองไปยังแม่น้ำตรงหน้าอีกครา

“ถ้าอินุอิคุงยังไม่อยากกลับ”

“ฉันก็ยินดีที่จะนั่งอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนอินุอิคุงต่อเองค่ะ”

เพราะเธอเองก็ยังไม่อยากกลับ เพียงแค่ไม่พูดมันออกไปก็เท่านั้น

มุมปากเผลอยกยิ้มออกมาหลังได้รับคำชม ก่อนที่สายตาจะหลุบมองผ้าเช็ดหน้าในมือของตัวเอง

“ฉันไม่ได้เก่งงานบ้านงานเรือนอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ”

สิ่งที่เธอทำมันก็แค่งานอดเรกที่ตัวเองชอบก็เท่านั้น

เพราะงั้นเธอถึงได้สงสัย
—ว่าอีกฝ่ายไม่มีสิ่งที่ชอบทำบ้างเลยหรือไงกัน ?

“อยากกลับหรือยังคะ ?”

เธอเอ่ยถามพลางเอียงศีรษะมองคนข้าง ๆ

"งั้นเหรอคะ"

เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการซึ่งคำตอบ ทว่าสีหน้ามี่แสดงออกมาชั่วครู่ แค่ดูก็รู้ว่ากำลังเสียดายอยู่ไม่น้อย

แต่การคาดคั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอชอบทำ

เพราะงั้นถึงได้ยอมละเลยให้อีกฝ่ายตอบคำถามแบบนั้นออกมา

เธอมองไปยังคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แทนที่จะเป็นทิวทัศน์เบื้องหน้า

"ส่วนฉันชอบจัดดอกไม้ล่ะค่ะ"

"งานเย็บปักเองก็ด้วย"

ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าปักลายขึ้นมาอวด ดูแล้วคงเป็นดอกไฮเดรนเยียไม่มีผิเ

สายผมที่พัดผ่านจนเส้นผมไหวไปตามแรงเหล่านั้น เธอยังคงยืนนิ่งมองทิวทัศน์ด้านหน้า

จนกระทั่งเสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นมา ถึงได้เริ่มผงกหัวเบา ๆ พลางขยับถอยหลังตาม ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลงบนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม

เธอรอจนกระทั่งอีกฝ่ายนั่งลงตาม ถึงได้เริ่มบทสนทนาต่อไป

"ปกติอินุอิคุงชอบทำอะไรในวันหยุดเหรอคะ ?"

"งานอดิเรก ที่ ๆ อยากไป"

.
.

"ฉันอยากถามอะไรอินุอิคุงอีกเยอะแยะเลยค่ะ"

“อื้ม ได้สิคะ”

เสียงใสตอบกลับไป โดยที่ดวงตาคู่สวยมองไปยังวิวทิวทัศน์ตรงหน้า ไม่รู้เลยว่าคิดอถไรอยู่ถึงได้ยอมให้อีกฝ่ายไปส่งได้อย่างง่ายดาย

อาจะเพราะความเหงาหรือเปล่านะ
มีเพื่อนเดินกลับด้วยมันก็ดีจะตายไป

“นี่ อินุอิคุง”

“ขอบคุณที่มากับฉันในวันนี้นะคะ“

“เอ๋~”

ก็แฟร์ล่ะนะสำหรับคำตอบ เธอจึงทำเพียงแค่ลากเสียงใสของตัวองทั้งที่ยังก้าวเท้าเดินต่อไป

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังทะเลสาบที่อยู่ไม่ไกลจากย่านเมืองเก่า

สายลมแผ่วเบาที่กระทบผิวหนังชวนให้รู้สึกเย็นวาบ ชวนให้รู้สึกสงบกว่าที่คิดเอาำว้เสียอีก

“แล้ว คิดอยากจะไปส่งจริง ๆ หรือเปล่าคะ ?”

หยิบยกบทสนทนาก่อนหน้าขึ้นมาถามอีกครา ไม่รู้ว่าคราวนี้จะหยอกเย้าเหมือนอย่างเคยหรือไม่กันแน่

“ฉันว่าฉันก็ระวังตัวจากอินุอิคุงอยู่ตลอดนะคะ“

“ฉันแค่พูดเล่นเท่านั้นเองค่ะ”

ว่าแล้วก็เป็นฝ่ายตัดจบการหยอกล้อเมื่อครู่นี้ไปด้วยอีกคน

“บ้านฉันอยู่ใกล้ ๆ กับโทโมยาสึนี่แหละค่ะ”

ไม่ได้เจาะจงเป็นพิเศษว่าเป็นเขตใด บางทีการรู้ไว้เพียงเท่านี้ก็ถือว่ามีข้อมูลมากพอแล้วหรือเปล่า ?

”แล้วอินุอิคุงล่ะคะ ?“

ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายถามบ้าง

"ฉันเองก็ไม่ได้ไปบ่อย ๆ เหมือนกันค่ะ"

"แต่คิดว่าน่าจะสงบดี"

ก็เลยเอ่ยปากชวน

เด็กสาวค่อย ๆ เดินขนาบข้างกับใครอีกคน จากสายตาที่สบมองใบหน้านั่นก็แปรเปลี่ยนเป็นเส้นทางด้านหน้าที่ต้องก้าวเดิน

"อยากรู้เหรอคะ ?"

เธอหันมาถามพร้อมศีรษะเล็กน้อย ดูเหมือนจะระบายยิ้มขี้เล่นออกมานิดหน่อยด้วย ?

"ไว้ไปส่งฉันไหมล่ะคะ ?"

"จะได้รู้คำตอบ"

ว่าไปนั่น
ก็แค่แซวเล่นเท่านั้นล่ะ

เพราะต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่หันหลังจากกัน อีกฝ่ายถึงได้เป็นฝ่ายเอ่ยชวนออกมา

แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธกันล่ะ , เธอพยักหน้าตอบรับคำชวนอีกฝ่ายพร้อมขยับเท้าเข้าให้คนตรงหน้าอีกหนึ่งก้าว

"ถ้างั้น ไปที่ทะเลสาบกันไหมคะ ?"

เธอเสนอความเห็น พร้อมรอฟังคำตอบของอีกฝ่ายไปด้วย

เธอเงียบไปสักพักหลังจากรับฟังคำตอบของอีกฝ่าย ก่อนจะค่อย ๆ ระบายยิ้มจาง ๆ ประดับไว้บนใบหน้า

"ฉันยังอยากไปไหนมาไหนกับอินุอิคุงอีกหลาย ๆ ที่เลยค่ะ"

"แต่ว่าสำหรับวันนี้ พอแค่นี้ก่อนดีกว่า"

หาให้ไปไหนมาไหนหลายที่ในวันเดียวคงจะเหนื่อยแย่

"ถ้างั้นไว้เจอกันครั้งหน้านะคะ"

เธอว่าก่อจะยกมือขึ้นมาโบกลาเบา ๆ ทว่าสองเท้ากลับยังไม่ขยับไปไหน

𝒸𝓂𝓈 : 𝒳𝓀𝒾𝓀𝓎𝑜 𝒳𝓀𝒾𝓇𝒶

"𝒲𝒽𝑒𝓃 𝓎𝑜𝓊 𝓁𝑜𝑜𝓀 𝒶𝓉 𝓂𝑒, ℐ 𝓈𝑒𝑒 𝓈𝓉𝒶𝓇𝓈." 🌟✨

(แวะมาแปะรูปที่คอมมิชมาค่ะ 🥺)

?
แปลกคน

โชคดีที่อย่างน้อยเธอไม่ได้แพ้เสียงในหัวจนต้องเอ่ยออกไป มีเพียงแค่สีหน้าที่แสดงความงุนงงออกมาให้ได้เชยชมนิดหน่อย

"ไม่เห็นต้องขอบคุณกันเลยนี่คะ ?"

"แล้วก็.. ถ้าอินุอิคุงยังไม่ได้มีที่ไหนที่อยากไปด้วยกันในตอนนี้"

.
.

"งั้นไว้คราวหน้าก็ได้ค่ะ"

เธอว่าพลางยืนกุมมือไว้ด้านหน้า รอจนกว่าอีกคนจะตัดสินใจรอบสุดท้ายก่อนที่จะจบด้วบการจากลาในวันนี้

แม้จุดสนใจจะมีอยู่มากมาย ทว่าเสียงเรียกของอีกฝ่ายทำให้เธอหันกลับไปมองได้อย่างไม่ยากเย็น

"คะ ?"

เธอสบตามองคนสูงกว่า พลางเอียงศีรษะไปในทิศทางเดียวกันกับคนตรงหน้า

เธอยกมือขึ้นมาห้ามอีกฝ่ายเอาไว้ ยังไม่คิดรับเงินส่วนนั้นมา

ใบหน้ารพบายยิ้มประดับเอาไว้ เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นก่อนจะเอามือไพล่หลัง

"ไว้ค่อยค่อยจ่ายคืนครั้งหน้าแล้วกันนะคะ"

ราวกับสัญญาผูก
ที่ตรึงใครอีกคนไว้ไม่ให้หนีไปไหน

"ไปกันเถอะค่ะ"

เด็กสาวถือวิสาสะจับมืออีกฝ่ายพร้อมเดินจูงออกมา และหยุดลงเมื่อออกมาสู่หน้าร้านที่มีคนบางส่วนเดินเพ่นพ่าน

เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับ แต่ที่ทิ้งท้ายเอาไว้นั่นไม่ใช่เพียงแค่การล้อเล่น การพบเจอกันครั้งหน้าไม่ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือเราสองลิขิต เธอก็จะตั้งตารอวันเหล่านั้นที่จะมาถึง

นัยน์ตาสีสวยสบมองคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงใสออกมาให้ยลยิน

"คิดเงินกันเถอะค่ะ"

เธอว่าก่อนเรียกพนักงานเพื่อขอบิลและชำระเงินเสร็จสรรพ ดูเหมือนว่านอกจากส่วนของตัวเธอเองแล้ว ก็ยังจ่ายส่วนของอีกฝ่ายไปด้วยเสียอย่างนั้น

ได้ฟังคำตอบแล้วก็ดีใจจนเก็บสีหน้าไม่มี ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะกลับไปทานขนมเค้กของตัวเองดังเดิม แต่ไม่หมองหม่นเท่าเมื่อครู่แล้วล่ะ

"ฉันจะตั้งตารอครั้งหน้านะคะ"

ทิ้งท้ายไว้ก่อนเค้กช็อกโกแลตคำสุดท้ายจะถูกนำเข้าปากไป ตามด้วยเครื่องดื่มที่ยังเหลืออยู่กว่าครึ่งแก้ว

เค้กหน้านิ่มถูกอมไว้ข้างแก้ม พลันในตาลูกแก้วสีผวานจึงเคลื่อนขึ้นมาสบมองอีกฝ่าย เธอค่อย ๆ เคี้ยวของหวานในปากให้เรียบร้อยแล้วจึงเจื้อยแจ้วเสียงใสขึ้นมาเบา ๆ

"จริงเหรอคะ ?"

พูดแล้วนะ
สัญญาสิ

อยากจะพูดอะไรตามใจแบบนั้นอยู่หรอก
แต่เธอจะเก็บมันเอาไว้แค่ภายในใจของตัวเองก็พอ

เหลือไว้เพียงแค่สีหน้าที่กำลังคาดหวังคำตอบของอีกฝ่ายอยู๋ไม่มากก็น้อย

ใครสักคนที่เธอสนิท ?
บางทีอาจะไม่ใช่แบบนั้น

เธอได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ทั้งไม่อธิบายขยายความอะไรให้อีกฝ่ายได้ฟัง ก่อนจะเงียบไปสักพักใหญ่หลังจากที่คนตรหน้าพูดจบ

เรียวมือที่นิ่งงันมานานค่อย ๆ ขยับจับช้อนส้อมจิ้มเค้กหน้านิ่มขึ้นมากินอีกครา ทว่าดูไม่สดใสเหมือนก่อนหน้าเท่าไหร่เลย

"นั่นสินะคะ"

"ถ้างั้นไม่เป็นไรค่ะ"

เด็กสาวนั่งจัดการของหวานในจานของตนเงียบ ๆ แล้วในตอนนี้

เด็กสาวเอียงศีรษะเล็กน้อยยามได้ยินคำถามของอีกฝ่าย ข้างแก้มดูเหมือนจะยังอมเค้กหน้านิ่มเอาไว้อยู่เลยจึงยังไม่ทันตอบในทันที

"ไม่ได้เหรอคะ ?"

เสียงใสเว้นไปสักพัก
ก่อนเริ่มพูดต่อ

"ถ้าอินุอิคุงสะดวก ฉันก็ยังอยากไปไหนมาไหนด้วยอีกบ่อย ๆ ค่ะ"

"แต่ถ้าไม่ฉันก็ไม่ติดอะไร"

ว่าพลางหยิบเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นมาดื่ม ในคราวนี้สายตาหลุบต่ำลงมองของหวานในจานของตัวเองเล็กน้อย ดูคาดหวังในคำตอบ

อดใจไม่ได้จนต้องลงมือลิ้มรสเค้กช็อกโกแลตหน้านิ่มของตัวเองที่ยังเหลืออย่างสมบูรณ์ขนาดนี้ต่อไป

"คราวหน้าอินุอิคุงชวนฉันไปที่อื่นบ้างสิคะ ?"

ระหว่างนั้นจู่ ๆ ก็โพล่งขึ้นมาแบบนี้เลย ?
ทั้งยังเงยหน้าสบมองคู่สนทนาไม่ละสายตาอีกต่างหาก