𝐁𝐚𝐫𝐚𝐜𝐡𝐢𝐞𝐥 𝐃𝐨𝐧𝐧𝐚.

#HWWW_Class02

[ Year 6 | Charm Class | “Serpensortia” and “Evanesco” ]

Neus's Story V

[ แขกรับเชิญ @hwww-theohds.bsky.social ]

Fiction: docs.google.com/document/d/1...

(cr. cms @Queenlaze1)

(พาตัวเองกระดึ๊บๆ มาเขียนและลงฟิคร่วมชั้นเรียนค่ะ-)

#HWWW_Quidditch

มาเชียร์แล้วพวกมือสมัครเล่น เอาชนะให้ได้นะโว้ยยย !

#HWWW_Quidditch

ณ ข้างสนามควิดดิช ขณะกำลังแข่งขัน
หากใครตั้งใจดูกองเชียร์บ้านสริธีริน แทนที่จะจดจ่อกับการแข่งขัน คุณจะพบเจอกับบุคคลใบหน้าคุ้นเคย คล้ายจะเป็นนักแข่งควิดดิชบ้านงูแต่กลับมายืนเชียร์บิดไปมาด้วยจริตจะก้านตัวมารดา กับคำพูดคำจาชวนขนแขนลุกชัน

" สู้เขาหนุ่ม ๆ ❤️ "

เมื่อเลื่อนสายตาลงมายังภาพเก่าเลือนรางนั่น มีชื่อของทั้งสองคนสลักเอาไว้อยู่ แต่อาจเป็นเพราะกาลเวลาที่เลยผ่านไปเนิ่นนานแล้ว ทำให้หมึกที่ถูกเขียนเอาไว้ซีดจาง

ยามเมื่อคนเราตายจากไป อาจจะเหลือเพียงแค่ความทรงจำที่ยังประดับเอาไว้แก่ผู้ที่ยังจดจำ

H҉̶҉҉҉̶҉e҉̶҉҉҉̶҉l҉̶҉҉҉̶҉i҉̶҉҉҉̶҉a҉̶҉҉҉̶҉n҉̶҉҉҉̶҉ ҉̶҉҉҉̶҉ ҉̶҉ ҉O'Sineva

&

I̶҉̶̷̶҉̶r̶҉̶̷̶҉̶i̶҉̶̷̶҉̶s̶҉̶̷̶҉̶ ̶҉̶̷̶҉̶P̶҉̶̷̶҉̶e̶҉̶̷̶҉̶r̶҉̶̷̶҉̶s̶҉̶̷̶҉̶e̶҉̶̷̶҉̶.̶҉̶̷̶҉̶ ̶҉̶̷̶҉̶Lilcoheit

เรือนไหมสีจิ้นเจอร์ตัดสั้นดัดรอนดูดทันสมัยในยุคสมัยนั้น บ่งบอกได้ชัดเจนเอามาก ๆ เลยว่าเธอคงเท่าทันแฟชันในยุคสมัยนั้นแน่ ๆ ประกอบกับฃนัยน์ตาสีน้ำทะเล พร้อมกับรอยยิ้มสดใสราวฤดูใบไม้ผลิช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน

และผู้หญิงคนนั้น มองแล้วมีส่วนคล้ายบราเขลมากกว่า 8 ใน 10 ส่วน...

เธอมองรูปภาพของหญิงสาวทั้งสองที่กำลังยิ้มให้กับกล้อง ก่อนจะหันไปยิ้มให้กันและกันอย่างมีความสุข

ภาพนั้นเป็นภาพของผู้หญิงสองคน หนึ่งคือหญิงสาวเรือนไหมสีบอรนด์ทองสว่างสะดุดตา นัยน์ตาประกายสีสันที่ดูคุ้นชินราวกับกำลังส่องกระจก เธอสวมใส่ชุดกีฬาควิดดิชประจำบ้านกริฟฟินดอร์ ในมือถือถ้วยรางวัลไว้อย่างภาคภูมิ น่าแปลก ทั้ง ๆ ที่ท่าทีของเธอดูทระนงตนสูงส่ง แต่กลับสามารถแย้มยิ้มได้อย่างงดงาม

กับหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

ส่วนใหญ่รางวัลสลับสับเปลี่ยนไปตามบ้านที่ชนะ แน่นอนว่าจะมีทั้งเหรียญสลักชื่อของผู้เล่นดีเด่นให้เชยชม หรือแม้กระทั่งรูปถ่ายในขณะที่ทั้งทีมกำลังรับถ้วยรางวัลมาไว้ในอ้อมกอด

มอง ๆ ดูแล้วก็เป็นภาพที่น่าประทับใจ...

จนกระทั่งสายตาของบราเชลไปสะดุดเข้ากับภาพใบหนึ่ง

สีของภาพนั้นซีดจาง คล้ายบ่งบอกว่าเป็นระยะเวลาหลายฤดูที่เปลี่ยนพลันไปตามปี ทว่ารอยยิ้มที่ประดับอยู่บนรูปนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

พ่อของเธอเป็นอย่างนั้นมาตลอด...

และอาจจะเพราะสาเหตุนั้นที่ทำให้เขาไม่เคยมีเวลาให้ครอบครัวเลยสักครั้ง

แต่นั่นก็คงเป็นเหตุผลที่จะไปกล่าวโทษเขาไม่ได้ ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้ชายคนนั้นทำ ก็เพื่อสิ่งที่เรียกว่า 'ครอบครัว' จริง ๆ

ดวงเนตรสีแปลกตาละสายตาไปยังบริเวณรูปภาพวารสารมากมายที่ถูกถ่ายเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำของการลงเล่นควิดดิชประจำปีในอดีต

เมื่อช่วงปีหนึ่ง ถ้าหากว่าเธอจำไม่ผิด เธอเคยขึ้นมาดูรางวัลซึ่งแสดงความสำเร็จของเหล่านักเรียนมีชื่อเสียงมากมายหลายต่อหลายครั้ง

ไม่ว่าจะเป็นการแข่งควิดดิชประจำบ้าน

หรือแม้กระทั่งการแข่งประลองเวทย์ไตรภาคี

เธอมักจะเห็นชื่อของพ่อถูกสลักให้พูดถึงอยู่ตลอด

บางทีอาจจะคล้ายความภาคภูมิใจในแบบเด็ก ๆ เวลามีคนถามว่าพ่อของเธอทำอะไรก็สามารถยืดอกอย่างภาคภูมิใจตอบกลับไปได้...

#HWWW_Quidditch

【 𝐒𝐭𝐨𝐫𝐲 】

จะว่าไป...

เมื่อสองสามวันก่อนที่จะเริ่มการแข่งขัน บาราเชลเดินขึ้นที่หอเกียรติยศ...

จุดประสงค์ในตอนแรก เธอแค่เดินตามเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่ถูกทำโทษให้ขึ้นมาเอาของให้ศาสตราจารย์ แต่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เจ้าตัวจึงเลือกจะลากให้เธอขึ้นมาด้วย

ที่แห่งนี้มักเก็บถ้วยรางวัล เหรียญตรา และผลงานมากมายของเหล่านักเรียนสมัยก่อน

"ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอกค่ะ"

เธอเอ่ยเสียงเรียบ น้ำเสียงฟังแล้วคล้ายจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

"ถ้าเนอัสลงแข่ง ก็คงชนะได้ไม่ยาก"

(วิเวียนก็เท่เหมือนกันนนน 💕 หวดให้โดนลูก (คน) เยอะ ๆ นะ)

@hwww-aster.bsky.social

ดวงเนตรสีแปลกตาค่อย ๆ เลื่อนมองอีกฝ่ายอย่างเฉยชา ใบหน้าของหญิงสาวยังคงไร้อารมณ์ความรู้สึกไม่แตกต่างอะไรไปจากรูปปั้นประติมากรรม

"ปีนี้ฉันไม่ได้เป็นตัวจริง... ไม่มีอะไรต้องตื่นเต้นหรอก"

(CMS. สมิธ หล่อฉิบหาย)

ไม่ว่าผลลัพธ์ในอนาคตเป็นอย่างไร...

สุดท้ายทุกคนก็ต้องเดินหน้าต่อไปอยู่ดี

"พี่ไม่ได้ลงแข่งแบบนี้ แสดงว่าปีนี้บ้านสลิธีรินคงชนะแน่เลย โอ๊ย เจ็บ ๆ "

ท้ายที่สุด ก่อนที่น้องชายของเธอจะโดนเหล่าสมาชิกนักกีฬาตัวสำรองที่เหลือ หรือเหล่ากองเชียร์ที่ยังอยู่ในเต็นท์กริฟฟินดอร์ที่เริ่มไม่พอใจบทสนทนาของทั้งสองดักกระทืบจนได้รับบาดเจ็บอีก เธอจึงใช้ด้ามไม้กวาดเคาะศีรษะน้องชายไปหนึ่งครั้ง

"ยังไม่รู้เลยว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง... ไปนั่งดูที่อัฒจันทร์เถอะ"

เธอมองสบเข้าไปยังนัยน์ตาสีน้ำทะเลของน้องชายที่เริ่มพูดบ่นไปเรื่อยเปื่อย

เรื่องโค้ชของบ้านกริฟฟินดอร์บ้าง...
เรื่องนักกีฬาที่เป็นตัวจริงบ้าง...
เรื่องการแข่งเมื่อปีที่แล้วบ้าง

แน่นอนว่าบราเชลทำเพียงรับฟังสิ่งที่เอสเตอร์พูดโดยไม่ได้เอ่ยโต้ตอบ

ความรู้สึกด้านลบเหล่านั้นคล้ายจะละลายหายไปกับอากาศเมื่อได้ยินเสียงของน้องชายพูดเจื้อแจวอยู่ข้าง ๆ

ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดี...ใช่ไหมนะ

บราเชลชะงักงันเล็กน้อย แวบหนึ่งที่สายตาของเธอคล้ายจะพูดอะไร แต่มันกลับกลืนหายไปเพียงชั่วพริบตา

"ไม่จำเป็นหรอก... ปีนี้ฉันเป็นตัวสำรอง"

ความจริงแล้วมันอาจจะเป็นชั่ววูบที่เธอรู้สึก... ไม่ดี? แต่หญิงสาวก็เลือกจะซ่อนความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกเช่นเดิม ในขณะที่เรียวคิ้วของเอสเตอร์เริ่มขมวดเข้าหากัน

"หา? เป็นตัวสำรองเนี่ยนะ ล้อเล่นป่ะเนี่ย"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายแล้วแหละ แต่ถ้าพี่สาวยังหยิกอีกมันจะไม่หายเอานะ โอ๊ย"

บราเชลถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับท่าทีที่ยังติดตลกของน้องชาย ไม้กายสิทธิ์ในมือเตรียมยกขึ้นมาจะร่ายคาถา Episky ให้ ทว่าเอสเตอร์กลับชักมือของเธอออก

"ไม่ต้อง ๆๆ เดี๋ยวมันก็หายจริง ๆ พี่สาวโฟกัสกับการแข่งเถอะนะ"

"อ๋อ แขนเป็นฟอ-- โอ๊ย ๆ เจ็บ พี่สาว อย่าหยิกผมแบบนั้น"

เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าน้องชายของเธอเป็นคนอย่างไร เพราะงั้นไม่แปลกใจหากว่าเธอจะเดินเข้าไปใกล้และเอื้อมมือไปหยิกแขนอีกข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บจนเนื้อแดง

พอหยิกน้องชายตัวแสบจนพอใจ หญิงสาวจึงยกแขนข้างนั้นขึ้นมาดู คล้ายจะสังเกตอาการบาดเจ็บของเอสเตอร์ว่าหนักแค่ไหน

แน่นอนว่าท่าทางเป็นห่วงของเธอ ไม่อาจหลุดรอดสายตาไปได้

ช่วงเวลาที่บราเชลกำลังเหม่อมองออกไปไกล เสียงใครบางคนที่ดังมาจากด้านหลังก็เรียกสติของเธอให้หันกลับมามองตามเสียงเรียกนั่น

"กำลังยืนเหม่ออะไรอยู่ ดูไม่สมกับเป็นพี่เลยนะ"

เป็นเอสเตอร์... น้องชายของเธอ ใบหน้าเปื้อนยิ้มเดินเข้ามา แต่สิ่งที่ทำให้บราเชลเลือที่จะไม่ตอบ แต่กลับเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นนั่นก็คือแขนข้างขวาที่ถูกเข้าเฝือกพร้อมผ้าพันแผลตามเนื้อตามตัว

"เอสเตอร์... แขนเป็นอะไร"

เธอมองออกไปด้านนอก นัยน์ตาประกายแปลกตาทอดมองไปยังเล่านักกีฬา กรรมการ และผู้ชม...

คงเป็นปีสุดท้ายจริง ๆ ที่เธอจะสามารถ... ได้ทำอะไรตามใจตัวเอง

คำถามที่ค้างคาอยู่ภายในใจก็คือ เมื่อเรียนจบไปแล้วเธอยังสามารถทำสิ่งที่ตัวเองชื่นชอบอย่างแท้จริงได้อีกหรือไม่

ในฐานะลูกสาวคนโตของตระกูลลิลโคไฮน์ มีภาระมากมายรออยู่ งานอดิเรกเหล่านี้จึงกลายเป็นเพียงภาพฝันในช่วงวัยเยาว์

#HWWW_Quidditch

【 𝐒𝐭𝐨𝐫𝐲 】

w/ @hwww-aster.bsky.social

ให้ตายสิ...

หญิงสาวเรือนไหมสีจิ้นเจอร์เดินเข้ามาในเต็นท์นักกีฬา ภาพของเธอที่สวมใส่เสื้อนักกีฬา เส้นไหมที่ปล่อยสยายกลางแผ่นหลังคล้ายว่าจะถักเป็นเปียหนึ่งข้างดูแปลกตา

ในฐานะนักกีฬาตัวสำรอง เธอจึงเลือกมานั่งรออยู่ที่นี่มากกว่าขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์

น่าเสียดายเหมือนกันที่ปีสุดท้ายเธอไม่ได้ลงแข่งขันในฐานะนักกีฬาตัวจริง

#HWWW_Costory

(ขออนุญาตทำการรีรันอีกรอบ ถ้าหากว่าใครสนใจโค สามารถทักมาได้เลยนะคะ)

#hwww_pin
เจสสิก้า หลิน สมิท ( Jessica Lin Smith ) | เจสเปอร์ ( Jesper )
เรเวนคลอ ปี6 มักเกิ้ลบอร์น 186cm.
คาร์ยัยเอ๋อบ้านฟ้า เดินหลงทางทุกวัน เลี้ยงแมวอูมชื่อทราวิส
เจ้าของเดียวกับ @/hwww-vivienne.bsky.social
---
doc - surl.li/wtbita | #HWWW_Commu
อยากโคทักมาเลยคับ เน้นขายขำ ขายยำ ไอดีไก่ อย่าไปแคร์

(เราเป็นตัวสำรองน่ะสิ เธออาจจะต้องหวดซีกเกอร์ตัวจริงก่อน--- 🥰

(แอบโบกแท่งไฟจากบ้านแดงไกล ๆ )

#HWWW_Quidditch

-- ʎɹoʇS --

𝑯𝒆 𝒘𝒂𝒔 𝒇𝒂𝒍𝒍𝒊𝒏𝒈.

𝑻𝒉𝒂𝒕 𝒘𝒂𝒔 𝒕𝒉𝒆 𝒐𝒏𝒍𝒚 𝒔𝒆𝒏𝒔𝒂𝒕𝒊𝒐𝒏 𝒉𝒆 𝒄𝒐𝒖𝒍𝒅 𝒇𝒆𝒆𝒍—
𝒕𝒉𝒆 𝒘𝒆𝒊𝒈𝒉𝒕𝒍𝒆𝒔𝒔, 𝒎𝒆𝒓𝒄𝒊𝒍𝒆𝒔𝒔 𝒑𝒍𝒖𝒏𝒈𝒆 𝒕𝒉𝒓𝒐𝒖𝒈𝒉 𝒕𝒉𝒆 𝒐𝒑𝒆𝒏 𝒔𝒌𝒚.

𝑯𝒊𝒔 𝒃𝒓𝒐𝒐𝒎 𝒉𝒂𝒅 𝒔𝒏𝒂𝒑𝒑𝒆𝒅.

𝑻𝒉𝒆 𝒔𝒉𝒐𝒄𝒌 𝒐𝒇 𝒕𝒉𝒆 𝒊𝒎𝒑𝒂𝒄𝒕 𝒔𝒕𝒓𝒖𝒄𝒌 𝒉𝒊𝒔 𝒄𝒉𝒆𝒔𝒕 𝒂𝒏𝒅 𝒃𝒂𝒄𝒌, 𝒅𝒓𝒊𝒗𝒊𝒏𝒈 𝒕𝒉𝒆 𝒃𝒓𝒆𝒂𝒕𝒉 𝒇𝒓𝒐𝒎 𝒉𝒊𝒔 𝒍𝒖𝒏𝒈𝒔.

w/ @hwww-aster.bsky.social

เธอมองหน้าน้องชายเล็กน้อย ก่อนที่จะถอนหายใจ

ท้ายที่สุดถุงเงินจำนวนหนึ่งก็ถูกวางเอาไว้ ซึ่งเป็นเงินจำนวนมากพอควร

แน่นอนว่าสายตาของบราเชลบอกอีกฝ่ายได้อย่างดีว่า ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณพ่อเด็ดขาด...

- ขออนุญาตจบรูทครับ -